پاورپوینت کامل گرگ هایی که هرگز توبه نمی کنند!;نگاهی اجمالی به شیوه گذران اوقات دانشجویان، به ویژه در خوابگاه ها و پانسیون ها ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گرگ هایی که هرگز توبه نمی کنند!;نگاهی اجمالی به شیوه گذران اوقات دانشجویان، به ویژه در خوابگاه ها و پانسیون ها ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گرگ هایی که هرگز توبه نمی کنند!;نگاهی اجمالی به شیوه گذران اوقات دانشجویان، به ویژه در خوابگاه ها و پانسیون ها ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گرگ هایی که هرگز توبه نمی کنند!;نگاهی اجمالی به شیوه گذران اوقات دانشجویان، به ویژه در خوابگاه ها و پانسیون ها ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

اضطراب شب های امتحان و آخر ترم را دانشجویی نیست که تجربه نکرده باشد که البته میزان آن هم بستگی دارد به حجم باقی مانده جزوه یا کتاب هایی که نخوانده مانده است. همیشه شب های امتحان، توبه نامه امضا می کنیم و به خودمان قول می دهیم که از ترم آینده، با برنامه ریزی و نظم، درس می خوانیم تا مبادا دوباره شب امتحان، پا در گل بمانیم؛ اما از خدا که پنهان نیست؛ از شما هم پنهان نباشد که نه توبه ما توبه است و نه برنامه ریز ی هایمان درست و حسابی عملی می شوند. اگر خوابگاهی باشیم که دیگر نگو؛ خوردن و خوابیدن، مبادله بلوتوث، بحث های سیاسی تا پاسی از شب و میهمانی های تا بامداد و… حالا کو تا شب امتحان! به مان برنخورد؛ اما از آن جا که در مثل مناقشه نیست، انگار واقعاً توبه گرگ، مرگ است!

حکایت بازار شام و تمرکز شب امتحان

مهدی فتاحی ۲۳ ساله، دانشجوی ارشد حسابداری است و دل پری دارد از اوضاع خوابگاه ها؛ به ویژه در شب های امتحان. از شمال آمده تهران و به قول خودش، روی همه خرخوان ها را سفید کرده. او در توصیف شب های امتحان در خوابگاه می گوید: «همیشه شب های امتحان، کاملاً آماده بوده ام؛ اما از بس خوابگاه ها شلوغ و پررفت و آمدند، مگر می شود درس ها را یک مرور ساده کرد؛ چه رسد به آن که بخواهی برای نمره ۲۰ درس بخوانی».

او می گوید: «خوابگاه ها، انگار دنیای دیگری اند. شب های امتحان هم بچه ها دست از شب نشینی ها بر نمی دارند. بی خیال دنیا و امتحان فردا، چای دم می کنند و صدای خنده هایشان تا ده تا اتاق آن طرف تر هم شنیده می شود و بیچاره بچه هایی که می خواهند وسط این بازار شام، تمرکز کنند و درس بخوانند».

سیاوش مطلبی، دوست و هم اتاقی مهدی هم نظر او را دارد؛ اما در بین حرف هایش به نکته دیگری نیز اشاره می کند. او می گوید: «از همه چیز که بگذریم، اصلاً انگار خوابگاه ها واقعاً محل خواب و استراحتند. باور کنید با سربازخانه ها چندان فرقی نمی کنند. گویی این همه جوان پرشور و نشاط، آمده اند یک جا جمع شده اند تا بخوابند یا دور هم جمع شوند و بگو و بخند کنند یا تا کله سحر، بنشینند و بحث سیاسی و اقتصادی کنند. چیزی که این وسط هیچ اهمیتی ندارد، همین درس و کتاب است که آن هم شب امتحان یا حتی روز امتحان و به لطف و برکت همه دوستان، به ویژه اطرافیان، در سر جلسه، نمره قبولی حاصل می شود».

سیاوش که او هم دانشجوی حسابداری است، می گوید: «برای دانشجوها در خوابگاه ها هیچ برنامه ریزی هدف مندی صورت نمی گیرد. نه خودشان به فکر استفاده از این همه اوقات فراغتند و نه مسئولان، فکری به حال آنها می کنند و همین که می بینند دانشجو دردسری درست نمی کند و مشکل خاصی نیست، خیال آنها هم راحت است».

گلایه های این دانشجوی خوابگاهی، البته جای تأمل و بررسی دارد. این که اساساً چرا به خوابگاه ها به عنوان محیطی مستعد انجام فعالیت های علمی، فرهنگی، هنری و اجتماعی، توجهی نمی شود، امری است که اگر به آن پاسخ داده شود، پنجره های بسیاری را به روی دانشجو می گشاید.

منصوره نوری، کارشناس ارشد روان شناسی و مشاور یکی از خوابگاه های دانشجویی، در این باره معتقد است: «این خمودگی و بی برنامگی در خوابگاه، بدون شک، باعث بروز نوعی افسردگی در دانشجوها می شود که حتی در مواردی، وقتی با مشکلات شخصی دانشجو نیز جمع می شود، به بیماری حاد افسردگی می انجامد. گاهی شاهد مواردی از خودکشی در خوابگاه ها هستیم که چه بخواهیم و چه نخواهیم، یکی از دلایل آن، همین افسردگی ها و بی برنامگی هاست».

وی مدیریت صحیح و هدف گذاری اصولی را به ویژه در مورد اوقات مرده و فراغت دانشجو، یک امر مهم و البته مورد غفلت ارزیابی می کند و می افزاید: «دانشجو، قشر جوان و روشن گر جامعه است و افراد این جامعه، همگی به طور متوسط بین ۱۸ تا ۲۶ سال سن دارند؛ یعنی مقطعی از زندگی که تلاش و پویایی ویژه ای را می طلبد و اگر به هر دلیل، این پویایی از جوان گرفته شود، ناخواسته، رکود و رخوت، جای نشاط و هیجان را می گیرد و این چنین است که در خوابگاه های ما، دانشجو به جای آن که مطالعه کند، کار تحقیقی انجام دهد و به فعالیت های فوق برنامه مثبت بپردازد، یا با گوشی موبایلش بازی می کند و یا می خوابد».

پروانه عبداللهی، استاد دانشگاه نیز نظر جالبی دارد. وی می گوید: «اساساً اسم خوابگاه را باید عوض کرد. مگر این مکان صرفاً برای خوابیدن تعبیه شده است که به آن خوابگاه می گوییم»؟

عبداللهی می افزاید: «فقط بخش اندکی از اوقاتی را که دانشجوی به اصطلاح خوابگاهی در این فضا می گذراند، باید صرف استراحت شود و بقیه اوقات، باید صرف مطالعه، پژوهش و به عبارت دیگر، دانش افزایی شود؛ نه این که دانشجو مدام بخوابد و بلوتوث بازی کند».

وی تأکید می کند: «شاید باور نکنید؛ اما سر کلاس، بدون آن که بدانی، می توانی دانشجوی خوابگاهی و غیرخوابگاهی را از هم تشخیص بدهی. بسیاری از بچه های خوابگاهی، از کلاس درس، فراری اند و سر کلاس هم آن قدر درگیر درست کردن غذای شب یا بحث سیاسی شب گذشته هستند که اصلاً به درس توجهی ندارند».

وقتی توبه گرگ، همیشه هم مرگ نیست

فاطمه آزادمهر، مسئول یک پانسیون دانشجویی در تهران است. او که حدود ۱۲ سال هم مدیریت یک خوابگاه دانشجویی را بر عهده داشته، می گوید: «به عقیده من، اول باید انگیزه استفاده درست از زمان را در دانشجو ایجاد کرد و پس از آن، از او انتظار داشت که وقتش را به بطالت نگذراند. وقتی دانشجو، خسته از دانشگاه به خوابگاه می آید و می بیند محیط خوابگاه، نه امکانی برای تفریح سالم یا ورزش دارد و نه فضای مناسبی برای مطالعه، انگیزه ای هم برای تحقیق و پژوهش یا ورزش ندارد». سخنان آزادمهر، از آن رو حائز اهمیت است که وی خود فارغ التحصیل مقطع کارشناسی ارشد است و خودش ایام دانشگاه را در خوابگاه به سر برده است و از سوی دیگر، سال هاست که از نزدیک با دانشجوها سر و کار دارد.

وی در ادامه سخنانش می گوید: «اغلب خوابگاه ها، یا کتابخانه ندارند و یا فاقد کتابخانه مجهز و امروزی هستند؛ آنهایی که کتابخانه دارند، اغلب کتاب هایشان قدیمی و از رده خارجند. وقتی اوضاع کتابخانه این گونه است، دیگر چه انتظاری است که مثلاً سایت مجهزی در خوابگاه دایر شود؟ سالن های مطالعه هم اغلب فاقد استانداردهای لازم هستند؛ نور ناکافی، دیوارهای کثیف و تاریک و میزهای پر از یا