پاورپوینت کامل نوزاد کعبه ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نوزاد کعبه ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نوزاد کعبه ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نوزاد کعبه ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

ترجمه: آیهالله سید محمود طالقانی

آن روز که آیهالله طالقانی در بهمن سال ۱۳۳۵ با کلک شورگستر خود، این مقدمه زیبا را بر این ترجمه نگاشت، آرزو داشت تا تمام مجلدات این کتاب را به خامه خود ترجمه کند؛ اما مبارزات خستگی ناپذیر و میله های سرد زندان، اجازه استمرار این حرکت را به وی نداد. «عبدالفتاح عبدالمقصود» پس از آن که اطلاع یافت آیهالله طالقانی اجازه ترجمه اثر وی را خواهان است، در نامه ای به «سردبیر کل جمعیت تقریب در میان مذاهب اسلامی» چنین نگاشت:

«برای من بشارتی خوش تر از آن نبود که رغبت و توجه علامه بزرگوار، سیدمحمود طالقانی را برای نقل کتاب من «امام علی بن ابی طالب» به لغت فارسی بشارت دادید. این حسن استقبال و رغبت، موجب شرافت قلم من است و نتایج قلم مرا به افق وسیعی از آفاق امت اسلامی ما پیش برد».

آیهالله طالقانی جلد نخست کتاب را ترجمه کرد و با ترجمه زیبای آن، «عبدالفتاح عبدالمقصود» در بین فرهنگ دوستان معرفی شد. این نویسنده و محقق مصری، آرزوی دیدن آیهالله طالقانی را داشت و در سفری به ایران، قبل از انقلاب، خواستار ملاقات با وی شد و این در زمانی بود که آیهالله طالقانی در زندان به سر می برد. دستگاه ستم شاهی، هرگز اجازه ملاقات این دو را نداد و این نویسنده مصری بدون دیدار با آیهالله طالقانی، به مصر بازگشت. آن چه فراروی شماست، بخشی از کتاب «امام علی علیه السلام» از این نویسنده مصری، با ترجمه آیهالله طالقانی است.

آیا این هم مکرمت دیگری بود که دست تقدیر به وسیله آن، آل هاشم را از دیگر خاندان های عرب جزیره برگزید و افتخاری بر افتخاراتشان افزود یا تصادفی بود که در ادواری بازی کرد؟ در سراسر ادوار گذشته، صفحات زندگی این خاندان را که می نگریم، از هر جهت، در برابر چشم ها می درخشد. مردان این خاندان، سرورانی بودند که به جمال بزرگورای شان همه نفوس دل باخته و در سایه بلندپایه فضایلشان، آرامش یافته اند. در میان آنان، شریف بزرگ منش و کریم صاحب بخشش و عابد پارساروش بودند؛ چنان که پیشروان به سوی فضایل و اخلاق، به پای آنان نمی رسند و این سجایا را نزد برگزیدگان مردم هم نمی یابند. زنان آنها، نمونه های عالی صفا و صحیفه های پاک طهارت و عفت بودند. در زمان و محیطی که بی اغراق همه زنان بدنام و آلوده دامان بودند، نام زنان این خاندان، جز به پاکی در زبان ها برده نمی شد. در پس این پرده درخشان بزرگواری، طهارت و تقوا، سرّی نهفته بود که از صلب و رحم این پدران و مادران، چنین فرزندی رخ نماید. خداوند آنان را به پاکی و عفت برگزید و لیاقت و استعدادشان بخشید که سرور خلایق را به جهان بخشند.

با همه اینها، برتری و مکرمتی دیگر، به مردی از فرزندان هاشم بخشید و او را سرفرازی داد. این مرد، نه ثروتی داشت که به او عزتی بخشد و نه فرزندان توانا و برومندی که بار سنگین عیالش را بردارند؛ بلکه زندگی ا ش به بینوایی نزدیک تر بود؛ تنها بهره اش از دنیا، نسب ارجمند و حسب پاک و برومند بود. از جهت مال، نمی توانست بر قریش، سرفرازی کند؛ زیرا بیشتر قریش از ملک و مال، بهره کافی داشتند و او نداشت. گرچه مال، هر چند که باشد، نه پستی نسب را پر می سازد و نه نفوس و قلوب را جلب می کند و نه مالک حواس می شود.

ابوطالب با زندگی فقیرانه ای روبه رو گردید. او آن گاه که عبدالمطلب از دنیا رفت، پا به سن گذارده بود و کوشش و کارش، جبران فقرش نمی کرد و خواسته اش را فراهم نمی ساخت. میراث ریاست بر مردم را هم عبدالمطلب برای فرزند دیگرش، زبیر وصیت کرد و ابوطالب را محروم ساخت. تنها روی خوش و عنایتی که دنیا به این مرد بی چیز نشان داد، همان عنایت و مکرمت محبوبی بود که آیت مکرمت ها و برتری آرزوی آرزومندان به حساب می آمد.

از دیرباز، مقدس ترین سرزمین نزد عرب، سرزمین مکه و مقدس ترین مکان های آن سرزمین، بیت العتیق و مقدس ترین حریم، بیت کعبه بود. با آن که در آن روزگار، مردم این سرزمین در منتهای گمراهی به سر می بردند و در کارهای زشت و پلید، از هم پیشی می گرفتند، در این مکان، جز با سر تراشیده و بدن پاک و غسل کرده، طواف نمی کردند. از زمانی که ابراهیم پایه این خانه را بالا آورد، قرن ها می گذشت. عرب هیچ چیز را، هر چند در نظرش مقدس بود، مانند این خانه نمی دانست؛ تا آن جا که در نهانی و در خاطر خود که شنوا و مراقبی نبود، نام آن را جز با تعظیم و تقدیس متذکر نمی شد. برای انجام کارهای مهم، در کنار بیت و در جوار پرده های کعبه، تصمیم می گرفت. گویا می خواست خانه و پرده را بر خلوص نیت و تصمیم صادقانه خود گواه گیرد. کار و عهدی که در آن مکان انجام می شد، دارای قدس و معنویت می گردید. پس مجاورت کعبه، موجب این گونه قدس و حرمت و مقام تعظیم بود.

کعبه نزد عرب، این پایه و مقام را داشت. در این جهت، عوام و خواص را فرقی نبود. عرب به هر چیزی، از نظر ماورای ظاهر می نگریست و متوجه معنی و واقع بود. هر پیشامدی را پیش از مبانی ظاهر، بر معانی واقع و پیش از ظواهر، بر حقایق حمل می کرد؛ بدین جهت، اگر برای ابوطالب تهی دست، کاری در جوار حرم و کعبه انجام می شد، در نظر آن مردم، احترامی به سزا داشت؛ زیرا چنین کاری از جهت برترین جوار و در مقدس ترین مکان، برترین شرف را می یافت؛ چه رسد بدین که پیشامدی چنین به طور تصادف و بدون سابقه و پیش بینی، پیش آید. این پیشامد، لطف و کرامتی از جانب خداوند بود که فرزند عبدالمطلب را با آن گرامی داشت و شرافتی بخشید که