پاورپوینت کامل کیمیای ذکر ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کیمیای ذکر ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کیمیای ذکر ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کیمیای ذکر ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

از میان هزاران راه که برخی از آنها «بیراهه» است، باید راهی به سوی «محبوب» گشود و به او وصل شد.

این گونه، انسان از سردرگمی نجات می یابد و از مدار «جاذبه های دروغین»، رها می شود و در جاذبه «حب خدا» قرار می گیرد.

این، اساس عرفان ناب است و اولیای دین هم ما را به آن فراخوانده اند.

اگر در مناجات نهم از مناجات های پانزده گانه امام سجاد علیه السلام که «مناجات المحبین» نامیده می شود، می خوانیم: «خدایا! کیست که شیرینی محبت تو را چشید، آن گاه جز تو، کس دیگری را برگزید و کیست که با قرب تو، مأنوس شد، آن گاه سراغ کس دیگری جز تو رفت…»؛ اشاره به همین حوزه مغناطیسی محبت خدا در عرفان قرآنی و ولایی است که انسان را مصون می سازد و اشباع می کند و خلاهای درونی روح بشری را سیراب می سازد.

باری… «عارفانه»، خط سیری در همین مسیر و وادی خواهد داشت و موضوعات آن، گام به گام ما را در این بستر معنوی، پیش خواهند برد.

حقیقت ذکر

نام و یاد خدا، شیرین ترین غذای روح عارفان است.

«ذکر خدا» هم به دل است، هم به زبان و هم به عمل و ارکان.

به سخن دیگر، می توان گفت: ذکر، سه گونه است؛ «ذکر قلبی»، «ذکر زبانی» و «ذکر عملی».

باز می توان گفت: ذکر خدا، یا هنگام پیش آمدن حوادث و بلایا و مصیبت هاست یا هنگام مواجه شدن با صحنه ها و زمینه های معصیت و گناه و یا در شرایط برخورداری از نعمت و حالت رفاه.

در هر سه حالت، غفلت، عامل تباهی است و ذکر، سبب رشد و مصونیت.

کسی که به یاد خدا باشد، هم او را در همه حالات، پناه و پشتیبان خویش می یابد، هم اجر و پاداش او را در بلاها، تکیه گاه خویش می سازد، هم یاد او را عامل بازدارنده از گناه می یابد، هم یاد نعمت هایش، او را از طغیان و عصیان و کفران باز می دارد و هم تکیه گاهی چون خدا را در معصیت ها، آرام بخش خود قرار می دهد.

آرامش دل

وقتی یک کشتی در دریا، دچار امواج می گردد و به تلاطم می افتد، لنگر، آن را نگه می دارد و قرار و آرامش می بخشد.

وقتی در صحرایی کسی دچار یک طوفان سخت می شود، چنگ زدن به شاخه های یک درخت تنومند و پناه گرفتن در سایه یک صخره استوار، او را از سقوط و پرت شدن باز می دارد.

قرآن کریم، یاد خدا را آرام بخش دل ها می داند؛

«الا بذکرالله تطمئن القلوب۱»؛

دل آرام گیرد زیاد خدای.

یاد خدا، کشتی طوفان زده جان آدمی را ایمن و آرام می سازد و به ساحل آرامش روحی و روانی می رساند. این که نماز هم یاد خدا به شمار آمده و فرمان خدا به برپایی نماز، به یاد خدا افتادن است (اقم الصلاه لذکری)،۲ برای آن است که انسان را از غفلت های روزانه می رهاند و او را به یاد «ولی نعمت» می اندازد و نام او را بر زبان و یاد او را بر دل، جاری می سازد.

نمازگزار از خلق می رهد و به خالق، می پیوندد.

تقسیم نمازهای واجب به پنج وقت در شبانه روز، برای آن است که فرصت های بیشتر و نوبت های پی درپی، برای این انس و ارتباط و آرامش، فراهم آید؛ مثل شناگری که مرتب خود را به لب استخر می رساند و رفع خستگی و کسب نیرو می کند و دوباره خود را به آب می زند یا خلبانی که پیوسته در ارتباط با «برج مراقبت» است؛ تا گم نشود و به خطر نیفتد و بیراهه نرود و ربوده نشود و سقوط نکند.

کسی که به یاد خدا باشد، خدا هم به یاد اوست و این یاد دو جانبه و ذکر دو سویه، سایه رحمت و لطف خدا را بر سر بنده می گستراند.

تصفیه روح

غفلت ها، جلوه های دنیوی، توجه به غیر خدا، تبعیت از هوس ها، چرخش بر مدار هواهای نفسانی، دل را تیره و تار

می سازند و چهره روح، زنگار می گیرد و آیینه قلب، کدر می شود.

یاد خدا، زنگار از دل می برد.

ذکر، روح را زلال و جان را تصفیه می کند. حافظ گوید:

گر نور عشق حق، به دل و جانت اوفتد

بالله کز آفتاب فلک، خوب تر شوی

یک دم غریق بحر خدا شو، گمان مبر

کز آب هفت بحر، به یک موی، تر شوی

از پای تا سرت همه نور خدا شود

در راه ذوالجلال، چو بی پا و سر شوی.

در روایات اسلامی، تعبیرات قابل توجهی نسبت به «ذکر خدا» دیده می شود؛ از قبیل این که ذکر خدا، حیات دل هاست؛

ذکر خدا، سبب فروغ و روشنایی دل و عقل است؛ سینه ها را جلا می دهد؛ قوت و غذای روح است؛ سبب نزول رحمت الهی است؛ کلید انس با پروردگار است؛ شیطان را طرد می کند؛ ایمنی از نفاق می آورد؛ محبت الهی را می افزاید و… که همه، گویای تاثیر دگرگون ساز ذکر است.۳

از رسول خداصلی الله علیه وآله روایت است که فرمود:

هیچ عملی در دنیا و آخرت، برای بنده مؤمن، نجات بخش تر و نزد خدا، محبوب تر از «ذکر خدا» نیست.۴

اگر خداوند، بندگان ذاکر را دوست دارد، ذکر هم در ذائقه محبان، شیرین و لذت بخش است. امام علی علیه السلام می فرماید: «الذکر لذه المحبین۵؛ ذکر، لذت عاشقان است».

اگر خدای متعال فرموده است: مرا یاد کنید، تا شما را یاد کنم (فاذکرونی اذکرم)،۶ آیا موهبت و عنایتی والاتر از این

می توان یافت؟

رابطه دو جانبه یاد، میان بنده و مولی؛ چه سعادتی بالاتر از این؟

«من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم»؟

ولی آفریدگار، آن قدر بزرگوار و کریم و مهربان است که با بندگانش انس می گیرد و یادشان می کند.

هم نشینی با خدا

ذکر خدا، همنشینی با خدا و انس با محبوب راستین است.

نقل شده که حضرت موسیعلیه السلام با خدای خویش مناجات می کرد؛ از جمله آن که چنین می گفت: خدایا! آیا تو از من دوری تا تو را «ندا» کنم؟ یا به من نزدیکی تا با تو «نجوا» کنم؟

خداوند چنین وحی کرد:

«انا جلیسی من ذکرنی۷؛ من هم