پاورپوینت کامل حکومتی که حسین به دنبال آن بود ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حکومتی که حسین به دنبال آن بود ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حکومتی که حسین به دنبال آن بود ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حکومتی که حسین به دنبال آن بود ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

بر اساس شواهد تاریخی، در زمان قیام امام حسین علیه السلام نظام اسلامی به تدریج از یک حکومت مردمی، اصول گرا و عدالت خواه، به یک حکومت صوری و سلطنتی تبدیل شد. اکنون سؤال این است که حکومتی که حضرت اباعبدالله علیه السلام به دنبال آن بود، چه بود و آیا در آن زمان، امکان تأسیس چنین حکومتی بود یا خیر؟

اولاً آیا این حکومت اسلامی حقیقی، یک حکومت اسلامی ممکن بود یا رؤیا و اتوپیا؟ خوب، مگر بیست سال قبل از عاشورا، حکومت علی علیه السلام در همان کوفه برقرار نبود؟ مگر سال ها یک حکومت دینی موفق را ندیده بودند؟ حکومت موفقی بود. قبل از آن، نزدیک به ده سال، خود پیامبر صلی الله علیه وآله، این گونه حکومت کرده بود و نزدیک به شش ماه هم امام حسن علیه السلام علی رغم این که درگیر ترور و جنگ های داخلی و خارجی بود. این ها نمونه هایی بود که قبلاً عملی شده بود. پس سید الشهدا علیه السلام از یک چیز تجربه نشده یا غیرقابل دسترس، حرف نمی زد. ایشان به دنبال تحقق همان حکومتی بود که قبلاً امتحان موفقی پس داده، ولی براندازی شده بود.

پس می بینید که این تقابل، از پیش وجود داشت و مفهوم حکومت ناب دینی هم برای کاروان کربلا، روشن بود؛ چون آن حکومت دینی، تجربه شده بود. مردم کوفه و عراق و مردم جزیره العرب هم می دانستند و مزّه حکومت صالح دینی را چشیده بودند. این گونه نبود که نفهمند حسین علیه السلام از چه نوع حکومتی حرف می زند و بگویند حسین، یک اتوپیست و آرمان گرای خیال باف است؛ نه، این نبود. مردم قبلاً دیده بودند که یک طرف جبهه، خط ابوسفیان است که بنی امیه گفت: «تَلَقَّفوها تَلَقُّفَ الکُرَه؛ با قدرت، مثل توپ، بازی کنید و آن را به یکدیگر پاس بدهید و دیگر نگذارید حکومت از دست ما خارج شود و به دست هاشمی ها و علوی ها بیفتد».

اینان ظاهراً بر سر قدرت ماندند؛ ولی باطناً و واقعاً، شکست خوردند. این نکته جالبی است که حتی بعد از قضیه کربلا هم صدق می کند. پس از عاشورا، وقتی امام سجاد علیه السلام به مدینه برگشت و ماتم زده بود، یکی از همین اموی ها و از سران جناح ها به نام ابراهیم بن طلحه، جلو آمد و از سر کینه توزی و سرزنش از حضرت سجاد علیه السلام پرسید: «چه کسی پیروز شد»؟ دیدی چه بر سرتان آمد؟ می خواست امام را زجر و شکنجه روانی بدهد؛ اما امام سجاد علیه السلام به او پاسخی دادند که طنینش در تاریخ تا ابد، پیچیده است؛ فرمود: «وقت نماز که شد و مجبور شدی اذان و اقامه بگویی و نام محمد صلی الله علیه وآله را بر زبان جاری کنی، آن وقت خواهی دانست که چه کسی برنده شده و پیروز این نبرد است»؛ یعنی تو و همه منکران اسلام که نفاق می ورزید، باز هم علی رغم میلتان، مجبورید نام محمد بن عبدالله صلی الله علیه وآله را بر زبان بیاورید. این، پیروزی چه کسی است؟ ما حفظ دین را می خواستیم که موفق شدیم و آن را نگاه داشتیم و نگاه نیز خواهیم داشت.

شما می پرسید که حسین بن علی علیهماالسلام به دنبال چه نوع حکومت دینی بود و آیا این یک حکومت ممکن بود؟ آری، ممکن بود. آن حکومت دینی که سیدالشهدا علیه السلام در راه آن شهید شد، درست در قطب مقابل حکومت دینی قلابی اموی و عباسی قرار می گرفت. علی علیه السلام به محض آن که بر سر قدرت آمد، معاویه را عزل کرد.

آن حکومت دینی که حسین علیه السلام می خواست دوباره اقامه بشود، همین حکومت بود؛ حکومتی که حاکمش، علی علیه السلام، مَصقَلَه بن هُویره را که از کارگزاران خودش بود، به جرم قوم و خویش بازی در حکومت، گوش مالی داد؛ حکومتی که با علاء بن زیاد، یکی دیگر از مسئولین که خانه ای اشرافی برای خود ساخت، برخورد کرد؛ حکومتی که وقتی مُنذِر بن جارود، پارتی بازی کرد، حضرت او را کوبید؛ حکومتی که وقتی عبدالله بن زمعه، سهم اضافی از اموال عمومی و بیت المال برای خود خواست، حضرت امیر علیه السلام او را پیش چشم مردم، تحقیر کرد؛ حکومتی که وقتی عثمان بن حنیف، حاکم بصره، در میهمانی سرمایه دارها شرکت کرد و فقط در میهمانی شرکت کرد و بر سر سفره آنها نشست، او را به شدت توبیخ کرد؛ حکومتی که وقتی ابن عباس، پسر عموی خود علی علیه السلام، در حاکمیت، خطا کرد، او را هم کوبید و گفت: به خدا سوگند! با شمشیری تو را خواهم زد که هر کس را با شمشیر زدم، به جهنم رفت؛ حکومتی که آهن گداخته به دست برادرش عقیل نزدیک کرد؛ چون سهم اضافی از بیت المال می خواست؛ حکومتی که ابوالاسود دوئلی را که از اصحاب درجه یک خود علی بن ابیطالب علیه السلام و آدم صالح و شریفی بود، از قضاوت، عزل کرد؛ برای آن که صدایش را در جلسه دادگاه بلند کرده بود.

حکومتی که حسین علیه السلام به خاطر آن شهید شد، حکومتی بود که اهل سازش و سستی نبود. حضرت امیر علیه السلام، نکته مهمی فرموده اند که باید این تعبیر را مجریان همه حکومت ها ببینند؛ روایت بسیار مهمی است؛ فرمودند:

« کسانی می توانند حکومت دینی واقعی تشکیل بدهند که اهل مداهنه و سازشکاری و مصانعه و ریاکاری نباشند؛ کسانی که با صاحبان قدرت و ثروت و با جناح های قوی و سرمایه دار ها و با قدرت های داخلی و خارجی، معامله نکنند و نترسند؛ کسانی که محافظه کار نباشند».

آری، فقط اینان می توانند. حکومتی که وقتی ابن حرمه – ناظر مالی بازار اهواز – دز