پاورپوینت کامل اعتماد به خود یا به خدا؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اعتماد به خود یا به خدا؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اعتماد به خود یا به خدا؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اعتماد به خود یا به خدا؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

آیا اعتماد به نفس به لحاظ دینی، امر مجازی است و اگر مجاز است، چطور با توکل که در حالت کاملش، به معنای بی اعتمادی به اسباب و اعتماد به سبب الاسباب است، جمع می شود؟

اداره مشاوره و پاسخ نهاد

توکل

توکل به معنای اعتماد است۱ که اگر با کلمه علی متعدی شود و به شکل فعل درآید به معنای تکیه و اعتماد کردن به دیگری خواهد بود.۲ وقتی گفته می شود: «توکلت علی الله» به معنای این است که به خداوند در هر امری اطمینان و اعتماد می کنم.

معنای توکل این است که بنده، پروردگار خود را وکیل خود بداند و او را همه کاره و مدبر امور خود بداند و به این معنا از تمسک به اسبابی که از سببیت آنها آگاهی دارد – و یکی از آنها خود اوست- که علتی است ناقص، دست برداشته و به سبب حقیقی که تمامی اسباب به او منتهی می شوند، تمسک بجوید؛ البته در این حین از سبب های عادی نیز که آنها را خدا اعطا کرده، بهره می برد؛ اما توجه و تکیه گاه او، خداست. علامه طباطبائی(ره) در این زمینه نوشته است:
نظر صائب آن است که انسان به آن چه که از اسباب ظاهری بر می خورد و پی می برد، وثوق و اتکا نکند؛ بلکه معتقد باشد که هر سببی، هر اثر و خاصیتی دارد، خداوند به آن افاضه کرده، بنابراین، در رسیدن به غرض و هدف خود، به پروردگار خود اتکاء کند.۳

وی در جای دیگر می نویسد: اسباب عادی، به خاطر این که در تاثیر خود مستقل نبوده، در ذات خود بی نیاز و بی احتیاج به غیر خود نیستند، به ناچار می باید کسی که در مقاصد و اغراض زندگی اش متوسل به آنها می شود، در عین توسلش به آنها، متوکل بر غیر آنها و سببی که فوق آنهاست بشود؛ تا آن سبب، سببیت این اسباب عادی را سبب شود و در نتیجه، سببیت اینها تمام گردد که اگر چنین توکلی بکند، بر طبق روش صحیح و طریق رشد و صواب رفتار کرده، نه این که اسباب عادی را که خداوند، نظام وجود را بر اساس آنها بنا نهاده، مهمل دانسته، هدف های زندگی خود را بدون طریق، طلب کند که چنین طلبی، ضلالت و جهل است.۴

اعتماد به نفس

انسان برای دست یابی به موفقیت و رسیدن به هر کمالی، نیازمند عنصری به نام اعتماد به نفس و پذیرش توانایی خود است؛ اعتماد و باوری که موجب می شود تا امید به دست یابی در وی تقویت گردد و انگیزه ای برای انجام کارهای سخت و دشوار در او پدیدار شود. از این رو، روان شناسان و اندیشمندان حوزه های رفتارشناختی بر این باورند که اعتماد به نفس، نه تنها نیمی از موفقیت است، بلکه عامل اصلی بروز توانایی ها در انسان و شکوفایی استعدادهاست.
در مورد تعریف اعتماد به نفس، می توان چنین گفت: دیدگاهی است که فرد نسبت به خود دارد و به فرد اجازه می دهد تا از خود تصویری مثبت و واقعی داشته باشد و بر اساس آن چه دیگران فرد را می بینند و یا تعریف می کنند، پایه گذاری نشده است. اعتماد به نفس، ربطی به کارهایی که فرد انجام می دهد، کسانی که می شناسد و یا دارایی هایی که کسب کرده، ندارد. اعتماد به نفس، به رابطه فرد با خودش و میزان راحتی، حامی بودن و آرامش بخشیدن این رابطه به فرد، مربوط است. اعتماد به نفس، الزاماً خصوصیتی نیست که در همه ابعاد زندگی فرد، تبلور داشته باشد.

اعتماد به نفس، سبب می شود که فرد، مسئولیت های خویش را با اطمینان کامل انجام دهد و با افزایش قابلیت ها و توانایی هایش، از هرگونه توقف و سکون، بپرهیزد. در واقع، اعتماد به نفس به معنای باور کردن قابلیت انسانی خویش، روبه رو شدن فعال با رویدادهای زندگی و انجام دادن درست وظایف است. بنابراین، اعتماد به نفس از درون فرد سرچشمه می گیرد؛ نه از بیرون. افرادی که از اعتماد به نفس کافی برخوردارند، استقلال عمل دارند و مسئولیت پذیر و پیشرفت گرایند؛ ناکامی های زندگی را می پذیرند؛ بر ایجاد رابطه با دیگران، توانایند و از هرگونه گوشه گیری، دوری می جویند.

دیدگاه قرآن درباره اعتماد به نفس و توکل

اعتماد به نفس به معنای روان شناسانه آن، در برخی مواقع با توکل قابل جمع نیست و خود بر جای آن نشسته است؛ مانند جایی که مربوط به استقلال در عمل است. در این هنگام، اعتماد به خود، یعنی اراده خدا و توفیقات او را نادیده گرفتن و خود را همه کاره دانستن؛ در حالی که اراده ما، فقط علّت ناقصه فعل خودمان می باشد؛ نه علّت تامّه آن.
در قرآن هرگاه سخن از اعتماد به نفس به میان می آید، به این معناست که انسان قدر و منزلت خویش را در هستی بداند و به این نکته توجه داشته باشد که خداوند، همه توانایی ها و قدرت ها را به شکل اسمائی