توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خوش به حال همه مان؛ ما بردیم! ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خوش به حال همه مان؛ ما بردیم! ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خوش به حال همه مان؛ ما بردیم! ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

تأملی در مفهوم هنر دینی

در ابتدا شاید برای شما این سؤال مطرح شود که اساساً هنر دینی چیست؛ چه جایگاهی دارد و در چه محدوده ای فعالیت می کند؟

روزی در دانشگاهی بودم که در آن جا یکی از سریال های سیمای جمهوری اسلامی ایران نقد و بررسی می شد. دانشجویی که به نظر دقیق می رسید پرسید: مگر صدا و سیمای جمهوری اسلامی می تواند سریالی یا فیلمی را که موارد غیر اخلاقی داشته باشد، پخش کند؟

من در جواب دوستم گفتم: اگر یک هنر یا اثر هنری را که به دست مسلمانان (یک کشور اسلامی) ساخته می شود، هنر دینی بدانیم، در این صورت می بایست بسیاری کارهای خلاف شرع و رمان های مبتذل و نمایشنامه های منحط را که در کشور های اسلامی و به دست افراد به ظاهر مسلمان تولید می شود، دینی بدانیم؛ اما هنر دینی، هنری است که که بتواند مجسم کننده آرمان های دین اسلام باشد که برترین آرمان های الهی است.

وقتی در تلویزیون و سینما و مراکز هنری کشورمان آثار هنری فراوانی را می بینم، با خود می گویم باید کمی به آن دانشجویم حق بدهم؛ چون او فقط با محصول هنری در ارتباط است و می بایست ملاکی داشته باشد؛ تا آن اثر را با آن ملاک بسنجد. بله، هنر اسلامی، اساساً غیر از هنر مسلمانان است و غالباً هنر مسلمانان با هنر اسلامی اشتباه می شود. هنر اسلامی، آن چیزی است که در آن، عنصر سازنده ای از اندیشه اسلامی وجود داشته باشد؛ یعنی در قالب هنری آن؛ نه فقط در محتوای آن، چیزی از اسلام و اندیشه اسلامی وجود داشته باشد. بنابراین، ما هم قالب دینی می خواهیم و هم محتوای دینی. ما در بعضی اثر های هنری دینی، یا به محتوا می پردازیم یا فقط به ظاهر و هر عمل، اگر به صورت فردی به آن پرداخته شود، دارای عیب است.

بیاییم دوباره درباره اصل موضوع، کندوکاو کنیم؛ هنری که با استفاده از ابزارهای مشروع، انسان ها را به سوی اهداف معقول سوق دهد، هنر دینی است. این کارکرد باید در هر اثر هنری که از چهار اصل موضوع، محتوا، قالب و هنرمند تشکیل شده، موجود باشد. محتوا، مهم ترین بخش آن است. شکی نیست که کسانی که تفکر یا انگیزه های غلط دارند، از هنر، استفاده خواهند کرد. هنر، چیزی است که همه صاحبان شعور در جهان می خواهند از آن استفاده کنند. اصلاً در دنیا هیچ صاحب عقلی وجود ندارد که نخواهد از هنر استفاده کند و یکی از انواع استفاده هم این است که اندیشه ناپاکی را به وسیله هنر در ذهن انسان ها بریزند.

دانشجویی پرسید: بسیاری از فیلم ها و سریال ها، سوژه های دینی و اسلامی را ترویج می دهند؛ چگونه شما آنها را این گونه به چالش می کشید؟ این فیلم ها کارگردان مسلمان، سوژه و محتوا و قالب دینی دارند؛ پس انتقاد شما وارد نیست. گفتم: گاهی موضوعات دینی، مایه اغراض دنیوی می شود و به بدترین وجه وبه صورت تحریف شده، به نمایش در می آیند؛ مثلاً به راحتی می توان با سوژه ای مذهبی و ملی، فیلمی ضد مذهب و ملیت ساخت.

همچنین با شروع یک قصه ای با موضوع خداوند، فیلمی ضد خدا ساخت یا با گنجاندن چند صحنه اسلامی در یک فیلم، می توان مسیر کلی فیلم را در جهت تضعیف اعتقادات اسلامی پیش برد و بر عکس آن نیز ممکن است. در واقع، هنر دینی به هیچ وجه به معنای قشری گری و تظاهر ریاکارانه نیست و این هنر لزوما با واژگان دینی به وجود نمی آید. ممکن است هنر صددرصد دینی باشد؛ اما در آن از واژگان عرفی و غیردینی استفاده شده باشد؛ به طور مثال، می توان عدالت را در جامعه به صورت یک ارزش معرفی کرد و هیچ اسمی از دین و هیچ آیه ای از قرآن و هیچ حدیثی هم درباره عدالت در خلال فیلم نیاورد. من روی مسأله هنر خیلی اهتمام دارم. ما از لحاظ هنر، عقب هستیم. دنیا از ابزار هنر برضد انقلاب، به شدّت استفاده می کند.

ما خودمان را محدود به اصولی می کنیم که این اصول به اندازه جهانی مطلب در آنها وجود دارد و هزاران راه و ابزار برای معرفی در دسترس ماست و این هنرمند است که با شناختن زیبایی ها و یا کمبود ها، درک صحیحی از آنها را ارائه می دهد و در پرتو علم و عقل، موجب خلاقیت و سازندگی و رشد و شکوفایی خود و دیگران می شود.

هنر دینی، مظهر و محل ظهور حقیقت است و در وجودش، حقایق متجلی می شوند.

دانشجوی دیگری که تا حال مشغول گوش کردن بود، پرسید: در تلویزیون بسیاری جلسات پرسش و پاسخ، مشاوره و سخنرانی پخش می شوند که کار اطلاع رسانی را انجام می دهند. ما در سینما و فیلم های تلویزیونی باید بیشتر بر محور سرگرمی حرکت کنیم.

گفتم: من از شما می پرسم: اگر یک مفهوم دقیق را به شکل خالص و بی آرایش به مردم عرضه کنیم آیا نمی تواند جذابیت ویژه ای ایجاد کند و مخاطب را به سوی خود بکشاند؟ سرگرمی های بی محتوا و کم ارزش خیلی زود نخ نما می شوند. نمونه برنامه هایی که شما گفتید، دارای مخاطبین خاصی هستند و عموم جامعه با سلیقه های مختلف آنها را نمی پسندند. ممکن است شما بگویید در سینمای مستند، شبیه این چیزی که من می گویم موجود است که بسیاری از حقایق و واقعیات را به تصویر می کشد؛ در حالی که ساحت مستند نیز دارای روش داستان گویی و دارای محتوا و شکل خاصی است و هنرمند مستندساز نیز جذابیت را چاشنی کار می کند و گاهی فیلم نامه هم دارد.

بحث ما درباره فیلم ها یا سریال هایی است که محتوا و صورت آنها را خودمان رقم می زنیم. شکل هم به اندازه محتوا مهم است. شما از چند منظر می توانید به موضوع یک گل بپردازید؛ اول این که موضوع شما گل است که در نظر عموم و خصوص دارای مقام شریفی است؛ اما چگونه دیدن و با کدام منظر؟ تازه یا پژمرده بودن، لاله گل یا غنچه گل، گل با ساقه، گل با خار یا بی خار، گل با برگ یا بی برگ، داخل گلدان یا داخل باغچه، داخل جنگل یا داخل دریا و… هر کدام را به تصویر بکشید، دارای مفهوم خاص خود است.

مهم این است که ما چگونه مفاهیم مورد نظر چون گل را با صورت متناسب به دیگران عرضه کنیم و این جا، نقش هنرمند، بسیار مهم است.

اگر کسی عالمانه وارد هنر نشود، در گودال خواهد افتاد و خود و دیگران را به درد سر می اندازد.

ما باید تلاشمان در هنر این باشد که اولا به زبان فطرت که زبان بین المللی است، سخن گوییم و آن معارف دین را از پرده بیرون بیاوریم و ترسیم کنیم؛ یعنی معقول را محسوس کنیم؛ نه متخیل