پاورپوینت کامل از بصر تا بصیرت ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از بصر تا بصیرت ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از بصر تا بصیرت ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از بصر تا بصیرت ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

«چشم»، دریچه ای از درون انسان به «آفاق هستی» است.

هر چه تیزتر، بیناتر و نافذتر باشد، در چشم انداز ما آفاقی گسترده تر و جلوه هایی پایدارتر انعکاس می یابد.

نظارت بر «دیده ها»، بهره وری ما را از این نعمت بزرگ، بیشتر می کند و رها کردن چشم، آن را به «چریدن گناه» یا «خفتن در بستر غفلت و بی بصری» می کشاند.

پس هم باید دربان دل بود، هم نگهبان دیده؛ چرا که «هر آن چه دیده بیند، دل کند یاد».

چشم های رها

کلامی الهی که به اهل ایمان توصیه می کند که چشم هایتان را فرو بندید، هم خطاب به مردان است و هم به زنان (قل للمؤمنین یغضّوا مِن ابصارهم…).۱ این چشم بستن بر روی گناه، چشمه های بینایی و آفاق روشنی را به روی انسان می گشاید.

رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود: «غَضّوا ابصارَکُم، ترونَ العَجائب؛۲ چشم هایتان را ببندید؛ تا شگفتی ها را ببینید».

دیده از هر که گرفتند، بصیرت دادند. هر کس هم که چشم بر روی نارواها ببندد، چشم دل و درونش گشوده می شود؛ اما چشم رها و بی نظارت، ملعبه شیطان و میدان نفس اماره خواهد شد.

امام علی علیه السلام در نهج البلاغه، در وصف متقین می فرماید: «غَضّوا ابصارَکُم عَمّا حَرَّمَ الله علیهم؛۳ چشم های خود را در آن چه خداوند بر آنان حرام کرده، فرو می بندند».

اینها همه یعنی مهار نگاه و کنترل چشم و پرهیز از رهاسازی چشم در نگاه به هر چه که دل می خواهد و هوس می طلبد.

امام صادق علیه السلام می فرماید: «مَن اطلق طرفه کَثُرَ اَسُفُه؛۴ هر کس نگاهش را رها سازد، تأسف و اندوهش بسیار خواهد شد».

مهار زدن بر چشم و مرزبندی برای نگاه، از گام های مثبت و ضروری برای رسیدن به کمال نفس و خودسازی است؛ زیرا برخی صحنه ها، برخی چهره ها و بعضی دیدنی ها، ویروس گناه می پراکنند و اگر نگاه در اختیار مؤمن نباشد، اسیر تمایلات نفسانی می گردد و به ورطه سقوط می افتد.

تقسیم ایمان بر اعضا

بر اساس تعالیم اخلاقی دین، ایمان بر اعضا و جوارح انسان تقسیم و پخش شده است و هر یک از اعضای بدن در راستای «مؤمنانه زیستن»، تکلیفی و حد و مرزی دارد. «چشم» هم یکی از اعضای بدن است و کار آن، «نگاه» است.

نگاه غافلانه یا عاقلانه، نگاه از سر شوق یا از روی نفرت، نگاه هوسناک یا نگاه عبرت بین، نگاه خداپسند یا شیطان پسند، نگاه حلال یا حرام، نگاه به قدرت خدا یا نگاه به حریم خصوصی افراد و…. اینها انواع نگاه هایی هستند که در دین، دارای احکامی می باشند.

چگونه یک مؤمن، می تواند حد و حریمی بر نگاهش قرار ندهد و آزاد باشد؟

در داستان دختران شعیب و حضرت موسی علیه السلام، رفتاری از موسای کلیم به ثبت رسیده است که حکایت از ایمان او دارد. دختران حضرت شعیب به پدر گفتند: موسی را به خدمت گمار؛ چرا که «نیرومند» و «امین» است. پدر پرسید: امانت او را از کجا دانستید؟ گفتند: وقتی ما او را به حضور تو دعوت کردیم، ما جلو می رفتیم و او از پی ما می آمد. موسی گفت: شما پشت سر من بیایید و اگر راه را اشتباه رفتم، راهنمایی کنید؛ ما قومی هستیم که به پشت سر زنان نگاه نمی کنیم!۵

این رفتار، نشئت گرفته از ایمان موسی است که در همه حرکات او جلوه هایی از ایمانش دیده می شود؛ حتی در نگاه چشمش.

و مگر جز این است که بسیاری از گناه ها، ریشه در نگاه ها دارند؟

چشم دل

هم منشأ بسیاری از حالاتِ «دل»، چشم و نگاه است و هم نگاه و نظر ما از حالات درونی و باطنی ما تأثیر می پذیرد.

بصیرت قلبی، به نگاه هم جهت می دهد و آن را معنی دار می سازد. در کلمات حضرت امیر علیه السلام

آمده است: «بصیر و بینا کسی است که بشنود و تفکر کند؛ بنگرد و بصیرت یابد؛ از عبرت ها سود برد و آن گاه از راه های روشن و دور از هلاکت، عبور کند».۶

تا بصیرت درونی نباشد، «نگاه عبرت بین» هم نخواهد بود و تا چشم دل بینا نشود، چشم سر هم در پی آیات و نشانه های حق و یافتن راه درست و توجه به علامت های راه و پرهیز از چپ و راست نخواهد بود. در کلمات نورانی پیامبرمان آمده است:

کور، کسی نیت که چشمش نابینا باشد؛ بلکه نابینا کسی است که بصیرت نداشته باشد؛ «لیس الأعمی مَن یعمی بَصَرُه، انّما الأعمی من تعمی بصیرته».