پاورپوینت کامل مبنای حکومت و مشروعیت در نگاه اهل بیت علیهم السلام ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مبنای حکومت و مشروعیت در نگاه اهل بیت علیهم السلام ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مبنای حکومت و مشروعیت در نگاه اهل بیت علیهم السلام ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مبنای حکومت و مشروعیت در نگاه اهل بیت علیهم السلام ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

گفتاری از استاد حسن رحیم پور ازغدی در تشریح مبانی گفتمان حسینی

در بعضی از عباراتی که از سیدالشهدا علیه السلام نقل شده، وی به شیوه های مختلف و با ادبیات مختلف می خواهد نه فقط به مخاطبان آن وقت، بلکه برای همیشه تاریخ، این مسئله را که بین ما و دستگاه حاکم «جنگ قدرت» مطرح نیست، تفهیم کند. دعوا بین دو مکتب و سیره است؛ گرچه این دو سیره هم ممکن است آرم مذهب و ادای مذهبی داشته باشند. دو سیره، محتوا و روش حکومت بر جامعه وجود دارد. در یک تعبیری که از سید الشهدا نقل شده، پرسیدند: هدفتان از این حرکت چیست؟ فرمود: هدفم همان هدف جدم پیغمبر اکرم صلی الله علیه وآله و پدرم علی علیه السلام است و به همان دلیلی که آنها وارد عرصه سیاسی، اجتماعی و تربیتی شدند، من وارد شدم. برای مدیریت خانواده، جامعه، سیاست، اقتصاد و قضاوت، بحث بر سر دو سیره و روش است. برای تفکیک دقیق تر این دو روش، روایتی از امام صادق علیه السلام نقل شده که از وی پرسیدند: دعوای اهل بیت با اموی ها بر سر چیست و تفاوت اسلام علوی و حسنی و حسینی با اسلام اموی چه بود؟ امام صادق علیه السلام فرمود: اختلاف خط ما و خط معاویه، بر سر «تربیت و مدیریت» بود. مبنای فکری بنی امیه بر اساس شمشیر و فشار و بی عدالتی و حق کشی بود. اینها با قدرت و خشونت و حق کشی، می خواستند بر جامعه مسلط شوند و مسلط بمانند و هدف دیگری جز این نداشتند. قدرت و خشونت، در خدمت «سلطه» بود؛ نه این که قدرت، وسیله ای باشد برای رسیدن به تربیت و عدالت. امام صادق علیه السلام در ادامه فرمود: روش و سیره تربیتی ما، رفق و تألیف و مدارا و تحمل و الفت است. روش مدیریتی و تربیتی ما براساس محبت و عشق و برادری و نرمش و مهربانی و متانت و وقار و تقیه است.

پس دو نوع نگاه سیاسی و حق حاکمیت وجود دارد؛ یکی حاکمیتی که صرفا براساس سیف و جور است؛ یعنی قدرت، خشونت، تحقیر، سرکوب و بی عدالتی و یک نوع حکومت، روشی است که امام صادق علیه السلام می فرماید و براساس رفق، تألف، وقار، مهربانی، نرمی، تقیه، حسن معاشرت با خلق، ورع و کوشش با همه توان برای خدمت به خلق؛ البته اگر لازم شد برای دفاع از ارزش ها، باید از سیف و قدرت هم استفاده کرد؛ اما مبنا بر سیف نیست.

سیف و قدرت، اولین راه حل نیست؛ بلکه آخرین راه حل است. امام صادق علیه السلام در ادامه فرمود: مردم را علاقه مند کنید به مکتبتان. مبنای کار ما، مبنای ایمانی است. توده ها را از گرایش های مختلف، به سمت دینتان جذب کنید. امام حسین علیه السلام تعابیر مختلفی را در مراحل مختلف حرکت به سمت کربلا در توضیح این که فلسفه این حرکت و شهادت چیست، بیان کرد و در موارد متعددی به مسئله حق و حقوق اشاره کرد؛ «حق خدا و حق مردم» و فرمود: انگیزه ما از حکومت و مبارزه، حق است؛ چیز دیگری مورد نظر ما نیست. از او پرسیدند: چرا در این شرایط نابرابر که معلوم است همه تان کشته و اسیر می شوید مبارزه می کنید؟ فرمود: نمی بینید به حق عمل نمی شود و نمی بینید که اخلاق، اقتصاد و حاکمیت باطل مطرح است و هیچ نوع مخالفتی با باطل نمی شود؟ چرا از من می پرسید چرا حرکت کردی؟ از تو باید پرسید که چرا حر کت نمی کنی؟ نمی بینید که باطل، علنی است و نسبت به آن اعتراض نمی کنید و نمی بینید که حق معلوم است و به آن عمل نمی شود. همین ها برای فریاد زدن و اعتراض کردن، کافی است.

یزید به حاکم مدینه -ولید بن عتبه- دستور داد که از امام حسین علیه السلام بیعت بگیرد. او به امام حسین علیه السلام گفت که باید تسلیم شوید والا ما دستور داریم با شما برخورد کنیم. امام حسین علیه السلام به چهل نفر از یاران خود دستور مسلح شدن داد و به آنها فرمود: من به سمت دارالحکومه می روم. شما در خیابان های اطراف، آماده باشید. اگر برگشتم که مشکلی نیست؛ ولی اگر برنگشتم، داخل شوید و درگیر شوید؛ چون احتمال داشت که حرکت کربلا را در همان نطفه خفه کنند.

امام حسین علیه السلام در جواب به ولید فرمود: ما در خانواده ای تربیت و بزرگ شدیم که خاندان نبوت و وحی است؛ در خانه ای بزرگ شدیم که محل رفت و آمد فرشتگان بود و وحی و رحمت الهی از آن جا بر بشریت نازل می شد. آغاز و پایان و گشایش و عاقبت همه کارها، به دست ماست. تو چگونه از من می خواهی بیعت کنم؟

پس، مسئله، قدرت سیاسی نیست؛ مسئله، فراتر از آن است و به مسائل نبوت و رسالت و هبوط و رحمت الهی و فتح الهی برمی گردد. می گویند نگاه ما به سیاست و بیعت، صرفاً نگاه قدرت محور نیست؛ نگاه حکمت محور است؛ اما طرف مقابل، چه کسی است و از من بیعت برای چه کسی می خواهید؟ به لحاظ شخصی، این فرد، فاسد است و نه تنها خودش فاسد است، بلکه فساد و فسق را علنی می کند؛ یعنی می خواست گفتمان فساد را در جامعه حاکم کند؛ می خواست علناً ارزش و ضد ارزش را در سطح جامعه تغییر دهد و به ارزش های اسلامی، اهانت کند و به لحاظ حقوق انسان هم جان انسان برای این فرد، ارزشی ندارد؛ در حالی که جان یک انسان، حریم الهی است. ابا عبدالله در ادامه فرمود: از من می خواهی با او بیعت کنم؟ نه فقط من با او بیعت نخواهم کرد بلکه مثل منی هم با مثل اویی بیعت نخواهد کرد و حتی اگر من هم حسین نبودم و اهل چنین بیتی نبودم، باز هم مثل منی، نباید با مثل اویی بیعت کند؛ «مثلی لا یبایع مثله». پس امام حسین علیه السلام و یزید، دعوای شخصی ندارند. این که امام صادق علیه السلام فرمود: «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا»، برای این است که همه جا و همیشه، «مثلی لایبایع مثله»، یعنی چنان کسانی که از نظر اخلاقی فاسدند و دنبال نشر و اجتماعی کردن فساد هستن