پاورپوینت کامل قناعت، سرمایه معنوی ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قناعت، سرمایه معنوی ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قناعت، سرمایه معنوی ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قناعت، سرمایه معنوی ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

رنج انسان معاصر، بیش از «نداشتن»، «افزون خواهی» است.

سیری ناپذیری روح بشر، پیوسته او را می آزارد و عرصه زندگی را برایش تنگ می سازد و «داشته ها» را مورد غفلت قرار می دهد. از این رو، آزمندان، هرگز از زندگی راضی نمی شوند و لذتِ حیات را نمی چشند.

آموزه های دینی، بر عناصری همچون «قناعت»، «رضا»، «تسلیم»، «توکل» و… تأکید دارند.

بیشترین هدف در تأکید بر این موارد، «تهذیب نفس» آدمی است و خاموش ساختن شعله حرص و طمع در دل او که آرامش روحی و روانی را از او سلب می کند.

وقتی انسان به «آرامش روح» رسید، فرشته خو و آهنین اراده و عزیز و والا می شود و روحش به غنا و بی نیازی و وارستگی می رسد و این بی نیازی و غنا، در راه هدف و آرمان های بزرگ، نسبت به خطرها، تهدیدها، تطمیع ها، جاذبه های نفسانی و شیطانی و کشش های مادی و غیرفطری او را بی اعتنا و نستوه و نشکن و مقاوم می سازد و چه صفتی نیکوتر از این؟

میل به زندگی و رفاه و دنیا و تمتّعات، در انسان هست و لجام گسیختگی او در این وادی، خرابش می کند و در دام تعلّقاتش می افکند؛ اما آن چه تمایلات او را تعدیل و خواسته های او را کنترل می کند، صفات ارزشمندی همچون «قناعت» است. این خصلت، انسان را به مرز انسانیت نزدیک و از خوی حیوانی دور می سازد.

قناعت چیست؟

این که انسان به اندک، بسنده کند و به قسمت خود، راضی باشد و حرص و آز و طمع نداشته باشد، «قناعت» است.

در فرق میان قصد (میانه روی) و قناعت گفته اند: قصد، به معنای ترک اسراف است و قناعت به معنای اکتفا کردن به اندک.۱

برخی نیز ریشه آن را از «قناع» گرفته اند؛ به معنای چیزی که روی سر می اندازند؛ تا سر و گردن را بپوشاند و قناعت نیز پوشاندن فقر و نیاز است و به عبارت دیگر، صورت را با سیلی سرخ نگاه داشتن!

در متون اخلاقی نیز گفته اند: «ضد صفت حرص، ملکه قناعت است و این، حالتی است برای نفس که باعث اکتفا کردن آدمی است به قدر حاجت و ضرورت و زحمت نکشیدن در تحصیل فضول از مال…. صفت قناعت، مرکبی است که انسان را به مقصد می رساند و وسیله ای است که سعادت ابدی را به جانب آدمی می کشاند؛ زیرا هر که به قدر ضرورت قناعت نمود و دل را مشغول قدر زائد نکرد، همیشه فارغ البال و مطمئن خاطر است».۲

در متنی کهن تر، از زبان خواجه نصیر نیز چنین می خوانیم:

«قناعت آن بود که نفس، آسان فرا گیرد امور مآکل و مشارب و ملابس و غیر آن را و رضا دهد به آن چه سد خلل کند؛ از هر جنس که اتفاق افتد».۳

پس قناعت، گریز از تولید نیست؛ بلکه فشار بیشتر روی تولید، اما همراه با کاهش مصرف است و این که «ساده زیستی» در خوردنی ها، نوشیدنی ها و پوشیدنی ها، رعایت گردد و انسان به حد کفاف و عفاف، بسنده کند و حرص را در وجود خویش و در زندگی، کنترل کند و چنان نشود که «مصرف گرایی»، رویه دائمی گردد و زندگی امروز و آینده خود و خانواده، پیش فروش شود؛ یعنی رهایی از تعلق و تکلّف.

تکلّف گر نباشد خوش توان زیست

تعلّق گر نباشد خوش توان مرد

نیاز به آرامش روح

گفتیم که حرص و افزون خواهی، قرار و آرام را از انسان می گیرد و قناعت و رضا، آرامش روحی و ثبات شخصیت و قوام و استحکام در معیشت می آورد.

انسان در پی رسیدن به آن آرامش است؛ ولی چگونه باید آن را به دست آورد؟ گاهی علم و آگاهی، عامل آرامش روحی است؛ گاهی یقین و ایمان؛ گاهی توکل و رضا و تسلیم و گاهی هم قناعت در قلمرو امور مادی و معیشتی. آنان که حریصند، دغدغه های همیشگی رسیدن به آن چه ندارند، عذابشان می دهد و آسایش را از آنان سلب می کند و با آن که دارند، ولی چشمشان سیر نمی شود؛ جمع می کنند؛ ولی از نظر روحی، همیشه فقیر و گداصفت می باشند.

گفت: چشم تنگ دنیا دوست را

یا قناعت پُر کند، یا خاک گور

توصیه بزرگان دین به این که در امور مادی و مالی و دنیوی، به پایین تر از خود نگاه کنید، برای کاشتن همین بذر قناعت و رضا، در دل و ضمیر انسان است؛ چون آنان که خود را با توان گران و مرفّهان و ثروتمندان مقایسه می کنند، کمبودهای خود را می بینند و دچار «رنج روحی» می شوند؛ اما اگر به کسانی بنگرند که سطح معیشت و دارایی و امکاناتشان کمتر و پایین تر از آنان است، خود را داراتر می بینند و داشته های خود را حس می کنند و روحیه شکر و سپاس بر نعمت، در آنان پدید می آید.

امام علی علیه السلام می فرماید: «الطمع رقٌّ مؤبّد؛۴ طمع و آز، بردگی ابدی است».

همچنین آن حضرت درباره قناعت می فرماید: «طوبی لمن… وقنع بالکفاف و رضی عن الله؛۵ خوشا به حال کسی که به اندازه کفاف، قناعت