پاورپوینت کامل بازخوانی حماسه ۹ دی ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بازخوانی حماسه ۹ دی ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بازخوانی حماسه ۹ دی ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بازخوانی حماسه ۹ دی ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

ما ایرانی ها از ابتدای انقلاب، حضور مردم را در مقاطع حساس، لمس کرده ایم؛ به طوری که این حضور و رفتار سیاسی، جزئی از باورهای ما شده است؛ اما حماسه نهم دی ماهسال ۸۸، بار دیگر چشم ها را به سوی خود خیره کرد. حضور حماسی مردم در این روز، آغازی بود بر پایان چندین ماه فتنه انگیزی در کشور. رهبر انقلاب در دیدار سال ۸۸ مردم قم با اشاره به این رویداد مهم خاطرنشان کرد: «نهم دی با دهم دی، فرقی ندارد؛ این مردمند که ناگهان با یک حرکت – که آن حرکت برخاسته از همان عواملی است که نوزدهم دی قم را تشکیل داد، یعنی برخاسته از بصیرت است، از دشمن شناسی است، از وقت شناسی است، از حضور در عرصه مجاهدانه است – روز نهم دی را هم متمایز می کنند. مطمئن باشید که روز نهم دی امسال هم در تاریخ ماند». یادداشت زیر به توضیح این پدیده و نظایر آن، تحت عنوان «مناسک سیاسی» پرداخته است:

چرخه کارآمدی و وفاداری

«مشروعیت» و به ویژه علت و چگونگی افزایش و کاهش آن، امروزه به فصلی جدی و جذاب در دانش سیاسی تبدیل شده است. در این میان، کانون گفت وگو پیرامون مشروعیت نظام سیاسی یا دولت و دگرگونی های آن را باید توجه به افکار عمومی و میزان اعتماد و رضایت مردم، نسبت به دولت دانست. در این چارچوب، دولت ها برای تثبیت مشروعیت خود، باید کارآمدی خویش را به مردم نشان دهند. آن گاه دولت ها می توانند وفاداری مردم را نسبت به خویش، انتظار داشته باشند.

بر این اساس، هرچه ماهیت و عملکرد یک نظام سیاسی نزد افکار عمومی مقبول تر باشد و اعتماد و رضایت بیشتری نسبت به آن وجود داشته باشد، مشارکت سیاسی و حمایت مردمی از آن نظام، بیشتر خواهد شد. از سوی دیگر، اگر دولت ها از پس اقناع مردم درباره برنامه ها و سیاست های خود برنیایند و دچار گسست های حمایتی شوند، مشروعیت آنها کاهش می یابد و این نوع نظام های سیاسی را اصطلاحاً «ورشکسته» می نامند که در آستانه فروپاشی قرار دارند.

از سوی دیگر، هرچه فاصله و شکاف میان دولت و ملت کمتر باشد و دولت، اعتماد و مشارکت بیشتری را به عنوان پشتوانه خود داشته باشد، در عرصه های داخلی و خارجی، قدرتمندتر ظاهر می شود و می تواند اهداف ملی را با هزینه کمتری تأمین کند و کارآمدی بیشتری از خود نشان دهد. بنابراین، مشروعیت و کارآمدی، ارتباطی دوسویه دارند.

انتخابات و مناسک سیاسی

با آن که تأثیر متقابل کارآمدی نظام سیاسی و وفاداری مردم روشن به نظر می رسد، اما چگونگی ارزیابی و اندازه گیری میزان اعتماد عمومی- به عنوان یک عنصر تعیین کننده در این ارتباط دوسویه- همیشه با ابهام هایی همراه بوده و همچنان محل بحث و تبادل نظر است.

بیشتر نظریات سیاسی، روشن ترین معیار ارزیابی و آشکارترین جلوه گاه اعتماد عمومی را برگزاری انتخابات و میزان

مشارکت مردم در آن می دانند. در واقع، مردم با مشارکت خود در یک انتخابات آزاد، نشان می دهند که تا چه اندازه به نظام سیاسی خویش اعتماد دارند؛ همان گونه که دولت ها با برگزاری انتخابات و سامان دهی رقابت ها، میزان اعتماد خود را نسبت به مردم، مشخص می سازند.

با این حال، مشارکت در انتخابات، تنها شاخص سنجش اعتماد عمومی نیست و جامعه شناسان سیاسی در این رابطه از معیارهای دیگری نیز سخن گفته اند. یکی از این معیارها، مفهومی نسبتاً جدید است که «مناسک سیاسی» خوانده می شود و به حضور مردم و ابراز احساسات آنها نسبت به روندها و دگرگونی های سیاسی در جامعه اشاره دارد.

در جریان مناسک سیاسی، مردم با حضور وسیع، متراکم و منظم خود در یک فرصت زمانی محدود، در سطح خیابان های شهر، نسبت به پدیده ها یا روندهای سیاسی، واکنش نشان می دهند و مستقیم و بی واسطه، در امور سیاسی، مشارکت می کنند. برجسته ترین و فراگیرترین نمونه این گونه مناسک که در برخی از جوامع مدرن امروزی نیز دیده می شود، جشن سال روز استقلال کشورهاست.

هرچه حضور مردم در مراسم و مناسک سیاسی بیشتر باشد، نشان دهنده مشروعیت سمبلیک یک نظام سیاسی در کنار مشروعیت دموکراتیک آن است که از طریق انتخابات و مشارکت مردم در آن، نمایان می شود.

مردم سالاری دینی

جمهوری اسلامی ایران را باید به عنوان یک نظام سیاسی برآمده از انقلاب اسلامی و پدیده ای تازه و شایسته بررسی ویژه در مطالعات جامعه شناسی سیاسی تلقی کرد. درباره سرشت اسلامی و ساختار و پراکندگی ویژه قدرت در ایران، پس از انقلاب اسلامی، تحلیل های گوناگونی مطرح شده است؛ اما بیشتر دیدگاه های موجود، از درک ماهیت ویژه و ملاحظات خاص جامعه و سیاست ایران غافل بوده، در چارچوب گفتمان های غربی و شرقی، کوشیده اند با استفاده از مفاهیم و نظریات موجود در فرهنگ واژگان غربی، به تبیین واقعیات و تحولات ایران در این دوران بپردازند.

تنها رهیافت بومی را در این زمینه، می توان ارائه نظریه «مردم سالاری دینی» دانست. مردم سالاری دینی به عنوان یک مفهوم سیاسی جدید که مبتنی بر مطالعه تجربه ایران در دوران جمهوری اسلامی است، گرچه از پشتوانه انباشت علمی فراوانی برخوردار نیست،۲ اما در برخی زمینه ها مانند تبیین رابطه دولت و ملت و کارآمدی دولت و مشروعیت آن، حرف های تازه ای برای گفتن دارد که درخور بررسی و پرداخت بیشتر از سوی جامعه علمی است.

یکی از ویژگی های مردم سالاری دینی، نگاه منحصر به فرد آن نسبت به چگونگی ارزیابی مشروعیت نظام سیاسی در جامعه اسلامی است؛ برای نمونه، رأی مردم و مشارکت آنها در انتخابات، به عنوان یکی از راه های سنجش میزان اعتماد عمومی و مشروعیت مردمی دولت، در ایران پس از انقلاب اسلامی، مبنا و معنای متفاوتی دارد که فراتر از حدود قراردادی آن در نظریات سیاسی غربی است.

«… این مردم سالاری به ریشه های دمکراسی غربی مطلقاً ارتباط ندارد. این، یک چیز دیگر است. مردم سالاری دینی دو چیز نیست؛ این طور نیست که ما دمکراسی