پاورپوینت کامل انقلاب فرهنگی در جمهوری اسلامی ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انقلاب فرهنگی در جمهوری اسلامی ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انقلاب فرهنگی در جمهوری اسلامی ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل انقلاب فرهنگی در جمهوری اسلامی ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

دوم اردیبهشت ۱۳۵۹، اعلام انقلاب فرهنگی در دانشگاه¬ها

انقلاب فرهنگی یکی از مهجورترین و ناشناخته ترین موضوعات برای مردم می باشد و حتی برای برخی، یافتن یک وقایع نگاری ساده، مطمئن و بدون اعمال نظر شخصی درباره این حادثه بسیار مشکل است.

روزها و هفته ها پس از انقلاب، یک خلاء آشکار در بین گروه های سیاسی وقت به وجود آمد. نیروهایی که برای راهپیمایی و مخالفت با حکومت شاهنشاهی دوش به دوش هم حرکت می کردند، با از دست رفتن هدف مشترک در روزهای پس از انقلاب، برای اداره امور مربوط به انقلاب، سهم خواهی می کردند. این گروه ها با فراموش کردن این که این حادثه، نه کودتایی چند روزه، بلکه انقلابی مردمی بود و باید خود مردم درباره آن تصمیم بگیرند، بر مواضع خود پای فشاری می کردند. این اختلاف ها بیشترین تأثیر را در دانشگاه به نمایش گذاشت و اختلافات و حوادث سال های بعد، به ویژه در دانشگاه ها، دلیل اصلی شکل گیری انقلاب فرهنگی در دانشگاه ها بود. دیدگاه آموزش در برخی کشور های در حال توسعه در ان روزگار – مانند هند – این بود که باید آموزش عالی در یک کشور، بومی شود؛ یعنی با توجه به نیاز های جامعه، اقدام به آموزش شود. در ایران علاوه بر این، دیدگاه اسلامی کردن آموزش ها نیز مطرح بود و برای پاسخ به این نیاز ها، هم محیطی آرام تر از محیط آن روزها و هم زمانی بیشتر از زمان های پیشنهادی، مورد نیاز بود.

با این حال، درگیری و اغتشاش در دانشگاه ها به گونه ای اوضاع را متشنج کرد که تنها اقدامی انقلابی می توانست اوضاع را نسبتاً آرام کند.

برای بررسی این موضوع، ابتدا برخی از محورهای اندیشه امام خمینی در مورد آموزش عالی در کشور را مطرح می کنیم و در ادامه، حوادث روزهای آغازین انقلاب اسلامی تا زمان صدور فرمان انقلاب فرهنگی را تبیین می کنیم.

محورهای تربیتی و آموزشی از نگاه امام خمینی

امام خمینی دانشگاهیان را مدیران آینده می دانست و با معرفی کردن دانشگاه به عنوان مرکز سعادت و شقاوت یک ملت، محورهای گوناگون را برای اصلاح دانشگاه ها نام می برد که به برخی از آنان فهرست وار اشاره می کنیم.

۱. پرهیز از تربیت خارجی و نجات از غرب زدگی.

۲. معلم های متعهد، عامل تربیت نسل آینده و تصفیه دانشگاه از عوامل غرب زده.

۳. تربیت موافق زمان.

۴. سیاسی بار آوردن نسل آینده و مطلع کردن آنان از مسائل روز.

۵. اعتماد به نفس دادن به آنان و استقلال نفسانی.

۶. ورود بانوان به عرصه تربیت و تعلیم.

۷. نفی مدرک گرایی و تربیت مردمی دانشجویان.

۸. دانشگاه را به صورتی در نیارند که اشخاصی که از آنها خارج می شوند، به درد همان خارجی ها بخورند.

۹. وحدت حوزه و دانشگاه.

لازم به یادآوری است که این فهرست از عین سخنان امام خمینی تهیه شده است.

ریشه ها و انقلاب فرهنگی

بعد از انقلاب، دانشگاه با توجه به نیروی بالقوه ای که در جریان انقلاب نشان داده بود، تبدیل به کانون توجهی برای بسیاری از گروه های سیاسی و دولت شد. و اولین حرکت ها و انتصابات آغاز شد.

اولین انتصاب، توسط مهندس بازرگان انجام گرفت؛ تعیین دکتر محمد ملکی به همراهی سه تن دیگر برای سرپرستی دانشگاه تهران.

دو هفته بعد از انتصاب سرپرست موقت دانشگاه تهران، وزارت فرهنگ با وزارت علوم و آموزش عالی ادغام شد و در ۵۷/۱۲/۲۷، وزارت فرهنگ و آموزش عالی تشکیل شد.

شاید تشریح وضعیت از زبان ملکی، گویای وضعیت آموزش و پرورش آن روزها باشد. وی از اوضاع به نام اوضاع استثنایی یاد کرده، می گوید: دانشگاه، محل آموزش دوسازمان مجاهدین و فداییان خلق بوده که یکی در دانشگده علوم و دیگری در دانشکده فنی، آموزش نظامی می دادند. وجود تانک های نظامی در محوطه دانشگاه و استفاده از مسجد دانشگاه به عنوان انبار تسلیحات به غنیمت گرفته شده، عملاً فضای علمی دانشگاه را به حالت تعطیلی در آورده بود؛ اما در همین دوره هم امام بر تشکیل کلاس ها تأکید می کرد.

در نخستین دور تصفیه استادان که هدف اصلی آن، اخراج عامل رژیم سابق بود، استادانی که به ارتباط با رژیم شاه اشتهار داشتند و استادانی که در فهرست به دست آمده از ساواک بودند، از دانشگاه ها تصفیه شدند. مسئولیت این نقشه ها، با شورای تزکیه بود.

شورای هماهنگی

در تاریخ ۲۷/۱۱/۱۳۵۷ش. سازمان ملی دانشگاهیان، طرحی برای اداره دانشگاه ها ارائه داد که می توان آن را به نوعی تقسیم کننده قدرت اداره دانشگاه میان استادان، کارمندان دانشگاه و دانشجویان دانست. البته اداره دانشگاه ها به وسیله این طرح، به دلیل جو پر تنش دانشگاه ها، عملاً ممکن نبود و حتی این رودررویی های نا متوازن بین استادان، دانشجویان و کارمندان، باعث تجاوز از اختیارات می شد.

استقلال دانشگاه ها

پس از ناکارآمد شناخته شدن شورای هماهنگی، گروهی از استادان و حقوق دانان و نمایندگان دانشگاه ها مأمور تدوین عنوان رابطه قانونی استقلال دانشگاه ها و مؤسسات آموزش عالی شدند. این طرح در ۲۲/۵/۱۳۵۸ برای وزارت فرهنگ و آموزش عالی فرستاده شد که در آن وقت، دکتر علی شریعتمداری در رأس آن بود.

طرح لایحه استقلال دانشگاه ها، از سوی سازمان دانشگاهیان، به شدت مورد حمایت بود؛ اما به علت مخالفت حکومت در سیاست های عملی اش، طرح اجرا نشد. این طرح عملاً دانشگاه ها را به صورت جزایر مستقلی در می آورد که بعد ها ممکن بود تبدیل به مرکز انتشار تفکرات غربی شده، در مقابل جریان حاکمیت بایستند.

رژیم سابق، سرمایه گذاری فراوانی در دانشگاه ها کرده بود؛ تا بتواند از آنها به عنوان یک پایگاه فکری، در راه رسیدن به اهدافش استفاده کند؛ اما فروپاشی رژیم، باعث شد که امکانات دانشگاهی که رژیم سابق از آنها برای مشروعت خود استفاده می کرد، معطل بمانند و از سوی دیگر، فاصله دانشگاه ها از مردم و ایدئولوژیک بودن آنها باعث می شد، این محیط بالقوه ترین محیط برای رشد هر نوع تفکری و بستری مناسب برای ترویج آن تفکر در آینده باشد.

تقسیم فضای دانشگاه ها بین گروه ها، باعث فاصله گرفتن دانشگاه از محیط آموزشی و فرهنگی، به عنوان ر