پاورپوینت کامل شبیه، شبیه، شبیه ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شبیه، شبیه، شبیه ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شبیه، شبیه، شبیه ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شبیه، شبیه، شبیه ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

من دیر رسیدم. شبیه حضرت عباس، می خواست به میدان برود؛ حتی از «حر» هم دیرتر رسیده بودم! اما گویا هنوز هم دیر نشده بود.

شبیه شمر با کلاه خود و شمشیر و زره، در میدان جولان می داد و وقیحانه به قصد خود اعتراف می کرد. سمت راست میدان، اهل حرم و سبزپوشان ایستاده اند و سمت چپ، سرخ پوشان؛ چقدر نزدیک و چقدر دور! مشکل بود تا باور کنم که این جا کربلا و امروز عاشوراست؛ ولی شبیه بود!

شبیه حضرت عباس، از امام، اذن میدان می خواست؛ اما در زمینه، شور می خواند و شبیه عباس با شور، پاسخ می داد؛ اما سرخ پوشان همه خارج از دستگاه و بی تحریر می خواندند.

من خیلی دلم می خواست امام را ببینم؛ اما دور بود و چهره اش را خوب نمی دیدم. امام با دست مبارک، بر تن شبیه عباس کفن پوشاند. شبیه عباس، برق آسا به قصد آب، بر اسب جست. اسب بال گرفت و تماشاگران غوغا کردند.

همه چیز معمولی بود؛ تا این که ناگهان زنی از میان جمعیت تماشاگر بیرون پرید. تنم لرزید. زن زمین خورد. از زمین برخاست. یا حضرت عباس! زن سیاه پوش بود؛ با کودکی در آغوش! همین که از صف تماشاگران جدا شد، به میدان رسید.

خدایا! هیچ وقت میدان این قدر نزدیک نبوده است؛ در یک قدمی!

زن به میدان زد؛ سراسیمه می دوید. ناگهان ایستاد؛ خم شد و مشتی خاک برداشت و به سر خود زد و به سر کودکش نیز. همچنان سراسیمه می رفت. چه می خواهد بکند؟ قرار نبود کسی از صف تماشاگران به میدان برود.

قبل از این که کسی متوجه بشود، به وسط میدان رسید. شبیه حضرت عباس به تاخت از کنار او گذشت. زن به دنبالش دوید و به او رسید. دست در رکابش زد. اسب ایستاد. زن کودکش را بر سر دست به اهتزاز درآورد. شبیه حضرت عباس گویی می دانست؛ دستی از آستین برآورد و به پیشانی کودک کشید. خدایا چه نذری و نیازی بود؟

زن، فاتحانه برمی گشت؛ ولی من دیگر چیزی نمی دیدم؛ شکستم و به زمین نشستم.

خدایا! چه باوری! من که تا این موقع باور نمی کردم، به باور آن زن، ایمان آوردم؛ ولی چطور می شود باور کرد؟ آخر این نمایش بود و واقعیت نداشت و همه می دانستند؛ ولی راستی مگر خود عاشورا هم نمایش نبود؟ وقتی که خود واقعیت، نمایش باشد، نمایش هم واقعیت است. عیب از من بود که در جزئیات مانده بودم؛ صورت ها، چشم ها، لباس ها، زمان، مکان و….

جزئیات، آدم را به اشتباه می اندازد.

به هیئت کلی سوار نگاه کردم؛ خودش بود – حضرت عباس – داشت به سمت سرخ پوشان می تاخت و جهت هم همان جهت بود؛ پس دیگر چه می خواستم؟

حضرت عباس به سوی رود فرات اسب می راند؛ ولی سرخ پوشان نگذاشتند.

سرخ پوشان چقدر زیادند! سرخ پوشان چقدر بی چهره اند؛ اما آنها هم خودشان بودند و واقعیت داشتند. پس چرا نباید باور کرد؟ وقتی که تمام رود فرات در یک تشت آب خلاصه می شود، وقتی که یک نخلستان در یک شاخه نخل خلاصه می شود، چرا یک انسان نتواند حضرت عباس بشود؟

این جا همه چیز خلاصه بود. اصلاً مگر خود عاشورا خلاصه نبود؟ مگر عاشورا خلاصه تاریخ نبود و تاریخ، مگر گسترش عاشورا نیست؟ آیا کسی ادعا کرده است که تشت آب، همان رود فرات است؟ پس به همین نسبت هم آن سوار، خود حضرت عباس است.

زنان عرب با دل های پاکشان، خیلی زودتر از من، این را فهمیده بودند و پشت سر آن زن، کودک در بغل، به میدان زده بودند و هیچ کس هم جلودارشان نبود؛ یک قدم برمی داشتند و از سر مرز تاریخ می گذشتند. هزار سال، هزار فرسخ سفر، با یک قدم، به کربلا پا می گذاشتند؛ مشتی خاک بر سر و دستی در رکاب عباس و نیت و حاجت!

خدایا! وقتی که تشبیه به واقعیت، این همه تقدس می آورد، خود واقعیت چه می کند؟

خاکی که تا چند لحظه قبل و چند لحظه بعد، برایشان هیچ ارزشی نداشت، حالا چقدر مقدس شده بود!

سرخ پوشان، حضرت عباس را محاصره کرده بودند. طبل ها بر دل می کوبید و سنج ها در دل می لرزید و سواران سرخ پوش در جولان.

برای یک تن بی دست، مگر چند لشکر لازم است؟

میدان، غرق غبار بود و چشم، چیزی نمی دید؛ مگر برق گاه گ