پاورپوینت کامل انقلاب در انبارگردانی بزرگ فرهنگی ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انقلاب در انبارگردانی بزرگ فرهنگی ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انقلاب در انبارگردانی بزرگ فرهنگی ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل انقلاب در انبارگردانی بزرگ فرهنگی ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

انقلاب اسلامی ایران، چه نیازهایی از تمدن امروز بشر را برآورده خواهد کرد؟

ما در دورانی زندگی می کنیم که در ادبیات، به دوره آخرالزمان مشهور است. غربی ها از این دوران با کلمات و اصطلاحاتی چون پایان خدا، پایان فلسفه، پایان شعر و پایان تاریخ، یاد می کنند. این دو نوع اصطلاح در عین شباهت ظاهری، اختلافاتی نیز دارند. اشتراک آنها را می توان در اشاره به مفهوم زمان و تاریخ دانست؛ اما تمایز آنها در نوع نگاه و نتیجه نهایی تاریخ است.

موجودی به نام «انسان»، اصولاً در واپسین مراحل تاریخی، پا به عرصه وجود گذاشته است. در نگاه دینی، خداوند متعال آسمان ها و زمین را در شش روز آفرید و در واپسین ساعات روز هفتم، انسان پا به عرصه وجود گذاشت و به زمین هبوط کرد و ۱۲۴هزار پیامر برای هدایت او مبعوث شدند.

در نگاه فیزیکی نیز حداقل چهارده میلیارد سال از آغاز آفرینش کائنات و کهکشان ها می گذرد و پس از صدها میلیون سال از پیدایش آثار حیات بر روی کره زمین، انسان به وجود آید.

نباید فراموش کنیم که کوسه ها، لاک پشت ها، سرخس ها و… صدها میلیون سال است که تداوم نسل داده اند و نوع انسان در برابر آنها کودکی خردسال بیش نیست. در هر دوی این نگرش ها اصولاً انسان موجودی آخرالزمانی است که در پایانی ترین مراحل تاریخی خلق شده است.

در حال حاضر، اسلام و مسیحیت مهم ترین ادیان آسمانی هستند و پیروان هر یک از آنها مسیرهای مختلفی را پیش گرفته اند. رقیب سوم، یهودیت است که دشمن مشترک هر دوی اینهاست و همین رقیب سوم است که بسیاری از مشکلات را در سیر تاریخی اسلام و مسیحیت، به وجود آورده است.

با نفوذ جاسوسان یهودی در بین حواریون مسیح، انحرافات دینی و عقیدتی از همان ابتدا دامن مسیحیان را گرفت. سال های سیاه قرون وسطا، اروپا را از دین و هر باور دینی، زده کرد و سرانجام به خیزشی منجر شد که ظاهراً اسم آن را رنسانس گذاشتند؛ اما در باطن، می توان آن را همان «سکولاریسم» معروف دانست. خود غربی ها معتقدند که پیامبران این دوران جدید، متفکرانی هستند که آنها را نه فیلسوف، بلکه روشنفکر باید نامید. یکی از مهم ترین رسالت های فکری و اجتماعی این رسولان دروغین، همان خرافه ستیزی، به ویژه خرافه های مذهبی بود و به این ترتیب، دوران جدید را می توان دوره انکار جهان غیب دانست. این انکار به دو شکل مستقیم و غیرمستقیم صورت می گرفت؛

شکل نخست، همان انکار رسمی و افیون دانستن دین برای توده هاست که تا سال ها بعد در اردوی شرق کمونیست، شهرت داشت.

شکل دوم، سرمایه داری لیبرال است که مهم ترین ویژگی آن سکولاریسم و جدا دانستن عرصه سیاست از دین است؛ یعنی خدا و جهان غیب، یا انکار شدند و یا بود و نبودشان (نعوذاً بالله) یکسان در نظر گرفته شد؛ یعنی خدایی نیست و اگر هم هست، حداقل در مهم ترین عرصه زندگی اجتماعی، یعنی «سیاست»، نقشی ندارد.

تا پیش از وقوع انقلاب اسلامی، ما در دنیایی زندگی می کردیم که یا اعتقاد به جهان غیب و خدا وجود نداشت و یا خدا چیزی کاملاً شخصی و فردی بود که حق نداشت در مدنیت و عرصه های زندگی، بروز و ظهوری داشته باشد. تا آن جا که بسیاری از کشورهای جهان در ابتدایی ترین اصول بنیادین قوانین اساسی خود، قاعده سکولاریسم و جدایی دین از سیاست را به صراحت قید کردند و با تمام وجود سعی کردند در قوانین سیاسی و اجتماعی خود به آن مقید باشند.

در این نگرش کلی، می توان دوران معاصر را عصر انبارگردانی فرهنگی دانست. اختراع دستگاه چاپ و توسعه صنعت نشر و اختراع رسانه هایی چون تلویزیون و اینترنت. مهم ترین نتیجه شان تضارب آرا و نشر افکار بود. تا صد سال پیش، یک شهروند مسلمان یا یک روستایی مسیحی، در تمام عمرش در اتمسفری بسته و محدود، زندگی می کرد. تا آن جا که مثلاً یک ارتدوکس یا یک شیعه، در بخش عمده ای از زندگی اش، خیال می کرد تمام مردم جهان هم کیش او هستند و باقی ادیان، فقط یک استثنای خاص محسوب می شوند؛ یعنی برخورد ادیان و تمدن ها از نظر فکری و ایمانی، محدود به علما و نخبگانی خاص و از نظر فرهنگی و تکنولوژیکی، محصور به میادین جنگ بود؛ مثلاً مسیحیان و مسلمانان بیشتر در طول جنگ های صلیبی، یکدیگر را می دیدند و این دیدار و رویارویی بیشتر با شمشیر و سپر بود؛ نه گفتار و تقابل فرهنگی.

نخبگان هر یک از ملل و ادیان نیز معمولاً در مورد امت های دیگر در بین مردمشان، متوسل به افراط و تفریط می شدند و از رقبای خود چهره ای ضعیف معرفی می کردند و به این ترتیب، بزرگان هر قومی برای ملت خود موجه و حق به جانب به نظر می رسیدند و توده های مردم نیز معمولاً با شک و شبهه خاصی – از دیدگاه اعتقادی – رو به رو نمی شدند؛ اما عصر رسانه ها و ارتباطا