پاورپوینت کامل پا به رکاب باشیم ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پا به رکاب باشیم ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پا به رکاب باشیم ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پا به رکاب باشیم ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

به کوشش: هادی سجادی پور

پیش از حضور در دفتر کار حجت الاسلام مرادی گمان می کردیم فضای گفت وگو مانند بسیاری دیگر از مصاحبه ها، رسمی خواهد بود؛ اما فقط چند دقیقه برخورد چهره به چهره کافی بود تا تصورمان دگرگون شود. او از روحانیان صمیمی و خوش مشربی است که گفت وگو را برای هر پرسش¬گری آسان می کند. گرچه وی بیشتر مایل بود تا از معارف موجود در دعاهای ماه های رجب و شعبان سخن بگوید، اما با درخواست ما سراغ بحث شادی در آموزه های دین و رابطه انتظار با آن رفت؛ تا نگاه کلانش به مباحث فرهنگی بیشتر نمایان شود.

توصیه هایی که به شاد زندگی کردن شده، کجای بحث انتظار قرار می گیرد؟

ما باید از یک بحث ریز، بالاتر بیاییم و به سبک زندگی، نگاه کنیم؛ یعنی بگوییم در روش و شیوه زندگی یک مسلمان شیعه، چه چیزهایی وجود دارد که در این صورت، حتی می توانیم روش ها را جابه جا کنیم و به افراد بگوییم این، جایش این جا نیست و بگذاریم آن جا و این، جایش در کتابخانه است و بگذاریم سر جایش. خیلی چیزها سرجایش نیست؛ نه شادی¬مان سر جایش هست و نه غممان. ناهماهنگی های زیادی وجود دارد؛ گرچه هر کسی هم یک گوشه را اصلاح می کند؛ اما نتیجه ای حاصل نمی شود. بیاییم انتظار را به حالت آماده باش، ترجمه کنیم. اگر شیعه خودش را در یک حالت آماده باش ببیند، همیشه برای یک اصلاح عمومی جهانی و برای یک قیام، آماده است.آن چه را که ما به آن ظهور می گوییم، در ادبیات شیعی روایی ما «قیام» گفته می شود و به این خاطر، اسم ان بزرگوار را قائم(عج) گفته اند و اصلا اصل قصه، همان قیام است.

ما در نگاهمان باید اول بحث قیام را به جای ظهور، مطرح کنیم و بعد بحث آماده باش را به عنوان انتظار. اماده باش یعنی چه؟ آماده باش یعنی استعداد ما برای آن قیام و آمادگی ما برای آن حرکت، فراهم باشد. فرض کنید می خواهید در یک جنگ یا در یک حمله مسلحانه، شرکت کنید. در این صورت، آماده باش، یعنی این که پوتین هایتان را بپوشید؛ اسلحه داشته باشید و مهارت¬های نظامی را بلد باشیدو به طور کلی، یعنی «پا به رکاب» باشید.

قدیمی ها در مغازه¬هایشان یک شمشیر آماده داشتند و در خانه هایشان هم یک شمشیر؛ یعنی من اگر وقتی در مغازه باشم و آقا ظهور کند، نروم خانه و شمشیرم بیاورم و از همین جا شمشیرم را بردارم و بروم. این نگرش و تفکر، یک چیزهایی را در زندگی آدم تعریف می کند و یک سری مقتضیاتی را به دنبال می آورد که تأثیرات مهمی در سبک زندگی انسان ها بر جا می گذارد.

ظهور هم یعنی قیام و اقدامی فراگیر برای بهتر شدن زندگی مردم جهان از لحاظ بینش، اعتقاد و فکر. اولین حرکت امام(عج)، یک انقلاب فکری است و یکی از برکات قیام ایشان این است که عقل مردم، کامل می شود و جهل، برطرف می شود و اگر جهل برطرف شود، بسیاری از مشکلات را نداریم.

آیا آماده باش، موجب غم است؟ و انسان را افسرده و دل مُرده می کند؟ نه، چون ما در فضای ویژه ای هستیم و آماده باشی که عرض می کنم، یک آماده باش نظامی نیست؛ بلکه عقیدتی و روحی است؛ چون ما هیچ مخالفتی با بهتر شدن وضع زندگی خودمان و دیگران نداریم و این گونه انتظار، به معنای غم نیست.

در بخش هایی از جامعه ما، تصور از مفهوم انتظار، تنها این است که ما هر جمعه بیاییم و دعای ندبه بخوانیم؛ آیا این تصور، درست است؟

به نظر من، نماد امام زمان، پرچم جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی است. نماد امام زمان، امروز، لبنان و حزب الله است و هرجا حرکت و پویایی است، امام زمان هست. آن که به سمت امام زمان در حال حرکت است، انقلاب اسلامی و امام خمینی است. امام زمانی که در دین ماست، در تمام زندگی ما قرار دارد. دانشگاه رفتن، ازدواج کردن، اشتغال، خانه خریدن و. .. از جاهایی هستند که او حضور دارد.

حالا باید بپرسیم غم چیست؟ حالت افراط غم، فضایی است که زندگی عادی آدم را مختل می کند. چنین غمی را اسلام اصلا قبول ندارد؛ همان طور که شادی افراطی را قبول ندارد. شادی از دیدگاه اسلام، پسندیده است. شاید بپرسید پس چرا در قرآن آمده است: «انّ اللهَ لا یحِبُّ الْفَرِحینَ»؟ فرح و سرور، دو مفهوم متفاوت هستند. آن چه که ما به آن شادی می گوییم، منظورمان سُرور است. فرض کنید آدمی اهل شرب خمر و رقاصی و عیاشی است و می گوید: می خواهم شاد باشم. قرآن به این نوع شادی، اغلب فرح می گوید. بنابراین، وقتی قرآن می گوید فرح، منظورش شادی غفلت آوری است که از سرمستی های جاهلانه، سرچشمه می گیرد؛ مثل شادی قارون، فرعون و نمرود. اما سرور، یک امر مثبت است.

در فرهنگ عامیانه کفته می شود که بهترین عمل، شادکردن دیگران است و فقط یک عمل، ثوابش بالاتر از این کار است که آن هم نماز است؛ پس معلوم است که این فرهنگ و این مکتب، به شادی شما و شادی دیگران، خیلی اهمیت می دهد.

منِ جوان باید چه کار کنم که این شادی، سرور باشد؛ نه فرح؟

در این شادی، نباید غفلت باشد. جوانی که نماز می خواند، اعتکاف می کند، عمره می گزارد، با دوستانش تفریح و ورزش می کند، شادی واقعی را دارد. آدمی که این طور باشد، در تغییر است و وقتی به پشت سرش نگاه می کند، تغییر مثبت می بیند.

شما زندگی را مانند یک پلکان فرض کنید که هر قدمی روی آن بر می دارید، یک قدم هم بالا می آیید. جلو رفتن -حتی یک گام- نشانه بالا آمدن و موجب شادی است و افسرده¬ها کسانی هستند که تغییر نمی کنند و تمایلی به تغییر ندارند و همیشه ناراحت و نگران هستند.

رابطه شادی و انتظار چیست؟

شادی، لوازمی دارد؛ همان گونه که افسردگی و غم هم لوازمی دارد. یکی از این لوازم، در شادی، امید و در غم، ناامیدی است. انتظار به عنوان یک امید روشن و دل گرم کننده، موجب شادی مؤمن می شود و اگر این نباشد، نگاه ما به انتظار، نادرست است.

انتظار موعود، مانند یک فانوس دریایی است. اگر کسی در یک شب طوفانی، سوار بر یک کشتی، راه را گم کند و آسمان را نبیند، همین که نور یک فانوس دریایی را از دوردست ببیند، خوشحال می شود و پارو زدن او بعد از دیدن فانوس دریایی، شدیدتر می شود و تمایلش برای ادامه تلاش، بیشتر و ب