پاورپوینت کامل خوب فکرهایت را بکن ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خوب فکرهایت را بکن ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خوب فکرهایت را بکن ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خوب فکرهایت را بکن ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

جستاری در سایه روشن¬های ازدواج¬های دانشجویی

می گویند: «ازدواج،زودش اشتباهی بزرگ و دیرش اشتباهی بزرگ تر است». فکر می کنید این ضرب المثل همین طوری قزنقورتکی ساخته شده است؟ نخیر آقا! غلط نکنم وقتی خبر ازدواج های دانشجویی در ایران و بق بقوی کبوترهای عاشق دانشجو به گوش دانشجوهای فرانسوی رسید، آنها هم پایشان را کردند توی یک کفش که «ای بابا! پس ما چی؟ ما چی مان از ایرانی ها کمتر است؛ مگه ما آدم نیستیم»؟

این بود که پدربزرگ ها و مادربزرگ های فرانسوی مجبور شدند عقل هایشان را یک کاسه کنند و این ضرب المثل را بسازند؛ تا خدای نکرده یک وقت تشت رسوایی نوه های عزیزتر از جانشان، همان ترم اول از پشت بام نیفتد. آخر خواهر من، برادر من! بگذار پایت به خوابگاه دانشجویی باز بشود، بگذار عرق تنت خشک بشود، یک ترم از درس و دانشگاه بگذرد و به سوراخ و سنبه های دانشگاه وارد بشوی؛ بعد عاشق شو.

می خواستم بگویم که حالا حالاها وقت داری. هشت ترم نه، چهار ترم که وقت داری. عجولانه تصمیم نگیر و تریپ عاشقی نیا. این چهار ترم، بهترین فرصت است که از خودت، خواسته هات، اهدافت، توقعاتت از زندگی و شریک آینده ات، به یک شناخت خوب و دقیق برسی. تا قبل از آن که یکی می زدی توی سر خودت و یکی توی سر کتاب و اصلاً وقت سر خاراندن نداشتی؛ تا بتوانی شاخ غول کنکور را بشکنی و حالا هم که در این نبرد تن و کنکور و مغز و کنکور، موفق شده ای، کمی وقت لازم داری که خودت را پیدا کنی. بنابراین، پیشنهاد می کنم که این اتفاق خوش زندگی ات را به نیمه دوم تحصیلت واگذار کنی؛ تا خودت هم پخته تر شوی و عبور از سد مشکلات، آسان تر شود.

خونه مامانم اینا، خونه مامانت اینا

اِی بسوزد پدر عاشقی! چه می شود کرد؟ دست خود آدم که نیست؛ ولی همین اول کاری یک چیزی بهت بگویم؛ بعد خود دانی؛ خیلی از دانشجوها با طرف مقابل خود، فقط در دانشگاه و یا پروژه های علمی، روبه رو می شوند و ممکن است بر اساس شخصیت، منش و رفتار یکدیگر، به هم علاقه مند شوند و به یک شناخت فردی از هم برسند؛ در حالی که ممکن است فرهنگ هایشان باهم متفاوت باشد. گاهی پسری از شهری آمده که صدها کیلومتر با شهر دختر فاصله دارد و به آداب و رسوم یا عقایدی پای بند است که با عقاید دختر و خانواده اش، ۱۸۰ درجه متفاوت است. بنابراین، در انتخاب همسر در دانشگاه، فقط اشتراک های تحصیلی یا اجتماعی کافی نیست و دو طرف باید به زمینه های رشد، شهر محل سکونت و بستر خانوادگی یکدیگر نیز توجه داشته باشند. یکی از امتیازهای همشهری بودن، این است که تفاوت فرهنگی و تفاوت در نوع گویش و آداب و رسوم، به حداقل می رسد و بعضی از سوء برداشت ها رخ نمی دهد و نیز شناخت پیدا کردن از دو طرف و خانواده ها هم آسان تر می شود و علاوه بر این، تا حد زیادی در هزینه های زندگی، مثل هزینه های رفت و آمد، صرفه جویی می شود. فرض کنید پسر مشهدی باشد و دختر ایلامی یا تبریزی و چهار روز هم فرصت بین دو ترم باشد؛ حالا برویم خونه مامانم اینا یا خونه مامانت اینا؟ پیدا کنید پرتقال فروش را.

یکی از دوستان خوزستانی ما با همکلاسی همدانی اش ازدواج کرده است؛ حالا نه مادر پسر جز عربی، زبان دیگری می داند و نه مادر دختر جز ترکی، به زبان دیگری آشناست. وقتی که این دو مادر، میهمان بچه هایشان می شوند، جز این که لبخندزنان به یکدیگر نگاه کنند و سر تکان بدهند و چیزی از حرف های هم نفهمند، راه دیگری برای برقراری ارتباط مستقیم با یکدیگر ندارند. مدتی است که این دوست ما از محل سکونت خود در یکی از شهرهای مرکزی، به زادگاه خود در خوزستان نقل مکان کرده است و عروس خانم نمی تواند فرهنگ منطقه را تاب بیاورد که البته حق هم دارد.

آش خوری، اجباری، وظیفه

ما را می توانی گول بزنی؛ خودت را چی؟ اگر سرت را مثل کبک بکنی زیر برف، ما هم یادمان می رود؟ اگر از آن آدم های احساساتی با عاطفه بالا هستی و در فراق یار، اشک می ریزی، از همین الآن بگویم تا حساب کار دستت بیاید؛ بخواهی یا نخواهی، دست کم ۱۸ ماه اجباری روی شاخت است؛ پس الکی خودت را به آن راه نزن که حالا ببینیم چی می شود و شاید فرجی شد و خدا را چه دیدی؛ شاید تا آن موقع نسل سربازی وَر افتاد و این حرف ها.

خان