پاورپوینت کامل ویژگی های نظام آموزشی حوزه های علمیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ویژگی های نظام آموزشی حوزه های علمیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ویژگی های نظام آموزشی حوزه های علمیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ویژگی های نظام آموزشی حوزه های علمیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

حوزه های شیعه، آبشار پر برکت علم و معرفت است که بیش از هزار سال است ندای قرآنی «فلولا نفر من کلّ فرقه طائفه منهم لیتفقّهوا فی الدین» را لبیک می گوید و علوم و معارف را از گنجینه های علم الهی، یعنی قرآن و اهل بیت علیهم السلام، استخراج می کند و با اندیشه ای زلال، بیابان های تشنه فکر بشری را سیراب می کنند.

آری، حوزه، غنی ترین و باسابقه ترین دانشگاه سرزمین های اسلامی است؛ هر چند مکان آن از مدینه تا نجف، سامرا، قم، اصفهان، مشهد و. .. گسترش داشته است؛ ولی این محفل علمی، همیشه پویا بوده، به رشد و بالندگی و تکامل خویش، ادامه داده است.

تعلیم و تعلم در حوزه علمیه، دارای ویژگی های خاص و منحصر به فردی است که در مجامع علمی و محیط های آموزشی دیگر، کمتر یافت شود. نوشتار حاضر در پی به دست دادن توصیفی مختصر از این ویژگی هاست.

ویژگی های آموزشی حوزه علمیه در سه محور اساسی ویژگی های اخلاقی، ویژگی های آموزشی و ویژگی های ارزش یابی، قابل توصیف است.

الف. ویژگی های اخلاقی

۱. اخلاق و معنویت در آموزش

معنویت و اخلاق از دیرباز در حوزه های علمیه، حکمفرما بوده، همین جاذبه معنوی، خیل عظیمی از طالبان کمال را به سمت و سوی حوزه های علمیه کشانیده است. عجین شدن اخلاص، معنویت و تقوای الهی با نظام آموزشی در حوزه، ترکیبی بی بدیل و منحصر به فرد است که همچون اکسیر کیمیا، عالمان متعهّد و مهذّبی را در طول تاریخ حوزه های علمیه به جامعه بشری، تحویل داده است؛ عالمانی که هر یک مشعلی فروزان، در عصر خویش بوده اند.

سعی طلاب علوم دینی بر ایجاد تقارن میان علم و عمل، التزام به عبادت در کنار تحصیل، قصد قربت الهی در تحصیل و تدریس، حضور با وضو در کلاس درس، ذکر نام و یاد خداوند در ابتدا و انتهای درس، درود و صلوات و توسل به پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله و اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام، احترام و تواضع در مقابل استاد و سایر طلاب، احترام به کتاب ها و منابع علمی، تعظیم علما و دانشمندان در گفتار و نوشتار، همه و همه نمودهایی از آمیخته شدن اخلاق و معنویت در مسیر فراگیری علم است.

از آن جا که طالبان علم در حوزه، درس را یک عبادت و وظیفه دینی تلقی می کنند، خود را به اصول و رعایت ضوابط و مقررات آموزشی، پایبند می دانند و از همین رهگذر است که حوزه های علمیه در طول قرون متمادی، عاری از هرگونه تشکیلات اداری به معنای متداول بوده، خود را با زنجیره ها و سلسه های اداری، گرفتار نساخته اند و در عین حال، همواره به حیات علمی و تشکیلاتی خود ادامه داده اند.

۲. رابطه استاد و شاگرد

در نظام آموزشی حوزه، رابطه استاد و شاگرد، رابطه ای اخلاقی است و شاگرد مجبور نیست که حضور استاد را تحمل کند؛ چون استادش را خود انتخاب می نماید؛ بلکه به او دل می سپارد و ارادتی از صمیم جان به او می ورزد و در جای جای زندگی، حضور او را طلب می کند؛ از او مشورت می خواهد و راهنمایی هایش را به گوش جان می خرد و تا پایان عمر، یاد و نام استادان خود را از ابتدا تا عالی ترین سطح تحصیلی، به خاطر می سپارد و همواره یادشان را گرامی می دارد.

ب. ویژگی های آموزشی

نظام آموزشی حوزه علمیه از ویژگی های کم نظیر و منحصر به فردی بهره می برد که برخی از آنها عبارتند از:

۱. مطالعه پیش از درس

طلاب علوم دینی، پیش از حضور در کلاس درس، مطلب مورد نظر را مطالعه می کنند. این شیوه، علاوه بر این که در آماده سازی ذهنی آنها اثر بسزایی دارد، باعث پی بردن به نقاط کور در مطلب درسی شده، باعث می شود طلبه در کلاس درس، تمرکز بیشتری بر این نقاط داشته باشد و ابهامات خویش را برطرف سازد.

مقام معظم رهبری در توصیه به طلاب در این باره می فرماید:

«(سنت) دیگر، سنت پیش مطالعه است. قبل از این که درس بخوانید، باید مطالعه بکنید. این کار، به درس، خیلی کمک می کند و آن قدر مهم است که بعضی از اساتید ما، آن وقت ها می گفتند: اگر امرتان دایر بین پیش مطالعه و پس مطالعه است، پس مطالعه نکنید؛ پیش مطالعه کنید».

۲. مطالعه پس از درس

بر خلاف بسیاری از محیط های آموزشی، طلاب پس از فراگرفتن درس نزد استاد، هیچ گاه مطلب درسی را به حال خود رها نمی کنند؛ بلکه تا پیش از تشکیل جلسه بعدی درس، حتماً مباحث درس پیشین را دوباره به دقّت مطالعه کرده، گاهی به تحقیق برخی محورهای آن می پردازند. مطالعه پس از درس، نه تنها موجب پایداری بیش از پیش مطالب در اذهان طلاب، بلکه باعث عمیق تر شدن فهم آنها نسبت به مطالب علمی می شود.

مرحوم شهید مطهری در این باره می فرماید:

«امتیاز متد تحصیلی طلاب نسبت به سایر متدها، همین است که طلاب، درسی را که از استاد فرا می گیرند، دقیقاً مطالعه می کنند و سپس مباحثه می کنند و می نویسند و در همان حال، دروس دیگر را تدریس می کنند. این جهات، سبب می شود که طلاب در حدود تحصیلات خود عمیق گردند».

۳. مباحثه

مباحثه، روش ویژه ای است که طلاب حوزه علمیه در روش تحصیلی خود، آن را به کار می گیرند. در این روش، دست کم، دو نفر به صورت رودررو می نشینند و درباره مطالب علمی به بحث می پردازند. این روش آموزشی، سابقه ای دیرینه در حوزه های علمیه دارد و شاید بتوان گفت که موفّق ترین روش برای یادگیری در میان تمام روش های متداول در دنیاست. به کاربردن روش مباحثه، امروزه فقط در حوزه های علمیه رواج دارد و نظام های آموزشی دیگر در برنامه های رسمی خود، از این روش استفاده نمی کنند.

۴. تقریرنویسی

یکی از سنّت هایی که از دیرباز در حوزه های علمیه رایج بوده، متأسفانه در سده اخیر کم رنگ شده است، سنّت «تقریرنویسی» است. تقریرنویسی، به معنای نگارش درس های استادان توسّط طلاب حاضر در درس است. تقریرنویسی معمولاً از عهده طلابی بر می آید که محضر استاد را به خوبی درک کرده، مطالب وی را به صورت عمیق، ادراک کرده باشند. استاد نیز معمولاً پس از ملاحظه تقریرات شاگردان، مهر تأییدی بر اثر علمی ایشان زده، گاهی اجازه انتشار آن را نیز صادر می کند.

۵. تدریس ضمن تحصیل

مطالعه پیش از درس، مطالعه پس از درس و مباحثه با گروه دوستان، آن چنان مطالب علمی را در ذهن طلاب تعمیق می بخشد که اگر کسی این مراحل را به خوبی طی کرده باشد، می تواند در همان سال تحصیلی و یا در سال های بعدی، درس های فرا گرفته شده را برای طلاب پایین تر از خود، تدریس نماید. تدریس در ضمن تحصیل، سنّت حسنه ای است که از گذشته در حوزه های علمیه بر جای مانده است. طلبه ضمن این که خود به درس های سطوح بالاتر مشغول است، همزمان درس های سطوح پایین تر را برای دیگران تدریس می کند و از این رهگذر، هم زکات علم خویش را می پردازد و هم آموخته های خود را تعمیق می بخشد.

۶. طول دوره آموزشی

نظام درسی حوزوی بر خلاف بسیاری از نظام های آموزشی، از دوره تحصیلی طولانی مدتی برخوردار است و شاید بتوان گفت که طولانی ترین نظام آموزشی موجود است.

نظام آموزشی حوزه از پنج دوره به شرح زیر تشکیل شده است:

الف. دوره مقدّمات؛ مدّت این دوره، سه سال است. طلاب در این سال ها بیشتر به علوم صرف، نحو، بلاغت و منطق می پردازند؛ البته در این مقطع، درس هایی مانند منطق، احکام، تاریخ اسلام و اخلاق نیز آموزش داده می شود؛ ولی تمرکز اصلی روی ادبیات است و علّت آن هم این است که تمام منابع اسلامی و نیز درس های حوزوی از سال دوّم به بعد، همگی به زبان عربی هستند. از این رو، دانش پژوه علوم دینی باید عربی را خوب بیاموزد؛ تا به راحتی بتواند از این متون علمی استفاده کند.

ب. سطح یک؛ بعد از فراغت از دوره مقدمات و ادبیات، سطح یک آغاز می شود. این مقطع نیز سه سال است. طلاّب در این مقطع، از تحصیل ادبیات فارغ شده، به تحصیل فقه، اصول و کلام می پردازند.

ج. سطح دو؛ این مقطع نیز سه سال است و تمرکز اصلی در این مقطع بر روی درس های تکمیلی فقه، اصول، کلام و فلسفه است.

د. سطح سه؛ سطح سه، مشتم