پاورپوینت کامل ای نور چشم من، به جز از کِشته ندروری! ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ای نور چشم من، به جز از کِشته ندروری! ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ای نور چشم من، به جز از کِشته ندروری! ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ای نور چشم من، به جز از کِشته ندروری! ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

دانشجو و یک تابستان اوقات فراغت

فرصت یا تهدید؟

همچنان که گاهی آن چه عامل «تهدید» است، می تواند به «فرصت» تبدیل شود، گاهی هم فرصت ها تبدیل به تهدید می شوند و «اوقات فراغت» یکی از آن موارد است.

اگر زمان و فرصت، برای ما یک «نعمت» است، این نعمت، گاهی آسیب ها و آفت هایی هم دارد که اگر آنها را نشناسیم و دفع نکنیم، پشیمان و زیانکار خواهیم شد.

آیا «اوقات فراغت» برای رفع خستگی های ایام درس و تجدید قوا و نشاط برای «حرکتی جدید» است یا برای بیکاری، بی خیالی، افسردگی، تنبلی و از دست دادن ایام تحصیل؟

کسایی می گوید:

دریغ فر جوانی، دریغ عمر لطیف

دریغ صورت نیکو، دریغ حسن و جمال

کجا شد آن همه خوبی؟ کجا شد آن همه عشق؟

کجا شد آن همه نیرو؟ کجا شد آن همه حال؟

این دریغ و حسرت، حاصل وقت گذرانی کسانی است که «قدر وقت» را نمی شناسد و بی وفایی ایام جوانی را باور ندارند و با عمر و نشاط جوانی، «بازی» می کنند و سرانجام این بازی، باخت است؛ نه بُرد!

فرار از «فترت» و «فشل»

داشتن «انگیزه»، سستی ها را می زداید و نشاط می آورد.

داشتن برنامه، به انسان «انگیزه» می بخشد.

قدرشناسی از «زمان» و فرصت نیز ایران را به «برنامه ریزی» می کشاند؛ تا سرمایه عمر را تباه نسازد.

امام سجاد علیه السلام در دعای مکارم الاخلاق، از بی نشاطی، سستی، بی حالی و کسالت در عبادت، به خداوند پناه می برد و از خدا می خواهد که او را گرفتار این بی نشاطی نکند؛

«و لا تَبتلینّی بالکَسلِ عن عبادتک؛ مرا در عبادت خود به کسالت دچار مکن».

در دعای حضرت رسول صلی الله علیه وآله نیز آمده است: «اللّهم انّی اعوذ بِکَ من الهَمِّ و الحزن و العجز و الکسل؛۲

خداوندا! به تو پناه می برم از غم و اندوه و ناتوانی و کسالت و بی حالی».

این حالات و صفات، عمر را هدر و اعمال را تباه و زندگی را بی برکت می کند.

تعطیلی تابستان برای وقت گذرانی های بیهوده است یا بهره وری از فرصت تابستانی؟ آن یکی ثمری جز افسوس ندارد و این نیز دستاوردی جز پیشرفت و بهره مندی ندارد. فراغت، به معنای بیکاری و بی عاری و بی ثمری نیست.

حضرت علی علیه السلام می فرماید:

«درد و بیماری فترت و سستی را که در جان توست، با عزیمت و اراده، درمان کن و خواب غفلت را از دیدگانت با بیداری، بزدای».۳

اگر فترت و غفلت، درد و بیماری است، درمان آن هم عزیمت و بیداری است.

زندگی بازیچه نیست!

کامیابان، کسانی اند که با وجود بازیچه بودن دنیا و لهو و لعب بودن حیات دنیوی افراد، زندگی را به «بازیچه» نگرفته اند و از ورای این همه بازی و سرگرمی، با عزم و جدیت، به آن نگریسته اند؛ تا به بالندگی و رشد برسند و استعدادهایشان شکوفا شود.

ظرفیت وجودی ما محدود است و نیز ظرفیت زمانی و عمر ها اندک و گذرا.

هدف را نباید گم کرد و راه را نباید بیراهه رفت و نیرو را نباید هدر داد و زمان را نباید تباه ساخت.

از فرایند حساب گری در این چهار محور، یعنی هدف، راه، نیرو و زمان، چه چیزی به دست می آید؟ تلاش برای نباختن؛ چه در عرصه علمی، چه در زمینه اخلاقی و چه در مسئله درک فلسفه حیات و راز خلقت.

مولای متقیان می فرماید: «من برای این آفریده نشدم که خوردن خوراک های لذیذ، مرا مشغول سازد؛ همچون حیوانی که به آخور بسته شده و همه همتش خوردن است یا مثل حیوانی که در چراگاه رهایش کرده اند که کارش چریدن و انباشتن شکم است و نمی داند که از او چه می خواهند. مرا برای این نیافریده اند که مهمل و بی فکر و رها باشم و زندگی را به عبث و بیهودگی بگذرانم».۴

آن چه به استفاده از فرصت ها و فراغت ها و اوقات عمر، جهت و معنا می دهد، درک فلسلفه حیات است.

من شدم خلق که با عزمی جزم

پای از بند هوا ها گسلم

با دلی آسوده،

فارغ از شهوت و آز و حسد و کینه و بخل

در ره کشف حقایق کوشم

شمع راه دگران باشم و با شعله خویش،

ره نمایم به همه، کرچه سراپا سوزم

نه چنین زاید و بیهوده و بی جوش و خروش،

عمر بر باد و به حسرت خاموش.۵

بار حسرت

زندگی، نوعی «زراعت وجود» است.

ما انسان ها، کشاورز باغ وجود خویشیم؛ پس بذر وجودمان را باید برویانیم و به ثمردهی برسانیم وگرنه، به «پاییز بی برگی» دچار می شویم و به «زمستان خواب و غفلت» می رسیم.

امام علی علیه السلام می فرماید:

«کما تزرع تحصد؛ آن گونه که کِشته ای، درو می کنی».۶

دهقان سال خورده چه خوش گفت با پسر

کای نور چشم من، به جز از کشته، ندروی

کسانی در جوانی نیز به ضعف و پیری و خمودی و بی حاصلی می رسند و کسانی هم هستند که در پیری نیز همچون درختی پرثمر، هم شادابند، هم پرمیوه و سایه؛ هم طراوت