پاورپوینت کامل طبیب باید حکیم باشد ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طبیب باید حکیم باشد ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طبیب باید حکیم باشد ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طبیب باید حکیم باشد ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

یادش به خیر، پدر بزرگ ها و مادربزرگ ها وقتی «مریض» و به قول امروزی ها «بیمار» می شدند، به «حکیم» مراجعه می کردند. حکیم دیروز، همان طبیب و پزشک و دکتر امروزی بود.

آن روزها حکیم به جای داروهای شیمیایی و آمپول، داروهای گیاهی برای بیماران تجویز می کرد و می گفت: ان شاء الله خوب می شوی و دیگر نیازی به آمدن نزد حکیم نیست.

جایگاه علم طب و پزشکی در فرهنگ و تمدن اسلامی و ایرانی، جایگاه رفیع، والا و شایسته ای است.

طبیبان در فرهنگ و تمدن اسلامی، حکیمانی بودند که در عرصه های مختلف، سرآمد عصر خویش بودند.

تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی، ده ها و شاید صدها استاد و شاگرد حکیم، مانند زکریای رازی و ابوعلی سینا را تقدیم جهان طب و پزشکی کرده است.

حکیم در فرهنگ و تمدن اسلامی، تنها طبیب و پزشک حاذق نبود؛ بلکه او جامع علوم بسیاری بود که از جمله آنها علم طبابت و داروسازی و داروشناسی بود.

در آن عصر، حکیم به کسی گفته می شد که حداقل در پانزده رشته علمی، تحصیل کرده بود و نسبت به آنها تخصص و یا حداقل شناخت و آگاهی کافی داشت.

حکیم علاوه بر علم طب و پزشکی در علوم انسانی، نظری، ریاضیات، فیزیک، هیئت، نجوم، منطق و فلسفه نیز دستی داشت و در برخی از آنها نیز صاحب نظر بود.

حکیم در عین دانایی های بسیار، از علوم شرعی (فقه)، تفسیر آیات و احادیث و روایات نیز آگاهی کافی داشت.

حکیم به دنبال رفع آلام و دردها و رنج های بشری بود. او به دنبال زیست بهتر و حیات طیبه، برای فرد و جامعه بود.

حکیم، هیچ گاه خود بیمار نبود. او از سلامت جسم و روح و روان، برخوردار بود و به دنبال سلامت جسم و روح و روان فرد و جامعه بود.

حکیم قبل از آن که به سراغ بیمار رود و بیماری او را بشناسد، به دنبال خودشناسی و معرفت نفس می رفت؛ یعنی ابتدا خود را می شناخت و آن گاه، به دنبال شناخت دیگران و سلامت جسم و روح آنان می رفت.

حکیم به دنبال حکمت، معرفت و شناسایی حقایق و واقعیت بود. او هم بدن و جسم را طبابت می کرد؛ هم کتاب قانون می نوشت و هم عقل و روح و روان و ذهن و خرد و اندیشه را طبابت می کرد و کتاب شفاء می نوشت.

حکیم، دردشناس بود؛ دردها را شناسایی و به دنبال درمان دردها و رنج ها و آلام بشری بود.

حکیم، تو را به هستی و زندگی و حیات طیبه، پیوند می داد؛ هستی را برای تو معنا می کرد و در کنار حیات سالم دنیایی، تو را به حیات جاوید اخروی، رهنمون می شد.

ویژگی طب اسلامی در حکمت است. در طب اسلامی، طبیب، حکیم و اهل حکمت و فرزانگی است.

در فرهنگ و تمدن اسلامی و در طب اسلامی و ایرانی، اخلاق، جایگاه شایسته و بایسته ای دارد. در این فرهنگ، گرچه حکیم به دنبال سلامت جسم است، اما روح و روان آدمی را نیز درمان می کند و به بیماران، امید و اطمینان و آرامش می بخشد. او همواره این اصل را سرلوحه کار خود قرار می دهد که «الدواء، عندنا و الشفاء، عند الله»؛ دارو، نزد ما و شفا، نزد خداست».

طبیب در طب اسلامی، خود را وسیله ای می داند که خداوند به واسطه آن، بیماران را شفا می دهد. حکیم باید به دنبال شفا و قانون باشد؛ یعنی هم قانون شفا را بداند و هم شفای قانون را. حکیم به دنبال شفا با نسخه های قرآنی است؛ زیرا قرآن، شفابخش جسم و روح و روان فرد و جامعه است؛ «و ننزل من القرآن ما هو شفاء و رحمه للمؤمنین؛ و ما فرو می فرستیم از قرآن، آن چه را که شفا و رحمت برای مؤمنان است».۱

پس طب و طبیب، باید قرآنی باشند. طبیب و حکیم، باید ملاک سلامت و سعادت جامعه را «کلوا و اشربوا و لا تسرفوا؛ بخورید و بیاشامید و اسراف نکنید»۲ بداند. پیامبر که خود حکیمی الهی بود، طبیب بود و در طبابت خویش، «معده را خانه امراض می دانست و بهترین دارو و درمان را پرهیز».

در حکمت الهی، پیامبر و ائمه علیهم السلام، پرخوری و پرخوابی و بیکاری، منشأ و مادر بیماری ها دانسته شده است.

حکیم طبیب باید بداند که «خداوند، هیچ نوع بیماری را نیافرید؛ مگر آن که درمان آن را نیز آفریده است».۳ طبیب حکیم، خود متشرع است و پای بند به دین و گزاره های دینی. او می داند که احکام الهی، نه تنها بدون حکمت نیستند، بلکه عین حکمت می باشند. حکیم می داند که اسلام بر نظافت، پاکی و بهداشت فردی و اجتماعی و بهداشت محیط تأکید می کند. او می داند که اسلام، نظافت را منشأ ایمان و بخشی از ایمان می داند