پاورپوینت کامل رویش هنر انقلاب در دهه چهارم ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رویش هنر انقلاب در دهه چهارم ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رویش هنر انقلاب در دهه چهارم ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رویش هنر انقلاب در دهه چهارم ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

نگاهی به تاریخچه شکل گیری و تکامل جشنواره فیلم عمار

جشنواره فیلم عمار پس از گذشت پنج دوره از برگزاری، نه تنها به یک رویداد ثابت و مطرح سینمایی، بلکه به یک جریان فرهنگی تبدیل شده است؛ آن هم نه فقط در بین سینما و سینماگران، بلکه به دلیل گستردگی جغرافیای اش به یک حرکت فرهنگی در بین مردم تبدیل شده است. این مردمی بودن که در عنوان جشنواره نیز به کار رفته، شاید به همین شیوه منحصر به فرد اکران و نمایش فیلم ها نیز اشاره داشته باشد. هرچند دست اندرکاران و مؤسسین عمار معتقدند که این مردمی بودن، تنها در سمت تماشاچیان این رویداد نیست و سازندگان آثار به نمایش درآمده نیز برخاسته از همین مردمند.

جشنواره عمار در سال ۸۹ و به مناسبت اولین سالگرد حماسه نه دی و به همت جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی، آغاز شد. در اولین دوره، حدود بیست اثر مورد داوری قرار گرفتند که چهار اثر، محصول خود جبهه فرهنگی انقلاب بودند. از همان ابتدا سعی بر اکران فیلم ها به صورت گسترده بود و سرانجام، برگزار کنندگان توانستند این آثار را در بیست نقطه به نمایش بگذارند.

با برگزاری موفق دور اول، در سال بعد، فراخوان عمومی داده شد و مو ضوعات نیز گسترده تر شده که در پاسخ آن، حدود چند صد اثر به دبیرخانه جشنواره رسید. در کنار افزایش تعداد آثار ارسالی، بر تعداد داوطلبان اکران این آثار نیز افزوده شد. با احتساب افزایش تعداد اکران کنندگان مردمی، مسئله بعدی، ساماندهی و منظم کردن این اکران کنندگان در سراسر کشور بود. مسئولان جشنواره در کنار دریافت آثار، شروع به ثبت نام اکران کنندگان از سراسر کشور کردند. این اکران کنندگان که حالا رسمیتی یافته بودند، انتهای حلقه زنجیره ای اکران نبودند؛ بلکه هرکدام سعی بر فعال کردن هسته های اکران در مساجد، مدارس، پایگاه ها و هیئت ها کردند؛ تا شبکه اکران عمار بیش از پیش در سراسر کشور گسترش یابد.

از دوره سوم که دیگر عمار شناخته شده بود، تا دوره پنجم، هم آثار رسیده به جشنواره بیشتر شد و هم اکران کنندگان افزایش یافتند و این اکران در نقاطی از شهرهای بزرگ و نیز در روستاهای دور افتاده مرزی اجرا شد. چیزی که عمار را منحصر به فرد می کند، همین نحوه نمایش آثار جشنواره است. مؤسسین عمار با نگاهی به وضعیت اکران سینمای ایران و کمبود شدید مخاطب و قهر کردن اقشار کثیری با سینما، به این نتیجه رسیدند که به جای تلاش در کشاندن مردم به سالن های سینما، سینما را به مکان هایی ببرند که مردم را می توان در آن جا دید؛ مانند مساجد، مدارس و حتی خانه ها؛ تا این مردمی که با سینما قهرند، دوباره با آن آشتی کنند. مؤسسین عمار انتقاد دیگری نیز به جریان سینمایی کشور داشتند و آن، تهرانیزه شدن غالب آثار ساخته شده بود. سیاست دیگری که در پیش گرفته شد، پرداختن به موضوعاتی بود که از دغدغه های خود مردم برآمده بود؛ تا آنها در این تصاویر، حرف های خود را ببینند؛ نه فقط مسئله های قشری خاص را که به زندگی آنها مربوط نمی باشد.

با این تغییرات در شیوه مرسوم نمایش جشنواره ای و موضوعات جدید، عمار کوشید تا صفت مردمی را برای خود به امری در واقعیت، تبدیل کند. از این دیدگاه کاری که عمار در طی این مدت با گذشت پنج دوره از آغاز به کارش انجام داده، به میزان زیادی منطبق با اهداف اولیه مؤسسین آن بوده و توانسته است آثار تولید شده را به مخاطب مورد نظرش برساند.

شبکه نمایش عمار که در جایی عنوان اکران مویرگی را برایش به کار برده اند، در حال حاضر و با گستردگی بالایی که در سطح کشور دارد، باعث شد تا افرادی که تا به حال با سینما نسبتی نداشتند، به دیدن تصاویر آن عادت کنند و از میان همین مخاطبان، گروه قابل ملاحظه ای را تشویق نمود که تنها یک بیننده نباشند؛ بلکه خود با کمترین امکانات، دست به کار شده، اثری تولید کنند و عمار در دوره های بعدی خود این آثار را نمایش دهد. این شیوه، پایه ای در فعالیت های فرهنگی دهه اول انقلاب نیز دارد؛ زمانی که هر مسجد و پایگاه بسیج و مدرسه ای، به صورت خودجوش و ابتکاری دست به تولید آثار نمایشی و هنری، با مضامین انقلابی می زد و برای محله و شهر و روستای خود و حتی گاهی حتی برای تمام کشور، اثر فرهنگی تولید می کرد و از بین همین دست اندر کاران، هنرمندان بزرگ و موفقی در زمینه های هنرهای تجسمی، موسیقی، نمایش، سینما و سایر هنرها به جامعه هنری کشور، معرفی شدند و خوش درخشیدند و هنوز نیز در بالاترین سطوح هنری، در حال فعالیت و خلق اثرند.

هرچند این شیوه جدید در نمایش آثار که خود پایه ای در گذشته دارد، در فضای فرهنگی و جریان هنری کشور، روشی نوین و منحصر به فرد است و باعث توفیق عمار در رسیدن به اهداف خود شده، اما تمام دلایل موفقیت عمار نیست. اگر نگاه دقیق تری به عمار بیندازیم، دلیل دیگری برای مطرح شدن نام آن می یابیم که از همان ابتدا جزء اهداف مؤسسین این جشنواره بود و در این پنج دوره نیز بر اساس همین هدف، عمار را پیش برده است. نقطه دید عمار و خطوطی که برای خود تعریف کرده. اعتلا و معرفی انقلاب و آرمان های آن است. عمار می کوشد تا زوایای مغفول و ناگفته انقلاب و آرمان های آن را بیان کند و رسالتش، گسترش هنر متعهد و انقلابی در فضای هنری و تمام جامعه است. بنابراین، عمار، تکلیفش با خود و جامعه مشخص است و در مرحله اول، قصد و هدفش ایجاد فضایی برای هنرمندان انقلابی و تولید محصولاتی برای دل بستگان به این عقیده است؛ اما نه به این معنی که دور بقیه جامعه را خط بکشد؛ بلکه معتقد است در مرحله بعد و با همین رویکرد، می تواند بخش گسترده ای از مردم را که طالب شنیدن حرف های جدیدند، به خود و محصولات تولیدی اش، جلب کند؛ البته هنوز زمان لازم است تا عمار بتواند با تجربیات بیشتر و نمایش آثار حرفه ای تر، به این مهم دست پیدا کند.

حضور سیاست غرب در هنر

خداوند، زیباست و زیبایی را دوست دارد. به جهان که می نگری، هر زاویه آن را تجلی هنر آفرینش می یابی و بس! آن چه به اوج هنر خلقت، شهادت می دهد، هماره جاری است و آشکار!

بیا تا دقایقی بر بام بلند هستی بایستیم و حقیقت هنر را در روزگار خویش، شهود کنیم؛ زیرا هنر میان بُرترین مسیر برای تعالی انسان و دریافت های عارفانه او از جهان هستی به شمار می آید.

×××

انقلاب اسلامی، دستاورد هنر بزرگی بود که امام خمینی آن را دمیدن روح تعهد در کالبد انسان، معنا کرد.

با این وجود در دنیای معاصر، هنر، ابزاری مشترک در دست هر دو دسته عرفان جویان و شیطان گرایان و در دو جاده میان بر و انحراف، کاربرد داشته است و بر همین اساس است که شهید سید مرتضی آوینی در معرفی هنر رایج امروزی در جهان می نویسد: هنر غربی، حدیث نفس است؛ نه حدیث شیدایی حق. هنر غرب، بیان خودپرستی انسان امروز است؛ هنری شیطانی است؛ حال آن که هنر حقیقی، حدیث شیدایی ح