پاورپوینت کامل قناعت، هنر زندگی مدبرانه ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قناعت، هنر زندگی مدبرانه ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قناعت، هنر زندگی مدبرانه ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قناعت، هنر زندگی مدبرانه ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

دانشجو و مهارت های زندگی/۳

برای گذر از «مرحله دانشجویی»، یکی از مهارت های لازم، «قناعت» است؛ قناعت در مصرف، قناعت در صرف وقت، قناعت در خور و خواب، قناعت در سفرهای تفریحی و وقت گذرانی، قناعت در تماشای فیلم ها، سریال ها، مسابقات ورزشی، قناعت در پوشش و تجمل و مدگرایی و قناعت در خیلی چیزهای دیگر؛ اما محور سخن، بیشتر قناعت مالی به عنوان یک «سرمایه» است که در این مرحله از زندگی، می تواند سکویی برای پرش به سوی پیشرفت های بعدی باشد.

مصرف صحیح

نیاز به خوراک، پوشاک، مسکن و…، جزء طبیعت زندگی است و دانشجو و غیر دانشجو نمی شناسد.

حضرت علی علیه السلام روزی در بصره، به عیادت یکی از اصحابش به نام «علاء بن زیاد» رفت که خانه ای وسیع داشت. آن حضرت، از وسعت خانه او انتقاد کرد و فرمود: در دنیا، این خانه وسیع را برای چه می خواهی؛ در حالی که در آخرت به آن نیازمندتری؟ سپس فرمود: اگر در این خانه، از میهمان پذیرایی کنی، به خویشاوندان، خوبی و صله رحم کنی، حقوق الهی را به صاحبانش بپردازی، به وسیله این خانه، می توانی به آخرت برسی (یعنی دنیا، وسیله تأمین آخرت می شود).۱

پس نوع مصرف و راه مصرف و هدف مصرف، می تواند آن را ارزشمند و ستوده، یا بی ارزش و ضد ارزش سازد. «تدبیر»، یکی از اصول مهم در مصرف درست است. هزینه های غیر لازم و مسرفانه، نوعی بی تدبیری است که مشکلات زیادی را به بار می آورد.

در دعاهای اسلامی، از خداوند، «وسعت رزق» خواسته شده است و این، چیز بدی نیست؛ بلکه مایه عزت و آبروی انسان و موجب بی نیازی از دیگران می شود. داشتن زندگی مرتب و تأمین نیازها خوب است؛ اما این، نباید بهانه عدول از مصرف صحیح و هدر دادن نعمت شود و مجوزی برای ریخت و پاش به شمار آید.

ملت ولخرج، می گردد فقیر

ملتی وابسته، محتاج و اسیر

با قناعت می توان آزاد زیست

هر که قانع نیست، حالش بردگی ست

باید از اسراف ها مانع شویم

رو به فرهنگ قناعت آوریم۲

اسراف

در هر کاری یک «مرز تعادل» و «حد مطلوب» وجود دارد. وقتی در کاری از حد فراتر رویم و به زیاده روی دچار شویم، اسراف کرده ایم؛ حتی بخشش مال در جایی که مناسب نیست، نوعی اسراف است. امام علی علیه السلام می فرماید:

«بخشش مال به آنان که شایستگی آن را ندارند، اسراف و ولخرجی است… هر کس مال خود را به نااهلان بدهد و در جای ناحق صرف کند، دریافت کنندگان از او سپاس نمی گویند و محبتشان را نثار دیگری می کنند و اگر روزی بلغزد و به کمک آنان محتاج باشد، هرگز یاری اش نمی کنند».۳

بخشندگی، خوب است؛ اما اسراف، بد است و رعایت اعتدال در این مورد، یک ارزش اخلاقی است و پیشوایان دینی توصیه کرده اند که روشی میان «تبذیر» و «بخل» داشته باشیم؛ نه بخشندگی ما را به اسراف و ولخرجی بکشاند و نه تقدیر و تدبیر و اندازه گیری ما به بخل و خست نفس منجر شود.

امام حسن عسکری علیه السلام فرمود:

سخاوت نیز اندازه ای دارد و اگر بیش از حد باشد، اسراف است.۴

خورد و خوراک، یکی دیگر از عرصه های اسراف است که انسان را به وضع «شکمبارگی» و حیوانیت می رساند و نقطه مقابل آن، «قناعت» و پرهیز از زیاده روی در خوردن و دوری از پرخوری است. سعدی می گوید:

نه چندان بخور کز دهانت بر آید

نه چندان که از ضعف، جانت در آید

آنان که اسیر شکمند، در مصرف، زیاده روی می کنند؛ اما اهل قناعت و پارسایی، از اسراف، دوری می کنند. و خوی حیوانی را در خود می میرانند.

امام علی علیه السلام در نامه ای عتاب آمیز به والی بصره، عثمان بن حنیف را به علت حضور در یک میهمانی مفصل و سفره چرب و نرم چنین نکوهش می کند:

«من خلق نشدم که خوردن غذاهای لذیذ، مرا سرگرم کند؛ همچون حیوانی که به آخور بسته اند و همه فکرش خوردن علوفه است، یا حیوان رها شده در چراگاه که کارش چریدن است».۵

این گونه زندگی، جلوه ای از اسراف است و چه اسرافی بالاتر از این که انسان، جایگاه کرامت خود را نشناسد و استعدادهای معنوی و کمالی خود را هدر دهد و تا حد حیوانات، تنزّل یابد.

حد و مرز قناعت

سعدی گوید:

«حریص، با جهانی گرسنه است و قانع، به نانی سیر».

این سخن، پیامدهای روحی حرص و افزون خواهی و آثار مثبت قناعت را بیان می کند.

در زندگی ما، نیازهای ضروری و اولیه ای وجود دارد که اگر آنها تأمین شوند، امورمان می گذرد و لنگ نمی مانیم و محتاج دیگران نمی شویم و آبرویمان هم محفوظ می ماند. این حد از زندگی که به آن «عفاف و کفاف» می گویند، آرامش روانی پدید می آورد و موجب می شود که انسان، با عزت زندگی کند و دست نیازش پیش دیگران دراز نشود.

حد و مرز قناعت، مقداری است که ما را از حرام باز دارد. این حد از داشتن، برای بیشتر افراد، میسر و فراهم است؛ یعنی انسان خوراک، پوشاک و مسکن متناسب با شأن خود را داشته باشد و به گناه هم نیفتد.

آن چه مشکل آفرین است، زیاده