پاورپوینت کامل نفحه ای دیگر بیامد، هوش باش! ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نفحه ای دیگر بیامد، هوش باش! ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نفحه ای دیگر بیامد، هوش باش! ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نفحه ای دیگر بیامد، هوش باش! ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

نمی دانم آیا شما هم در زمره کسانی هستید که روزه را یک تکلیف و کار بر گردن آمده، می دانند و ماه رمضان را ماهی چون ماه های دیگر؛ با این تفاوت که این ماه سی یا بیست و نه روز تشنگی و گرسنگی و محرومیت های دیگر است که باید به هر روی با آن کنار آمد و به پایان رسیدنش را به انتظار نشست؟ باشد که شما از این دست نباشید؛ زیرا پندار ایشان باطل و نشانه بی معرفتی نسبت به حقیقت روزه و عظمت ماه رمضان است. بی شک نمی توان درباره ماهی که منسوب به خدای تعالی و تاج افتخار دیگر ماه هاست، چنین دیدگاه ناقصی داشت. بر ماست که اندکی تأمل کنیم؛ هم در این گونه باورها و هم در چگونه سپری کردن روزها و شب های این ماه خجسته و عزیز که بهترین روزها و روشن ترین شب هایند. این ماه، با دامن آکنده از رحمت و آمرزش و برکت خدا به ما روی می آورد و چون به آخر می رسد، کوله باری بزرگ از گناهان ما را با خود می برد. ماه رمضان، آن اندازه در نزد پروردگار قرب و منزلت دارد که به خاطرش درهای بهشت را به روی بندگان گنه کار می گشایند و درهای جهنم را مسدود می کنند و بر خواب و بیداری ما در این ماه، ثواب و پاداش می نویسند. پس چشم ها را باید شست و جور دیگر باید دید؛ ماه رمضان را. ماه رمضان اگر چه یک ماه است، اما تفاوت آن با ماه های دیگر بسیار است و نه تنها حقیقت آن که ظاهرش نیز ما را به وضعیتی دیگرگون و غیر آن چه دراوقات دیگر هستیم، فرا می خواند. این ماه در واقع، «خلاف آمدِ عادتِ»۱ گذشت روزها و هفته ها و ماه های هر سال است و فرصتی برای کام طلبیدن و کسب جمعیت کردن. می پرسی چگونه؟ می گویم خُرده ای معرفت و اندکی همت و چشم طمعی به لطف باری تعالی می خواهد تا بی خبر و نابرخوردار از بهره های آسمانی این ماه، آن را پشت سرنگذاریم و با دلی پر از حسرت و دریغ، بدرودش نگوییم. پس بیایید:

رو به سوی خدا، عقب گرد کنیم

آدمی ترکیبی است از جسم و جان که جسمش از خون و گوشت و… است و جانش از عقل و روح و عاطفه و وجودش میدان کشمکش و جدال میان نیکی ها و بدی هاست. گاه با افکار متعالی و اعمال نیک و الهی هم ردیف ملائکه قرار می گیرد و گاهی از پرتگاه شهوات و لغزش ها به فروترین مراتب حیوانیت سقوط می کند. در این افتادن ها و برخاستن ها، آن چه ضرور می نماید، وجود پنجره ای است که در لحظات دوری انسان از خدا و آلوده شدنش به تیرگی های گناه و نافرمانی، از آن نور امید تابیدن بگیرد و جان معصیت زده را شوق پرگشودن به سوی معبود ببخشد. «توبه»، همان پنجره نورانی امید است که خداوند پیش روی بندگانِ عاصی و پشیمان خود گشوده است.

اگر چه توبه کردن و بازگشت به آغوش رحمت الهی، ویژه ساعات و روزهای خاصی نیست و بنده گنه کار می تواند در هر وقت و در هر مکان از کرده خویش نادِم گردد و توبه نماید، اما اوقاتی نیز وجود دارند که توبه کردن در آنها سفارش شده است و امکان و مقتضیات توبه در آن زمان ها فراهم تر است؛ اوقاتی همچون ماه مبارک رمضان که هر لحظه و ساعتش به خاطر آکنده بودن از لطف و عنایت و غفران خدا، انسان را به بازگشت به سوی پروردگار و واقع شدن در معرض نسیم های آمرزش و بخشش او فرامی خواند. از این رو، یکی از آداب ویژه روزه داران این ماه و مقدم ترین آنها، انجام توبه و درخواست مغفرت الهی است و در هر شب این ماه، فرشته ای روزه داران را ندا می دهد که «آیا توبه کننده و آمرزش خواهنده ای نیست؟».۲ پس وای به حال ما اگر ماه رمضان را به پایان بریم و همچنان باری گران از گناه و نافرمانی خدا بردوش داشته باشیم، که پیامبرصلی الله علیه وآله فرمود: «تیره بخت کسی است که از مغفرت خدا در این ماهِ بزرگ محروم گردد».۳

قرآن را از لب طاقچه عادت برداریم

ما به قرآن عادت کرده ایم و این عادت بدجور خوره رابطه درست و بایسته ما با آن شده است؛ چنان که به دیگر اعمال عبادی نیز عادت کرده ایم؛ بی آن که حقیقت آنها را دریابیم یا خود را در مسیر دریافت آن حقایق قرار دهیم. ما عادت کرده ایم که قرآن را نخوانیم و اگر می خوانیم، چندان توجّهی به معانی و پیام های آن نداشته باشیم و بدون تأمل و درنگ، هر گاه، تنها برای وقت­گذرانی و داشتن نشانی از مسلمانی، آیاتش را قرائت کنیم و چه ظلمی در حق قرآن، بالاتر از این، این که رسول خداصلی الله علیه وآله می فرماید: «قرآن پیمانی است از سوی خداوند در میان بندگان و هر مسلمانی باید هر روز در این پیمان بنگرد و لااقل پنجاه آیه از آن را بخواند».۴ بی شک این سخن، بدین معناست که ما باید با خواندن روزانه پنجاه آیه از این پیمان الهی، پیوسته آن را پیش چشم بداریم و مفادش را یادآور شویم و زندگی هر روز خود را با آموزه های حیات­بخش آن توأم سازیم تا هدایتی که از فروفرستادن آن به سوی بندگان مقصود بوده است، این گونه تحقق یابد. والا صِرف خواندن این عهد و پیمان و آن گاه کنار گذاشتن آن، مایه هیچ هدایت یافتن و راه جویی نخواهد بود. اینک ماه رمضان، ماه بهار قرآن و فصل شکوفایی جان ها و اندیشه ها در پرتو تلاوت توأم با تأمل قرآن، فرصتی است غنیمت شمردنی تا دست از بی توجهی و توجّه سطحی و ناسودمند به این تحفه گران ارج آسمانی برداریم و رابطه خود را با آن از مرتبه نقوش و خطوط، به مرتبه شناخت حقایق و لطایف جانفزایش فراتر بریم و بالاتر و بالاتر رویم.۵

قدر «قدر» این ماه را بدانیم

روزها و شب هایی که به ظاهر تفاوتی با یکدیگر ندارند، با رویدادهای گوناگونی که در آنها رخ می دهند، ویژگی و اهمیت می یابند. نمونه آشکار و مثال زدنی در این باره، شب بی همتای قدر – یعنی یکی از شب های نوزدهم، بیست و یکم و بیست و سوم ماه رمضان – است که با نزول قرآن و امور خاص و سرنوشت سازی که در آن روی می دهد و ارزش آن را تا برتری بر هزار ماه، تعالی می بخشد، از تمام روزها و شب های سال