پاورپوینت کامل اسلام سیاسی و آینده ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسلام سیاسی و آینده ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسلام سیاسی و آینده ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسلام سیاسی و آینده ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

کمتر فرد منصف و آگاهی را می توان یافت که پیروزی و طرح دوباره اسلام سیاسی (۱) در ایران و پژواک بیدارگر آن را در جهان
اسلام انکار کند . بی تردید، این موفقیت مدیون خوانش ها، تفسیرها، تعبیرها و تحلیل های تحجرشکنانه روحانیون مذهبی از دین،
پس از ۱۵ خرداد است، که با عنایت به پشتوانه فکری و مبارزاتی آن، در چند دهه قبل از آن نیز وجود داشت و کم و بیش توانسته
بود، انگیزه هایی برای حضور آنان در سیاست به وجود آورد . علاوه بر ائتلافی که در ایران، متشکل از همه نیروهای مخالف رژیم،
شکل گرفت، باید به یاد آورد که «صرف نظر از سطح ایدئولوژی اسلام، علمای اسلام نقش مهمی در گسترش و پیروزی نهایی
ائتلاف انقلابی، ایفا کردند . مذهب شیعه در ایران، هیچ گاه قدرت مخالفت و بالقوه خود را که از ویژگی های ذاتی آن است، در برابر
قدرت های مادی و دنیوی، از دست نداد . . . سمبل های پایداری، تحمل رنج و فداکاری در راه حقیقت و عدالت در آیین های نمایشی
گوناگونی از شیعه متجلی می شود و این مذهب دارای ظرفیت قابل توجهی برای ریختن کشمکش های سیاسی در قالب مذهبی
است; منطق مردمی و اصطلاحی چون «پیروزی مستضعفین بر مستکبرین » ، و نوید برقراری عدالت اجتماعی با ظهور مجدد امام
غایب (ع) این مذهب را برای اعتراض، بسیار مناسب نشان می دهد .» (۲) این استعداد بالا و توان بسیار در کیش شیعه وجود دارد و
همیشه بوده است; اما آن چه توانست این نیروی بالقوه را کشف کند و در قالب مبارزه به منصه ظهور برساند، «برداشت ابتکاری
آیت الله روح الله خمینی (ره) از ولایت فقیه بود که حکومت مستقیم علمای شیعه را برای اولین بار در تاریخ شیعه، در پی آورد . او و
پیروان مبارزش نه تنها یک ایدئولوژی مناسب برای الهام بخشیدن به توده ها، جهت انقلاب، داشتند، بلکه طرحی کلی برای
جایگزینی رژیم فاسد و شیطانی پهلوی با حکومت اسلامی، عرضه می کردند . (۳) این واقعیتی است که در ایران حاکم است و
پژوهشگران از آن به «تسلط گفتمان اسلام سیاسی » نام می برند، اما شکی نیست که بیش تر از براندازی، بازسازی و طراحی یک
نظام کارا، مهم است و بیش از پیروزی، تداوم راه و آینده مسیر دارای اهمیت است . آیا آن روند رو به جلو، همچنان ادامه خواهد
داشت و یا آن سان که برخی از نویسندگان غربی، باور دارند، «اسلام سیاسی » به شکست، می انجامد؟ آیا اسلام سیاسی در ادامه راه،
همان بینش مبارزاتی را نیاز دارد و یا باید طرحی دیگر درانداخت؟ این ها و سؤالات بسیار دیگر، و پاسخ به آن ها می تواند نمایانگر
راه آینده و مسیر پیش روی اسلام گرایان در ایران و سایر کشورهای اسلامی باشد .

بی تردید «پیروزی انقلاب ایران » بر گسترش اسلام گرایی در جهان، تاثیر بسیار نهاد . آیا این تاثیر همچنان تداوم خواهد یافت و یا
آن گونه که برخی مثل «ژیل کیپل » (۴) ، «اولیویه روآ» (۵) و «میشل لودرز» (۶) باور دارند، دوران افول اسلام گرایی فرارسیده و طبیعتا
تاثیر انقلاب ایران، بی اثر گشته است؟ در این باره چند نکته را به اختصار بیان می کنیم:

۱ . برخی از نویسندگان غربی که به «افول اسلام سیاسی » باور دارند، و این افول را ناشی از تمایل اسلام گرایان «به سوی آرمان هایی
مانند دموکراسی، حقوق بشر و . . . می دانند» (۷) و با همین دیدگاه غیرمنصفانه است که «فرایند» مردم سالاری دینی در ایران را
مساوی با پایان اسلام گرایی می دانند . (۸) گویی اصولا در آرمان های اسلام سیاسی در ایران، هرگز چیزی به نام توجه به مفاهیم
دموکراسی وجود نداشته است . «ژیل کیپل » در این باره می گوید: «انقلاب اسلامی در ایران، امیدواری های زیادی را برانگیخت; اما
امروز آن هایی که بیش ترین وفاداری را نسبت به خط امام خمینی، در نتیجه، انقلاب، ابراز می دارند، محافظه کار خوانده می شوند و
در نتیجه مورد اقبال مردم نیستند . ما شاهد یک دگرگونی اساسی هستیم، همچنان که در دهه هفتاد اولین نسل بی اطلاع
سبت به دوران استعمار به سن بزرگسالی رسید، امروز هم اولین نسل بی اطلاع نسبت به دوران شاه به دوره بزرگسالی اش می رسد .
(۹) در این باره باید به چند نکته اشاره کرد:

الف . این دیدگاه ها بیش تر به دلیل دور بودن از فضای شکل گرفته در ایران، غیرواقع بینانه به نظر می رسد . شاید اقبال مردم در
روند انقلاب از گروهی، کم و یا به گروهی زیاد شود، اما این هرگز به معنای دور شدن از آرمان اولیه که تفسیر امام خمینی از اسلام
و دستورهای آن است، نبوده و نیست; بلکه هرازگاهی، مردم، خوانشی نوین و دیگرگون از آموزه ها را می جویند و تعبیرهایی
نوشونده از همان دید و زاویه نگاه امام را، می طلبند . این قرائت های پویا و متحرک در درون ایدئولوژی دینی است و به شایستگی
ظرفیت و گنجایش، این بازسازی ها و ترمیم ها را دارد; آن گونه که در دوران مبارزه قبل از پیروزی انقلاب اسلامی نیز داشت . حتی
نگاه «مردم سالارانه » به دین نیز با استناد به مفاهیم آن و سخنان امام می باشد . به دور از هر پیشداوری، مهم آن است که آن آیین،
تاب و توان و استعداد این اصلاح طلبی تجدیدشونده را دارد .

ب . اشتباه پژوهشگران این است که «همه اسلام گرایان را به عنوان یک گروه یکپارچه در نظر می گیرند، و تمامی تفاوت های
طبیعی، چه از نظر منطقه پیدایش و چه از نظر فکری را در آن ها نادیده می گیرند . این یک منطق بسیار عجیب است که در آن
نقش تاریخ و جغرافیا، و تمامی ویژگی های فرهنگی و تمدنی که در هر کشوری وجود دارد و همچنین همه حصارها و مرزهای
مکاتب فکری که در هر انسانی طبیعی وجود دارند، نادیده گرفته شده است . هر محقق تازه کاری در جامعه شناسی، به خوبی درک
می کند که تنوع جوامع و اندیشه ها و مذاهب ضرورتا منجر به تنوع تجارب سیاسی در هر کشوری نسبت به کشور دیگر می شود .
این تجربیات نه فقط از یک کشور به دیگر فرق دارند، بلکه در داخل کشور نیز، طبعا چنین اختلاف هایی وجود دارد . مثلا تجربه
اهل سنت ضرورتا با تجربه شیعیان در ایران تفاوت دارد; تجربه الجزایر یا تجربه مغرب یکسان نیست و دو منطقه در مصر و
عربستان و اردن با یکدیگر اختلاف نظر دارند . در داخل هر کشور نیز افراد به میانه رو، تندرو و محافظه کار تقسیم می شوند . این
اختلاف فقط به اسلام سیاسی منحصر نیست، بلکه همه زمینه های فعالیت عمومی را شامل می گردد . بعضی از این منتقدان،
چنین اصولی بدیهی و ثابتی را نادیده می گیرند واز اسلام سیاسی به گونه ای سخن می گویند که گویی فقط در افغانستان، الجزایر،
غنا و ازبکستان پراکنده است . مثلا یک انسان نمی تواند کسانی را که نظریه «ولایت فقیه » را بر کل جهان اسلام تعمیم می دهند،
بی عیب و نقص تصور کند; چرا که «ولایت فقیه » یک نظریه صرفا شیعی است . (۱۰) جدا نکردن تجربه حکومت طالبان در افغانستان،
از تجربه ای که در ایران در حال گذر است، غیر واقع بینانه و نامنصفانه است .

ج . باید گفت که باور معتقدان به افول اسلام سیاسی، بیش از آن که مبتنی بر درک واقعیت های موجود استوار باشد، بر امید و
آرزو استوار است; «زیرا ریشه های چهارده قرن وابستگی اسلامی بسیار عمیق تر از آن است که آن ها فکر می کنند و چیز تازه ای
نیست، بلکه اسلامیت، نقطه اتکای اصلی این امت به شمار می رود و این افول در صورتی رخ خواهد داد که اسلام از صحنه حذف
شود و هیچ نقشی در جامعه نداشته باشد .» (۱۱)

۲ . برای پویایی راه و امید به آینده، باید از همان جایی آغاز کرد که تئوری انقلاب در اسلام و اسلام سیاسی آغاز شد; یعنی از
بازخوانی و بازسازی فهم دینی; اگر این فرایند رد رویکرد عالمان روشن بین مذهبی به وجود نیامده بود، صورتبندی اسلام سیاسی
در ایران نیز، بسیار دور از ذهن می نمود و بیش ترین موفقیتی که حاصل می شد، همان تلاش های نافرجام بود که در مشروطه و
نهضت ملی نفت دیده بودیم ونه هرگز تشکیل حکومت دینی; لذا در ادامه مسیر نیز باید دید که تا چه مقدار این دین می تواند
موجب امیدآفرینی و آرزوی به آینده باشد . آن آموزه هایی که از توان بالای حرکت و تغییر برخوردارند، آیا همچنان به همان گونه
تعبیر و تفسیر خواهند شد و یا آن که در چنبره تکرار و ثبات ملال آور گرفتار خواهند آمد؟ مذهب شیعه که از انعطاف پذیری،
خوانش و هماهنگی با مقتضیات زمان، همراهی با فهم های نوین، اجتهاد پویا، آفرینندگی امید به آینده و توجه به عدالت اجتماعی،
برخوردار است، آیا حاملان آن نیز به این باورهای پیش رونده و پیشرفته و