پاورپوینت کامل پیش نیازهایی برای ترسیم چهره قرن ۷۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیش نیازهایی برای ترسیم چهره قرن ۷۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیش نیازهایی برای ترسیم چهره قرن ۷۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیش نیازهایی برای ترسیم چهره قرن ۷۷ اسلاید در PowerPoint :

۲

زمینه های تاریخی و استراتژیکی حمله عراق به ایران و ۸ سال جنگ تحمیلی

جنگ عراق علیه ایران، اولین جنگی نبود که در قرن بیستم – قرن جنگ های خانمان سوز و بنیان برانداز – اتفاق می افتاد; اما
می توان گفت که یکی از مهم ترین رویدادهای این قرن پس از وقوع انقلاب اسلامی ایران به شمار آمده و تحلیل های بسیاری را در
پی آفریده است .

یک جنگ تمام عیار با دو روی متفاوت که یک روی آن ساده انگارانه و روی دیگر آن بسیار خارق العاده می نمود .

در اوایل قرن، لنین پیش بینی کرده بود که چهره این قرن را جنگ ها و انقلاب ها ترسیم خواهند کرد . اما تا زمانی که شعله های
این جنگ افروختن گرفت، هیچ کس از چهره واقعی این چهره نگار قرن نشانی و ذهنیتی نداشت .

آنچه از پس این نقاب آشکار شد، ویژگی های منحصر به فرد اراده ای جنگ طلب و متخاصم بود که اصرار داشت ظهور خود را با
چهره جنگی دیگر که حدودا ۷ قرن پیش رخ داده بود، توجیه کند; لیکن در این رهگذر تنها توانست نامی از آن رویداد تاریخی وام
گیرد و در ابعاد دیگر نتوانست به این شبیه سازی ادامه دهد . و آنچه این روند را وارونه و دگرگون ساخت، تولد اراده ای دیگر در
نقطه مقابل آن با روحیه دفاع مؤمنانه از تمامیت زمین و آیین بود . با این حال هنوز نمی توان قضاوت کرد که این استراتژی ها و
تاکتیک های نظامی بودند که چهره این جنگ را ترسیم می کردند، یا واکنش های غیر قابل پیش بینی در دفاع از آنچه هجمه خود
را تقویت می کرد . از همین رو تاریخ نگاری این جنگ نیز دو بعدی است: بعدی از آن به اتکای متدهای سیستماتیک و روش های
تحلیلی، و بعد دیگر آن بدون دخالت نظم ها و آرایه های سیستماتیک و فارغ از تحلیل ها، شکل می گیرد .

در واقع بخشی از نگاه ها معطوف به محاسبات و معادلات از پیش تعیین شده ای است که چهره این رویداد را تعیین و ترسیم
می نماید، و بخشی دیگر معطوف به محاسبات و معادلات به هم ریخته و غیر قابل پیش بینی است .

شاید گذشت زمان و تکمیل شدن بسیاری از حلقه های این چرخه تاریخی، ناظر را از اتکای صرف به تحلیل ها تقریبا بی نیاز کرده
باشد . به این ترتیب امکان واقعه نگری تاریخی و احتمال راهیابی به واقعیت های مکتوم، تقویت شده، و در نتیجه آن را به مثابه
راهی مطمئن فراروی مخاطب قرار می دهد .

بنابراین در بررسی جنگ ۸ ساله عراق علیه ایران با اتکا به این شیوه و اسلوب، می توان زمان را قدری به عقب تر برگرداند و زمینه ها
و پیش نیازهای تاریخی این رویداد را بررسی کرد . این زمینه ها و پیش نیازها معمولا در چند دسته مهم قابل طبقه بندی است . ۱ .
تمهیدات و زمینه سازی سیاسی – تبلیغاتی;

۲ . پاکسازی قومی و غربال گری جمعیتی;

۳ . اختلاط قومی و تغییر ترکیب جمعیتی;

۴ . نخبه زدایی سیاسی – مذهبی;

۵ . تعطیل و تغییر کارکرد مراکز مذهبی;

۶ . خریدهای نظامی و تسلیحاتی .

هفت ماه بیش تر به سقوط رژیم سلطنتی و وقوع انقلاب اسلامی در ایران – که بسیاری از تحلیل گران آن را مهم ترین رویداد قرن
پیش قلمداد می کنند – نمانده است . مردی از چهره های با نفوذ حزب بعث و در واقع مرد شماره دو این حزب آماده می شود که
میوه کودتاها و مهره چینی های خود را برای رسیدن به قدرت در عراق بچیند .

احمد حسن البکر استعفا می دهد و صدام حسین بر اریکه قدرت تکیه می زند . مردی با رؤیاهای بلند و پریشان . اما هنوز کسی
نمی داند که او چه در سر دارد . با این حال نگاهی به برخی وقایع و اتفاقاتی که ماه ها پیش از آغاز جنگ از سوی شخص صدام، طرح
و هدایت می شد، می تواند نشانگر آن باشد که از پیش سناریویی تراژیک در ذهن این ماجراجوی خیال پرداز، در حال تکوین بوده
است .

در واقع این وقایع و اتفاقات بیانگر پیش نیازهایی است که می بایست تدارک شود تا زمان اعلان جنگ فرا رسد .

۱ . تمهیدات و زمینه سازی سیاسی – تبلیغاتی

رژیم بعثی عراق، برخلاف عادت گذشته و همیشگی و همزمان با به قدرت رسیدن صدام حسین، سیاست دیدارهای رسمی – که
غالبا در سطح بالایی قرار داشتند – از اهالی دهکده ها، روستاها و شهرهای عراق را آغاز کرد و در چندین مورد نیز طی این
دیدارهای رسمی، رییس بعثی عراق به ایران و نیز عراقی هایی که به تعبیر او مفتون و مجذوب انقلاب اسلامی این کشور شده
بودند، هشدارهای غیر آشکار داد . او در ۱۷ اکتبر ۱۹۷۹، حدودا یک سال پیش از جنگ، طی نطقی در شهر نجف، به اخراج هایی که
۶ ماه بعد از آن آغاز شد، اشاره کرد . این اخراج ها در راستای سیاست پاکسازی قومی – جمعیتی بود .

۹ ماه بعد در ژوئیه ۱۹۷۹ کشف تی . ان . تی و مواد منفجره از یک مدرسه عراقی در خرمشهر، منجر به اخراج کنسول عراق از این
شهر شد و این موقعیت را در اختیار ایران قرار داد تا در کنسولگری عراق به مدارک و اسناد بسیاری – که هیچ گونه تردیدی در
نقش عمده رژیم عراق در برقراری بی ثباتی در خوزستان باقی نمی گذاشت – دست یابند .

همزمان تعدادی تروریست در حالی که موفق به عبور از مرز عراق و ایران شده بودند، دستگیر شدند و اسلحه آنان، چند روز پس
از این ماجرا در مرکز فرهنگی اهواز به نمایش گذاشته شد .

یک ماه قبل از آن عراق طی یادداشتی (به تاریخ ۲۷ ژوئن ۱۹۷۹) رسما از ایران خواسته بود که موضع خود را در مقابل موافقت نامه
۱۹۷۵ روشن سازدکه این یادداشت ظاهرا بدون پاسخ ماند .

در واقع در این مقطع دولت عراق اظهارات غیر رسمی یک کارمند وزارت کشور ایران را جدی تلقی کرده، از آن نیت لغو قرارداد
الجزایر را استنتاج کرده بود که البته ایران بلافاصله، با ارسال تلگرافی (به تاریخ ۲۴ ژوئن ۱۹۷۹) به سفارت متبوع خود در بغداد،
واکنش نشان داد، مبنی بر این که تنها باید اظهارات وزارت امور خارجه را در نظر قرار گرفت و اجرای مواد موافقت نامه الجزایر
همچنان ادامه یابد و هیچ گونه گریزی از آن مجاز نخواهد بود . تلگرام دیگری، دو روز پس از آن، مخابره و مجددا تاکید شد که
اظهارات کارمند جزء وزارت کشور را که علنا هیچ گونه رابطه ای با وزارت امور خارجه نداشته است، رد می کند . این تلاش ها در
حاشیه کنفرانس غیر متعهدها در هاوانا نیز ادامه پیدا کرد تا هرگونه سوء تفاهم را از اذهان عراقی ها بزداید و اتفاقا در آن زمان
هیچ گونه تفاهمی در مورد ایفای مفاد معاهده الجزایر به وجود نیامد .

درتاریخ ۸ فوریه ۱۹۸۰ صدام حسین منشور پان عرب را به منظور حاکمیت و امنیت ملی اعراب اعلام کرد که در یکی از اصول
هشتگانه آن این گونه آمده بود:

«کلیه کشورهای عرب موظفند که به هنگام تجاوز و تهاجم از سوی یک کشور بیگانه، به حاکمیت منطقه ای هر کشور عرب و یا
حتی به هنگام جنگ با یکدیگر همبستگی داشته باشند . در چنین مواردی کشورهای مذکور به منظور شکست کشور بیگانه،
مهاجم، به کمک کلیه امکانات و تکنیک های ممکن و در دسترس، به ویژه عملیات نظامی، پاسخی مشترک خواهند داد .»

این اصل می توانست به وجودخطری در کمین عراق تعبیر شود; اما این خطر چه بود و از کدام سو می توانست متوجه بغداد شود؟

به هر صورت نه اصول منشور به وضوح به این سؤال پاسخ می گفت و نه از نطق صدام حسین در همین تاریخ که به خطر وزش
بادهای زرد و سیاه اشاره کرد، چنین پاسخی استنباط می شود .

دو ماه پس از آن (۲ آوریل ۱۹۸۰) صدام در یک گردهمایی در دانشگاه مستنصریه حضور یافت و یک بار دیگر رسما منشور پان عرب
را اعلام کرد و در نطق خود چنین گفت:

«من سه بار سوگند یاد می کنم که خون پاک ریخته شده در این مکان، هرگز فراموش نخواهد شد . . . این حمله خیانتکارانه کار
بزدلانی است که قصد انتقام جویی از جریان قادسیه را دارند!»

اما این خون پاک ریخته شده، مربوط به چه فرد یا افرادی بود که صدام را به خونخواهی واداشت؟

این خونخواهی رسمی رییس جمهوری عراق در مقابل سوء قصدی بود که یک روز قبل از آن (اول آوریل ۱۹۸۰) به هنگام دیدار
طارق عزیز، معاون نخست وزیر، از این دانشگاه از سوی یک دانشجو به وسیله پرتاب نارنجک انجام پذیرفت .

این سوء قصد که حاصلی جز جراحت سطحی طارق عزیز در برنداشت، یک نتیجه مهم در نظر صدام بوجود آورد که وی سرچشمه
سوء قصد دانشگاه مستنصریه را ایران بداند که در صدد انتقام جویی جنگ قادسیه (۶۳۳م) برآمده است و همین ذهنیت که در
مخیله او لانه کرد و بارور شد، بعدها باعث شد که به مناسبت های مختلف از جنگ قادسیه سخن به میان آورد و خود را در جنگ با
ایران، سردار قادسیه معرفی کند . اما مطبوعات و رسانه های غربی نام و هویت ضارب طارق عزیز را فاش کردند که افشای هویت
وی جایی برای ابهام مورد نظر، صدام باقی نمی گذاشت .

در حالی که ادعا می شد که فرد پرتاب کننده نارنجک یک جوان ایرانی بوده است، نشریاتی چون لوموند (۳ آوریل ۱۹۸۰) و ژون
آفریک (۱۶ آوریل ۱۹۸۰) نوشتند که دانشجوی مهاجم، عراقی و سمیه نورعلی نام داشته که بلافاصله توسط نیروهای امنیتی عراق
از پای در آمده است .

بنابراین می توان گفت که این حمله در انتقام از جنگ قادسیه نبوده، بلکه یک حرکت درون خیز انقلابی در واکنش به ترورهای
بی شماری بود که در داخل عراق از سوی رژیم آن صورت می گرفت . بنا بر گزارش سازمان عفو بین المللی در آن زمان، فقط در طی
یک ماه (مارس ۱۹۸۰) بیش از هزار تن در عراق اعدام شدند . البته عراقی ها این انتقام را با انتقام دیگری از سوی خود پاسخ گفتند
و در تاریخ ۵ آوریل، یعنی ۴ روز پس از واقعه دانشگاه مستنصریه، مرحوم شهید محمد باقر صدر را به همراه خواهرش بنت الهدی
ربوده و چهار روز بعد نیز (۸ آوریل) آن ها را به قتل رساندند .

اما شاید همین ذهنیت و توهم صدام در واقعه دانشگاه مستنصریه بود که اشغال سفارت ایران را در لندن، در همین ماه (آوریل)
رقم زد .

این اقدام، توسط یک کماندوی جبهه آزادی عربستان به هدایت ورهبری عراق انجام پذیرفت . البته این ذهنیت برای صدام پایانی
نداشت و در واقع هنوز آغاز شده بود و درحال بازسازی خود در ذهن خیال پرداز او بود; به طوری که در مراحل تکوین هنوز به بروز
بهانه هایی چون «اشغال جزایر سه گانه ابوموسی و تنب های کوچک و بزرگ توسط ایران » انجامید .

رژیم عراق در سوم آوریل ۱۹۸۰ به ایران اخطار کرد که باید «بلافاصله قوای نظامی اشغال گر خویش را از سه جزیره عرب نشین
خلیج – که نیروهای شاه در ۳۰ نوامبر ۱۹۷۱ و پس از خروج انگلیسی ها از خلیج فارس، اشغال کرده بودند – خارج کند .»

افکار عمومی با این اخطار عراق در مقابل این سؤال قرار گرفت که صدام حسین به چه استنادی در مورد جزایری که به عمق
پنجاه کیلومتر و با فاصله ۶۰۰ کیلومتری از عراق قرار دارند و هیچ گونه مجاورتی با عراق ندارند، طرح ادعا می کند؟ حتی به راحتی
می توان به یاد آورد که صدام حدودا ده سال قبل، هنگام استقلال جزایر در سال ۱۹۷۱ گفته بود که «ما فلسطین دومی در خلیج
نمی خواهیم!» البته طارق عزیز بعدها در ۲۵ سپتامبر ۱۹۸۰ وقتی عرصه را بر جنگ تنگ دید، این گونه اظهار نظر کرد که: «با
وجودی که عراق همیشه به حکمروایی ایران به سه جزیره تنگه هرمز معترض بوده است، ادعای مالکیت آن ها را ندارد . . .»

اما صدام حسین نمی توانست از این ادعا صرف نظر کند و لذا پس از سه روز، طی اظهارات متضادی از ایران خواست که حق
قانونی عراق (!) را از لحاظ حقوقی و در عمل بپذیرد و به اشغال غیرقانونی (!) جزایر تنگه هرمز خاتمه داده، نیروهای نظامی
خویش را بی قید و شرط از این جزایر خارج سازد .

تکوین ذهنیت انتقام جویی از قادسیه در افکار صدام حسین سر منشا اقداماتی با نام و یاد قادسیه شد . به طور مثال در ژوئیه
۱۹۸۰ (دو ماه قبل از جنگ) نخستین ضلع مجتمع ساختمانی چشم انداز قادسیه افتتاح شد که به تقلید از مجتمع ساختمانی
بروکسل که یادآور جنگ واترلو بود، ساخته شده بود .

در تابستان همان سال فیلمی با بودجه سنگین ۵/۷ میلیون دلار، پیرامون فتح قادسی