پاورپوینت کامل بنیادگرایی; آغاز غربی و تکثر شرقی ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بنیادگرایی; آغاز غربی و تکثر شرقی ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بنیادگرایی; آغاز غربی و تکثر شرقی ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بنیادگرایی; آغاز غربی و تکثر شرقی ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۳

آیا بنیادگرایی مذهبی مسیحی از بین رفته است؟

امروزه از میان ادیان و مذاهبی که اعمال خشونت آمیز مذهبی در میان پیروانشان مشاهده شده است، مانند خشونت طلبان هندو،
مسیحی، بودایی، یهودی و مسلمان، تنها نام بنیادگرایی اسلامی در رسانه های تبلیغاتی غرب رواج دارد و از بنیادگرایی در سایر
ادیان و به ویژه در یهودیت و مسیحیت، سخنی به میان نمی آید . رفتار غرب و به ویژه ایالات متحده تاکنون به خوبی این حقیقت را
آشکار کرده است که آنان به دشمنی به نام بنیادگرایی اسلامی به شدت نیازمندند . کمک آمریکا به گروه خشونت طلب و تروریست
طالبان و به قدرت رساندن آن در افغانستان، از عمق نیاز امریکا به الگویی از بنیادگرایی و یا به تعبیر درست تر «تروریسم اسلام گرا»
حکایت می کند . اما آیا رفتارهای تروریستی و افراطی و به اصطلاح بنیادگرایانه تنها از سوی برخی اسلام گرایان درمصر و سودان و
افغانستان و الجزایر سر زده است، یا چنین اقداماتی در بین پیروان تندرو سایر ادیان نیز به چشم می آید . مروری به موارد زیر به
اندازه کافی گویا است:

یک یهودی بنیادگرای امریکایی، مسجدی را در هبرون به رگبار گلوله می بندد و ۲۹ نمازگزار مسلمان را می کشد . قبر او زیارتگاه
همفکران یهودی او می شود .

در هند، هندوان بنیادگرا یکی از مسجدهای مسلمان را که چهارصد سال مورد تعرض قرار نگرفته است، با خاک یکسان و
محله های مسلمان نشین را غارت می کنند .

در امریکا بنیادگرایان مسیحی، دکترهای سقط جنین را به گلوله می بندند; قطارها را از خط خارج می کنند . . . ساختمان دولت
مرکزی را در اوکلاهما منفجر می کنند که به مرگ ۱۶۷ نفر و از جمله ۱۹ کودک می انجامد . . . در بمب گذاری اوکلاهماسیتی،
بی درنگ اصطلاح «بنیادگرایی مسلمان » را به کار بردند; اما وقتی فهمیدند که کار کیست، در به کار بردن «بنیادگرایی مسیحی »
اکراه نشان دادند . کسانی که بازداشت شدند به یک گروه شبه نظامی میشیگان وابسته بودند که دو کشیش مسیحی آن را سازمان
داده اند . . . و خود را «ارتش خدا» می نامند و به دولت مرکزی، به سبب اذیت و آزار یک فرقه بنیادگرا مسیحی دیگر، فرقه برانچ
دیویدیان در تگزاس، اعلام جنگ داده اند . ×

بنیادگرایی در فرهنگ و جوامع اسلامی

اگر از بار معنایی ای که واژه بنیادگرایی به لحاظ تاریخی در اروپا و فرهنگ اروپایی یافته است، صرف نظر کنیم، حقیقت این است
که تمامی جنبش های اسلامی معاصر را می توان به نوعی بنیادگرا به شمار آورد; زیرا شعار همه آنان بازگشت به ریشه ها و اصول
است . بنیادگرایی اسلامی در شکل کلی آن به معنای بازگشت به آموزه های قرآن و سنت و احیای الگوی آرمانی حکومت اسلامی
است .

راشد غنوشی می گوید: «هر جنبش تجدیدگرایی ضرورتا جنبشی سلفی است . هر جنبش تجدیدگرایی نوعی بازگشت به اصول و
ریشه ها است . این قانون بر مسلمانان و غیرمسلمانان نیز ساری و جاری است . . . هر خیزش جدیدی مقتضی بازگشت به اصول و
قرائت تازه از آن و خاستگاه قراردادن آن برای تعامل با واقعیت یا فرارفتن از آن است . حرکت نهضت اسلامی نیز بازگشت به اصول
است .»

تا کنون حدود مفهومی واژه بنیادگرایی اسلامی به گونه ای که دقیقا قابل تشخیص و تمیز باشد، مشخص نشده است . محققان و
متخصصان اسلام سیاسی معاصر، معانی متفاوتی از آن در نظر گرفته اند که از رادیکالیسم و تندروی و خشونت گرفته تا تجدید
حیات طلبی اسلامی و اصلاح دینی در نوسان است .

دکتر هرایردکمجیان، بنیادگرایی را پاسخی فرهنگی و بومی به بحران های داخلی و خارجی بخش های مهمی از قلمرو جهان اسلام
– مانند سقوط پی درپی عثمانی و ایران در رویارویی با امپراطوری اروپا – می داند و آن را به معنای «بازگشت به اسلام و اصول
بنیادی اش » می گیرد . وی از میان واژه ها و اصطلاحات فراوانی که در وصف اسلام گرایی یا اسلام سیاسی معاصر رواج یافته،
«بنیادگرایی » را به سبب این که بیش تر بر بعد سیاسی جنبش اسلامی تاکید دارد تا بر جنبه مذهبی آن، پسندیده و به کار گرفته
است .

دکمجیان در کتاب خود (جنبش های اسلامی معاصر در جهان عرب) در معرفی گروه های بنیادگرا، جماعت اخوان المسلمین را
بیش از هر سازمان دیگری ایدئولوژیک محور و نهادی بنیادگرایی اسلامی در محیط عربی و جهان اسلام می داند و می گوید:
«اخوان المسلمین بیش از پنجاه سال است که با وجود سرکوب دولتی و تضادهای داخلی، بقای خود را حفظ کرده است » . نکته
قابل تامل در این سخن آن است که این جماعت نه تنها از اهرم زور و سرکوب استفاده نکرده که همواره در معرض سرکوب و آزار
قرار گرفته است . دکمجیان هم، اخوان المسلمین را مشمول اصطلاح بنیادگرایی قرار می دهد و هم جماعت تکفیر و هجرت و
جهاد را که دست به اقدامات مسلحانه و ترور زدند; با این که اخوان المسلمین همواره استفاده از روش های مسلحانه را برای رسیدن
به مقاصد سیاسی، محکوم کرده است . در این جا است که احساس می شود که اصطلاح بنیادگرا در کتاب کمجیان چنان کلی است
که مرزهای گروه ها و احزاب تحت شمول آن مشخص نیست . گذشته از این، اگر بنیادگرایی را به معنای بازگشت به اصول بنیادین
اسلام بدانیم، در آن صورت سلفی هایی که مهم ترین خواسته و هدفشان اجرای شریعت است و برخلاف اسلام گرایان سیاسی
مذهب را به عنوان ابزاری ایدئولوژیک در خدمت اهداف سیاسی در نیاورده اند، بیش تر و پیش تر از همه مشمول این اصطلاح
می شوند; زیرا وفاداری آنان به نصوص مقدس تا حدی است که تاویل آن را به هدف سازش دادن آن با واقعیت برنمی تابند . سامی
زبیده بنیادگرایی اسلامی را چنین تعریف می کند:

«بنیادگرایی اسلامی، اصطلاحی است که در مناقشات کنونی پیرامون خاورمیانه سربرآورده است . دایره شمول این اصطلاح دقیقا
مشخص نیست; همین قدر روشن است که با این اصطلاح به جنبش ها و افکار سیاسی جدیدی اشاره می شود که غالبا مخالف و
مبارز هستند و برای برپایی نوعی دولت اسلامی تلاش می کنند . این جنبش ها الگوی دولت اسلامی را در تاریخ مقدس جامعه
سیاسی اصلی مؤمنان می جویند که محمد پیامبر [ص] در قرن هفتم میلادی در مدینه برپا کرد و در سایه خلافت خلفای راشدین –
و در اسلام شیعی، تنها در سایه خلافت یکی از آنان، یعنی علی [ع] – استمرار یافت .»

وی در جایی دیگر می گوید: «این اصطلاح اشاره روشنی دارد به شکلی ارتدکس (پاک دینانه) نص محور و سنتی که در شکل اجرایی
سیاسی و اجتماعی اش هیچ آشتی ای با شرایط و افکار جدید یا غربی ندارد . این اصطلاح پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران
(۱۹۷۹م) و توفیق آن در برپایی جمهوری اسلامی که خود را مستند به «اسلام بنیادین » می داند، رواج یافت و درباره جنبش های
اسلامی در برخی کشورهای عربی، مانند اخوان المسلمین در مصر و حرکت های شیعی عراق نیز به کار رفته و می رود .
فت بنیادگرا غالبا به جنبش ها و ایدئولوژی هایی اطلاق می شود که اتکا بر شکلی از اشکال حکومت اسلامی را بخش لازم دین
اسلام می دانند و معتقدند که اسلام تشکیل یافته از دین و دولت است و دولت اسلامی وظیفه عملی کردن عقاید دین اسلام – و در
پیشاپیش آن شریعت – را در همه حوزه های حیات اجتماعی و اقتصادی دارد . این خواسته، نوعی مبارزه مستقیم با اکثر دولت های
کشورهای اسلامی است که به شکل سکولار و با التزام اسمی به اسلام عمل می کنند . این موضع در مقابل موضوع علمای
محافظه کار [سنت گرا] قرار دارد که عملا دولت های سکولار را پذیرفته اند و نیز در مقابل موضع اصلاح گرایانی چون محمد عبده
(۱۹۰۵ – ۱۸۴۹م) قرار دارد که در راه تجدید حیات اسلام به گونه ای هماهنگ با دولت جدید و اقتصاد جدید، به هدف دست یابی
کشورهای اسلامی به ترقی و پیشرفت کوشیدند .»

تعریف و توضیح سامی زبیده از مفهوم و پدیده بنیادگرایی اسلامی نشان می دهد که اساسا منظور وی از بنیادگرایی اسلامی،
همان جنبش اسلامی معاصر است و وی قصد تشبیه جنبش های اسلامی را به بنیادگرایی مسیحی غربی نداشته است . تلاش برای
عملی کردن آموزه ها و عقاید اسلامی در همه حوزه ها، سازش ناپذیری با شرایط و افکار غربی و تلاش برای برپایی شکلی از اشکال
حکومت اسلامی، هیچ کدام جنبش های اسلام گرای سیاسی معاصر را در جایگاهی همانند بنیادگرایی مسیحی نمی نشاند .

اصطلاح «بنیادگرایی اسلامی » اصطلاحی است که غربیان در توصیف جنبش های اسلامی معاصر به کارگرفته اند و خواسته اند تا با
تشبیه این جنبش ها به گروه های تندروی مذهبی کاتولیک که هیچ گونه تحول و تطوری را برنمی تابند، از از اسباب و عوامل واقعی
پیدایش این جنبش ها تغافل کنند و مشکل اساسی را به خود این جنبش ها حواله دهند و چنین وانمود کنند که اساسا این
اسلام گرایان سیاسی هستند که از سازگاری با شرایط دنیای جدید اکراه دارند و بر میراث خود جمود می ورزند و برای تحمیل
عقاید متحجرانه خود از قدرت و زور نیز استفاده می کنند . قطعا آنچه در فرهنگ غربی از واژه بنیادگرایی اسلامی درک می شود، با
توجه به تشبیه بنیادگرایان اسلامی به بنیادگرایان کاتولیک، همین است که ذکر شد . این سخن به معنای نادیده گرفتن اقدامات
افراطی برخی گروه های اسلام گرا نیست، اما این گروه ها، همواره اقلیتی بیش نبوده اند و نهادهای رسمی دین و غالب احزاب و
جریان های سیاسی اسلام گرا راه به کارگیری از خشونت و زور را در تحمیل افکار و ایده های خویش، نمی پیمایند و به آن
فرانمی خوانند .

دستگاه های تبلیغاتی غرب که از حدود یک ربع اخیر قرن بیستم، اصطلاح بنیادگرایی اسلامی را رواج داده اند و چهره ای تیره و
زشت از اسلام گرایان ارائه کرده اند، کمتر به سهم سیاست های غرب در پیدایی جنبش های اسلام گرا اشاره کرده اند . جالب است که
بدانیم واکنش های اولیه جوامع و به ویژه متفکران مسلمان نسبت به غرب، همدلانه و همگرایانه بود . این جمله که به سید جمال
الدین اسدآبادی منسوب است، سخن بسیاری از متفکران و روشنفکران مسلمان بود: «به غرب رفتم، اسلام را دیدم و مسلمان
ندیدم، به شرق آمدم، مسلمان دیدم، اما اسلام ندیدم .» وجه صوری و مادی و تکنولوژیک و صنعتی غرب جای کم ترین تردید را
برای نخبگان جوامع اسلامی در پیمودن راه پیشرفت به سبک غربی و در عین حال حفظ هویت اسلامی باقی نگذاشته بود . اما
حوادثی که از اوایل قرن بیستم اتفاق افتاد و به ویژه فروپاشی دولت عثمانی و پس از آن تجزیه جهان اسلام و بازشدن پای
استعمارگران به کشورهای اسلامی و تبدیل این کشورها به مناطق تحت قیومیت یا دولت هایی پیرو و ضعیف، و مهم تر از این ها
تلاش و مساعدت غرب در تاسیس دولت یهود در سرزمین فلسطین، روی دیگر سکه غرب را نشان داد و مسلمانان دریافتند که
غرب قابل اعتماد و اطمینان نیست . در ادامه آن حوادث دولت های استعمارگر قدیم در قالبی جدید بازگشته بودند . این بار هم
فرهنگ اسلامی جوامع مسلمان مورد هجوم قرار گرفت و هم ثروت های طبیعی – و به ویژه نفت – کشورهای اسلامی زیر سیطره
راهبردی غرب در آمد . دولت های غربی که خود را داعیه داران و پیشگامان دموکراسی در دنیای جدید می دانند، هیچ گاه اجازه
نمی دهند که پایه های قدرت حاکمان هم پیمانشان درکشورهای مسلمان، براثر آرای برآمده از صندوق های انتخابات دموکراتیک،
بلرزد .