پاورپوینت کامل شاعر ملی و شاعر دینی ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شاعر ملی و شاعر دینی ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شاعر ملی و شاعر دینی ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شاعر ملی و شاعر دینی ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

۲۷

به تازگی در مطبوعات، جدلی شکل گرفته که از پیشنهاد نماینده ای از مجلس شورای اسلامی و تصویب شورای عالی انقلاب
فرهنگی آغاز گردید . گروهی موافق این تصمیم گیری و بسیاری از شاعران کلاسیک و نوپرداز و ادبای مشهور مخالف آن بوده اند و
کلا آن را یک گزینش خام اندیشانه در قلمرو ادبیات ملی دانسته اند که با افکار عمومی در چالش قرار می گیرد .

موضوع، مربوط به گزینش استاد شهریار به عنوان شاعر ملی و اعلام روز وفات ایشان به عنوان روز ملی شعر در ایران است .

مسلما شهریار غزلسرای درخشان معاصر ماست . داستان مربوط به رؤیای صادقانه آیت الله العظمی مرعشی، مزید احترام او در
قلوب مسلمانان است و به ایشان جایگاهی رفیع می بخشید و او را شاعری تایید شده از جانب معصوم (ع) معرفی می کند . شعر
ارجمند «علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را» ، بی تردید با سروده دردبار محتشم کاشانی قابل مقایسه است و از نظر ظرایف و
صنایع و درخشش شعری چه بسا از آن جذاب تر است .

اما شاعر ملی، تعریفی دارد که در همه جای دنیا به آن پایبندی نشان می دهند و هر شاعر، هر چند بزرگ و عزیز و دین پرور، را
نمی توان شاعر ملی خواند . آن شاعر که در بلند آوازه کردن نام ایران در جهان، و هویت بخشی و تحکیم شالوده وحدت ملی و
زنده نگاه داشتن فرهنگ و به ویژه زبان مردم ایران کاری کارستان کرده، شاعر ملی ایران محسوب می شود; شاعری که جمیع این
ویژگی ها را حفظ کرده باشد، ابوالقاسم فردوسی است . هر چند نگارنده حافظ را بزرگ ترین شاعر ایران می داند، اما به دلایل گفته
شده میان شاعر بزرگ و شاعر بزرگ ملی تفاوت می گذارد که از این نظر، فردوسی بر دیگر شاعران پیشی می گیرد .

دلایل این مدعا را در برآیند گزاره های زیر می توان جست:

۱ . فردوسی مشهورترین شاعر شیعه ایران است . او را رافضی دانسته اند و به سبب شیعه بودن، مورد آزار سلاطینی قرار داشته که
به سرکوب شیعیان مشغول بودند . پنهان کردن شیعه بودن فردوسی یکی از ظلم هایی بزرگ در حق اوست .

۲ . کتاب فردوسی خداینامه یا خوتاینامک نام دارد که به خطا دیگران آن را شاهنامه خوانده اند . مهم ترین ویژگی کتاب شعر
عظیم فردوسی در سه حوزه است; الف . زنده نگاه داشتن و معماری بی گزند زبان فارسی; ب . روایت تشکل و شکل گیری قدرت
سیاسی که شالوده هویت ملی ایران باستان است که پیش از اسلام، یک ملت کوچنده (آریایی ها) بوده است; ج . ساختن یک
تراژدی بزرگ که در دنیا به اندازه مشهورترین تراژدی هایی که انسان آفریده، یعنی ایلیاد و ادیسه، نامدار است . او را شاعر
حماسه سرای تراژیک می شناسند .

۳ . سوء تفاهم بزرگ که در دهه های اخیر در ایران شکل گرفته و منشا آن انواع نگرش های لیبرالی و چپ و سلطنت طلبانه بوده،
تحریف حقیقت فردوسی و رویارو قرار دادنش با اسلام است . این بزرگ ترین تحریف تاریخی – اعتقادی درباره شاعری مظلوم است
که متاسفانه از سوی افراد کم دانش تکرار می شود .

اجازه دهید به موقعیت اعتقادی و تاریخی فردوسی اشاره کنم ونشان دهم که مقابله او با رفتار غیر اسلامی خلفای غاصب که از
مولای مان امیر المؤمنین (ع)، تا سید الشهداء و معصومان (ع) جملگی در برابرش قیام کردند، هرگز به معنای مخالفت با خود
دین نبوده است . اگر او با قدرت جاهلیت عرب که زیر لوای اسلام درباری نهان شده بود، مخالفت ورزیده است، این مخالفت
محصول شجاعت او در نفی ظلم و ایستادگی برابری ستم گری غاصبان و حاکمان جور بوده و اتفاقا یکی از سه نشانه ای است که
خداوند تعالی در قرآن مجید برای تفکیک شاعران حق از شاعران باطل بر شمرده است . ایمان فردوسی و عمل صالح او که همان
شعر سرشار از حکمت اوست، جای تردید باقی نمی گذارد که او مروج اخلاق اسلامی، ارزش های انسانی و نگرش الهی – در برابر
یک اسلام تحریف شده و درباری – بوده است . ما با رجوع به شاهنامه، در می یابیم که مهم ترین نگره او نسبت به رهبر جامعه و
قدرت سیاسی، یک نگره علوی است که در تصویر شکل گیری قدرت باستانی در ایران تاثیر داشته است و آن ضرورت رابطه قدرت
سیاسی با سروش ایزدی است . فردوسی جز در لوای این سیماچه، نمی توانسته پیام خود را در دورانی که ضدیت با چنین نگره ای
رواج داشته و قدرت در دست مسلمانان ضد شیعی بوده، جاری می سازد . در جهان کدام الگو است که رابطه بین قدرت سیاسی و
عالم ما بعد الطبیعی و ایزدی را ضروری می داند و مدل های دیگر را غاصب می شمرد؟ تنها الگوی علوی این حقیقت را بیان
می کند و نشان می دهد که در تاریخ دو گونه حکومت وجود داشته: یا حکومت انبیا و حکومت اولیای الهی که با غیب رابطه
داشتند; یا ستمگران و خود بنیان انگاران که کافرانه علیه پیام الهی اقدام می کردند .

فردوسی در شاهنامه سه نمونه مهم معرفی می کند: اول حکومت مبتنی بر سروش ایزدی است که از کیومرث آغاز می شود و کاوه
و سیاوش و دیگران آن را ادامه می دهند . جمشید شاه در دوران نخست حکومتش از این دسته است . نوع دوم حکومت گسسته از
وحی که ضحاک و افراسیاب و جمشیدشاه در دوران دوم حکومتش را شامل می شود . این حاکمان، مغرور و خودرای و ظالم و
مستبد و ضد مردم و ضد عدالت و آزادی و ویرانگرانند .

فردوسی دو ویژگی برای حاکم متصل به سروش ایزدی بر می شمرد: آبادانی و عدالت . در زمان اینها نشان می دهد که مردم در
امنیت بوده اند، اختراعات و پیشرفت های متعدد صورت می پذیرفته و ارزش های نیکو رواج داشته است . جمشیدشاه پس از دوران
آبادانی و دادگری و پیشرفت که نیمه اول حکمروایی او را در بر می گیرد، فریب ابلیس را می خورد و دچار کبر و ستم می شود و ایزد
او را می راند و سروش منقطع می شود . ضحاک ماردوش که مغز جوانا