پاورپوینت کامل مهدویت گرایی و جریان های فکری ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مهدویت گرایی و جریان های فکری ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مهدویت گرایی و جریان های فکری ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مهدویت گرایی و جریان های فکری ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

در ابتدا لطفا ضمن معرفی کتاب «کمال الدین و تمام النعمه » فعالیت های خود را در مورد این کتاب بیان فرمایی

یکی از مسایل اعتقادی مهم شیعه، اعتقاد به مهدویت و ظهور منجی عالم بشری است . این اعتقاد شیعه به نحو عام و گسترده ای
شامل همه فرق اسلامی نیز می شود و هر کدام به نحوی در بیان این اصل اعتقادی کتاب ها و تالیفاتی را تنظیم کرده اند . اعتقاد به
مهدویت ریشه در قرآن کریم دارد و قرآن کریم در آیات عدیده ای به ظهور حضرت صاحب الزمان (عج) اشاره می نماید . مانند وعد
الله الذین آمنوا منکم و عملوا الصالحات لیستخلفنهم فی الارض; «خداوند وعده داده که مؤمنان، خلیفه زمین بشوند و زمین را به
حکومت خودشان در بیاورند .» یا آیه ان الارض لله یورثها من یشاء من عباده و العاقبه للمتقین; «عاقبت و فرجام حکومت ها،
حکومت صلحا و صالحین خواهد بود .» حتی آیاتی مثل هوالذی ارسل رسوله بالهدی و دین الحق لیظهره علی الدین کله و لوکره
المشرکون را به ظهور حضرت مهدی (عج) تعبیر و تفسیر کرده اند; چون که در زمان پیغمبر اکرم (ص)، اسلام بر همه ادیان چیره
نشد و حتی امروز هم که قرن ها از ظهور اسلام گذشته است، اسلام بر همه ادیان الهی غلبه پیدا نکرده و حکومت واحد جهانی
نشده است . این آرمان مقدس در زمان حضرت مهدی (عج) تحقق پیدا می کند . در ذیل آیات قرآنی، احادیث بی شماری درباره
خصوصیات حضرت مهدی (عج) و خصوصیات این حکومت عدل جهانی مطرح است که شاید کتاب «کمال الدین و تمام النعمه »
یکی از بهترین و قدیمی ترین و ارزشمندترین کتاب هایی است که در این زمینه به نگارش در آمده است . نویسنده این کتاب، عالم
بزرگوار «ابوجعفر محمد بن علی بن حسین بن بابویه القمی » معروف به شیخ صدوق است که یکی از بزرگ ترین علما و محدثین
دوره های اسلامی است که از او به عنوان «شیخ المحدثین » یاد می کنند . چون در حقیقت در میان محدثین، شیخ صدوق دارای
مقام ویژه و بلندی است . علت نامگذاری این کتاب به «کمال الدین و تمام النعمه » این است که اعتقاد به دین وقتی کامل می شود
که ما به قرآن کریم و بیانات پیامبر اکرم (ص) ایمان و اعتقاد داشته باشیم . کمال الدین این نیست که ما فقط بگوییم هر چه قرآن
گفته ملاک است و به سخن پیامبر (ص) کاری نداریم . بلکه کمال الدین به ایمان و عمل به قرآن کریم و فرمایشات و دستورات
پیغمبر اکرم (ص) است . یکی از دستوراتی که پیامبر اکرم (ص) دادند، در باب امامت و مهدویت است . طبق آیه «الیوم اکملت لکم
دینکم و اتممت علیکم نعمتی و رضیت لکم الاسلام دنیا» دین اسلام با اعلام وصایت حضرت امیرالمؤمنین، کامل شده است; یعنی
اگر ما دین اسلام را قبول داشته باشیم، اما ولایت، وصایت و امامت حضرت امیرالمؤمنین را نپذیریم، یک دین ناقصی داریم . به
خاطر همین هم همان روز ۱۸ ذی الحجه که اعلام وصایت و امامت حضرت امیرالمؤمنین و حدیث شریف «من کنت مولاه فهذا علی
مولاه » ابلاغ شده همین روز هم این آیه نازل شده است . پس کمال الدین به پذیرفتن ولایت حضرت امیر المؤمنین علی (ع) و
همین طور اولاد و وصایای پس از حضرت امیرالمؤمنین تا خاتم الاوصیاء حضرت مهدی (عج) است . از منظر دینی کامل ترین
شکل دین در اعتقاد به قرآن کریم و پیامبر اکرم و ائمه اطهار تا حضرت مهدی (عج) است که شکل می گیرد .

علت نامگذاری «کمال الدین و تمام النعمه » همین آیه شریفه است . کتاب کمال الدین، از کتاب هایی است که شاید به این شهرت،
کتابی در میان کتاب های حدیثی نباشد; یعنی کتابی که در یک موضوع واحد نوشته شده باشد و این قدر معتبر و مورد استناد و
استفاده علما و دانشمندان باشد . بنده توفیق داشتم که متن آن را اعراب گذاری و عباراتش را ترجمه نمایم و اشعار عربی آن را به
نظم فارسی در آورم و در اختیار علاقه مندان حضرت مهدی (عج) قرار دهم . این کتاب در سال ۱۳۸۰ از سوی سازمان چاپ و نشر
دارالحدیث منتشر شده است . در ضمن این کتاب دارای یک مقدمه طولانی با یک بحث کلامی است و یکی از ارزشمندترین
مباحث غیر روایی شیخ صدوق در این مقدمه آمده است . در این مقدمه، حقانیت شیعه امامیه اثنی عشری مطرح و ادله فرق دیگر –
اعم از زیدیه، اسماعیلیه، کیسانیه و . . . – مورد نقد و بررسی کلامی قرار گرفته است . این مقدمه فوق العاده به لحاظ منطقی و
استدلالی بسیار ارزشمند است .

اندکی از مباحث کلامی و جریان شناسی فکری و فرق و نحل مندرج در آن کتاب را بازگو فرمایید .

یکی از این فرقه ها کیسانیه است . در بحث از کیسانیه، یعنی کسانی که معتقد به امامت محمد بن حنفیه بودند، شیخ صدوق
عنوان کرده اند که کیسانیه معتقد به غیبت بودند . غیبت مسئله ای است که در بین انبیا و اولیا از دیرباز وجود داشته و همه فرق
هم به آن معتقد هستند; منتها کیسانیه این غیبت را برای محمد بن حنفیه، یعنی فرزند دیگر حضرت امیرالمؤمنین (ع) قائل
بودند . آنان به چهار امام معتقد بودند: حضرت امیرالمؤمنین (ع)، حضرت مجتبی (ع)، حضرت سید الشهداء (ع) و محمد بن
حنفیه . به زعم آنان، محمد بن حنفیه امام است و غایب . کسانی از علما و ادبا و بزرگان هم بر عقیده کیسانیه بوده اند; مثلا سید بن
محمد حمیری که از شعرای معروف ائمه اطهار (ع) است . او در ابتدای کار، این گرایش را داشته است . شیخ صدوق عقیده
کیسانیه را نقل کرده و بعد هم به نقد آن پرداخته است .

یکی دیگر از این فرقه ها، فرقه «ناووسیه » است . ناووسیه کسانی بودند که اعتقاد داشتند این غیبت درباره حضرت امام صادق (ع)
واقع شده است . آنها در مسئله غیبت، با شیعه اثنی عشری هم عقیده هستند، ولی آن را بر امام صادق (ع) تطبیق کرده، گفتند که
کسی که غیبت کرده امام صادق (ع) است . البته شیخ صدوق احادیث مربوط به شهادت امام صادق (ع) را ذکر و مدلل می کند که
اعتقاد آنها باطل است .

دیگر فرقه مورد بحث، فرقه «واقفیه » می باشد . آنها کسانی هستند که در امر غیبت بر یکی دیگر از ائمه (ع) توقف کردند و امامت را
در حضرت امام حسن عسگری (ع) محدود کردند . در این خصوص شیخ صدوق این عبارت را به کار می برد: «ثم ادعت الواقفه علی
الحسن بن علی بن محمد (ع) ان الغیبه وقعت به لصحه امر الغیبه عندهم » ; یعنی واقفیه کسانی بودند که غیبت را برای حضرت
امام حسن عسکری (ع) در نظر گرفتند و گفتند که امام حسن عسکری (ع) غیبت کرده است .

جایگاه موعودیت و مهدویت در اسلام و سایر ادیان چگونه است؟

اعتقاد به مهدویت یک اعتقاد اصیل اسلامی است; یعنی هر کسی به قرآن معتقد باشد، بلکه هر کسی به ادیان الهی معتقد باشد، به
موعود هم اعتقاد دارد; چون ما می بینیم که بشارت به موعد در همه ادیان هست; در مسیحیت در یهود، در زرتشتی و همه ادیان
وجود دارد . همه می گویند که او خواهد آمد . منجی عالم بشریت خواهد آمد . در حقیقت یک تصویر روشنی از آینده بشریت ارائه
کرده اند و این برای بشر می تواند خیلی محرک و چراغ روشن و مشعل فروزانی باشد که همه را به سمت این آرمان مقدس جلب
نموده و با تلاش و فعالیت و با امید وانتظار به تحقق این آرمان بزرگ، زندگی دنیایی خود را ترسیم و تنظیم نمایند . در اسلام هم
با توجه به تاکیداتی که در آیات قرآن است، این مطلب برای همه مسلمانان خیلی روشن است . من می توانم بگویم که اعتقاد به
مهدویت، معادل اعتقاد به ولایت و امامت حضرت امیر المؤمنین (ع) و معادل اعتقاد به پیامبر اکرم (ص) است . یعنی اینها در یک
راستا و در یک جهت هستند . نمی شود یک نفر بگوید من مسلمان هستم، ولی به آیات قرآن اعتقاد ندارم; من مسلمان هستم، ولی
به آیات مهدویت یا آیات مربوط به آینده روشن در جهان اعتقاد ندارم . بالاخره اینها جزء قرآنند . اینها وابسته به همدیگرند . این
آیات عدیده که در کتاب مرحوم شیخ هاشم بحرانی با عنوان «المهجه فی ما نزل فی القائم الحجه » بالغ بر ۱۳۰ آیه احصا شده است،
تعبیر و تفسیر آن درباره حضرت مهدی (عج) می باشد . مثلا در ابتدای قرآن که می خوانید «الذین یؤمنون بالغیب » یعنی این که
مؤمن کسی است که تنها به آن چیزی که مشهود بوده بسنده نمی کند، چرا که شهود ما خیلی اندک است و بسیاری از حقایق
وجود دارد که مشهود ما نیست، ولی وجود دارد . خیلی چیزها به چشم سردیده نمی شوند، ولی وجود دارند . اعتقاد به مهدویت هم
از این قبیل است .

در جریان فکری اخباری و اصولی به احادیث مربوط به حضرت مهدی (عج) چگونه می نگرند؟ آیا تفاوت هایی د

اخباریون کسانی هستند که توجه ویژه ای نسبت به اخبار دارند و برخی از ادله صحت و سقم احادیث را هم به گونه اصولیین
نپذیرفته اند و هر حدیثی را که در کتاب های روایی وجود دارد معتبر دانسته و رد این احادیث را جایز نمی دانند . اصولیین معتقدند
که به هر حال یک اصولی حاکم است و اخبار باید مورد بررسی قرار بگیرد و ممکن است صدور بعضی از احادیث قطعی باشد و
برخی از آنها قطعی نباشد . ولی بعضی از اخباریین، ضمن این که اصل اعتقادی آن ها نسبت به ائمه (ع) صحیح و درست است –
یعنی ائمه را در یک جایگاه رفیعی در دین می دانند – اما توجه ندارند که خود آنان فرموده اند که در بین احادیث ما، صحیح و
ناصحیح وجود دارد; یعنی احادیث ناروایی هم وارد شده است . مثلا حدیثی که مشتمل بر قول رکیک باشد، این جزء فرمایش ائمه
معصومین (ع) نیست; و لو این که در کتب روایی نقل هم شده باشد . یا فرض بفرمایید در خطبه ۲۰۱ نهج البلاغه آمده است که آن
قدر احادیث دروغین در زمان حضرت رسول اکرم (ص) به وجود آمد که حضرت رسول اکرم (ص) برخاستند و خطبه خواندند و
فرمودند که کسی که یک کلامی را به من نسبت ناروا بدهد، جایگاهش در آتش خواهد بود . بنابراین اخباریون در مقام ادعا
می گویند که ائمه اطهار (ع) دارای مقام والایی هستند و احادیثی که در کتب نقل شده – ولو این که ممکن است از ناحیه آنها صادر
شده باشد – در نظر ما محترم می باشد و البته ما هم در این اعتقادات تا حدودی شریک هستیم . ما هم تا آن جایی که ضرورتی
اقتصا نکند، روایتی را رد نمی کنیم; یعنی علمای ما، بزرگان ما مثلا میرداماد یا دیگران، بزرگان و فقهای ما، گاهی می گویند ما به
این روایات فتوا می دهیم، به آن روایت فتوا نمی دهیم . بدون این که بخواهند بگویند آن روایت جعل یا کذب یا نظایر اینها است .
روایات هم مثل قرآن در شرایط مختلف نازل می شوند . ممکن است یک کلامی از معصوم صادر شده باشد، ولی امروز باید طبق
ملاک اینها سنجیده شود و اگر فقیه می خواهد به حدیثی فتوا بدهد، باید درستی آن برایش مدلل و ثابت شود . اخباریین در این
زمینه قدری با ما اختلاف دارند . آنها ملاک های صحت و سقم را در مورد احادیث جاری نمی کنند و حدیث را به صرف این که در
کتب اخبار وجود داشته باشد، معتبر قلمداد می کنند . اگر کسانی این طور باشند، البته علمای اصولی ما آنها را مورد نقد قرار
می دهند; چرا که در این رابطه با آنهااختلاف مشرب داریم . اما در مسئله اعتقاد به مهدویت، بین ما و اخباریون اختلافی در اصول
وجود ندارد; یعنی آنها به ائمه اطهار، ولایت، امامت و وصایای حضرت مهدی (عج) معتقد هستند . البته ممکن است بعضی از
روایاتی که درباره حضرت مهدی (عج) آمده است، آنها بدون چون و چرا بپذیرند، یا این که آنها را ملاک اعتقادات خودشان قرار
دهند; ولی اصولیین، اصل اعتقاد به مهدویت را از قرآن و روایات پذیرفتند . بعضی از روایاتی که مربوط به جزئیات بحث مهدویت
است و جزء اصول اعتقادی ما به حساب نمی آیند، لزومی ندارد که ما به همه آنها اعتقاد داشته باشیم . ما باید اعتقاد به حضرت
مهدی (ع)، دوازدهمین وصی پیغمبر اکرم (ص) و به منجی عالم بشریت اعتقاد داشته باشیم و اعتقاد هم داریم . اما این که مثلا در
روایتی آمده که «دجال » شکل و شمایل خاصی داشته، دیگر جزو اصول اعتقادات ما نیست . همچنین است مسئله علائم ظهور .
اساتید بزرگوار ما می فرمودند که این علائم ظهور، غالبا «بدایی » هستند; یعنی خداوند عالم در یک شب امر فرج حضرت مهدی
(عج) را اصلاح می کند . این که ما دعا می کنیم برای فرج حضرت مهدی (عج) به خاطر این است که نوع علائم ظهور بدایی
هستند . بنابراین لزومی ندارد که ما جمود بکنیم بر آن علائم; ولی ممکن است در این مسئله اخباریان چنین اعتقادی نداشته
باشند و فکر کنند که تمام آن علائم و یا تمام آن ویژگی ها و خصوصیاتی که در کتب اخبار نقل شده، بایست تحقق پیدا کند .
خداوند مبسوط الید است . این علائم و ویژگی هایی که ذکر شده است، دست خداوند را نمی بندد . خدا فعال ما یشاء است . اگر از
لحاظ روابط علی و معلولی که در جهان وجود دارد، خداوند بخواهد مثلا یک مریض لاعلاجی را شفا بدهد، شفا می دهد; چرا که
اراده و مشیت خداوند حاکم بر همه روابط علی و معلولی و همه چیز هست . هر چه خداوند بخواهد، همان محقق می شود .

جریان دیگری که در مقوله ولایت و . . . دیدگاه های دارد، فرقه شیخیه است . این فرقه در نگاه به مهدویت و انتظ

شیخیه که پیروان شیخ احمد احسائی و سید کاظم رشتی هستند، دارای مذاق اخباری گری هستند; اما علاوه بر اخباری گری یک
مطلب خلافی هم در کار شیخیه وجود دارد و آن این است که معتقد به «رکن رابع » هستند . می گویند که ما برای آن که خدا را
بشناسیم، باید پیغمبر را بشناسیم، چون شناخت خدا بر ما مقدور نیست . ما برای این که پیغمبر را بشناسیم باید امام را بشناسیم .
شناخت پیامبر با آن کمالات که صادر اول است، از ناحیه حق متعال بر ما مقدور نیست و برای این که امام را بشناسیم، باید رکن
رابع را بشناسیم باید واسطه بین امام و مردم را بشناسیم و شناسایی امام با آن کمالات که قلب عالم وجود است، برای ما مقدور
نیست . ما کجا می توانیم امیر المؤمنین (ع) را بشناسیم؟ ما کجا می توانیم حضرت مهدی (عج) را بشناسیم؟ ما باید رکن رابع را
بشناسیم . رکن رابع یعنی کسی که واسطه میان مردم و امام است و در حقیقت شیخ احمد احسائی و سید کاظم رشتی خودشان را
دارای همچین مقامی می دانستند .

<