پاورپوینت کامل مستشرقان غربی و شکوه شرقی ۷۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مستشرقان غربی و شکوه شرقی ۷۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مستشرقان غربی و شکوه شرقی ۷۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مستشرقان غربی و شکوه شرقی ۷۷ اسلاید در PowerPoint :

۲۶

اشاره:

خانم آنه ماری شیمل خاورشناس و مستشرق شهیر آلمانی – که بسیاری از او به عنوان سفیر فرهنگی غرب در شرق یاد می کردند
– پس از ۸۰ سال عمر با برکت علمی در گذشت . او در آستانه خزان عمرش، آخرین پاییز خود را به دیداری از ایران – سرزمین شاعر
و عارف مورد علاقه اش مولوی – اختصاص داد که مقارن با این دیدار یادبودی نیز به پاسداشت فعالیت علمی او در حوزه
شرق شناسی در دانشگاه تهران برگزار شد . آنچه در پی می آید گزارشی است که ازهمایش یاد شده که اینک با درگذشت او
ناسبت بیشتری یافته است .

«پگاه »

رویکرد شرق شناسی غربی ها از آغاز توام با خوش بینی یا حداقل واقع بینی نبود . چه، این حرکت توسط روحانیون مسیحی که
کینه دیرینه ای از جنگ های صلیبی به دل داشتند، پا گرفت و زمینه ساز پیدایش آثار مکتوب غرض آلود و ادعاهای دروغین گردید .
بر همین اساس، شرق شناسی به مثابه جنگ افزاری برای نفوذ در فرهنگ و اندیشه های ملل مشرق زمین در آمده بود; لیکن نسل
معاصر شرق شناسان مغرب زمین، با ایجاد تغییر در این گرایش ها و انگیزه ها، مسیر شرق شناسی معاصر را به اغراض و
کینه توزی های قدیمی نزدیک ساخته و تا حدودی به آن جنبه آکادمیک بخشیدند . با این همه نمی توان از این واقعیت چشم
پوشید که غالب شرق شناسان به دلیل مشخصه زیست محیطی و خاستگاه غربی خود، نگاهی متفاوت نسبت به شرق دارند . در
همین حال نسلی از شرق شناسان نیز به عرصه ظهور و بروز رسیده اند که تقریبا به دور از پیشداوری ها و سوءتفاهم ها به کار
مطالعه بر روی فرهنگ و تمدن مشرق زمین پرداخته اند . کسانی چون «نیکلسون، هانری کرین، گلدزیهر» را می توان از زمره این
دسته تلقی کرد . اما این مانع از آن نخواهد بود که جانب احتیاط در مراجعه به آثار مستشرقان فراموش شود; آثاری که در طی دو
قرن در قالب هزاران کتاب و رساله و مقاله از سوی مراکز علمی و پژوهشی غرب پدید آمد . به ویژه آثاری که طی دو دهه اخیر در
کشورهای اروپایی و امریکای شمالی به زبان های گوناگون، درباره تاریخ تمدن، فرهنگ و هنر سرزمین های اسلامی و اوضاع
سیاسی و اجتماعی آن منتشر شده، به حدی است که احتمالا گستره آگاهی و شناخت غرب از شرق و اسلام بسیار زیاد و نسبت
پیش داوری های قدیمی درباره این آثار منتفی انگاشته شود . اما واقعیت چیز دیگری است و فضای پیش داوری و سوءتفاهم هنوز
بطور کامل از این مطالعات زدوده نشده و هنوز دیدگاه های کلیشه ای در سطحی قابل توجه تصورات ذهنی بیشتر غربی ها را
درباره اسلام و کشورهای اسلامی تشکیل می دهد . اما در آلمان که جزئی از پهنه غرب است، این موضوع به گونه ای دیگر بوده و در
این سرزمین انسان های علاقه مند و پژوهنده ای به عرصه آمده اند که – به قول آگوستین – شرق و اسلام را به همان حدی که
دوست داشته اند، فهمیده اند; اگر چه فرهنگ شرقی با آن فضایی که در آن تنفس کرده و بالیده اند، بسیار متفاوت بوده است . به
قول «گوته » در دیوان «غربی – شرقی »:

«شرق از آن خداست/غرب از آن خداست/و سرزمین های شمال و جنوب نیز آسوده در دستان خداست .»

پس از ۱۷۰ سال از خاموشی گوته، بانویی فرهیخته از این سرزمین رویکردی منصفانه به شرق شناسی برای خود برگزید و
دیدگاهی عادلانه نسبت به آن اتخاذ کرد و اگرچه معتقد بود که «نباید همه شرق شناسان را به یک چوب راند و همه را مغرض
خواند» اما همواره نگران بود که «مبادا کسانی تحقیقاتشان را بر شرقی بنیان نهند که از تاریخ، فرهنگ و پیشینه غنی آن اطلاعی
ندارند .»

با این حال او آلمان و پژوهش های شرق شناسی آلمان را از کلیت پیش داوری های مغرضانه و سوءتفاهم های قدیمی مبرا دانسته و با
انتقاد از گمانه کسانی چون «ادوارد سعید» که مستشرقین را به طرفداری از امپریالیست ها و امپراتوری ها متهم می کنند، بر این
اعتقاد است که این گمانه درباره آلمان و مستشرق آلمانی صدق نمی کند; زیرا آلمان در خاورمیانه هیچ گونه مستعمره ای نداشته و
اساسا به جز چند منطقه کوچک در آفریقا، کشوری را استعمار نکرده است .

او کسی است که به گفته خود «تمام زندگی خود را در خدمت و رسیدن به یک تفاهم مشترک و مداوم در دوستی و محبت متقابل
ما بین شرق و غرب بنا نهاده است .» و به تایید بسیاری در پژوهش های خود کوشیده است که با شکافتن پوسته های ضخیم و زشت
قشری گری و سخت کیشی و خرافات و تعصبات بی اساس، به هسته مرکزی اندیشه های اسلامی راهی بگشاید . به گفته «ناقد» او
صادقانه و مخلصانه در راه شناخت فرهنگ و تمدن و تاریخ شرق قدم گذارده و از طریق آثارش، نه تنها چشم مردمان باختر زمین
را تا اندازه ای بر روی حقیقت فرهنگ خاور زمین گشوده، بلکه به ما نیز در آشنایی بهتر و بیشتر با میراث فرهنگی نیاکانمان، یاری
رسانده است .

آوریل سال جاری (مهر ماه گذشته) مصادف بود با هشتادمین سالگرد تولد این بانوی آلمانی و بهانه ای برای برپایی همایش
«عرفان، پلی میان فرهنگ ها» و تجلیل و بزرگداشت شخصیت علمی و فعالیت ها و پژوهش های ارزنده و بی شمارش که مطالعه و
بررسی درباره عرفان شرقی و ابعاد معنوی اسلام، کانون مطالعات وی را تشکیل می دهد . هر چند مطالعه و بررسی در این زمینه
در بین پژوهشگران کشورهای اروپایی بدون پیشینه و بی سابقه نیست، به طوری که نخستین اثری که درباره عرفان انتشار یافت، در
سال ۱۸۲۱ (م) به قلم یک پروتستان ۲۱ ساله آلمانی به نام «آگوست دئوفیدوس تولوگ » بود که در سن ۲۵ سالگی گلچینی از عرفان
شرقی را هم پدید آورد و این اولین کتاب به زبان آلمانی بود که عرفان اسلامی را از طریق ترجمه آثار عرفان شرق معرفی می کرد،
لیکن می توان این ادعا را مطرح کرد که در جهان غرب، محققان نادری وجود داشته اند که بتوانند ماهرانه متون کلاسیک عرفانی
را تاویل و تفسیر کنند . یکی از آن محققان این بانوی آلمانی است که تسلط بر اغلب زبان های شرقی برای او این امکان را فراهم
آورد که در تحقیقات خود، به طور مستقیم به متون و منابع اصلی و اصیل مراجعه کند و از آنها بهره بسیار ببرد; به طوری که در
میان آثار وی، کتاب های بسیاری یافت می شود که مستقیما از زبان های عربی، فارسی، ترکی، اردو، هندی و پنجابی ترجمه شده
است . شاید به همین دلیل و به لحاظ قرابت و همزبانی وی با سرزمین ها و فرهنگ های شرقی است که در لاهور پاکستان، موطن
اقبال، اگر خیابانی به نام «گوته » نام گذاری شده، خیابان دیگری نیز به نام «آنه ماری شیمل » نام گرفته است .

«آنه ماری برگیت شیمل » در ۷ آوریل سال ۱۹۲۲ م در شهر «ارفوت » در خانواده ای متوسط و پروتستان، به دنیا آمد . مادرش خانه دار
و از تبار ملوانان و پدرش کارمند اداره پست و علاقه مند به فلسفه و عرفان بود . از این رو از همان کودکی به شرق علاقه مند شد . او
خود می گوید: «نمی دانم توجهم به اسلام و شرق کی و چگونه آغاز شد . ۷ ساله بودم که یک داستان زیبای شرقی را خواندم; شاید
یکی از داستان های هزار و یک شب و شاید هم چیز دیگری بود . همین داستان باعث شد که تصمیم بگیرم جهان اسلام و تمدن
اسلامی را موضوع کار تخصصی خود قرار دهم .» ۱۵ ساله بود که فراگیری زبان عربی را با کمک استادش دکتر «النبرگ » آغاز کرد .
چون نه تنها این زبان را دوست داشت، بلکه به گفته خود، به آن عشق می ورزید . در همین زمان بود که توانست کتاب های عربی را
مطالعه کرده، حتی یک جزء از قرآن کریم را نیز حفظ نماید . او در هفته، سه کتاب درباره تاریخ، ادبیات و تمدن و دین مطالعه
می کرد . این فعالیت ها همه در کنار فعالیتهای مدرسه اش بود که او را قادر ساخت در ۱۶ سالگی دیپلم بگیرد . سپس جنگ جهانی
دوم شروع شد . او به عنوان مترجم در وزارت خارجه مشغول به خدمت شد . در ۱۷ سالگی به پیشنهاد پروفسور «کونل » درس علوم
طبیعی را رها کرده و درس فارسی و ترکی عثمانی، و در ترم سوم، به پیشنهاد استاد دیگرش «ریچارد هارتمان » نوشتن رساله اش را
درباره «ممالیک » آغاز کرد . در ۱۹ سالگی (۱۹۴۱) در رشته دکتری فلسفه (شرق شناسی) امتحان داد و در دوران جنگ به مدت ۵/۵
ماه در زندان و اسارت امریکایی ها بود و رساله دکتری خود را در زندان ماربورگ آماده کرد . در سن ۲۳ سالگی استادیار دانشگاه
شد . در ۲۹ سالگی امتحان دوره دکتری دومش را در رشته تاریخ ادیان داد و یک سال پس از آن هم به ترکیه رفت تا در نسخه های
خطی کتابخانه های استانبول تحقیق کند . در این سفر بود که با مولوی در قونیه آشنا شد و توسعه آشنایی اش با شاعران،
دانشمندان و صوفیان ترکیه باعث شد که ریاست کرسی تاریخ و اصول ادیان را در دانشکده الهیات آنکارا بپذیرد . از سال ۱۹۶۱ به
مدت ۶ سال استاد و مشاور علمی در رشته های زبان و ادبیات عرب و علوم اسلامی در دانشگاه بن بود . در سال ۱۹۶۷ نخست به
عنوان استاد و سپس از سال ۱۹۷۰ اختیاردار کامل کرسی تدریس تاریخ ادیان خاوری در دانشگاه هاروارد آمریکا شد . علاوه بر این،
در تابستان هر سال «انستیتوی مطالعات اسلامی » در لندن به طور مرتب کلاس های درسی برای او برگزار می کرد . پروفسور
شیمل، تاکنون به دریافت مدال های بسیاری نائل شده و از دانشگاه های مختلفی در جهان درجه دکترای افتخاری گرفته است . وی
دارای سه دکتری افتخاری از دانشگاه های سند، اسلام آباد و پیشاور پاکستان است . دانشگاه های اوپسالا سوئد، قونیه ترکیه و
دانشگاه تهران نیز به او دکترای افتخاری داده اند . او مدتی ریاست انجمن جهانی علوم دینی، عضویت آکادمی سلطنتی علوم هند،
عضویت آکادمی ایالت راین و ست فالن آلمان، عضویت آکادمی علوم و هنر آمریکا، کارشناس موزه هنر نیویورک و ویراستاری بخش
مربوط به اسلام دائره المعارف ادیان را بر عهده داشت . همچنین از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۳ ویراستار نشریه فکروفن بود که انستیتوگونه
آن را به زبان عربی برای ایجاد پل ارتباطی بین آلمان و کشورهای عربی منتشر می کرد .

تسلط شیمل بر زبان عربی، زمینه ساز آن شده که به قرآن احترام خاصی قائل شود و به این اعتقاد برسد که عرفان اسلامی پیش از
آنکه از هر اندیشه دیگری رنگ بگیرد، از تعالیم قرآنی اثر پذیرفته است و جان مایه آن تعالیم قرآنی است . شناخت او از قرآن و
اسلام، در حاشیه نمایشگاه کتاب فرانکفورت در سال ۱۹۹۵ و اعطای جایزه صلح به وی نمود برجسته ای داشت . او با انتقاد از
نوشته های سلمان رشدی، به دفاع از دین و پیامبر اسلام پرداخت و گفت: «شخصیت پیامبر اکرم در غرب به شکل صحیح و مناسب
شناخته شده نیست . در اروپا عده اندکی هستند که می دانند پیامبر اسلام، محور عشق و محبت میلیون ها مسلمان است .»

وی در واکنش به تلاش آگاهانه و وسیعی که در غرب برای ترسیم چهره ای خطرناک از اسلام وجود دارد، می گوید: «از دوران قرون
وسطی همواره این تلاش وجود داشته است که از اسلام چهره یک دشمن مسیحیت ترسیم شود و این امر ناشی از آن است که بعد
از ظهور اسلام، بسیاری از قلمروهای مسیحیت به تصرف اسلام در آمده و مسیحیت در این قلمروها متلاشی شد .» وی با ابراز
تاسف از برداشت نادرست غربی ها از اسلام معتقد است که: «آنها فراموش کرده اند که ما اروپایی ها و غربی ها در دوره رنسانس، تا
چه اندازه از فرهنگ اسلامی درس آموخته و الهام گرفته ایم .» شیمل بر این باور است که گوهر و اصل اصیل اسلام در عرفان نهفته
است و «عرفان اسلامی کوششی است برای دستیابی به رستگاری فردی از راه رسیدن به توحید حقیقی .» او جوهر و خلاصه تاریخ
تصوف را در اثبات و بیان همیشگی و نوبه نوی این حقیقت عظیم می داند که خدایی جز خدای متعال نیست (لااله الاالله) و تحقق
یافتن این امر که فقط «او» شایسته ستایش است .

بزرگداشت او در تهران (۲۲ و ۲۳ مهرماه) با برپایی همایش «عرفان، پلی میان فرهنگ ها» در تالار علامه امینی دانشگاه تهران
برگزار شد . او در آغاز این همایش درباره داستان موسی و شبان در متون فارسی سخنرانی کرد و گفت که در این داستان پس از
اینکه موسی، شبان را خاموش می کند خدا، به موسی خطاب و عتاب می کند و در این سرزنش و عتاب چیز بسیار زیبایی هست که
با قوا