پاورپوینت کامل رهیافت هایی در روش شناختی پدیده های فکری ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رهیافت هایی در روش شناختی پدیده های فکری ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رهیافت هایی در روش شناختی پدیده های فکری ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رهیافت هایی در روش شناختی پدیده های فکری ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

۵۱

روش تاریخی

از دیدگاه روش تاریخی، زمانی که تاریخ یک پدیده; مانند یک سیستم فکری را شناختیم، در واقع خود آن را شناخته ایم; به عبارت
دیگر، تبیین یک چیز مساوی و مساوق شناخت تاریخ آن است . و به عکس، دانستن تاریخ یک پدیده نیز با تبیین آن مساوی
می باشد . پیش فرض این رهیافت این است که اندیشه ی یک تاریخ پیوسته، خودکفا و مستقل است . اگر تاریخ فلسفه را تاریخ ذهن
آدمی بگیریم، باید وحدتی در آن پیدا کنیم; هر چند که آن وحدت متحول و تکاملی باشد .

شرح حال اندیشه و فلسفه ربطی به شرح حال تاریخ، جامعه و سیاست ندارد و خود، عرصه ی مستقل، تکامل یافته و پویا است . هر
متفکر و فیلسوف، پرسش هایی مطرح می کند و پاسخ هایی می دهد، و پاسخ هایش نیز پرسش های تازه ای ایجاد می کند . متفکران و
فلاسفه ی بعدی می آیند و در آن تشکیک کرده یا آن را اصلاح می کنند و یا به سؤالات جدید پاسخ می دهند . پس فلسفه و اندیشه ی
سیاسی، پاسخ هایی متفاوت به سؤالات اساسی است که در دوره های مختلف تاریخ مطرح می شود . بنابراین وضعیت فکری فعلی ما
هیچ گسستی با گذشته ندارد و برای مثال حتی می توان ریشه ی فردگرایی و تجدد در مسیحیت یا رواقیون را پیدا نمود . طبق این
نظر اساسا مرزهای مذهبی، غیرمذهبی، قدیم و جدید پایه ای ندارند .

یکی از روش هایی که بر اساس این مبنا ارایه شده، «روش تکوینی » «هر در» است . (۱) وی بر اساس روش خود و با اتکا به مبنای فوق
در بررسی سیر اندیشه ها، مراحل بعدی را به مراحل قبلی پیوند می داد و صور باستانی و بدوی را ارج می نهاد . روش تاریخی، به
ویژه از نوع «هر در» می تواند برخی از عرصه های تاریک و زوایای پنهان فلسفه ی سیاسی را روشن و آفتابی کند; زیرا تردیدی نیست
که هیچ اندیشه ای بی پیشینه و بی نتیجه نیست، بلکه پاسخی به برخی پرسش ها و پاسخ های پیشین می باشد که خود نیز به
پرسش هایی جدید پاسخ می دهد و داوری درباره ی آن را از آیندگان می طلبد . به نظر ما روش حکمت تاریخی یا تحلیل قدسی
تاریخ و تاریخ معرفت از دیدگاه عرفای اسلامی، به ویژه اهل تاویل شیعه، می تواند دیدگاه نوینی را در تحلیل اندیشه ی سیاسی ارایه
کند . «محمد مددپور» در کتاب های خود تلاش کرده است تا حکمت تاریخ قدسی مسلمین را به زبانی نو ارایه و کاربرد دهد .

لازم به ذکر است که تاریخ اندیشه ی یک فرد – نه نسبت به کل تاریخ اندیشه ی بشری – به حوزه ی روان شناسی تعلق دارد; زیرا روان
و تاریخ آن یک چیز واحد هستند; یعنی روان تاریخ مند مورد مطالعه ی روان شناسی است . احتمالا آن تاریخ مندی ای که در
هرمنوتیک مطرح می شود، نوعا از تاریخ گرایی بیرون است و در واقع نوعی هرمنوتیک روان شناختی محسوب می شود .

روش جامعه شناختی

در این روش، فلسفه ها و اندیشه های سیاسی و دستگاه های فکری فرزند زمانه ی خویش می باشند . از این رو محقق پیرو این روش
باید تعارضات اصلی و بحران های اجتماعی مختلف جامعه ی مؤلف را بشناسد تا به اندیشه ی سیاسی آنان دست یابد; زیرا در واقع
اندیشه های سیاسی در این دیدگاه، پاسخ و واکنشی به این بحران ها است .

کتاب «فهم نظریه های سیاسی » شکل متعادل و پذیرفتنی این رهیافت را ارایه داده است . برخی از نظریه های این رهیافت اساسا
جامعه را یک سیستم می دانند که در آن اندیشمندان سیاسی کارکرد خاصی را عهده دار می باشند; آنان باید بحران ها و مشکلات
جامعه را شناسایی کرده و برای رفع آن به سایر اجزای سیستم، راهکارهای اساسی و بنیادی ارایه دهند . گاه مبنای این رهیافت
«سیاسی دیدن » کل اندیشه است; زیرا برخی از جریانات این گرایش برآنند که اساسا وجود فیزیک نیز وابسته به زندگی سیاسی
است; یعنی اصلا یک فکر سیاسی است که تشکیل شده، تکوین یافته و به شکل بزرگ تر ظاهر شده است .

به نظر می رسد که این روش لااقل در حد آرای «اسپریگنز» در کتاب مذکور (۲) بسیار راهگشا است و در واقع مکمل رهیافت قبلی به
شمار می آید; زیرا معلوم است که متفکران بزرگ نوعا در دوره های بحران، انقلاب ها و جنگ های بزرگ پیدا شده اند و در عصر ثبات،
متفکران نوآور کمتر وجود داشته اند . البته به شرطی که بحران، بیش از حد نباشد; زیرا در این صورت جامعه ی در واقع سقوط
کرده، جایی برای اندیشه و امیدی برای آینده باقی نمی گذارد; مانند بحران های حاصل از حمله ی مغولان در جوامع اسلامی . البته
واضح است که کاربرد این روش بیشتر بررسی علت پیدایش، سیر تکوین، اظهار، و اثرات یک اندیشه را پوشش خواهد داد .

تذکر این نکته ضروری است که ما با انواع بحران های واقع، موهوم، جلی، خفی و … روبه رو هستیم . بحران موهوم یا تصور بحران،
بیشتر از مقایسه ی با جوامع پیشرفته یا مدینه های فاضله پیدا می شود; یعنی در واقع ممکن است جامعه در حد خود خیلی ساخته
و پرداخته و آرام باشد، ولی در مقایسه ها توقعات بالا می رود و توهم بحران مصداق پیدا می کند و خود این توهم نیز ممکن است به
عنوان منشا یک بحران واقعی نقش بازی کرده و مؤثر افتد .

روش روانشناختی

این که چرا هنگامی که دو اندیشمند در یک جامعه و به سؤالات و بحران های یکسان، پاسخ های بعضا کاملا متفاوتی ارایه داده اند،
عده ای را وارد بحث «روان شناسی معرفت » نمود . مباحث روانکاوی «اریک اریکسون » که به زمینه های روانشناختی «گاندی » ، «لوتر»
و «هیتلر» پرداخت، از کارهای شناخته شده در این روش به شمار می آید .

برخی روانکاوان معرفت بر این باورند . افرادی که عقده ی حقارت دارند، همواره به دنبال قدرت هستند . آقای «ترنر» نویسنده ی
کتاب «وبرو اسلام » ، در جایی میان «وبر» و «مارکس » به لحاظ تمایلات جنسی مقایسه ای انجام داده است (۳) وی معتقد است: وبر از
نظر جنسی ناموفق بود و همیشه احساس گناه می کرد . در مقابل مارکس فردی خوشگذران و دارای زندگی جنسی فعالی بوده
است .

از آنجا که روانکاوی معرفت و اساسا خود روانکاوی مبنای تجربی و عقلانی صحیحی ندارد، در اندیشه ی سیاسی چندان مورد توجه
قرار نگرفته است . اساسا روانکاوی علم نیست، بلکه «شبیه علم » است; زیرا به شدت از ابطال تجربی می گریزد . از طرفی بیش از هر
چیز دیگر خصلت «خودبنیان کن » دارد، زیرا چه بسا عده ای مدعی شوند که صاحبان این رهیافت خود در اثر «عقده ی ادیپ » چنین
روش و نگرشی را ارایه داده اند . به همین دلیل است که «یونگ » برجسته ترین شاگرد «فروید» به جای عقده ی ادیپ، مفهوم «ضمیر
ناخودآگاه جمعی » و «صور ازلی » را مطرح کرد که بر اساس آن می توان ریشه ی اندیشه ها را در اعماق روح حقیقت جوی بشر دانست
.

در هر صورت این روش اگر از حالت افراطی و غیب گویانه ی هرمنوتیک کاهش معنا، و روان شناسانه ی فرویدی به در آید و شیوه ای
معقول در پیش گیرد، حداکثر می تواند در مقام های تبیینی بررسی اندیشه به کار آید و به برخی از سؤالات اندیشه ای پاسخ بگوید
و نهایتا در تکمیل سایر رهیافت ها مؤثر افتد .

گفتنی است که «نخستین طرح از تعبیر روان شناختی اندیشه » توسط «ابن سبعین » (۶۱۴ – ۶۶۹ ق) در کتاب «بد المعارف » ارایه
شده است . در این کتاب افکار «فارابی » ، «ابن سینا» ، «غزالی » و «ابن رشد» مورد تحلیل روان شناسانه قرار گرفته است . (۴)

روش پدیدارشناختی

«پدیدارشناسی اندیشه » واکنشی در برابر سه رهیافت تجربی مذکور است . پدیدار شناسان چنین روش هایی را تحول گرایانه تلقی
می کنند و بر آنند که به جای تبدیل دستگاه های فکری به مفاهیم دلخواه باید خود را آماده سازیم تا به فهم و سپس توصیف
تفسیری اندیشه ها نایل آییم . همین نکته می رساند که پدیدارشناسی جزو روش های توصیف تفسیری است و به علل پیدایش،
اظهار، تکوین و اثرات یک اندیشه چندان روی خوشی نشان نمی دهد . به هر حال پدیدارشناسی دو معنا دارد: یکی معنای قدیمی
و گسترده که هر مطالعه ی توصیفی را شامل می شود و دیگری معنای محدود قرن بیستمی که مبتنی بر نگرش پدیدارشناسی
فلسفی «هوسرل » و دیگران است . اما آن چه در این تحقیق به کار می آید، یادآوری ویژگی های پدیدارشناسی قرن بیستمی است:

الف) گرایش به توصیف به جای تبیین: این نوع پدیدارشناسی، تبیین را مانع فهم ماهیت پدیده می داند و بر این باور است که
تبیین بدون نظریه های مفروض و مفاهیم فلسفی ناممکن است و استفاده از این پیش فرض ها و مفاهیم، مانع درک صحیح و
رسیدن به ماهیت پدیده می شود، از این رو صرفا به شهودی بی واسطه و توصیف مستقیم پدیده ها علاقه نشان می دهد . البته برای
این کار باید خود را در شرایط شهود قرار داد، مانند در پرانتز قراردادن همه ی پیش فرض ها و هم دلی با اندیشمند و پدیده های
انسانی – فرهنگی مورد مطالعه .

ب) مخالفت با تحویل: تحویل، یعنی فروکاهش و تحلیل یک پدیده ی مرکب به اجزا و شرایط آن و نادیده گرفتن تفاوت کیفی آن
پدیده با اجزاء و شرایطش . بنابراین اگر مثلا پدیده ای روانی را در غالب مفاهیم زیست شناسی بریزیم، مرتکب تحویل شده ایم که
همواره مستلزم نوعی تحریف می باشد .

ج) تعلیق: یعنی خودداری درباره ی صدق و کذب یا حسن و قبح موضوع یا مسایل مورد بررسی یا حداقل در پرانتز قراردادن
موقتی نقد جهت احتراز از پیش داوری که خود شرط هم دلی