پاورپوینت کامل تغزل مدرن ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تغزل مدرن ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تغزل مدرن ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تغزل مدرن ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

۳۰

موسی بیدج، شاعر، مترجم و داستان نویس و نیز منتقد پرتکاپویی است که به ویژه احاطه او به شعر و ادبیات و زبان عربی و
تلاش های فراوان او برای جاری ساختن مکالمه بین ادبیات معاصر فارسی و عربی، قابل تحسین است .

اخیرا مجموعه شعر «دنیا چه قدر دیر است » از او انتشار یافته است . البته اگر قرار باشد صفحه ای به آثار متعدد او اختصاص یابد، ما
تالیفات گوناگونی می یابیم که خود را به عنوان موضوعی ضروری برای گفت و گو پیش می کشند; با این همه روح یک هنرمند
بیش از هر جا در شعر و باز در شعر اوست که باز می تابد .

از این رو ترجیح دادم، به معرفی «دنیا چه قدر دیر است » بپردازم .

این دفتر شعر از سوی قصیده سرا نشر یافته و ۹۶ صفحه است بهای آن ۸۰۰ تومان، و طرح روی جلد متعلق به شبنم راجی کرمانی
است . شعرهای کتاب عبارتند از گاهی که همیشه دلتنگم، خاطره خوشبو، نشستن در آفتاب، دنیا چه قدر دیر است، درخت شب تر
از چشمان تر، کادوی اردیبهشت، شیراز درون ماست، دیوار ابریشم، تو آتشی من آب، در این غرقاب توسی، داستان عاشقانه،
عاشقانه سربی، سبزترین فریاد، گیسوان دریایی و بیست و چهار شعر دیگر .

اشعار این دفتر فضایی تغزلی و مدرن دارند و مبری از وزن متعارف اند; هر چند آهنگ درونی منبعث از بافت محاوره، نام تازه ای
برای تجربه موسیقیایی شعر فراهم می آورد که حتی در پس بافت ترجمه ای همنشینی کلمات، حضورش حس می شود . نام کتاب
با یک دستبرد شاعرانه در کاربرد متعارف نحو، صورتی دلنشین یافته است و بیگانه سازی شاعرانه ای را اعلام می دارد . اتفاقا یکی از
درخشان ترین قطعات کتاب همان است که نام کتاب در آن حضور دارد .

دنیا چه قدر دیر است

من نیستم

و این حرف ها

که برایت نوشته ام

سال هاست

که بی جاست .

اولین شعر کتاب «گاهی که همیشه دلتنگم » نیز با همین منش آشنازدایانه همراه است و هر دو تجربه موفق ما را به ذهن باطراوت
بیدج در این زمینه و توجه به آن سوق می دهد . کاربرد متناقض نمای دو قید «گاهی، همیشه » در این شعر درخشان است . این
عنصر پارادوکسیکال در نام این شعر، از گاهی، همیشه می سازد . با همذات سازی گاهی با همیشه – شاعر هم – به صورت
طنزآمیزی یک بافت آشنای محاوره ای را به کارگرفته و هم آن را به نحو ناآشنا و شاعرانه (و غلط از نظر شکل متعارف زبان گفتاری)
مجددا تاسیس کرده است و با شعوری تازه به زبان نگاه کرده و آن را در پرتو ادراک شعری، با طراوت کرده است .

متاسفانه مشکل بیدج در عدم تداوم این کاربردی یکه، تظاهر می یابد . عدم شجاعت شاعر در شالوده شکنی مستمر زبان، گاه
خواننده را نومید می کند . خواننده منتظر است این شگرد زبانی متجلی در نام شعر، سراپای شعر را در نوردد و نه تنها به یک
تاکتیک گذرا که به استراتژی سرایش و نگاه شعر تبدیل شود و زبان و ساختمان کل شعر را یک اسلوب پارادوکسی شکل دهد . اما
همه غرابت شیرین نخستین تبدیل به جفت مقوله های تقریبا متقابل و متعارف می شوند که می خواهند سکون زندگی را در برابر
حرکت معنا کنند، و پرسش شاعر را از «چیستی » اش به زبان شعر بسرایند:

سنگ یا توفان؟

درخت یا ماهی؟

و به مرور احاطه و غلبه روایت بر اساس همین فکر مرکزی است بر هر وجه زبانی، تصویری و معنوی شعر . اگرچه اولا روایت در شعر
اصلا چیز بدی نیست و بر خلاف دگماتیزم ایماژیستی، یک شعر روایی هم می تواند شعر ارزشمندی باشد و ثانیا ساختار
وایت شعری، خود شاعرانه و متفاوت با روایت داستانی یا سینمایی است، اما در شعر بیدج، عناصر از روایت داستانی شروع و به اوج
و فرودهای قصه گویانه ختم می شود . نقطه A روایت در این شعر همان: هراز گاهی/فکر می کنم/در قرن های پیش/چه کاره
بوده ام/است . می بینیم که حتی زبان راوی داستانی و مونولوگ بر عنصر عادت ستیزانه یا نیات ایماژیستی یا زبان بازانه شاعری،
غلبه یافته است . بدیهی است گزینش یک بافت و پرداخت محاوره گونه می تواند کاملا القاء کند که شاعر آگاهانه فرم حدیث نفس (Fietion) و قصه پردازی را برگزیده است . کلمه «هرازگاهی » کاملا بر این نیت و این لحن از گفت وگو در زبان مردم، تاکید می ورزد .
به هر رو، این پرسش معمایی درباره عنصر گمشده که همه جا Traee را بمثابه یک شگرد داستان سیال ذهن در این گفت وگوی
درونی، در مسیر شعر به جا می نهد، با شعر همراه است:

با خود می گویم/در این خیابان/از آهوان زنده/خبر نیست/پس چرا … /

ما می گوییم چرا در روایت، شاعر شیوه تغییر بافت را پیشه نکرده و از اشکال کاملا تکراری و بشدت عادی و نشانه های کلامی
کلیشه ای «با خود می گویم …» سودجسته; در حالی که با دستبرد نحوی و ساختاری همین فرم را می توانست در اشکال بی سابقه و
تازه ارائه دهد . به هر حال کاربرد زبان آرگو در شعر، سال هاست که ادامه دارد و اگر قرار بر تاثیر سخن محاوره گونه و کاربرد آن در
شعر است، به نظرم باید به تجربه های ما بعد مدرن و نوتری روکرد تا کار نوتری ارائه داد . البته شعر بیدج مثل هر روایت خوب با
انتظارات فرمال ما در ساخت روایی اش می ستیزد . یعنی شعر به صورت … A B C D و خطی قابل حدس، حرکت نمی کند و
حتی از شکستن حدس های فرعی ما در قالب منطق روایت فیلمیک، مثلا A B A A E و غیره سرباز می زند و به عنوان نمونه با
عنصر روایی یا پرسشگرانه ناگهانی کانون روایی تازه و فضای بی سابقه و کولاژگونه ای را متشکل می سازد . در ظاهر، این منش،
یکپارچگی شعر را در هم می ریزد و آن را از تداوم خارج می کند، اما همین خارج شدن از فرم روایت، سبب تنوع فضای روایت شعری
و تمایز آن با شبکه تخطی ناپذیر روایت داستانی می نماید . در واقع قرارداد آغازین شعر این است که مشغله شاعر چیستی اوست .
اما ناگهان این فضا با «نکند تو وزیده باشی » قطع می شود و ما را با یک کانون مشتعل دیگر که توجه همزمان شاعر در لایه های
ماقبل بیان است، رو در رو می سازد و بالاخره این/تو/رها می شود و ما به کانون نام یعنی به/گاهی که همیشه دلتنگم/می رسیم .
اسمان نمادین اتوبان در شکل یک بده بستان مکالمه ای ظاهر می شود، در حالی که به گذر عمر و عبور از بهار اشاره دارد . دیگر
زمانه ای است که شاعر باید بهار آرزو شدنی را بخرد و بالاخره وقتی همه اتفاق ها به پایان رسیده اند، شاعر در یک وضعیت آنیورد،
برای رهایی از ملال به دنبال روزنامه های ملال آور می رود .

اولین شعر بیدج، مؤلفه هایی دارد که با تکرارشان، در شعرهای دیگر نشان می دهد آنها عناصری ماندگار از بازیافت های فرمی و
زبانی و مواد سبکی او