پاورپوینت کامل در محاصره قدرت های هسته ای ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در محاصره قدرت های هسته ای ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در محاصره قدرت های هسته ای ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در محاصره قدرت های هسته ای ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

ایران یکی از قدیمی ترین کشورهایی است که پیمان منع آزمایشات هسته ای (C T B T) را در سال ۱۹۱۶ امضا کرد و برخلاف
پنج قدرت اتمی جهان (ایالات متحده، روسیه، بریتانیا، فرانسه و چین) از امضاکنندگان پیمان عدم گسترش سلاح هسته ای (N
و نیز پیمان سلاح های شیمیایی (C W C) است که مورد اخیر را به طور
یکجانبه به امضا و تصویب رسانده است . با وجود این، مدتی است که جو عظیم و شگفتی از تبلیغات جهانی علیه ایران مبنی بر
تولید سلاح های هسته ای و استفاده از اورانیوم غنی شده در تسلیحات به راه افتاده و تعدادی از کشورها را در این جهت گیری
هم سو و مؤتلف کرده است . این در حالی است که موضع رسمی دولت جمهوری اسلامی همواره ضدهسته ای، یعنی تایید تعهدات
رسمی کشور در پایبند بودن به قراردادها و معاهدات بین المللی و کنترل تسلیحات و هنجارسازی در خاورمیانه بوده است . توجه
به این نکته نیز حائز اهمیت است که تصمیم به پای بندی به سایر انواع سلاح های کشتار جمعی در دوران پس از انقلاب، اتخاذ شده
و این خود موضع و رویکرد واقعی دولت ایران را نسبت به این پدیده بازتاب می دهد; در حالی که برخی از دولت ها و قدرت های
هسته ای منطقه همچون هند، پاکستان و اسرائیل، هیچگاه پیمان N PT را امضا نکرده و در نتیجه نسبت به آن تعهدی ندارند .

حال سؤال اصلی اینجاست که پیدایش این مباحث و تبلیغات سوء علیه فعالیت های هسته ای – که ایران تاکید و اصرار بر آن دارد که
در چارچوب N PT و کاملا مسالمت آمیز و صلح جویانه و صرفا با دیدگاهی اقتصادی و تکنولوژیکی و صنعتی به آن توجه و عنایت
دارد – از چه رو است؟

شاید اولین بار که ضرورت توجه به تکنولوژی هسته ای در نوع تسلیحاتی به اذهان متبادر شد، تیرماه ۱۳۷۷ بود که حادثه ای در ۳۰
کیلومتری شرقی ایران رخ داد و در کانون توجهات ایران قرار گرفت; زمانی که پاکستان در منطقه بلوچستان دست به آزمایش
هسته ای زد و یک نماینده مجلس و چند تن از خطبای جمعه، در قبال این حادثه، ضرورت احتمالی توجه به تولیدات هسته ای را
مطرح کردند .

در همین زمان بود که نشریه طنز گل آقا، کاریکاتوری را چاپ کرد که در آن یک مرد ایرانی به مردی پاکستانی می گفت که صاحب!
ما مریضی داریم که دارد استراحت می کند . لطفا بمب ها را چند کیلومتر دورتر منفجر کنید .

همین نشریه به فاصله بیست روز بعد از آن نیز کاریکاتوری را چاپ کرد که در آن یک دهقان سعی می کرد قاطر هسته ای را با هل
دادن به حرکت درآورد .

درست چهار ماه پیش از آن واقعه، سرلشگر صفوی در سخنانی که به ادعای یکی از روزنامه ها برای گروهی از افسران سپاه در شهر
قم و پشت درهای بسته ایراد کرده بود، به امضای قراردادهای منع گسترش سلاح های هسته ای اعتراض و پرسید: «آیا ما قادر
خواهیم بود از جمهوری اسلامی با امضای قراردادهای منع گسترش سلاح های شیمیایی و هسته ای در برابر صهیونیسم بین الملل،
حفاظت کنیم؟

در واقع به فاصله چهار ماه دو چالش متفاوت داخلی و خارجی و البته با موضوع واحد بر سر راه دولت ایران قرار گرفت: از یک سو
فرمانده عالی یکی از نهادهای مهم نظامی کشور، سیاست های خارجی دولت را زیر سؤال برد و از طرفی هم یک کشور همسایه در
بیخ گوش دولت و مرزهای ایران به آزمایش هسته ای مبادرت کرده بود .

مجله پیام امروز، طی مطلبی (۲۴ تیر ۷۷) با عنوان «در همسایگی اتفاق افتاد» نوشت: «این تصویر، بازتاب موقعیت منطقه ای
خطرناکی است که کشور ما در آن قرار دارد و بیش از هر زمان دیگری به ما یادآوری می کند که باید در مورد منافع ملی خود به
تفکر بپردازیم .» از سوی دیگر دکتر خرازی وزیر خارجه ایران نیز در واکنشی به حادثه مرزی ایران، گفت: «ما تحولات جاری را
دنبال می کنیم و به عنوان یک کشور دوست نگرانی های امنیتی پاکستان را درک می کنیم . مسلمانان با هسته ای شدن پاکستان،
اعتماد به نفس بیشتری احساس می کنند . چون این تحول می تواند نقش بازدارنده در برابر قدرت هسته ای اسرائیل بازی کند .»

شاید همین اظهارات وزیرخارجه بود که ذهنیت های مسئول و غیرمسئول را حول محور بازدارندگی و نقش سلاح های هسته ای
در این فرایند متمرکز کرد و انتقادات و واکنش های تند و تیزی را نسبت به این اظهارات برانگیخت .

برخی از مطبوعات با عناوینی چون «بمب اسلامی » این اظهارات را برجسته کردند . با این حال سخنگوی وزارت خارجه یک هفته
پس از آن ایده بمب اسلامی را رد کرد و موضع ایران را مبنی بر خاورمیانه عاری از سلاح های هسته ای تکرار کرد . در روزهای پس
از آن نیز دکتر خرازی در فرصتی که در کنفرانس خلع سلاح در ژنو دست داد، تاکید کرد که «این شیطانی است که بسیار بهتر
است در بطری محبوس بماند .»

دکتر داود هرمیداس باوند استاد روابط بین الملل در گفت وگو با یکی از نشریات، به دیدگاه های طرفدار سلاح های هسته ای
واکنش نشان داد و گفت: برخی افراد از دیدگاه عقیدتی به مسئله می نگرند و خاطرنشان می سازند که تقویت موضع هر یک از
کشورهای اسلامی در روابط بین الملل چیزی است که باید از آن استقبال کرد، اما باید در نظر داشت که این دیدگاه عقیدتی امنیت
ما را تضمین نمی کند . یکی از صاحب نظران هم طی یک سخنرانی در مرکز پژوهش های مجلس با اتخاذ موضعی واقع گرایانه، این
بمب اسلامی را رد کرد و افزود: اگر قدرت یک همسایه افزایش یابد، بالطبع امنیت همسایه دیگر کمتر می شود، نه بیشتر .

یکی از نشریات نیز در آن فضا چنین نوشت: «سؤال این است که به منظور اعلان جنگ به کدام کشور یا کشورها، ایران نیاز به
سلاح هسته ای دارد؟ آیا استقرار سلاح های هسته ای در برابر کشورهای بزرگی مانند امریکا برای ما امنیت به وجود می آورد یا عدم
امنیت؟ مطمئنا پاسخ عدم امنیت است . چون این سلاح ها حتی نمی توانند نقشی باز دارنده و امنیتی علیه امریکا ایفا کنند . از
سوی دیگر، ایران با کشورهای کوچک منطقه از در دوستی در آمده است و دست کم در حال حاضر مشکل اساسی با آنها ندارد .
حتی اگر اینطور نیز نبود، ایران برای بازدارندگی و ایجاد موازنه در برابر کشورهایی همچون امارات و عراق به چنین سلاح هایی
نیاز نداشت . استقرار این سلاح ها، نه تنها هیچ یک از مشکلات را حل نخواهد کرد، بلکه بر مشکلات ما خواهد افزود .»

مجموعه حوادث و مباحث مطرح شده در آن مقطع زمانی، فضایی را آماده و پرداخته ساخت تا برخی از مؤسسات تحقیقاتی خارج
از کشور و صاحب نظران و تحلیل گران مسائل سیاسی نظامی به کاوش و تحلیل پیرامون انگیزه ها و رویکردهای هسته ای ایران
بپردازند .

«جفری کمپ » صاحب نظر مسائل سیاسی، امنیتی و محقق مرکز تحقیقاتی نیکسون در یکی از تحلیل های خود سابقه تمایل ایران
را برای بررسی راهکار سلاح های هسته ای، مربوط به زمان رژیم سابق یعنی از دهه ۱۹۶۰ بر مبنای آرزوهای پهلوی دوم نسبت به
تجهیز و داشتن سلاح هسته ای دانسته و عواملی چون جنگ طولانی و فرساینده با عراق و نیز آزمایش های هسته ای هند و
پاکستان در سال ۱۹۹۸ و همچنین وجود قابلیت های هسته ای اسرائیل و موشک های دوربرد این کشور به عنوان دلایل رویکرد
ایران برای این منظور ذکر کرده است .

مطابق آنچه در افکار عمومی مطرح شده، اسرائیل دارای حداقل ۲۰۰ کلاهک هسته ای است و به احتمال بسیار، هنوز قابلیت ها و
توانایی های ناگفته ای وجود دارد که اسرائیل سعی کرده آن را به صورت محرمانه نگه دارد .

در همین حال یک سؤال استراتژیک در نزد صاحب نظران مسائل سیاسی امنیتی مطرح شد و آن اینکه سلاح های هسته ای در چه
صورت می توانند، برای ایران مفید واقع شوند؟

کارشناس یکی از مؤسسات تحقیقاتی در خارج از کشور، چهار گزینه احتمالی در پاسخ به این سؤال بر می شمارد:

۱ . عامل بازدارنده در مقابل برنامه های هسته ای دولت های دیگر (عراق، پاکستان، ترکیه و روسیه) ;

۲ . عامل بازدارنده در برابر دخالت دولت های خارجی (اسرائیل و امریکا) ;

۳ . جبران نارسایی و نابرابری های موجود در سلاح های متعارف;

۴ . ابزار دیپلماتیک، برای ارعاب، بهبود جایگاه یا جبران ضعف های دیپلماتیک .

درباره گزینه اول، اغلب کارشناسان پیش از فروپاشی نظام بعثی بر آن بودند که ایران در صورت بروز مجدد تهدید از جانب عراق با
احتیاط باید راهکار هسته ای را مد نظر قرار دهد; اما در صورت نبود تهدید هسته ای روشن و آشکار اتخاذ یک رویکرد هسته ای
علنی به زیان منافع ایران خواهد بود و در مقطع پس از فروپاشی نیز بر آن شدند که خطر بالقوه عراق که ایران تلقی تهدیدآمیز از
آن داشت، دیگر موضوعیتی ندارد; اما برخی دیگر چنین قضاوتی را زودهنگام دانسته و قضاوت درباره پایان تهدید یا ادامه آن را
پس از استقرار کامل دولت دائمی در عراق موکول می کنند . در عین حال برخی گسترش دامنه تهدید امریکا را به این منطقه
دلیل مضاعفی برای احساس چنین خطر و تهدید می دانند . درباره پاکستان نیز اعتقاد کارشناسان بر این بوده است که روابط دو
کشور به طور سنتی خوب بوده و تنها در سال های اخیر حمایت پاکستان از طالبان و سرکوب شیعیان افغانستان، همراه با افزایش
خشونت های فرقه ای در داخل پاکستان باعث تغییر نگرش ایران نسبت به پاکستان