پاورپوینت کامل یکجانبه گرایی آژانس بین المللی انرژی اتمی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یکجانبه گرایی آژانس بین المللی انرژی اتمی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یکجانبه گرایی آژانس بین المللی انرژی اتمی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یکجانبه گرایی آژانس بین المللی انرژی اتمی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۵

شورای حکام یا داوری آژانس بین المللی انرژی اتمی Atomic International) IAEA (Energy Agency در اواخر
شهریور ۱۳۸۱ با صدور یک قطعنامه سیاسی – و نه تخصصی – از ایران خواست تا آبان ۱۳۸۱/اکتبر ۲۰۰۳ همه فعالیت های غنی سازی
اورانیوم خود را به صورت کامل متوقف سازد و بدون شرط و فورا به الحاقیه پروتکل منع تکثیر سلاح های هسته ای ملحق شود .
این در حالی است که شورای حکام یا داوری، در ابتدای دور جدید فعالیت خود، از همکاری ایران با آژانس تشکر کرده و نیز
البرادعی – مدیر کل آژانس – مجددا و در پایان نشست شورای داوری، استفاده صلح آمیز از انرژی اتمی را حق ایران دانست . ایران
هم با رد قطعنامه که بدون رای گیری و بر پایه پیش نویس کشورهای ژاپن، استرالیا و کانادا به تصویب رسید، بر ضرورت تجدید
نظر در همکاری خود با این سازمان و استفاده صلح آمیز از انرژی اتمی تاکید ورزید .

تاریخچه

اندیشه ایجاد استقرار نهاد و سازمان جهانی برای استفاده صلح جویانه از انرژی اتمی و مصارف مسالمت آمیز آن، در دهه ۱۹۵۰
پاگرفت . به بیان مفصل تر، در ۱۹۵۳ و در پی پیشنهاد آیزنهاور، رئیس جمهور وقت آمریکا، به مجمع عمومی و تاکید مجمع، کار
سازمان دهی و ایجاد مرجعی در این مورد شروع و خطوط اساسی آن پی ریزی شد . در دسامبر ۱۹۵۴، مجمع عمومی قطعنامه «اتم
برای صلح » را تصویب کرد و در نهایت، در ۱۳ اکتبر ۱۹۵۶، پیش نویس اساسنامه آژانس در یک کنفرانس بین المللی که در سازمان
ملل متحد، برگزار شد، مورد تصویب ۸۰ دولت وقت واقع شد و بدین وسیله آژانس بین المللی اتمی در ۲۹ ژوئن رسما پا به عرصه
وجود گذاشت . در چهاردهم نوامبر همان سال، مجمع عمومی، موافقت نامه ای در مورد نحوه روابط و همکاری آژانس با ملل متحد
به امضا رساند . از آن زمان به بعد، آژانس به عنوان یک سازمان بین المللی مستقل که مسئولیت هدایت استفاده از انرژی اتمی را در
راه رفاه بیشتر بر عهده دارد، فعالیت خود را آغاز کرد . آژانس بین المللی اتمی مطابق اساسنامه خود با سازمان های تخصصی ملل
متحد و دیگر سازمان های بین الدول، ارتباط داشته، گزارش فعالیت های خود را سالانه به مجمع عمومی ارائه می کند . به هر روی،
در تاسیس آژانس بین المللی انرژی اتمی، طرح «اتم برای صلح » ، «قانون انرژی اتمی » ، «کمیسیون انرژی اتمی » و «طرح باروک »
نقش مؤثر داشته اند . از این رو، به توضیح مختصر درباره هر یک از آنها می پردازیم:

طرح اتم برای صلح (Atomsfor Peace Plan)

پیشنهاد ارائه شده توسط پرزیدنت دوایت آیزنهاور به هشتمین مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۱۹۵۳، همکاری میان
کشورهای هسته ای و دیگر کشورها را برای توسعه و کابرد صلح آمیز انرژی اتمی مطرح می کرد . این پیشنهاد یا طرح، خواستار
تاسیس یک آژانس بین المللی بود تا زیر نظارت سازمان ملل متحد همکاری کشورها را در زمینه انرژی اتمی افزایش دهد، و نیز
مصرا خواستار این بود که کشورهای هسته ای، مواد قابل تبدیل به مواد هسته ای را که در انبارهای تسلیحات ذخیره کرده اند، در
راه کمک به تحقیقات صلح آمیز و پروژه های توسعه به کار اندازند . پیشنهاد «اتم برای صلح » به وسیله ایالات متحده مطرح شد،
بلکه بتواند به عنوان یک برنامه کارساز جدید به محدود کردن مسابقه تسلیحاتی هسته ای و شکستن بن بست خلع سلاح کمک کند
. اگرچه این اهداف تحقق نیافت، اما با تاسیس آژانس بین المللی انرژی اتمی، هدف این پیشنهاد که تشویق توسعه صلح آمیز انرژی
اتمی بود، تا حدودی برآورده شد . هدف اصلی آژانس بین المللی انرژی اتمی، جلوگیری از گسترش سلاح های هسته ای است، و
برای تحقق این هدف بایستی به بازرسی بپردازد و تبدیل مواد را به انرژی هسته ای صلح آمیز زیر نظر و کنترل خود داشته باشد و
مانع تبدیل آنها به سلاح های جنگی هسته ای شود .

قانون انرژی اتمی (Atomic Energy Act)

قانون انرژی اتمی، در سال ۱۹۴۶ از تصویب کنگره آمریکا گذشت و به موجب مفاد آن «کمیسیون انرژی اتمی » تاسیس شد و انتشار
اطلاعات درباره سلاح ها و تکنولوژی هسته ای ممنوع گشت . کنگره در واکنش نسبت به پروژه مانهاتان (تلاش محرمانه دولت برای
تهیه سلاح هسته ای و به کارگیری آن در جنگ جهانی دوم) کوشید با این قانون، تجارت هسته ای و تولید سلاح های هسته ای را به
نظم درآورد . قانون انرژی اتمی، «کمیسیون انرژی اتمی » را که پنج کمیسر بر آن نظارت دارند، به عنوان یک ارگان نیمه مستقل
بنیان گذاشت . وظیفه اعمال کنترل بر جریان تهیه و تولید بمب اتمی و همچنین اختیار هدایت و یا نظارت بر پژوهش هایی که
درباره استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای صورت می گرفت، به این کمیسون تفویض شد . در قانون انرژی اتمی، انتشار اطلاعات
در باب تکنولوژی اتمی سخت محدود گردید، و صدور تکنولوژی هسته ای به کشورهای دیگر و استفاده مؤسسات تجاری از این
تکنولوژی، حتی برای مقاصد صلح آمیز، ممنوع گشت . قانون انرژی اتمی، نمایانگر نخستین تلاشی است که تنها کشور دارنده
سلاح های هسته ای در آن زمان، به منظور محدود کردن اشاعه این سلاح ها در سایر کشورهای جهان مبذول داشت، اما تا سال
۱۹۵۳ هم اتحاد شوروی و هم بریتانیا، بمب های اتمی شان را آزمایش کردند و دوایت آیزنهاور که به تازگی وارد کاخ سفید شد، تردید
نداشت که این قانون در دستیابی به هدف های خود ناکام مانده است . در نتیجه دولت ایالات متحده، در دسامبر همان سال، ابتکار
«اتم برای صلح » را عنوان کرد . ایالات متحده پیشنهاد کرد تکنولوژی هسته ای اش را – تنها برای مقاصد صلح آمیز – در اختیار
کشورهای دیگر قرار دهد . کنگره در ۱۹۵۴ قانون دیگری به نام «قانون انرژی اتمی ۱۹۵۴» را به تصویب رساند که در آن به
کمیسیون انرژی اتمی اختیار داده می شد که ساختن نیروگاه های هسته ای تجاری را اجازه دهد .

کمیسیون انرژی اتمی (Atpmic Energy Commission)

کمیسیون انرژی اتمی یک آژانس دولتی در ایالات متحده بود که مقررات تهیه و توسعه انرژی هسته ای را از سال ۱۹۴۶ تا ۱۹۷۵
تنظیم می کرد . کنگره در تلاش برای برقراری کنترل غیر نظامیان بر پروژه مانهاتان، با قانون انرژی اتمی ۱۹۴۶، کمیسیون انرژی
اتمی را بنیان نهاد . به موجب مفاد این قانون، کمیسیون انرژی اتمی، ارگانی نیمه مستقل بود که پنج کمیسر که همه آنها را رئیس
جمهوری، منصوب می کرد، آن را سرپرستی می کردند، و کنگره هم از طریق «کمیته مشترک انرژی اتمی » بر فعالیت های
کمیسیون نظارت داشت . این کمیسیون وظیفه داشت تهیه و تولید سلاح های هسته ای را سامان دهد و انحصار دولت بر تسهیلات،
مواد و پژوهش های هسته ای را حفظ کند . قانون انرژی اتمی، همچنین انتشار اطلاعات درباره تکنولوژی نیروی هسته ای را قدغن
می کرد . قانون مک ماهون (۱) در ۱۹۵۴ برای پیشبرد طرح «اتم برای صلح » این بخش قانون ۱۹۴۶ را اصلاح کرد . این کمیسیون
همچنین موظف بود برنامه ای را به منظور مبادله آزادنه اطلاعات علمی و نحوه کنترل بر تکنولوژی هسته ای، به طوری که بتوان
تنها در راه های صلح آمیز به کار گرفت، درباره نابودی سلاح های هسته ای و در باب ایجاد سیستم های نظارتی بین المللی کارآمد، به
منظور التزام کشورهای دیگر به اجرای این مقررات، تهیه کند . قانون انرژی اتمی ۱۹۵۴ قانون ۱۹۴۶ را اصلاح کرد و به مؤسسات
خصوصی اجازه داد با کسب مجوز از کمیسیون انرژی اتمی، نیروگاه های هسته ای ایجاد کنند . به موجب قانون ۱۹۵۴، دولت مجاز
بود به شرکت های خصوصی که دارای مجوز بودند، مواد هسته ای بفروشد . قانون پرایس – اندرسون (۲) که در ۱۹۵۷ به تصویب
رسید، با محدود کردن مسؤولیت بیمه صنعت نیروگاه هسته ای در صورت بروز یک سانحه، مانعی را که بر سر راه عملیات این
نیروگاه ها قرار داشت، مرتفع ساخت . دولت آمریکا متعهد می شد مابه التفاوت را بپردازد . کمیسیون انرژی اتمی در سال ۱۹۷۵ به
دو آژانس تازه تقسیم شد . این اقدام نقش دو گانه کمیسیون – توسعه انرژی اتمی و تنظیم مقررات آن را – منعکس می کرد . دو
آژانس عبارت بودند: از سازمان تهیه و پژوهش انرژی که بعدها به وزارت انرژی تبدل شد و کمیسیون تنظیم مقررات هسته ای .

کمیسیون انرژی اتمی را به عنوان وسیله ای برای انتقال و تهیه و توسعه انرژی هسته ای در ایالات متحده، از نظامیان – که اولین
بمب های اتمی را محرمانه ساخته بودند – به یک ارگان غیر نظامی که از قرار معلوم بی آزار جلوه می کرد، بنیان نهادند . این
کمیسیون همچنین موظف بود انحصار آمریکا بر انرژی هسته ای و تکنولوژی سلاح های هسته ای را حفظ کند و کشورهای دیگر را
از ساختن بمب های اتمی باز دارد . واقعیت این است که این آژانس هرگز قادر نشد هم بمب اتمی بسازد و هم در عین حال از
گسترش سلاح اتمی جلوگیرد، و یا در مسیر افزایش نیروی برق به دست آمده از نیروگاه های هسته ای گام زند و نیز، مقرراتی
دست و پاگیر برای صنعت نو پای نیروگاه های هسته ای وضع کند . در قانون ۱۹۵۴ به شکست سیاست «تحدید گسترش » در عرصه
نیروی اتمی اذعان شده است . در این قانون توجه کمیسیون انرژی اتمی به اموری که بیشتر جنبه داخلی دارند، معطوف گشته
است . عجیب آنکه در این قانون ۳۱ بار به «بهداشت و ایمنی عام » اشاره شده است، اما نه در قانون و نه در مباحثاتی که در پیرامون
آن درگرفت، حتی یک بار هم گفته نشده است که این تدابیر باید چه مسائلی را در برگیرند . در واقع هیچ کس نمی اندیشد که
ایمنی می تواند مساله ساز باشد; بلکه همگی چنین می پنداشتند که اگر الزام رعایت ایمنی را در قانون بنویسند، همه چیز بخوبی
رعایت خواهد شد .

طرح باروک (BaruchPlan)

این طرح، پیشنهادی است که برای کنترل و خلع سلاح اتمی، در سال ۱۹۴۶ به وسیله ایالات متحده به کمیسیون انرژی اتمی
سازمان ملل متحد تسلیم شد . این طرح که بر اساس توصیه های هیات مشاوران رئیس جمهور، یعنی بر اساس گزارش اچسن (۳) –
لیلینتال، (۴) تنظیم شده بود، به وسیله سیاست مدار پیر و کارکشته آمریکایی، برنارد باروک (۵) ، به عنوان پیشنهاد رسمی آمریکا به
کمیسیون انرژی اتمی ارائه گردید، و مضمون آن آمادگی آمریکا برای دست کشیدن از انحصار اتمی اش تحت نظارت یک سیستم
امنیت بین المللی بود . نکات مهم طرح باروک عبارتند از: ۱ . تاسیس یک مرجع بین المللی توسعه اتمی (۶) بر کنترل تمام مراحل
ایجاد و توسعه و کاربرد انرژی اتمی; ۲ . تفویض قدرت بازرسی نامحدود به این مرجع به منظور جلوگیری از تخلفات و تامین
امنیت; ۳ . اعمال مجازات های سخت بر تخلفات هسته ای در تولید سلاح های اتمی; ۴ . پایان دادن به ساخت سلاح های اتمی و نابود
کردن تمام ذخایر موجود سلاح ها پس از آنکه این مرجع کنترل امور را در دست گرفت; ۵ . تغییر شیوه رای گیری در شورای امنیت
تا نتوان از حق وتو برای جلوگیری از مجازات متخلفان استفاده کرد .

طرح باروک برای خلع سلاح اتمی و کنترل آن، اگرچه به وسیله اتحاد شوروی در همان سال ۱۹۴۶ رد شد، اما بسیاری از جنبه های
اصلی قید شده در پیشنهادهای بعدی آمریکا برای خلع سلاح هسته ای از این منبع اخذ شده است . رد این طرح از طرف شوروی
بر اساس این تصور و ادراک صورت گرفت که پس از به اجرا درآمدن طرح، فقط آمریکا توانایی ساختن سلاح های اتمی را خواهد
داشت و ایالات متحده بر روند تصمیم گیری ها در سازمان ملل تاثیر جدی خواهد گذاشت، و نیز، احتمالا نهاد بین المللی توسعه
اتمی را هم زیر کنترل خود درخواهد آورد . به علاوه، در آن زمان شوروی برای کسب توانایی ساخت سلاح های هسته ای، در حال
اجرای برنامه شکستن اتم بود که این برنامه سرانجام به نتیجه رسید و منجر به اولین آزمایش بمب اتمی شوروی در ۱۹۴۹ گردید .
ایالات متحده و اتحاد شوروی بر سر شرایط و مفاد این طرح، از جمله در مورد تعیین زمان اجرای بازرسی و کنترل، توسعه ملی یا
بین المللی انرژی اتمی، و میزان قدرت های اعمال شده به وسیله ماموران بازرسی و کنترل مشاجره و بگو مگو داشته اند . طی
گذشت سال ها، حوزه های عدم توافق کوچکتر شده اما در ضمن معلوم شد که توافق در مورد خلع سلاح، مسئله ای فرار و تقریبا
دست نیافتنی است . به هر روی، این حوادث زمینه های پدیدآوری آژانس بین المللی انرژی اتمی را فراهم آورد .

هدف های آژانس

در اساسنامه آژانس، هدف های آژانس این گونه بیان شده است:

۱ . تشویق و مساعدت به تحقیق و گسترش مطالعات علمی در مورد انرژی اتمی برای استفاده صلح آمیز در سراسر جهان، ایجاد
تسهیلاتی برای کشورهای عضو، فراهم کردن امکانات و خدمات برای تحقیق یا گسترش توصیه های علمی برای استفاده از انرژی
اتمی در امور غیر نظامی;

۲ . ارائه پیشنهادها و تسهیلات مورد نیاز برای تحقیق و توصیه های ضروری در کاربرد انرژی اتمی در راه صلح و رفاه بشر;

۳ . فراهم کردن اطلاعات مربوط به تغییرات علمی و فنی استفاده صلح آمیز از اتم;

۴ . ارتقاء و تربیت کارشناسان مجرب و متخصص برای استفاده صلح آمیز از انرژی اتمی;

۵ . ایجاد موارد ایمنی برای اطمینان از کاربرد مواد، خدمات، تسهیلات و اطلاعات در مورد انرژی اتمی در مصارف صلح جویانه;

۶ . فراهم کردن امکانات، مشاوره و ایجاد ارتباط با ارگان های سازمان ملل متحد و آژانس های تخصصی مربوط به آن، در مورد
استانداردهای ایمنی برای حفاظت از سلامت بشر در مقابل عوامل تهدیدکننده حیات و ارائه توصیه هایی در این باره و تقاضا از
کلیه کشورهای عضو، مبنی بر هماهنگ کردن فعالیت های خود در موارد مذکور با آژانس بین المللی انرژی اتمی;

۷ . فراهم آوردن تسهیلات و امکانات لازم برای استفاده صحیح از اتم در زندگی انسان، گیاه و غیره . در مجموع، می توان گفت
هدف آژانس بر دو محور کلی نهاده شده است: یکی استفاده صلح جویانه از انرژی اتمی و ترویج و توسعه آن در راه صلح، بهداشت،
ترقی و رفاه در سراسر جهان و دیگری اطمینان از این موضوع که کمک ها و اطلاعات ارائه شده از سوی آژانس در زمینه انرژی
اتمی، صرف مقاصد و هدف های نظامی نخواهد شد .

ساختار و تشکیلات

آژانس بین المللی انرژی اتمی دارای ارکان زیر است:

۱ . کنفرانس عمومی: کنفرانس عمومی بالاترین رکن سازمان و مرجع تصمیم گیرنده است که سالی یک بار در مقر سازمان در وین
تشکیل جلسه می دهد . بنا به تقاضای هیات حکام یا اکثریت اعضا، اجلاس های ویژه نیز برگزار می کند . کنفرانس متشکل از
نمایندگان کلیه دول عضو است، و هر عضو در کنفرانس دارای یک رای است و تصمیمات با اکثریت آرا اتخاذ می شود، اما در مورد
تصمیمات مالی، تغییرات و اصلاح اساس نامه و ترک عضویت آرای دو سوم دول متعاهد، ضروری است . طبق اساس نامه، کنفرانس
عمومی دارای اختیارات وسیعی در زمینه خطمشی و امور مالی و اداری سازمان است . انتخاب اعضای هیات حکام و بررسی
گزارش سالانه این هیات، از وظایف کنفرانس است . کنفرانس بودجه پیشنهادی هیئت حکام و دبیر کل را مورد تصویب قرار
می دهد . تصمیم گیری درباره هر گونه تغییر یا اصلاح اساس نامه و پذیرش عضو جدید بر عهده کنفرانس است . مسئولیت انتخاب
دبیر کل آژانس، به مدت ۴ سال و نیز تایید و تصویب گزارش های نحوه فعالیت آژانس به سازمان ملل متحد نیز از وظایف دیگر
کنفرانس است .

۲ . هیئت حکام: اعضای هیئت حکام از دو گروه انتصابی و انتخابی تشکیل شده که در بدو تشکیل آژانس، تعداد آنها بالغ بر ۲۵
عضو بوده است .

۲ – ۱ . اعضای انتصابی: طبق مفاد اساس نامه، هیئت حکام، ۱۰ عضو از میان پیشرفته ترین دول عضو سازمان را ازنظر تکنولوژی
هسته ای در هر منطقه (۷) انتخاب می کند که از اعضای انتصابی شورای حکام محسوب می شوند .

۲ – ۲ . اعضای اتتخابی; کنفرانس عمومی ۱۵ عضو انتخابی را از بین کشورهای عضو آژانس انتخاب می کند که به هیئت حکام راه
می یابند .

با اصلاحیه ای که کنفرانس عمومی در مورد ماده ۶ اساس نامه به تصویب رساند و در ۱۹۷۳ لازم الاجرا شد، تعداد اعضای حکام به
۳۴ عضو افزایش یافت . ترکیب اعضای آن بدین ترتیب شد: هیئت حکام ۱۳ عضو از میان پیشرفته ترین کشورها را برای یک سال
خدمت در این هیئت منصوب می کند . ۲۱ عضو دیگر را نیز کنفرانس عمومی از میان دول عضو برای خدمت دو ساله در
یئت حکام انتخاب می کند . اعضای انتخابی هیئت حکام از مناطق زیر هستند . ۵ عضو از آمریکای لاتین، ۴ عضو از اروپای غربی، ۳
عضو از اروپای شرقی، ۴ عضو از آفریقا، ۲ عضو از خاورمیانه و جنوب آسیا، ۱ عضو از آسیای جنوب شرقی و پاسفیک و ۱ عضو از خاور
دور، به علاوه ۱ عضو از خاورمیانه و جنوب آسیا یا آسیای جنوب شرقی و پاسفیک یا خاور دور و عضو دیگر از آفریقا یا خاورمیانه و
جنوب آسیا یا آسیای جنوب شرقی و پاسفیک انتخاب می شوند . بار دیگر در ۱۹۸۴، ماده ۶ اساس نامه اصلاح شد و تعداد
کرسی های هیئت حکام به ۳۵ نفر افزایش یافت . این تغییر مربوط به عضویت دولت چین در آژانس می شد . نظر به پیشرفت قابل
توجه در زمینه هسته ای، چین به عنوان عضو انتصابی در هیئت حکام نیز حضور یافت . هیات حکام در سال، چندین بار تشکیل
جلسه داده، امور محوله را زیر نظر کنفرانس عمومی انجام می دهد . هر یک از کشورهای عضو در هیات حکام دارای یک رای اند;
به جز موارد مالی که به دو سوم آرای اعضا نیاز است . کلیه تصمیمات با اکثریت ساده انتخاب می شود . هیئت حکام برای انجام
وظایف خود می تواند بر حسب ضرورت مبادرت به تشکیل کمیته هایی کند .

دبیرخانه: دبیرخانه آژانس بین المللی، از تعدادی کارمند و یک دبیرکل که در راس آن قرار دارد، تشکیل شده است . دبیر کل بنا
به پیشنهاد هیئت حکام و با تایید کنفرانس برای یک دوره چهار ساله انتخاب می شود . دبیر کل مسئولیت اداره امور جاری آژانس
را زیر نظر هیئت بر عهده دارد و وظایفش را طبق مقرراتی که این هیئت تعیین می کند، انجام می دهد . رئیس فعلی آژانس
بین المللی انرژی اتمی، محمد البرادعی مصری است که دارای دکترای حقوق بین الملل از دانشگاه نیویورک است که تجربه دو دهه
کار در این آژانس را دارد . همچنین ریاست بازرسان این آژانس در عراق بر عهده هانس بلیکس سوئدی بوده که دارای دو درجه
دکترا در حقوق بین الملل و روابط بین الملل بود و ضمنا سال ها قبل از البرادعی، عهده دار پست ریاست این سازمان بوده است . او
به علت دقت و صداقت در بازرسی های خود در عراق، مورد بی مهری آمریکا قرار گرفت و هم او بود که چندی پیش با صراحت اعلام
کرد که عراق در مقابله با سربازان غربی، از تسلیحات کشتار جمعی استفاده نکرده; اما سربازان آمریکایی از اورانیوم ضعیف شده در
عراق استفاده کردند .

فعالیت های آژانس

با توجه به هدف ها، آژانس باید فعالیت های خود را بر اساس اصولی که به صلح و امنیت جهانی کمک می کند، استوار سازد . بدین
منظور، نظام های کنترل برای اطمینان از کاربرد مواد اتمی در مصارف صلح آمیز ایجاد کرده است، و علاوه بر ارائه گزارش به
مجمع عمومی، در صورت لزوم، شورای امنیت را به عنوان رکنی که مسئولیت حفظ صلح و امنیت بین المللی را بر عهده دارد، در
جریان اقدامات و نحوه فعالیت خود قرار می دهد . آژانس به عنوان یک واسطه در تهیه مواد، خدمات، تجهیزات، تسهیلات، ترویج
تبادل اطلاعات علمی و فنی و تشویق مبادله و آموزش دانشمندان و کارشناسان بین کشورهای عضو عمل می کند . در ضمن، با
اتخاذ تدابیر مناسب و ایجاد ساز و کارهای مراقبتی در جهت مقابله با سوء استفاده از کمک های ارائه شده از سوی آژانس برای
هدف های نظامی می کوشد . از مهم ترین اقدامات آژانس، برنامه کمک های فنی برای ارتقای انتقال مهارت ها و تکنولوژی و فراهم
آوردن آموزش برای کشورهای عضو است که در این باره سعی می نماید کشورهای جهان سوم را بیشتر مد نظر