پاورپوینت کامل صدام، دین حکومت ۹۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل صدام، دین حکومت ۹۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل صدام، دین حکومت ۹۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل صدام، دین حکومت ۹۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۱

«قسمت اول »

کشور عراق که زمانی «بین النهرین » نامیده می شد، مرکز شکوفایی تمدن های باستانی بود که شامل فرهنگ های سومری، بابلی و
پارتی می شد .

این کشور در منطقه خاورمیانه قرار گرفته و توسط کشورهای ایران در شرق، ترکیه در شمال، سوریه در شمال غربی، اردن در
غرب، عربستان سعودی در جنوب غربی، کویت در جنوب و خلیج فارس در جنوب شرقی محصور شده است . از لحاظ جغرافیایی
این سرزمین را می توان به چهار منطقه جغرافیایی تقسیم کرد:

۱ . کوهستان های شمال شرقی که شامل کوه های زاگرس می شود;

۲ . ناحیه مرتفعی که بین رودخانه دجله و فرات قرار گرفته و عمدتا بیابانی است;

۳ . منطقه باتلاقی که درست بالای تلاقی رودخانه دجله و فرات قرار گرفته است;

۴ . منطقه صحرایی نشین، بایر و صخره ای در جنوب و غرب که بخشی از صحراهای سوریه و عربی را تشکیل می دهد .

بدین ترتیب ۳۸ درصد از زمین های خشک را صحراها تشکیل می دهند، و دجله و فرات رودخانه های اصلی این سرزمین می باشند .

زبان، نژاد، حکومت، مذهب، احزاب

زبان: زبان رسمی مردم عراق عربی است و بیش از ۸۰ درصد مردم این کشور به این زبان صحبت می کنند . زبان های انگلیسی،
کردی، ترکی و آشوری، زبان اقلیت های مردم عراق می باشد .

نژاد: نژاد اصلی اکثریت مردم این سرزمین که ۷۷ درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهند، عرب است . دو گروه نژادی نسبتا
ناهماهنگ دیگری در این کشور وجود دارد: الف) بدوی هایی که چادرنشینان صحرایی هستند; ب) مادان ها که اعراب ساکن
دلتاهای دجله و فرات سفلی هستند . کردها بزرگ ترین اقلیت نژادی هستند که ۱۹ درصد از جمعیت را تشکیل می دهند و در
منطقه کوهستانی شمال شرقی عراق زندگی می کنند . گروه های کوچک نژادی دیگر شامل ترک ها، فارس ها، لرها، آشوری ها،
ارمنی ها، یزیدی ها، شابک ها، ماندائین ها و سارلیاها می باشند که مجموعا کمتر از ۵ درصد از جمعیت این کشور را شامل می شوند .

حکومت: نظام سیاسی این کشور در زمان بعثی ها براساس قانون اساسی دارای سه قوه بود: قوه مقننه، قضاییه و مجریه . هیچ یک
از این قوا از مجریه و خود قوه مجریه نیز از شورای فرماندهی انقلاب مستقل نبود . (۱)

الف) مجلس ملی: در دسامبر ۱۹۷۹ زیر فشار انقلاب اسلامی ایران، شورای فرماندهی انقلاب با شتاب، پیش نویس تاسیس مجلس
شورای ملی را انتشار داد و در مارس ۱۹۸۰، پس از تغییرات جزئی این مصوبه به صورت قانون انتخابات مجلس شورای ملی درآمد . (۲)

مجلس ملی (در دوره حکومت صدام حسین) ۲۵۰ عضو داشت که ۲۲۰ نفر از آنها را مردم انتخاب می کردند و برای یک دوره چهار
ساله در این مجلس حضور می یافتند . ۳۰ نفر دیگر را رئیس جمهور انتخاب می کرد تا نماینده سه استان شمالی باشند، که در مارس
۲۰۰۰ انتخاب گردیدند . عراق به هیجده استان تقسیم شده بود، که ریاست هر کدام را یک حاکم با قدرت اجرائی بالا بر عهده
داشت .

ب) سیستم قضایی: سیستم قضایی عراق براساس مدل فرانسوی است که در طول حاکمیت عثمانی رواج یافت . این سیستم
دارای سه نوع دادگاه مدنی، مذهبی و ویژه می باشد . دادگاه های ویژه عمدتا پرونده های امنیت ملی را بررسی می کرده اند . سیستم
دادگاه استیناف و دادگاه فرجام ساختار قضایی عراق را تکمیل می کنند .

ج) دولتمردان حکومت صدام حسین: رئیس جمهور، رئیس شورای فرماندهی انقلاب (RCC) ، نخست وزیر، دبیر کل
فرماندهی حزب بعث .

معاون اول رئیس جمهور، طاها یاسین رمضان;

معاون اول رئیس جمهور، طاها محی الدین معروف;

معاون نخست وزیر، طارق عزیز;

معاون نخست وزیر، عبدالتواب ملاحویش;

معاون نخست وزیر، احمد حسین خدیر السمرای;

وزیر اطلاعات، محمد سعید الصحاف;

وزیر امور خارجه، ناجی صبری حدیثی;

وزیر امور مالی، معاون نخست وزیر، حکمت الازاوی;

سفیر عراق در سازمان ملل، محمد الدوری;

وزیر نفت، امیر رشید محمد الابیدی;

وزیر تجارت، محمد مهدی صالح;

وزیر مشاور، ارشد محمد الزیباربی;

وزیر بهداشت، امید مدحت مبارک;

وزیر صنایع و معادن، میسر رجا صلاح التکریتی;

وزیر امور دادگستری، منظر ابراهیم النشاوی;

وزیر حمل و نقل و ارتباطات، دکتر احمد مرتضی خلیل;

مذهب: دین رسمی کشور عراق اسلام است و مسلمانان شیعه ۶۰ تا ۶۵ درصد از جمعیت را تشکیل می دهند . در حالی که
مسلمانان سنی، جمعیت کمتری را در برمی گیرند، بر دستگاه اداری دولت در زمان حکومت صدام حسین مسلط بودند .
اقلیت های کوچک تر دینی در این کشور یهودیان و مسیحیان می باشند .

احزاب: فضای حاکم بر کشور عراق در دوره ریاست جمهوری صدام حسین، به صورتی بود که به جز حزب بعث احزاب دیگر قادر
به فعالیت نبودند . بدین لحاظ فقط احزاب کردستان، که از حمایت بین المللی برخوردار بودند در مناطق تحت نفوذ خود فعالیت
می کردند . احزاب چپ و احزاب مذهبی عراق در خارج از کشور فعالیت می کردند . به دلیل اهمیت حزب بعث به تعریف آن
می پردازیم .

حزب بعث: در اصل حزب بعث عراق با حزب بعث سوریه متحد بود; اما سرانجام این حزب به دلیل دکترین متفاوتش به دو حزب
تبدیل شد . حزب بعث عراق که از نظر ماهیت، سکولار و سوسیالیست است، اشتراکات زیادی با جنبش های فاشیست اروپایی
داشته و به دلیل اتکا به توسعه وجدان ناسیونال افراطی به عنوان ابزاری برای اتحاد مردم علیه دشمنان خارجی و داخلی بوده
است .

حزب بعث از طریق شورای فرماندهی وزیران که دارای ۹ عضو بود، بر عراق حکومت می کرد که به وضع قوانین می پرداخت .
رئیس این شورا (رئیس دولت و فرمانده کل نیروهای مسلح) را دو سوم اکثریت اعضای این شورا انتخاب می کردند . شورای وزیران
(کابینه) که توسط شورای فرماندهی انقلاب انتخاب می کردند، دارای مسئولیت های اداری بودند و نیز وظیفه برخی از امور
قانونگذاری را بر عهده داشتند .

پیش از بررسی کردن دو موضوع دین و حکومت در زمان ریاست جمهوری صدام حسین، اندکی به بیوگرافی این شخصیت، به
دلیل تاثیرگذاری اش بر این دو موضوع می پردازیم:

دیکتاتوری به نام صدام حسین

صدام حسین که دارای عناوینی نظیر عموی بزرگ، رهبر با شکوه، فرمانده نیروی زمینی و رئیس جمهور بود، در خانه ای گلی و
خانواده ای چوپانزاده در روستای فقیر العوجا در مجاورت شهر تکریت به دنیا آمد . وی کم کم رشد کرد و تبدیل به یکی از
جنایتکارترین دیکتاتورها در نیمه دوم قرن بیستم تبدیل شد . علت این امر حضورش در حزب بعث بود . وی در سن بیست سالگی
وارد شاخه جوانان آن شد .

صدام، تحصیلات دانشگاهی اش را در رشته حقوق در دانشگاه قاهره و دانشگاه بغداد به پایان برد و مرحله دوم تحصیلاتش را بعد
از کودتای غیر خشونت آمیز حزب بعث در عراق ادامه داد . او در این زمان دارای موفقیت های متفاوتی در حزب بحث شد و در
حکومت فعالیت های مختلفی انجام داد; اما در سال ۱۹۷۹ م زمانی که احمد حسن بکر بازنشستگی خود را اعلام کرد، سعی کرد تا
موقعیت هایی مانند ریاست حزب و ریاست جمهوری را در دست بگیرد و قدرت زیادی را به تنهائی در اختیار داشته باشد . حفظ
چنین قدرتی عمدتا وابسته به توانایی او در حفظ سطح قابل قبولی از رشد اقتصادی برای مردمش بود . این امر از طریق در آمد
نفتی حاصل می شد .

محبوبیت صدام حسین، در دنیای عرب و جهان اسلام به طور چشمگیری نوسان داشت، که این امر به نوع شرایط سیاسی آن
زمان وابسته بود . به علت سرکوب نمودن اقلیت شیعه در عراق و جنگ طولانی با ایران، مسلمانان شیعه نمی توانستند در آن زمان
از او به خوبی یاد کنند . علاوه بر این، وی به دلیل وفاداریش به سکولاریسم و غیر دینی سازی عراق، برای مسلمانان متدین
محافظه کار دشوار بود که از او به نیکی یاد کنند .

از طرف دیگر، صدام حسین یکی از معدود رهبران عرب است که قادر بوده است رو در روی غرب بر مبنایی نظامند بایستاد و از
استقلال عرب و عراقی ها در برابر قدرت و منافع غرب دفاع کند و این امر بود که توجه بسیاری از اعراب و مسلمانان را به خود
جلب کرد . در منطقه ای که رهبران قدرتمند معدودی حضور داشته اند تا مردم به آنان افتخار کنند، صدام یک قهرمان مردمی
محسوب می شد; اگر چه قدرت او به اندازه یک قهرمان ضعیف بوده است . فقدان کاندیداهای مناسب تر از صدام حسین، به او
موقعیت پیشرفت داد . جای تعجب نیست که افرادی که با تسلط غرب بر خاورمیانه مخالفت کرده و حمایت خود را از صدام اعلام
کرده اند، حمایت و همدردی خود را از جمال عبدالناصر ابراز نمودند; شخصی که مبارزه طلبی و استقلال بر ضد منافع غربی را
اثبات کرد .

تاریخ سیاسی معاصر عراق

در اواخر جنگ جهانی اول، عراق سرزمینی تحت قیومت بریتانیا بود . هنگامی که استقلال این کشور در سال (۱۹۳۲م) اعلام شد،
خاندان هاشمی که بر اردن حکومت می کردند، سلطنت مشروطه را در عراق اعلام کردند . عراق در سال (۱۹۴۵ م) به
ضویت سازمان ملل متحد در آمد و یکی از اعضای بنیانگذار لیگ عرب شد . در طول دهه ۱۹۵۰م دولت عراق با کمپانی های نفتی
خارجی قراردادی را امضا کرد که به آنها اجازه تولید نفت را در عراق می داد . این کشور در سال ۱۹۵۶ م به پیمان بغداد پیوست;
پیمانی که اعضای آن کشورهای ترکیه، پاکستان، بریتانیا و عراق بودند و این کشورها مراکز فرماندهی خود را در بغداد تاسیس
کردند . در جولای ۱۹۵۸ افسران ارتش، دولت عراق را سرنگون کردند و ملک فیصل، پرنس عبدالله و همچنین نوری السعید را
کشتند و در این کشور جمهوری اعلام کردند . ژنرال عبدالکریم قاسم که از طریق کودتا در جولای ۱۹۵۸ م قدرت را به دست
گرفته بود، عضویت عراق را در پیمان بغداد در سال ۱۹۵۹ م لغو کرد . در فوریه سال ۱۹۶۳ م ناسیونالیست ها و بعثی ها که اتحادیه
عرب (union Arab) را تاسیس کردند، دولت را سرنگون نمودند و ژنرال عبدالکریم قاسم را به قتل رساندند . نه ماه بعد،
عبدالسلام عارف با یک کودتا حکومت بعث را سرنگون ساخت . عارف در آوریل ۱۹۶۶ م در سانحه سقوط هواپیما کشته شد و
برادرانش ژنرال عبدالرحمن و محمد عارف جانشین او گردیدند . در ۱۷ جولای سال ۱۹۶۸ م گروهی از بعثی ها و عناصر نظامی،
حکومت عارف را سرنگون کردند . در این دوره، احمد حسن بکر مجددا در صحنه سیاست حضور یافت و به عنوان رئیس جمهور
عراق و رئیس شورای فرماندهی انقلابی (Rcc) انتخاب گشت . در سال ۱۹۷۰ م احمد حسن بکر موافقتنامه ای را با کردها به
امضاء رساند و تقریبا به جنگ ده ساله با کردها خاتمه داد . اگر چه مجددا درگیری به مدت چهار سال آغاز شد، ولی در سال ۱۹۷۵ م
آتش بس دیگری اعلام شد . احمد حسن بکر در جولای ۱۹۷۹ م استعفا داد و جانشین منتخبش صدام حسین، هر دو سمت را
انتخاب کرد .

در سال ۱۹۷۲ م صدام، عمدتا مسئول ملی سازی حوزه های نفتی و پالایشگاه های نفتی بود تا بتواند در آن زمان کمپانی های نفتی
غرب را تحت کنترل خود در بیاورد . وی همچنین فعالانه مدرنیزه کردن اقتصاد عراق را ترتیب داد . لذا زمانی قدرت را پذیرفت که
به منابع وسیع در آمدهای دولتی دسترسی داشت و از آن برای گسترش قدرت نظامی عراق و جاه طلبی های خود سود برد .

صدام حسین و رهبری دو جنگ

با روی کار آمدن صدام، فشارهای سیاسی و اقتصادی زیادی بر مردم این سرزمین تحمیل شد . وی همواره مردمش را در تنگنا
قرار می داد; به طوری که فعالیت های سیاسی و مذهبی آشکاری را در این کشور قابل مشاهده نبود . به این دلیل که هر فعالیتی
در مخالفت با رژیم به سرعت سرکوب می شد و فعالان سیاسی و مذهبی را به نحوی نابود می کرد . صدام حسین علاوه بر اختناق
شدید در این کشور، برای همسایگانش هم مشکلاتی را ایجاد نمود . در زمان حکومتش دو جنگ (جنگ با ایران و جنگ با کویت)
را رهبری کرد . در ۲۳ سپتامبر ۱۹۸۰ م نیروهای خود را به داخل خاک ایران گسیل داشت و یک جنگ پر هزینه و طولانی را آغاز
نمود که دائما مسیر تاریخ عراق را دچار تحول می نمود . بدین ترتیب هشت سال جنگ بر سر مناقشات ارضی و دیگر اختلافات آغاز
شد . در طول هشت سال جنگ، دو ملت عراق و ایران متحمل خسارت های هنگفتی شدند . در ۱۸ ژولای ۱۹۸۸ م ایران با اکراه آتش
بس را پذیرفت و امام در پیامش اعلام کرد که جام زهر را نوشیدم . در این زمان هم عراق پیروزی خود را اعلام کرد; اما در واقع
بازگشتی ملال آور به وضعیت پیش از جنگ بود .

جنگ عراق با ایران (۱۹۸۸ – ۱۹۸۰م)

این جنگ، بزرگ ترین تاسیسات نظامی را در منطقه خلیج فارس برای عراق باقی گذاشت; اما با قرض های سرسام آور و شورش
مداوم کردها در شمال عراق همراه بود . حکومت عراق با استفاده از سلاح های کشتار جمعی نظیر بمباران شیمیایی حلبچه،
هزاران نفر از مردم کرد را به خاک و خون کشید . این جنگ زندگی سیاسی و اجتماعی مردم عراق را مختل کرد و منجر به
بحران های اقتصادی شد . از منظر تاریخی، شروع خصومت ها بین دو کشور عراق و ایران در سال ۱۹۸۰م فقط مرحله دیگری از
منازعات اعراب – فارس بود که به دلیل منازعات مرزی قرن بیستم شروع شد . به هر حال، بسیاری از ناظران عقیده دارند که
تصمیم صدام حسین برای حمله به ایران، یک اشتباه تاریخی در محاسبه شخصی بر مبنای اهداف جاه طلبانه و حس ضعف وی بود
. صدام حسین، علی رغم قدم های بلندی که در ایجاد یک ملت – دولت عراقی برداشته بود، از آن نگران بود که رهبری انقلاب
جدید ایران تعادل حساس شیعه – سنی را در عراق برهم زند و از آسیب پذیری ژئواستراتژیک عراق، نظیر دسترسی اندک به خلیج
فارس، سوء استفاده نماید .

از یک جنبه تصمیم صدام حسین برای حمله به ایران یک سابقه تاریخی دارد . حاکمان قدیمی بین النهرین نگران درگیری های
داخلی و منازعات خارجی بودند، و همچنین اغلب در جنگ های مکرر با مردم مناطق کوهستانی درگیر بودند .

جنگ بعدی که صدام حسین در طول دوره ریاست جمهوری اش شروع کرد، جنگ با کشور کوچک کویت بود . عراق در دوازده
اگوست ۱۹۹۰م با یکصدهزار سرباز و تانک عراقی به کشور کویت حمله کرد . هدف از این حمله رسیدن به موقعیت مناسب در
مرزهای کویت بود . سه هفته بعد از حمله به کویت، این کشور را نوزدهمین استان عراق خواند; در حالی که کویت هرگز تسلیم
عراق نشد . بدین ترتیب ائتلافی به رهبری امریکا در چارچوب قطعنامه های سازمان ملل به وجود آمد و عراق را در فوریه ۱۹۹۱ م
وادار به خروج از کویت کرد . سازمان ملل حمایت خود را از راه حل نظامی به رهبری امریکا اعلام کرد، و با دعوت از عربستان
سعودی