پاورپوینت کامل قدس; خط قرمز اسرائیل ۸۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قدس; خط قرمز اسرائیل ۸۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قدس; خط قرمز اسرائیل ۸۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قدس; خط قرمز اسرائیل ۸۴ اسلاید در PowerPoint :

۸

در فلسطین اشغالی حدود ۲۰ حزب سیاسی فعال وجود دارد که هر کدام دارای مرام نامه، برنامه سیاسی و پایگاه اجتماعی
متفاوتی هستند، اما همه آن ها دارای اهدافی مشترک از جمله اسکان یهودیان در ارض موعود و تداوم حیات دولت صهیونیستی
هستند . به بیان دیگر، گرچه تنوع و ناهمگونی جمعیتی و اجتماعی در فلسطین اشغالی، موجب پیدایش دسته بندی ها،
جناح گرایی ها، احزاب و تشکل های مختلف شده است، ولی دو گروه بندی عمده سیاسی وجود دارد که عبارت است از: حزب کار و
حزب لیکود . حزب کار از بدو تشکیل دولت اشغال گر فلسطین تا سال ۱۹۷۷، با مشارکت گروه های متعدد، حکومت را در دست
داشت .

پس از آن، حزب لیکود تا سال ۱۹۸۴ دولت را قبضه کرد . از سال ۱۹۸۴ به بعد به صورت متوالی حزب کار و لیکود، دولت ائتلافی
تشکیل دادند که مقام نخست وزیری و وزارت خارجه به تناوب در اختیار احزاب مذکور بود . در انتخابات سال ۱۹۹۲ حزب کار
مجددا به قدرت دست یافت، ولی در انتخابات ۱۹۹۶ لیکود پیروز شد، و نیز از سال ۱۹۹۹ حزب کار در انتخابات پیروز شد و به
عرصه قدرت بازگشت . در نتیجه، دو حزب کار و لیکود صحنه گردان قدرت سیاسی در فلسطین اشغالی هستند، بنابراین، در این
نوشتار، دو حزب به عنوان جناح های عمده صهیونیستی در فلسطین اشغالی و موضع مشترک آن ها در مورد مهم ترین مسئله این
رژیم، یعنی لزوم سلطه صهیونیستی بر قدس را به بررسی می نشینیم .

بیوگرافی دو حزب

پیدایش گرایش کارگری در صهیونیسم، به دومین کنگره صهیونیزم در سال ۱۸۹۸ باز می گردد . خاستگاه صهیونیزم کارگری بر
رد یهودیت سنتی خاخامی استوار شد . آن ها خواستار رستاخیز عبری و دولت عبری در مقابل رستاخیز یهودی و دولت یهودی
بودند، زیرا مایل بودند با گذشته نابهنجار یهودی به کلی قطع رابطه نمایند . احزاب کارگری از ابتدا با شعارهای سوسیالیستی
وارد فعالیت سیاسی شدند، انتخاب چنین روشی برای فعالیت سیاسی، طبعا باید از سوی محافل غربی که حساسیت های شدیدی
نسبت به مارکسیسم و سوسیالیسم داشتند، با عکس العمل شدیدی روبه رو می شد، اما انتخاب این روش از سوی گروهی از رهبران
صهیونیست و ایجاد احزاب سیاسی بر این اساس، نه تنها موجب واکنش کشورهای غربی و آمریکا نشد، بلکه بیشتر از گروه های
سیاسی دیگر، مورد عنایت و لطف قرار گرفتند .

همچنین، دیگر رهبران صهیونیست در کنگره جهانی و سازمان جهانی صهیونیسم، با آنان مخالفت قابل توجهی نکردند . در سال
۱۹۲۰ کلیه احزاب کارگری تحت عنوان حزب ماپای گردهم آمدند، و طرح ایجاد گروه های کارگری و کشاورزی مشترک را در
فلسطین، و طرح ایجاد کیبوتص ها (مزارع اشتراکی) را به کنگره جهانی صهیونیزم ارائه دادند، و بلافاصله با تصویب کیبوتص ها در
فلسطین، فعالیت خود را آغاز نمودند .

حزب ماپای توسط بن گورین از سردمداران صهیونیزم رهبری می شد، این حزب خواستار تشکیل یک دولت صهیونیستی در
فلسطین بود که در برنامه بالتیمور صهیونیست های ایالات متحده، در سال ۱۹۴۲ طرح ریزی شده بود، و بدین ترتیب، این حزب،
همواره به صورت پایگاه محکم سیاسی آمریکا در فلسطین درآمد . (۲)

البته بعدها احزاب کوچک تر کارگری نیز به وجود آمدند، اما همچنان بزرگ ترین آن ها، حزب ماپای سوسیالیست دموکراتیک، به
رهبری دیوید بن گورین باقی ماند . در سال ۱۹۴۸ ماپای با ترکیب چند حزب کوچک تر، جنبش پاسدار جوان حزب متحد کارگران
ماپام را تشکیل داد . در سال ۱۹۵۴ حزب ماپام بر اثر بروز اختلافات عقیدتی و تشکیلاتی دست خوش انشعاب شد و گروه جنبش
برای اتحادکار، پس از جدا شدن از ماپام، حزب اتحادیه کار – کارگران صهیون را شکل داد، و بالاخره سه حزب ماپام، اتحادکار و
رافی در یکدیگر ادغام شده و حزب کار اسرائیل را تاسیس نمودند . (۳)

از بدو تشکیل رژیم صهیونیستی در فلسطین تا سال ۱۹۷۷ و قبل از به قدرت رسیدن مناخیم بگین از ائتلاف لیکود، نخست
وزیرانی که در راس قدرت قرار گرفتند; یعنی بن گوریون، موشه شارت، لوی اشکول، گلدامایر و اسحاق رابین، همگی از حزب کار
بودند . چهار جنگ مهم اعراب و اسرائیل، طی همین دوران (۱۹۷۷ – ۱۹۴۸) رخ داد; یعنی جنگ های ۱۹۴۸، ۱۹۵۶، ۱۹۶۷ و ۱۹۷۳
که به تدریج سرزمین هایی از عرب ها اشغال و پس از چندی ضمیمه اسرائیل، شد، در این دوره بود . هم چنین، طی حاکمیت حزب
کار، شاهد قتل عام های وسیع مردم فلسطین توسط صهیونیست ها بوده ایم، از جمله قتل عام دیریاسین در سال ۱۹۴۸، قتل عام
دهکده قیبه در سال ۱۹۵۳، قتل عام اشغال غزه در سال ۱۹۵۶، قتل عام کفرقاسم در سال ۱۹۵۶ و بالاخره قتل عام تل زعتر . (۴)

جالب این که زمانی که در مجلس اسرائیل، پرز از حزب کار، از مسئولیت های وزیر دفاع آریل شارون، در کشتارهای صبرا و شتیلا به
شدت انتقاد می کند، شارون در پاسخ به او چنین می گوید: زمانی که فلسطینیان در تل زعتر قتل عام می شدند، شما وزیر دفاع
بودید . (۵)

حزب لیکود از ائتلاف چند حزب به وجود آمد; لذا ائتلافی از احزاب راست در فلسطین اشغالی به شمار می رود . در مقاطع مختلف،
احزاب گوناگونی به آن وارد یا از آن خارج شده اند، اما مهم ترین تشکیلاتی که در لیکود حضور دارد، جنبش حیروت به معنای
حریت و آزادی است . از داخل سازمان صهیونیستی در کنفرانس بال، یک فرد روسی به نام ولادیمیر ژابوتینسکی سربرآورد، وی در
آن ایام حییم وایزمن رئیس جنبش صهیونیستی را به خاطر درک ناقص اش از صهیونیسم و کیفیت پیاده کردن آن مورد اعتراض
قرار داد، این اختلاف اساسا بر سر کیفیت ارائه تز صهیونیسم و نحوه اجرای آن ظاهر شد .

دیدگاه جنبش صهیونیستی به ریاست وایزمن و همچنین احزاب کارگری صهیونیستی آن بود که تز صهیونیستی در باره تشکیل
یک دولت یهودی، از طریق خرید اراضی از فئودال های عرب و احداث کوچ نشینان زارع یهودی در این اراضی تحقق یابد .
ژابوتینسکی ضمن انتقاد از رهبران جنبش صهیونیستی و خط حاکم بر این جنبش، نقطه نظرات خود را در این باره به این شرح
اعلام کرد:

الف . باید شرق رود اردن نیز در محدوده سرزمین قومی دولت صهیونیست قرارگیرد .

ب . باید با عرب ها مخالف آرمان های صهیونیستی برخورد شدید صورت گیرد .

ج . نباید قید و بندی در امر مهاجرت یهودیان به فلسطین ایجاد شود .

د . به جای خرید اراضی از فلسطینیان باید این زمین ها مصادره و به یهودیان واگذار شود .

و . از رشد اتحادیه های کارگری جلوگیری به عمل آید . (۶)

با چنین تفکراتی، او و هوادارانش، نوعی انحراف از صهیونیسم را در سیاست های وایزمن مشاهده کردند و خواستار تصحیح این
انحراف شدند، به همین دلیل، این عده به نام اصلاح گران یا تجدید نظر طلبان مشهور شدند، و اتحادیه صهیونیست های اصلاح
طلب را به وجود آوردند . در یک مقیاس کلی تر، لیکود وارث مستقیم و ایدوئولوژیک حزب تجدیدنظر طلب ژابوتینسکی (در سال
۱۹۲۵) است که از نظامی گری و ناسیونالیزم افراطی جانبداری می کرد که در سال ۱۹۷۷ طی انتخابات دوره نهم کنیست
وانست برای اولین بار در تاریخ اسرائیل با پیروزی در انتخابات، به جای بلوک کارگری مسلط قرارگیرد .

لیکود با شعارهای قومی، توانست صهیونیسم پراگماتیک را شکست دهد و حزب کار را که از زمان پیدایش اسرائیل (۱۹۴۸)
پیوسته، حکومت را در دست داشت، به کنار بزند . لیکود از سال ۱۹۷۷ تا ۱۹۹۲ در حکومت باقی ماند و تنها برای چهار سال (۱۹۸۸
– ۱۹۸۴) قدرت را با حزب کار تقسیم کرد . (۷) در ماه ژوئن ۱۹۹۲، اسحاق رابین رهبر حزب کار، توانست پس از ۱۵ سال عقب ماندن
در عرصه سیاست، بار دیگر قدرت را به دست آورد، اما در ۴ نوامبر ۱۹۹۵، رابین توسط یکی از افراد متعصب دست راستی یهودی
ترور شد، و شیمون پرز – جانشین رابین – پیشنهاد کرد، تا انتخابات پیش از موعد برگزار شود، زیرا امیدوار بود از اوضاع و جو
جدید و روحیه همدردی مردم پس از ترور رابین، به سود خود استفاده کند . اما پیروزی لیکود و نخست وزیری بنیامین نتانیاهو
تعجب همگان را برانگیخت .

برای آشنایی با رئالسیم سیاسی ائتلاف لیکود که در طول تاریخ فعالیتش بدون هیچ گونه تعهد اخلاقی، ارزشی و فرهنگی، صرفا
برای نیل به قدرت سیاسی تلاش کرد، کافی است به مصاحبه آریل شارون – وزیر خارجه رژیم اشغالگر فلسطین – با روزنامه
اسرائیلی «ید یعوت آحرونوت » نگاه کنیم که گفت: «باید زد، بدون انقطاع هم باید زد! باید تروریست ها، یعنی فلسطینی ها را در
همه جا سرکوب کرد، چه در اسرائیل، چه در کشورهای عرب و چه در جاهای دیگر . من می دانم چگونه آن ها را می زنند، چون
خودم زده ام . نباید فقط پس از عملیات تروریست ها، اقدام به ترور آن ها کرد، بلکه هر روزه و در هرجا آن ها را کشت . اگر بفهمی که
بعضی از آن ها در فلان کشور عرب هستند یا در اروپا، باید همان جا رفت، و آن ها را کشت، البته به گونه ای که جنازه آن هابه طور
ناگهانی پیدا شود، یا در یک کلوپ شبانه اروپایی با کارد از پا درآمده باشد» . (۸)

قدس: خط قرمز اسرائیل؟!

صهیونیست ها در سال ۱۹۴۸ نیمی از شهر قدس، یعنی بخش غربی آن را به اشغال درآوردند، و به دنبال آن با مهاجرت یهودیان و
اسکان آن ها، نشانه ها و آثار اسلامی موجود در بخش غربی قدس را به طور کلی منهدم کرده و از بین بردند، و آن بخش قدس را به
مرور زمان به مناطق یهودی نشین تبدیل کردند . در این دوره، طی عملیات پاک سازی قومی، صهیونیست ها حدود ۸۰ هزار
فلسطینی را به زور از قدس غربی و روستاهای نزدیک به آن (لفته، دیریاسین، عین کرم و المالحه) بیرون راندند . امروزه، پارلمان
صهیونیستی، و نیز، بعضی از وزارتخانه ها و هتل ها بر روی زمینی بنا شده اند که زمانی به روستاییان فلسطینی تعلق داشته است .
بیمارستان حداثه و یا دواشم بر روی زمینی ساخته شدند که بخشی از زمین های فلسطینی های عین کرم بوده است .

بن گورین، اولین نخست وزیر رژیم اشغال گر، در دوم فوریه سال ۱۹۴۹ اعلام کرد که بیت المقدس غربی که تحت کنترل اسرائیلی ها
است، دیگر قلمروی اشغالی نبوده، بلکه بخش لاینفک کشور اسرائیل است، و در اجرای همین سیاست، در ۱۳ دسامبر ۱۹۴۹،
بیت المقدس غربی به طور غیرقانونی پایتخت اسرائیل خوانده شد . در حالی که قبل و بعد از آن زمان، سازمان ملل متحد، بارها بر
بین المللی کردن بیت المقدس تاکید کرده بود; از جمله در قطعنامه تقسیم در سال ۱۹۴۷، قطعنامه ۳۰۳ مورخ ۹ دسامبر ۱۹۴۹
مجمع عمومی و تصمیم مورخ ۴ آوریل ۱۹۵۰ شورای قیمومیت . در پی آن، در سال ۱۹۶۷ جنگ شش روزه آغاز شد، و
صهیونیست ها در حالی که دولت کارگری در راس قدرت بود، بخش های دیگری از سرزمین فلسطین، از جمله بیت المقدس شرقی
و بلندی های جولان در مرز سوریه را اشغال کردند . پس از جنگ، دولت کارگری بی درنگ دست به کار شد، تا نواحی اشغالی را به
قلمرو خود در آورد، از این رو، شرق بیت المقدس را بلافاصله به این شهر ضمیمه کرد، و حدود شهر را به مقدار قابل ملاحظه ای به
منطقه عربی ساحل غربی رود اردن گسترش داد، و این برنامه را تحکیم بیت المقدس نامید .

استراتژی یهودی کردن بیت المقدس، تشکیل مستعمره در بخش قدیمی شهر، مناطق مجاور و حومه آن و نیز ساخت مناطق
مسکونی در اطراف شهر، راه های جدیدی است، تا شهر بیت المقدس اشغالی از سکنه یهودی پرشود . در این راستا، رفتار دولت
«لوی اشکول » با بیت المقدس شرقی، از همان آغاز با رفتار این دولت در سایر مناطق اشغالی متفاوت بود; از این رو، در ۲۸ ژوئن
سال ۱۹۶۷، مجلس اسرائیل، قانون ۱۹۵۰ را که در آن بیت المقدس غربی پایتخت اسرائیل اعلام شده بود، تغییر داد تا قوانین
اسرائیل بر بخش شرقی این شهر نیز حاکم شود . (۹)

در نتیجه، پس از ۱۹۶۷ و اشغال بخش شرقی قدس و الحاق آن به بخش غربی و سایر اراضی اشغالی قبلی، بار دیگر رژیم
صهیونیستی تمام شهر بیت المقدس را، به عنوان پایتخت خود اعلام کرد که این نیز، از سوی جامعه جهانی به رسمیت شناخته
نشد; اما صهیونیست ها از جمله حزب کار، از این داعیه خود هرگز دست برنداشتند و مدام آن را تکرار کرده اند، چنانکه اسحاق
رابین – نخست وزیر وقت دولت کارگری – در آستانه امضای توافق نامه اسلو، در سال ۱۹۹۳ در سخنرانی خود در پارلمان اسرائیل
تاکید کرد: مسئله بیت المقدس نباید در توافق نامه ذکر شود، زیرا قدس پایتخت واحد و ابدی اسرائیل است . (۱۰)

همچنین از سال ۱۹۹۴، وزارت کشور رژیم صهیونیستی به اقدامات خود علیه حق اقامت فلسطینی ها در بیت المقدس شتاب
بخشید . برای نمونه مقررات جدیدی وضع کرده است که بر اساس آن، فلسطینی های بیت المقدس باید ثابت کنند که محل
زندگی آن ها در درون محدوده شهری بیت المقدس است . در یک کلام می توان گفت که وضع این شرایط و مقررات ویژه، به آن
دلیل است که آن ها را درتنگنا قرار داده تا درنهایت خانه و کاشانه خود را رها کنند، و از بیت المقدس خارج شوند . آنگاه برای رژیم
اشغال گر فرصتی حاصل می شود تا وانمود کند که فلسطینی ها، خود به ماندن در بیت المقدس تمایلی ندارند، و چون زمین هایشان
بدون صاحب است، پس دولت صهیونیستی حق دارد، این زمین ها را به اراضی دولتی تبدیل کر