پاورپوینت کامل تلویزیون دارد قد می کشد ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تلویزیون دارد قد می کشد ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تلویزیون دارد قد می کشد ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تلویزیون دارد قد می کشد ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

۳۰

باید اعتراف کنیم که دریکی دو سال اخیر، روند مجموعه سازی در تلویزیون بسیار رشد کرده است و با رشد خود همه برنامه های
سیما را رشد داده است . پس از امام علی و شب دهم، اکنون ما شاهد سریال های جذاب، درست، عمیق و دلپذیری نظیر هزاران
چشم، پاورچین، دوران سرکشی، خاک سرخ، ملاصدرا و مریم مقدس بوده ایم . این آثار نشان داده اند که آرمان گرایی، واقع بینی،
ارزش سبکی و زیبایی شناسانه، جذابیت و همگانیت می توانند با هم جمع شوند، و لازم نیست برای جلب توجه عموم به ابتذال
فرورویم و اگر مسئولانی بنا به تحلیل نادرست خود، این گونه سریال ها را تصویب می کنند، در واقع سطح توقع مردم را تا سر حد
اندیشه های میانمایه خود تنزل می دهند .

در کنار سریال های متفکرانه با سطحی بالاتر از متوسط ارزش های معنوی و فرمی، گونه دیگری از سریال ها ادامه یافته اند که از
همان نوع آثار دچار ابتذال، سطحی نگری، سرهم بندی شده و عبث محسوب می شوند .

اجازه دهید نخست درباره سریال های پر ارزشی که اخیرا تلویزیون تهیه کرده، سخن بگوییم: هزاران چشم و دوران سرکشی .

سریال «هزاران چشم » یکی از درخشان ترین آثار بیست و پنج سال اخیر به شمار می آید . مزایای این سریال آنقدر فراوان است که
می توان در هرگوشه آن فضیلتی مشاهده کرد .

من مایلم نخست درباره شیوه رئالیستی این سریال حرف بزنم، تاکنون مهم ترین مشکل تلویزیون و مدیریت آن ضعف در تحمل
واقع گرایی آثار نمایشی بوده است .

اما سال گذشته و امسال ما شاهد انعطاف دلپذیری در سیاست های تلویزیون بودیم، «دوران سرکشی » و «هزاران چشم » که از دو
کارگردان نامور «تبریزی » و «عیاری » بر روی آنتن رفت، آثاری به شدت واقع گرا بودند و آن چنان تاثیری بر تماشاگران داشتند که
نگاه آنها را نسبت به سیاست بسته صدا و سیما تا اندازه ای تلطیف کردند . این آثار نه فحشا را دامن زدند، نه به نومیدی ختم
گشتند .

تبریزی با پرداختن به ریشه های بحران دختران فراری، ضربه هولناکی بر خواب و رخوت همگان وارد آورد و نشان داد که چه بسا
این دختران جوان بی گناه، قربانیان معصومی هستند که باید به جای نفرین و دشنام به آنان خود را محاکمه کنیم; چه مدیران
خانواده ها و چه مدیران اجتماعی که در حل معضلات نسل جوان دچار رخوت هستند و سستی آنان فاجعه آفرین است . بدیهی
است نظامی که به اصلاح ضعف های خود تمایل داشته باشد، از آینه ای که اثری چون دوران سرکشی پیش چشم اش می نهد،
استقبال خواهد کرد .

از طرف دیگر، کیانوش عیاری هم با سریال «هزاران چشم » و بازی درخشان مهدی هاشمی ما را میخکوب کرد، زیرا با داستان های
«کارو» ی خود، هر بار در پس وقایع روزمره و معمولی، انواع دردها، تحمل ها، پایداری های شریف مردم شرافتمندمان را به نمایش
درآورد; پدری که شب و روز می کوشد و همه بارهای سنگین زندگی خود، دختر شوهر کرده، مادر و همسر مطلقه اش به دوش او
است; مادری که مشکلات دردناک مالی خانواده ای را که هر چه می دود نمی تواند هزینه ها و مخارجش را هماهنگ کند، بدوش
می کشد و با کار مضاعف می کوشد تا شادی و مهر را در محیط خانواده بر پا نگاه دارد و از بی پناهی و معضلات گوناگون کمر خم
نمی کند و همچنان روی پا باقی می ماند، … اینها نمونه هایی از کار زیبای عیاری بوده است . او که سازنده چند فیلم از بهترین
فیلم های سال های اخیر است (نظیر بودن یا نبودن)، در سریال هزاران چشم هم توانسته است، ما را به آگاهی ها و احساسات
انسانی رهبری کند .

این بیان رئالیستی، نه تنها موجب زیان بر ذهن مردم نمی شود، بلکه آنان را متوجه آگاهی های عمیق تر می کند و به آنان روحیه
می دهد، و نیز به مدیران گوشزد می کند که در پی حل معضلات زندگی مردمی باشند که بهترین مردم دنیا به شمار می آیند و حق
دارند که صدای خود را از صدا و سیمای وطن خود بشنوند . چهره زندگی، دردها، کمبودها و اعتراضات خود را در آینه جام جم
ببینند و از این طریق صدا و سیما رنج ها و آوای مشکلات شان را به گوش مسئولان برسانند . سریال هایی چون دوران سرکشی و به
ویژه هزاران چشم که اخیرا پخش شد، چنین آثاری است . هنری که با واقعیت بیگانه نیست و ما را فریب نمی دهد و ما را محجور
نمی پندارند و اجازه می دهد که جملگی باهم به بازخوانی بحران ها و طرح پرسش های زندگی خود بنشینیم .

واقعیت این است که در سریال «روشن تر از خاموشی » هم اتفاق مبارکی افتاده است که خواهم گفت:

واقعیت آن است که ملاصدرا از سریال خوش ساخت «شب دهم » زودتر ساخته شد، اما دیرتر به نمایش در آمد . کسانی که
پنداشته اند حسن فتحی اول شب دهم را ساخت و سپس ملاصدرا را، دچار تاسف شدند، چون روی هم رفته این سریال از آن یکی
بهتر بود، اما اگر ما تاریخ درست ساخته شدن سریال و نمایش پس و پیش آن را مدنظر قرار دهیم خواهیم دید که حسن فتحی در
کارش گام های آشکاری به جلو برداشته است . ملاصدرا البته یک نگاه داستانی به دوره ای از تاریخ ایران است که محل جوشش
مهم ترین حوادث تاریخی، نقاط عطف و محل منازعه میان نگرش های مختلف است .

اولا باید پرسید که ما تا چه اندازه حق داریم که در مورد شخصیت های واقعی، تعیین کننده، عمیق و دوران ساز، هاله ای از
افسانه های گوناگون برپا نماییم . سینماگر، براساس خیال خود ملاصدرایی می سازد که هیچ سنخیتی با شخصیت تاریخی و واقعی
آن حکیم عظیم الشان ندارد . بدتر از همه، سریال آنچنان در ماجرای ملودراماتیک عامه پسند فرو می رود که امکان آشنایی ژرف
تماشاگر را با دریای مکاشفات، حکمت ها، و راه حل های فکری آن حکیم متاله ناممکن است، در حالی که سریال های علمی بدون در
غلطیدن در دام روایت خشک، در عین حال باید به معرفی عمیق شخصیت علمی و نگرش ها و مسایل واقعی او همت بگمارند و آن
شخصیت را تا سر حد قهرمانان معمولی ملودرام ها فرو نکشند .

به نظر من این جنبه، مهم ترین ضعف این سریال بود و نباید به آن بی توجه بود . ما حق نداریم به نام جذابیت، از فرمول های
سینمای عامه پسند، برای ترسیم زندگی بزرگانی استفاده کنیم که سرمایه های بزرگ معنوی ما هستند; حتی غرب هم با بزرگان
خود اینچنین رفتار نمی کند و در آثار سینمایی تا حد ممکن، کانون های علمی و فکری شخصیت تصویر شده را بیان می دارد:
فیلم هایی که برای فروید و انیشتین، و سریال هایی که برای مادام کوری، پاستور ساخته شد، می تواند نمونه آموزنده ای برای ما
باشد .

در این سریال ها تهیه کننده ذوق زده از امکان جذب عاطفی تماشاگر، مسایل اصلی زندگی بزرگان را فدای قصه های خیالی و پوچ
نکرد و سریال ها و فیلم ها، علیرغم داستانی بودن، وقار، متانت، واقع گرایی، هدف اصلی و عمق خود را از دست ندادند . به نظر من
در سر