پاورپوینت کامل مخاطب گرایی بر پرده سینمای ایران ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مخاطب گرایی بر پرده سینمای ایران ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مخاطب گرایی بر پرده سینمای ایران ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مخاطب گرایی بر پرده سینمای ایران ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

در نوشتن درباره فیلم های یک جشنواره، نیروی عظیمی وجود دارد که نویسنده را به سخنی کلیشه پردازانه سوق می دهد .
الگوهای نوشتن هم، اگر چه قالبی یگانه نیست، اما آن چنان محدود است که می توان از تنوع آن چشم پوشید:

– ما مجددا از ضعف بسیاری از فیلم ها گله می کنیم .

– درباره بحران سینمای مؤلف و جشنواره ای سخن می گوییم .

– به بررسی تلگرافی و چند سطری برخی از فیلم ها می پردازیم .

– کمی هشدار، کمی نومیدی و بالاخره کمی چشم انداز، سال آینده را با نوشته همراه می کنیم .

– اندکی به حواشی جشنواره، مدیریت آن، انتقاد هر ساله درباره آشفتگی اجرا و به هم خوردن برنامه ها می پردازیم و … .

تنها مجله ای که به فیلمنامه اختصاص کامل دارد، این الگو را در قالب تحلیل گذرای فیلمنامه ها پیش می برد، مجله ای که به وجوه
فنی سینما علاقمند است، توجه خود را به عناصر صنعتی، ساختکاری و ساختاری معطوف می کند و مجله ای هم که حکم
پدرخوانده مجلات فیلم را ایفا می نماید، سعی خواهد داشت که نقش خود را در گزارش جشنواره تکرار نماید .

بدیهی است که طرفداران سینمای آوانگارد، از کم لطفی های سیاست کنونی نسبت به آثار پیشرو و طبعا کم مخاطب گله خواهند
کرد، و مجلات دوستدار سینمای پرمخاطب و داستان پرداز و سرگرم کننده، در صورت اقبال جشنواره به این گونه آثار، روی
خوشی به آن نشان خواهند داد، و باز بدیهی است که نوشته هایی که خلاف ذائقه حاکم بر مجله باشند، در موقعیت نامساعدتر و گم
و گورتری منتشر می شوند و مطالب موافق با سلیقه مجله، گل سرسبد مطالب خواهند بود و … و دیگر هیچ!

مجال نوشتن درباره آثار جشنواره و خود جشنواره اینسان به پایان می رسد . این کلیشه خود حاوی نوعی سنت نوشتن است که به
داد نویسندگانی می رسد که کمتر فرصت گفت وگوی بدیع و نوآورانه دارند . اینکه جشنواره فیلم فجر در تصمیم گیری در خصوص
ماهیت خود سرگردان است و نمی داند که چگونه جشنواره ای می خواهد باشد، البته خود حرفی است مکرر که مثل چاشنی
خورشت، به همه این حرف ها می تواند اضافه شود .

اجازه بدهید در همین ابتدا کار بگویم که تصمیم گرفته ام، در این متن به نقد مخاطب گرایی بپردازم; هیچ کس مخالف سینمای
پرمخاطب نیست، مهم آن است که شما با چه دیدگاهی درباره این سینما سخن می گویید .

پیش از تقسیم بندی در ارتباط با بیست و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر، باید به نکته ای اشاره کنم; در میان ما سنت
نادرستی رایج است که هرگز اجازه نمی دهد که فهم صحیح، منطقی و مؤثری از مشکلات خود داشته باشیم .

ما یا از روی ناآگاهی و یا نیات سودجویانه خاص، بر حقیقت اشیا و رویدادها پرده می کشیم و با علم کردن مشتی اسباب فرعی و یا
برجسته کردن معلول ها به جای علل واقعی، سبب گمراهی فهم درست از ماجرا می شویم . در نتیجه بحران ادامه می یابد و همواره
چیزی قربانی می شود; چیزی بی گناه که غالبا معتبرترین دارایی ما است .

من معتقدم که اکنون نوبت سینمای فرهنگی است; به بهانه سینمای مخاطب گرا این سینما مورد بی اعتنایی قرارگرفته است; تو
گویی این سینمای مستقل ایران است که موجب بحران ساختاری جامعه، بحران مزمن صد ساله سینمای ایران که بحران ساختی
کشور پیرامون پیوند دارد و بحران مدیریت ربع قرنی اخیر در کنار همه بحران ها شده است; به اضافه مشکلات اقتصادی –
اجتماعی جامعه و نیز توفیق تلویزیون، اینترنت و DVD که کار و کسب سینما را کساد کرده است . راستی امسال جشنواره چند
اثر قابل توجه داشت که می توانند مخاطب جلب کنند؟

میهمان مامان; داریوش مهرجویی با «میهمان مامان » نشان داد که فیلم سازی پرتوان در ساختن آثار اندیشگونی است که در عین
حال سرگرم کننده است و فیلم او لایه های مختلفی را بر روی هم سامان می دهد .

داستان میهمان مامان داستان ساده ای است; زنی در خانه ای قدیمی و مستاجری که مستاجران دیگری هم در آن زندگی می کنند،
باخبر می شود که خواهر زاده او (که او را سرهنگ می خواند) با همسرش که تازه با او ازدواج کرده، به دیدنش می آید . گلاب آدینه،
نقش این زن را ایفا می کند آنان وضع خوبی ندارند . در خانه چیزی که به لعنت شیطان بیارزد، وجود ندارد . زن و بچه ها با هزار
زحمت اطاق ها را تمیز می کنند و پسر کوچک خانواده به پدر خبر می دهدکه میهمان می آید و با خود میوه بیاورد . مرد با هندوانه
از راه می رسد . شغل او سیاه لشکر فیلم ها بوده و حالا بلیط فروش و جاروکش سینمایی است که صاحبش می خواهد سینما را
ببندد و تغییر کاربری بدهد .

مرد عشق فیلم است; آرتیست مآب است و معلوم نیست که از روی ساده لوحی یا با نقشه ای زیرکانه، جلوی میهمانان از فقر و میوه
پوسیده خوردن خود می نالد . مادر خانواده با هزار زحمت از میهمانان پذیرایی می کند و به لحظه خوش خداحافظی می رسند، اما
شوهر زن با اصرار می خواهد که میهمانان شام بمانند; در خانه هیچ چیز نیست، نیم کیلو برنج، پنجاه گرم نخود و السلام!

با این همه، معجزه وار و با کمک همسایگان، شام رنگینی فراهم می آید و همه خوش و شاد می خواهند خداحافظی کنند که مرد
باز اصرار می کند که شب بمانند و فردا برای آنها کله پاچه بخرد . اینجاست که گلاب آدینه دچار حمله قلبی می شود، البته ماجرا به
خیر و خوشی تمام می شود .

نکات لایه دار فیلم به چه چیز مربوط است؟

۱ . مهربانی مردم و یاری در وقت بحران ها .

۲ . فرهنگ پناه بردن به خدا و مسئولیت ناپذیری .

۳ . وضعیتی تلخ که همیشه رفع و رجوع گذرای مشکلات، سبب عدم اندیشه جدی نسبت به اساس موقعیت ناگوار می گردد .

ظاهرا مادر از سکته نجات یافته و سالم به خانه برگشته است، اما اگر خوب نگاه کنیم، نباید بپرسیم که آیا تغییری در وضع فقر و
نداری و فشار بر زن بیچاره بوجود آمده است؟

علاوه بر این، میهمان مامان در پس زمینه خود، ما را نسبت به بسیاری از معضلات جامعه ایرانی آشنا می کند . کتک خوردن زن
حامله، اعتیاد، پیرزنی که از مناطق جنگی آمده و … ، هر یک داستان های خود را دارند . به نظر من اگر میهمان مامان در روز اول
نشان داده می شد، چه بسا فیلم اول برگزیده تماشاگران هم به حساب می آمد . طنز و شوخی مهرجویی جذاب است; مهرجویی تا
امروز همواره یک صحنه غذاخوری در آثارش داشت که به شدت زیبا اجرا می کرد .

شباهت فیلم به اجاره نشین ها و لیلا، نباید ما را بفریبد . میهمان مامان ضمن تبعیت از سینمای مهرجویی، ویژگی های خود را دارد
.

مارمولک، چون درباره فیلم برگزیده تماشاگران، یعنی مارمولک، جداگانه حرف می زنم، در این نوشته از آن چشم می پوشم .

دوئل; دوئل با هزینه های فراوان، فیلمی با جلوه های ویژه خیره کننده و فضاسازی آغازین جذاب، اما فیلمنامه ای ضعیف، اصلا
نمی تواند کشمکش و کشش عمومی ایجاد کند . قالب جدال قبیله ای و عشیره ای، قابلیتی برای همذات پنداری با مردم و جوانان
شهر مدرن ندارد . دوئل اثبات می کند که برای فیلم خوب ساختن، سرمایه کلان کافی نیست; درباره دوئل نیز مفصلا خواهم
نوشت .

بوتیک; بوتیک یک اثر بی مدعای بسیار جذاب است که یک کلانشهر را به تصویر می کشد و همه را غافلگیر کرده است .

در یک خانه مجردی، چند پسر زندگی می کنند که یکی از آنها فروشنده یک بوتیک است .

روزی دختری سر راه او قرار می گیرد که عشق رفتن به امریکا در سر دارد; از خانه فرار کرده و با دوستانش در یک خانه دانشجویی
زندگی می کند و چون سهم خود را نپرداخته، عذرش را می خواهند; او با جهانگیر برخورد می کند و پسرک عاشق او می شود . اما
دختر چشم به ثروت او دارد، برای همین صاحب عیاش بوتیک برای او دام پهن می کند و دخترک تن می دهد و پسر، مرد زنبازی را
می کشد .

بوتیک نگاه جامعه شناسانه به وضعیت و سرگشتگی نسل جوان ما دارد و ضمن افشاکردن فسادهای رایج، موقعیت تراژیک جوانان
را گوشزد می نماید .

یکی از درخشان ترین آثار جشنواره «شهر زیبا» ساخته اصغر فرهادی است که سال گذشته هم فیلم خوب «رقص در غبار» را ساخت .

قدمگاه، اشک سرما و گاوخونی هم آثار قابل اعتنایی هستند; این آثار چقدر می توانند به جلب مخاطب بپردازند و معضلات
سینمای ایران را حل کنند؟

سربازان جمعه – کیمیایی; دیگر عادت شده است که کیمیایی فیلم بسازد و ما معتقدیم که او یک سخن همیشگی را تکرار می کند;
اینکه کیمیایی تغییر یافتنی نیست; ته کشیده است . سرشار از خشونت چاره ناپذیر است . رفاقت های کهنه شده او کهنه تر شده
است; فیلم انسجام ندارد; یک سکانس عاطفی و پر تاثیر و با هیاهو، و بقیه از هم گسیختگی است; جای چاقو را با چماق و جای
کلاه مخملی ها را با جوان های سرباز عوض می کند، اما روح فیلم همان روح قیصر است; آدم ها ظاهرا عوض شده اند، اما ماهیتا
همان آدم ها هستند که بودند . کلمات قصار همان مونولوگ ها و همان افرادی که از همه طلب کارند و خود را تافته جدا بافته
می دانند و به جای جوانمردی مدام ادعا می کنند و حرفش را می زنند، همان دنیای محدود و بسته، و همان ارتجاع مضاعف، شاید
همه اینها درست است و آدم باید نگران کیمیایی باشد .

این همه شکست و تنهایی، او را شبیه قهرمان های آثارش کرده است . اما باید پرسید که مگر قرار است یک فیلمساز تمام عمر
فیلم های موفق پرفروش بسازد؟ سربازان جمعه تلاش کیمیایی است تا همه چیزهایی را که دوست دارد در یک فیلم جمع کند; هر
چند جمع آوری او موفق نیست، به انضمام یک آدم از طبقه مرفه که کیمیایی هرگز نسبت به آنها حس خوبی ندارد و گنجینه همه
مرض ها و انحراف ها هستند و خانواده این رفیق ثروتمند که با قهر و کتک دوستی اش پذیرفته می شود، دچار نکبت است که قرار
است رفقا نجاتش دهند .

اغراق کیمیایی چه علتی دارد؟ چرا او دوست دارد، همه چیز را بدتر از آنچه هست، نشان دهد؟ به هرحال در سربازان جمعه،
کیمیایی خودش است، اما خودی که پیر شده است; امیدوارم او دوباره جوان و سر حال شود .

ننه گیلانه رخشان بنی اعتماد; به نظر من «ننه گیلانه » رخشان بنی اعتماد، بهترین فیلم او است . بازی دلربای معتمد آریا و نیز
بهترین بازی رادان که بازیگر خوبی نیست، اما نکته هایی وجود دارد که می توانست این قصه را جذاب تر کند . شنیده ام که
بنی اعتماد می خواهد آن را به فیلم بلند تبدیل کند و جا دارد که این کار را انجام بدهد .

قصه در فضای نوروزی می گذرد که قرار است امریکا به عراق حمله کند و می کند; در یک نقطه ییلاقی در کوه های اطراف
لاهیجان، در مسیر دیلمان، زنی روستایی و سالخورده، تنها مشغول مراقبت از پسر جانبازش است که افلیج است . او منتظر خانمی
است که هر سال به آنها سر می زند و آرزو دارد که زن جوان به عقد پسرش درآید . او منتظر دکتر است و مسافران هم می آیند
لحظه ای توقف می کنند و از ننه گیلانه سیگاری می خرند و می روند . زنی که در جوانی می خواست با پسر ننه گیلانه ازدواج کند
هم به همراه دو فرزندش می آید .

بنی اعتماد باید به این مسافران می پرداخت; آدم هایی با فرهنگ های گوناگون و درآینه این عابران، فضای ژرف تری را تصویر می کرد
.

علیرغم بازی درخشان معتمد آریا، لحظاتی مهر و نوازش او، ماهیت یک مادر روستایی ییلاق نشین و گالش لاهیجانی را از دست
می دهد .

جدا از لهجه، حرکت های او که بسیار تردستانه از رفتار زنان روستایی تقلید می کند، زیرلایه بسیار ظریفی دارد که تنها با هوش
ترین گیلانی ها متوجه می شوند نوازش موهای یک پسر افلیج جوان، به وسیله معتمد آریا، بیشتر با شعور آمیخته شده نه با حزن،
اما به نظر من با این همه این معتمدآریا بهترین بازی همه عمرش بود .

× × ×

مزرعه پدری; مزرعه پدری یک فیلم ضدجنگ است; اکنون ملاقلی پور هم دوست دارد که به جای شعر حماسه تصویری، شعر
ناکامی های مصور از جنگ را بسازد . باید اعتراف کنم که اگر از خطای روایت دو زمانی مزرعه پدری بگذریم، این فیلم، فیلمی
بسیار گرم تر از دوئل است و دارای ساختار دراماتیک بسیار قوی تر و هوشمندی های کارگردانی بیشتری است .

فیلم سرشار از تصاویر هولناک جنگ است و به نظر من، گرچه دوئل از این بابت از امتیاز بزرگی برخوردار است که باید قدرش را
دانست، ولی علیرغم این، باید اعتراف کنم که صحنه هایی که به نحو هول آور و آخر الزمانی ناگهان انسان و هرچیز پودر می شود، در
مزرعه پدری به صورتی تاثیر گذارتر با داستان گره خورده است . ملاقلی پور در ترسیم فضای رفاقت های حماسی استاد است .

من دوست دارم بحث فیلم سرگرم کننده هالیوودی را به صورت عمیق تری پیش ببرم . اکنون این طور وانمود می شود که معجون
شفا دهنده همه دردهای ما رابطه با امریکا است . در حالی که مشکلات ما ریشه ای است و باید ساختارهای بحران مزمن زندگی ما
به درستی شناخته و حل شود . با روش های مستبد، با اتکاء به یک سرمایه داری معیوب، دلال و نامولد، تن آسا و رانت خوار، با انواع
زیر پا نهادن حقوق قانونی فرد و جامعه، نمی توان صرفا با افتادن به آغوش این یا آن ابرقدرت، مسایل خود را حل کرد .

اگر سیاست بازان جوان که فاقد دانش و آگاهی سیاسی کافی هستند، به اضافه جوانان ساده دلی که چیز زیادی از سیاست
نمی دانند، فکر می کنند گزینش یک زندگی شبه امریکایی و پذیرش سلطه، دوای همه دردها است، این سطحی نگری که هربار
ملتی را به سیاهچال شرایط کابوس گونه ای می افکند، عملا راه به جایی نمی برد .

حال بازتاب همین سطحی گرایی در سینمای بحران زده ما اسف بار است، مدیریتی که از تحلیل عمیق بحران با اتکاء به نیروهای
متخصص و کنفرانس های کارشناسانه جدی بر نمی آید، هربار با توسل به یک امامزاده، می اندیشد که می تواند از انواع مشکلات
سینمای ایران رها شود . امروز هم منتقدان ژورنالیست سطحی و نیز عناصری سطحی مدیریت سینما می اندیشند که کلید همه
بحران های ما همین گردن