پاورپوینت کامل تاریخ نگاری و تاریخ پردازی ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخ نگاری و تاریخ پردازی ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخ نگاری و تاریخ پردازی ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخ نگاری و تاریخ پردازی ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

۲۰

تفاوت داستان با رمان در همین نکته است که داستان مبتنی بر واقعیات است و تنها در پر کردن خلاهای آن از حدس و گمان بهره
می جوید، در حالی که رمان از همان آغاز، بر تخیل استوار است و چون در داستان، اصراری بر یافتن جزئیات یک پدیده از دل
واقعیت ها نیست، داستان سرا به خود اجازه می دهد که گاه به آفرینش عناصری دست بزند که جذابیت و هماهنگی بیشتری
برخوردار باشد .

بنابر آنچه گفته شد، می توان تفاوت تاریخ و داستان را چنین بیان کرد:

× داستان برخلاف تاریخ در همه داده های خویش بر واقعیات استوار نیست و به همین جهت، هیچ محدودیتی در خلق و ساختن
ندارد، در حالی که تاریخ نمی تواند خارج از واقعیت سخن براند .

× داستان به کاویدن و پژوهیدن نیازی ندارد و می تواند براساس گمان ها و حدسیات به پیش رفته و تصویری را ارائه دهد، ولی
تاریخ تنها به کشف و پرده برداری دست می زند، حتی برای پر کردن خلاها .

× داستان فن و هنر است که بر توانایی و حافظه استوار است، بی آنکه نیازی به دانش و اطلاعات واقعی داشته باشد، اما تاریخ
دانشی مبتنی بر روش های تعریف شده است .

به هر روی، مشابهت اندکی میان داستان و تاریخ وجود دارد که گاه تشخیص مرز میان آن دو را برای بسیاری ناممکن می سازد و
همین امر موجب می گردد تا داستان سرایان به عنوان تاریخ نویس معرفی شوند و مدعی گردند حتی به معارضه با مورخین برآیند و
چون در داستان ها هیچ زاویه ای مخفی نیست و یک پدیده به صورت کامل و زنده عرضه می گردد، در داوری توده مردم و در نگاه
عامیانه مطلوب تر است و این خود زمینه ای برای پیروزی داستان سرایان به شمار است .

ج . تاریخ و هنر تصویری: هنر زاده لطافت روح انسانی و برخاسته از توانایی صورت گری آدمی است . تشابه این دو در آن است که
تاریخ به ظاهر، به تصویر نوشتاری پدیده ای دست می زند و هنر تصویر، به عرضه شکلی آن اهتمام دارد، اما بی تردید در نگارگری
ناشی از هنرمندی، این هنرمند است که می سازد، نه آنکه به بازسازی دست بزند . برخلاف مورخ که تمام تلاش و همتش آن است
که براساس داده های تاریخی و یافته های پژوهشی، به بازسازی پدیده ای توفیق یافته و آن را به تصویر بکشد .

در هنر تصویر، مصور از اندیشه و خیال خویش استفاده می کند و آن گونه که پسندیده تر و کامل تر می نماید را شکل می دهد، مگر
اینکه در عالم واقع و خارج چنین چیزی نباشد . بدین جهت می توان هنر تصویر را از جهتی با رمان، و از جهت دیگر با داستان
همانند دانست و تمایزات آمده در آنجا میان رمان و داده با تاریخ، در اینجا گفتنی و قابل تامل است .

×××××

۳ . تاریخ چیست؟

براساس آنچه تاکنون گفته شد، شمایی از تاریخ در ذهن نقش می گیرد، اما همچنان جای این پرسش مطرح است که به چه چیزی
تاریخ می گویند؟ متفکران در پاسخ به این سؤال بسیاری قلم زده اند، به ویژه در سال های اخیر کتاب هایی در حوزه فلسفه نقدی یا
تحلیلی تاریخ به نگارش در آمده که مهم ترین هدف آن ها روشن سازی دانش تاریخ و روش پژوهش آن بوده است .

موضوع علمیت تاریخ از بحث های جدی در علوم است; برخی از آن رو که تاریخ دارای اصطلاحات ویژه نیست و نیز قوانین و
قواعدی تغییرناپذیری را نمی توان در آن نشان داد و هم چنین قضایای تاریخی تکرار ناپذیر و غیر قابل تجربه اند، آن را از مقوله
دانش بیرون دانسته و در حد هنر و داستان فرو کشیدند . اما عده ای دیگر بر خلاف تصور و متفاوت دانستن دانش های انسانی از
علوم تجربی، به مشابهت تاریخ با دیگر علوم انسانی و صعوبت استخراج قوانین آن پرداخته و آن را به عنوان دانشی دارای روش
تعریف شده معرفی کرده اند، به هر روی، تاریخ در دنیای کنونی دانش روشمند و مبتنی بر اصول و قواعد و تجربه پذیر است و به
مانند دیگر علوم، به تخصص ویژه ای نیاز دارد تا کارآمدی لازم را داشته باشد; بر این اساس، می توان به تاریخ همچون دیگر علوم
نگریست و از آن تعریفی ارائه داد، اما پیش از آن ذکر دو نکته اساسی لازم است:

یکم . آنکه چون تاریخ با انسان و عملکرد انسانی سروکار دارد و عمده کوشش وی کشف زندگی آدمیان گذشته است و از دیگر سو،
چون انسان هان در جهان با یک دیگر هم گونی ها دارند هستند، آگاهانه یا ناخودآگاه، مورخ به نگاهی هم دلانه روی کرده و از دریچه
خواسته ها، دیدگاه ها، میل ها و احساسات و عواطف خویش به تصویرگری می پردازد و هرگز نمی توان چنین روی کردی را از مورخ
بازستاند، چنان که در دانش اجتماعی، علوم تربیتی، انسان شناسی و دیگر دانش های مرتبط با انسان، این نکته آشکار است . این
نگاه هم دلانه گاه کار آمدی ویژه دارد و می تواند در فهم درست عملی یا رابطه ای کارگشا باشد و گاه زمینه تحلیل رویدادی را
فراهم می سازد و گاه موجبات تحلیل های نادرستی می گردد که به آن اشاره خواهد شد .

دوم . آنکه تاریخ که پیشینه حیات انسانی را باز می نماید، هیچ گاه بی پیش داوری شکل نمی گیرد; هر مورخی، حتی آنکه مدعی
بی طرفی است، متاثر از فرهنگ ها و سنت ها، عقاید و تب آورها، علاقه ها و کینه ها، و آموزه ها و آمیزه هایی است که شخصیت او را
شکل داده اند و چنین شخصیتی چون به ارائه تصویری از گذشته روی می کند، رنگ و لغابی از خویشتن را بر آن فرافکنی می کند;
بدین جهت هر تاریخی را باید با رنگ مورخ دید .

حال می توان تعریفی از تاریخ ارائه کرد و گفت که تاریخ کوشش و پژوهشی روشمند از ناحیه مورخ، برای کشف و نشان دادن
واقعیت های گذشته است; با این تعریف، چند ویژگی را می توان در تاریخ نشان داد:

الف . تاریخ در پی کشف، بازسازی و نشان دادن واقعیت هایی است که درگذشته زندگی آدمی رخ داده است و مورخ با بهره گیری از
روش ها و ابزاری می کوشد تا فاصله زمانی میان خود و پدیده را پر کرده و آن را به درستی به نظاره بنشیند و آن گاه ارائه کند .
مورخ در این نگاه، با توهمات و خیالات سروکار ندارد و نمی تواند گمان های خویش را نشان دهد; او فقط واقعیت ها را، به زعم
خویش، نشان می دهد; هر چند ممکن است در این کار توفیق نیابد، ولی اجتهاد و کوشش وی جز این نیست .

ب . مورخ برای در نوردیدن فاصله میان خویش و پدیده، از ابزار خاص بهره می گیرد و اسلحه و چشم مورخ جهت دیدن رویداد
گذشته، منابع و روایات هستند که البته ممکن است منابع به صورت غیر مکتوب نیز باشد، اما این تنها راه ها دست یابی مورخ به
گذشته است تا بتواند براساس آن، یافته های خویش را قابل عرضه سازد . مورخ در مقام گردآوری اطلاعات، نمی تواند بر خواب،
گمان و دانش غیبی تکیه کرده و براساس آن به عرضه و واقعه بپردازد .

منابع و روایات که ابزار مورخ در نگاه به گذشته هستند، لزوما باید به پدیده مورد بحث پیوند خورده و با آن تقارن زمانی داشته
باشند و باید پیوستگی سند و روایت و منابع با رویداد کشف گردد و این یکی از مسایل حساس و مهم در تاریخ است .

اعتبار داده های تاریخی، گذشته از آنکه به ناقل و راوی تکیه دارد، بیشتر و پیش تر از آن به مقارنه با واقعه پیوند خورده است . موثق
بودن راوی و واسطه، جزیی از اعتبار خبر است; به ویژه آنکه شاخصه هایی که برای ثقه بودن راوی شمرده می شود، گاه خود مایه
عدم اعتبار می گردد; آنجا که او واسطه در نقل، نه شاهد واقعه باشد و آنجا که راوی از حدسیات، نه حسیات سخن دارد، بر عدم
اعتبار گفته های او بیشتر می توان پای فشرد .

مآخذ تاریخی در یک نگاه به دو دسته اند:

۱ . منابع، اعم از مکتوب یا غیر مکتوب و آن مجموعه اسناد، آثار بقایا و نوشته هایی است که از زمان وقوع حادثه یا نزدیک به آن، به
ادوار بعدی منتقل شده است .

۲ . تحقیقات که به مجموعه پژوهش و تلاش هایی گفته می شود که براساس منابع شکل گرفته اند; بنابراین منابع از اعتبار اولی
برخوردارند و تحقیقات در صورتی اعتبار می یابند که یافته های آن ها در داده های منابع ردپایی داشته باشند، در غیر این صورت
نمی توان هیچ اعتباری برای آنها قایل شد; هر چند از انسان های بزرگ و شایسته سرزده باشد . توضیح بیشتر در بند بعدی
پی گیری می شود .

ج . مورخ هرگز واقعیات تاریخی را، به تعبیر والش، همچون ماهی بر روی میز مطالعه خویش ندارد، بلکه واقعیات گذشته از لابه
لای مآخذ و به طرق گوناگون برای او مکشوف می گردد و بی تردید هیچ گاه تمامی زوایای یک واقعه کشف شدنی نیست . این جا
است که مورخ با قدرت تحلیل گرانه خویش، به پرکردن شکاف ها و خلل ها دست می زند، اما این عمل، هرگز نباید برخاسته از
خیال بافی و تصورات واهی باشد، بلکه گمانه هایی برخاسته از اطلاعات کوچک و ریزه های خامی است که مجموعه آنها چنین
گمانه زنی ای را مسیر می سازد، اما در عین حال مورخ نمی تواند آنها را به عنوان امری مسلم پنداشته و بر آن اصراری نامعقول ورزد،
بلکه همچنان باید به امکان خطا بودن آن توجه داشته باشد .

داده های تاریخی، گاه آن چنان گسسته و پرخلل اند که پیوستگی یک دوره را از هم می گسلند و مورخ تیزبین، با بهره گیری از
اطلاعات متفرقه و پراکنده در منابع مختلف و حتی غیرتاریخی، درصدد بازسازی و پرکردن آنها برمی آید و این مهم ترین کار مورخ
است . اما او هیچ گاه نمی تواند براساس باورها یا احتمالات، بدون پشتوانه اطلاعاتی دست به چنین کاری بزند . ارائه همساز
واقعیات، زمینه فهم بهتر و مجموعی آن را فراهم می سازد که خودگاهی می تواند خلل ها را پرساخته و تصویری یک نواخت عرضه
کند .

کشف واقعیات تاریخی، لزوما از جست وجو در کتاب های تخصصی تاریخ به دست آمدنی نیست، گاهی کتاب های غیرتاریخی، به
ویژه نوشته هایی که در مقام بیان ادبیات زمانه و یا فرهنگ عامه و یا حتی مسایل مربوط به طبیعت و امور دیگر هستند، مواد
بسیار ارزنده ای را در اختیار پژوهشگر قرار می دهند که به