پاورپوینت کامل چرا پایان؟ چرا تداوم؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چرا پایان؟ چرا تداوم؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چرا پایان؟ چرا تداوم؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چرا پایان؟ چرا تداوم؟ ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

۴

(نگاهی گذرا بر علل تداوم جنگ پس از فتح خرمشهر و مقایسه آن با شرایط پایان جنگ)

جنگ تحمیلی زمانی شروع شد که ایران اسلامی به دلیل وقوع انقلاب، حوادث و
مشکلات داخلی و بین المللی، به هیچ وجه آماده درگیر شدن در این هجوم گسترده نبود. در
این صورت تنها راه منطقی، دفاع با قدرت علیه متجاوز و بیرون راندن و تنبیه آن و حصول
اطمینان از عدم تجاوز دیگر بود. این مبنای استراتژی ایران در طول جنگ تحمیلی بود و
به رغم هزینه های زیاد جنگ، تا آخرین روز آن تعقیب می شود.

درباره به طول انجامیدن جنگ، دو سئوال مطرح می شود:

۱. آیا امکان نداشت جنگ تحمیلی در مدت زمان کوتاه تری خاتمه یابد؟ به عبارت
دیگر در بعضی از زمان ها که موازنه نظامی و سیاسی به نفع ایران بود، چرا دولت ایران
اقدام به پایان دادن جنگ نکرد؟

۲. چه مؤلفه های جدیدی در پایان هشتمین سال جنگ وارد معادلات سیاسی و نظامی
شد که منجر به آتش بس رسمی شد؟

گفتنی است که از دیدگاه کارشناسان و صاحب نظران، تنها مقطعی که می توانست
جنگ به پایان برسد، بعد از فتح خرمشهر بود. اما به دلایل ذیل این امر محقق نشد و
جنگ تا سال ۱۳۶۷ (زمان پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت) ادامه یافت.

الف. بررسی چرایی تداوم جنگ بعد از فتح خرمشهر

اگر صلح را مجموعه ای از آتش بس، عقب نشینی، تعیین متجاوز، تأمین خسارت های
وارده و… بدانیم، باید بگوییم که در آن زمان، هیچگونه پیشنهاد صلحی با خصوصیات
فوق ارائه نشد و شورای امنیت و دیگران تنها آتش بس ـ و در واقع حالت نه جنگ نه صلح
ـ را توصیه می کردند. در آن زمان طرحی که متضمن صلح واقعی باشد و شناسایی متجاوز
و پرداخت غرامت را نیز شامل شود و تضمین برای عدم تعرض مجدد داشته باشد وجود
نداشت و پیشنهادهای ارائه شده، تنها در حد آتش بس و مذاکره طرفین بود. با توجه به
پشتیبانی یک طرفه و مذاکره طرفین بود. لذا این امر با توجه به پشتیبانی یک طرفه و
آشکار دولت های بزرگ و نهادهای بین المللی از عراق، هیچگاه نمی توانست شرایط ایران
را برای یک صلح واقعی و شرافتمندانه محقق سازد. به این ترتیب ایران، دلایل منطقی و
عقلانی برای ادامه جنگ داشت. این دلایل عبارت بود از:

۱. شرایط ایران برای صلح (شناسایی و تنبیه متجاوز، پرداخت غرامت از سوی عراق)؛

۲. مرزهای ایران تأمین نداشت. نقاطی در شلمچه، طلائیه، فکه و قصرشیرین در
اشغال عراق بود. شهرهای سومار، نفت شهر و مهران عملاً در اشغال دشمن بود و امکان
آزادسازی این نقاط از راه مذکور غیرمعقول به نظر می رسید و راهی جز ادامه جنگ وجود
نداشت؛

۳. در حالی که نیروهای خودی، پیروزی های زیادی کسب می کردند، توقف در جنگ و
چانه زنی در پشت میز مذاکره، برای آزادی نقاط مرزی آزاد شده صحیح نبود؛

۴. شهرهای آزاد شده (همچون خرمشهر) به علت حضور دشمن در شلمچه، همچنان
مورد تهدید بود؛

۵. توانایی کمی ارتش عراق ترمیم شده و با کمک های همه جانبه دول بزرگ افزایش
هم یافته بود؛

۶. تنها چیزی که ارتش عراق از دست داده بود، روحیه بود که با توجه به روحیه
فرماندهی آن (شخص صدام)، این مسئله نیز پس از مدتی قابل ترمیم بود؛

۷. در حالی که نیروهای جمهوری اسلامی در نوار پیروزی قرار داشتند، توقف ناپایا در
فراز قدرت و دادن فرصت مجدد به عراق، زیان هایی به بار می آورد. اگر آن روز جنگ
متوقف می شد و تجربه ای چون مذاکرات سوریه و اسرائیل، بر سر ارتفاعات جولان،
فراروی ما قرار می گرفت و ما ناچار می شدیم بر سر سایر مناطق تحت اشغال، پشت میز
مذاکره با عراق چانه زنی بی حاصل کنیم؛ امروز جامعه، مسئولان وقت را شماتت می کرد.

۸. عراق در نظر داشت با برگزاری اجلاسی سران جنبش غیرمتعهد در بغداد و کسب
ریاست دوره ای این جنبش، برای تحقق خواسته های نامشروع خود، به ایران فشار آورد؛
ولی ایران با حمله به داخل خاک عراق در عملیات رمضان، این امتیاز مهم و حیاتی را از
عراق گرفت.

۹. به همین منظور در مورخ ۲۰ خرداد ۱۳۶۱ جلسه ای در حضور امام خمینی در جماران
تشکیل گردید و موضوع به شور گذاشته شد. از نظر نظامیان شرکت کننده در آن جلسه،
امکان پدافند با توقف روی خط مرزی وجود نداشت، زیرا در اغلب نقاط مرزی هیچگونه
مانع طبیعی وجود نداشت و ایجاد استحکامات جدید نیز یکسال به طول می انجامید و
طی این مدت احتمال حمله مجدد عراق جدی بود. مهم تر اینکه با تکیه بر اصل متعارف
نظامی «تعقیب دشمن» هرگونه توقف پس از فتح خرمشهر یک حرکت غیراصولی بود. به
همین دلیل امام خمینی پس از تردید اولیه در مورد تداوم جنگ در خاک عراق با استماع
دلایل نظامیان و ناامیدی از پذیرش شرایط ایران توسط دولت عراق، به ادامه جنگ و
ورود نیروهای ایران به خاک عراق موافقت نمودند.

علاوه بر مطالب فوق، در تحلیل و تبیین این موضوع نکات ذیل حائز اهمیت است:

یکم: از همان آغاز که جنگ تحمیلی علیه ایران شروع شد تنها راه منطقی دفاع با
قدرت علیه متجاوز و بیرون راندن و تنبیه متجاوز و حصول اطمینان از عدم تجاوز مجدد او
بود. با فتح خرمشهر ما توانستیم قسمت های عمده ای از خاک کشور عزیزمان را از دست
عراق پس بگیریم، اما شرایط بین المللی و منطقه ای و کشور عراق حاکی از این بود که
تمام علل و عوامل که در شروع جنگ توسط عراق نقش داشتند هنوز به قدرت باقی باشند
و مطرح نمودن صلح توسط عراق و فشار علیه ایران برای پذیرش آن صرفا یک نوع
تاکتیک برای خروج عراق از وضعیت پیش آمده می باشد. عوامل شروع جنگ توسط
عراق عبارت بود از:

الف. سیستم بین الملل: در سطح ابرقدرت ها ایالات متحده امریکا که بر اثر پیروزی
انقلاب اسلامی و به دنبال آن جریان گروگانگیری و شکست مفتضحانه عملیات طبس
ضربات پیاپی و سختی از ایران خورده بود نه تنها از هر حرکتی که متضمن ضربه زدن به
ایران می بود استقبال می کرد، بلکه خود در صدد چاره جویی برای انتقام و جبران
شکست های قبلی بود. شواهد و دلایل بسیاری وجود دارد که امریکا مشوق و ترغیب کننده
رژیم عراق در آغاز جنگ بوده است. در سطح قدرت های بزرگ مانند فرانسه و انگلیس که
روابط عمیق و منافع قابل توجهی در عراق داشتند و از وقوع انقلاب اسلامی نیز شدیدا
ضرر خورده بودند، بنیه نظامی عراق را تقویت نمودند. دولت های منطقه خاورمیانه
(دولت های عربی به استثناء سوریه، لیبی و الجزایر) نه تنها به نفع عراق موضع گیری کرده
بلکه از هر نوع کمک ممکن به عراق خودداری نکردند. آنها وجود انقلاب اسلامی در ایران
را خطر بزرگی برای ادامه حکومت نامشروع خود می دانستند.

ب. شخصیت تصمیم گیرنده صدام که در آغاز تجاوز به ایران دارای سه انگیزه عمده
شخصی بود:

۱. تلاش برای کسب رهبری جهان عرب؛

۲. با استفاده از سقوط شاه که براساس دکترین نیکسون به عنوان ژاندارم منطقه انتخاب
شده بود،