پاورپوینت کامل اسلام، غرب و نگره های سحرآمیز ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسلام، غرب و نگره های سحرآمیز ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسلام، غرب و نگره های سحرآمیز ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسلام، غرب و نگره های سحرآمیز ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

معرفی کتاب: التهدید الاسلامی خرافه ام حقیقه؟

نویسنده: جان اسپوزیتو
مترجم: مجید مرادی

نویسنده کتاب، جان اسپوزیتو، از چهره های برجسته آکادمیک و متخصص مطالعات
اسلام سیاسی معاصر در غرب است؛ وی برخلاف بیشتر همتایان غربی خود که با ترس
همراه با تنفّر، از خطری موهوم به نام خطر اسلام و مسلمانان سخن می گویند و چون آن
چوپان دروغگو، فریاد «مسلمانان می آیند را سر می دهند»، تهدید بودن اسلام برای غرب
را به افسانه نزدیک تر می داند تا حقیقت.

اسپوزیتو در این کتاب، تلاش آشکاری را کرده و گفتمان های تمام جنبش های فعال
اسلامی معاصر را تحلیل کرده و در پایان، بر نقطه تاریک در ذهنیت غربی انگشت نهاده
است؛ نقطه تاریک ذهنیت غربی این است که هیچ تفاوتی میان جنبش های اسلامی
جدید نیست و همه آنها از یک ریشه هستند.

هدف غربی ها از این یکپارچه پنداری، از یک سو ساختن دشمنی جدیدی برای خود، به
جای اتحاد جماهیر شوروی و کمونیسم است و از سوی دیگر، توجیه حمایت خویش از
نظام های غیردموکراتیک کشورهای اسلامی، به بهانه ترس از «بنیادگرایی اسلامی» و
«تروریسم».

نویسنده کتاب با پدیده اسلام گرایی، برخوردی کاملاً آگاهانه دارد و از تحلیلگران و
دستگاه های تصمیم ساز در غرب می خواهد، آگاهانه و مسئولانه با این مسئله روبه رو
شوند تا آینده روابط میان غرب و اسلام بهبود یابد؛ از این رو اسپوزیتو، تمییز میان چالش
دینی و ایدئولوژیک و تهدید سیاسی مستقیم را ضروری می داند و بر آن است که باید
تفاوت حقیقی میان وحدت اسلام و تجلیات مثبت متعدد آن در عصر جدید از یک سو، و
واکنش اقلیتی سرخورده و ناامید را درک کرد تا تعامل میان غرب با اسلام دچار مغالطه
نشود.

اسپوزیتو، به درستی به دوگانگی اجتماعی در جهان اسلام، میان نخبگان سکولار و
جامعه مسلمان متمایل به جنبش های نوگرای اسلامی توجه می دهد و غرب را به دلیل
نگاه تردیدآمیز نسبت به این جنبش ها و چسباندن برچسب غرب ستیزی بر آنها سرزنش
می کند. وی ریشه این جنبش ها را به سرخوردگی جوامع خیزش گر عرب در نتیجه شکست
سال ۱۹۶۷ م باز می گرداند؛ جوامعی که نظام های سیاسی ایشان، تقلید از الگوی غرب را
هدف خود قرار داده بودند.

نویسنده با سیری فکری از دوره آغازین اسلام که آن را جامع افکار پیشین یهودیت و
مسیحیت می داند، به این نتیجه رسیده که اسلام نوع جدیدی از نگرش دینی را
طرح ریزی کرده است و این امر موجب ایجاد چالش برای غرب و مسیحیت، در دو سطح
الهیاتی (کلامی) و فرهنگی شده است. این چالش کلامی و فرهنگی سرانجام به وقوع
نزاع های فکری و در نهایت به برخوردهای خونین در جریان فتوحات اسلامی و
جنگ های صلیبی در قرن دوازدهم و سیزدهم میلادی شده است. سپس مسلمانان
عثمانی در نیمه قرن پانزدهم میلادی، موفق شدند قسطنطنیه پایتخت اروپای
ارتدوکس را تصرف کنند و اسلام را در بالکان رواج دهند و به تهدیدی دیگر برای
کشورهای دیگر اروپایی تبدیل شوند.

اسپوزیتو عوامل یاد شده را موجب ایجاد گسست میان غرب و اسلام و مؤثر در پدید
آمدن چهره ای آشفته از اسلام و مسلمانان می داند؛ چنان که جنبش اصلاح دینی در غرب
جدید را نیز در تثبیت ایده «شرارت گری اسلام» سهیم می شمارد و بر آن است که دغدغه
غرب نسبت به اسلام که آن را تهدیدی برای خود می شمرد، همواره تداوم داشته است و در
جنگ بواتییه (قصر شهدا) در سال ۷۳۲ م. و سپس در پشت دروازه های وین، در سال
۱۶۸۳ م چیزی نمانده بود که اروپا به تصرف مسلمانان درآید و اگر شکست مسلمانان در
این دو جنگ نبود، امروزه زبان عربی، زبان رسمی دانشگاه آکسفورد می بود.

نویسنده کتاب، آنگاه به عصر جدید باز می گردد که روابط میان اسلام و غرب در قرن
بیستم، در دو محور اصلی جریان داشته است: جریان استعمار اروپایی و جنبش های
آزادی بخش ملی.

استعمارگران اروپایی به اسلام به چشم دینی خوب می نگریستند و نه به چشم یک
نظام کامل سیاسی. هدف ایشان نیز باز کردن راه به روی خواسته ایشان بود؛ یعنی
نوسازی جوامع اسلامی و تشویق گروه های تبلیغی (تبشیری) مسیحی و قلمداد کردن
مسیحیت به عنوان دیانتی نزدیک تر به پیشرفت و ترقی و معرفی اسلام، به عنوان
دیانتی بر عکس مسیحیت.

این اقدامات زمانی روی می داد که جنبش های اسلامی احیاگر، مانند مهدیون،
سنوسیون و وهابی ها، در افریقا و خاورمیانه و مشابه آنها در هند و بنگلادش و اندونزی،
پس ماندگی جوامع خود را به دوری از ارزش های عالیه اسلام و تلاش استعمارگران در نفوذ
دادن افکار غربی نامتناسب با جوامع اسلامی نسبت می دادند و به ضرورت بازگشت به
اسلام اصیل اعتقاد داشتند. به این ترتیب، تصورات مسلمانان نسبت به غرب، در فضای
سیاست های استعماری ای شکل گرفت که هویت اسلامی ملت های مستعمره را تهدید
می کرد.

اسپوزیتو توضیح می دهد که پاسخ مسلمانان به چالش استعمار غربی، در مواضع
متفاوتی خود را نشان داد که از ردّ کامل و عقب نشینی، تا تن دادن به سکولاریسم و
غرب گرایی و یا ایجاد نوعی مدرنیسم اسلامی در نوسان بود؛ نتیجه نهایی عملیات
نوسازی که پس از پیروزی حرکت های ملی بر ضد استعمار غرب جریان یافت، ظهور
نخبگان جدید در جوامع اسلامی است؛ هم زیستی میان مدارس سکولار جدید و مدارس
دینی سنتی، دو نگرش متوازی به جهان پدید آورد که یک نگرش، نگرش اقلیت نخبه
سکولار بود و نگرش دیگر، نگرش اکثریت محافظه کار دارای رویکرد اسلامی. بیشتر
حکام جوامع اسلامی می کوشیدند تا میان میراث اسلامی و روابط فرهنگی ویژه استعمار
غرب که نوسازی از بالا را به وسیله حکومت ها و نخبگان غرب گرا تحمیل می کرد، نوعی
همسازی برقرار کنند و این سخن که نوسازی، همان غرب گرایی و سکولاریزه کردن کامل
جامعه است، تقریبا مقبول افتاده بود.

در این دوران، جریان نوگرای اسلامی ای ظهور کرد که در پی پر کردن شکاف میان
اصلاح گرایان سکولار و اسلام گرایان سنتی بود؛ چهره های برجسته این جریان عبارتند از
سیدجمال، محمد عبده، احمدخان و اقبال لاهوری.

نویسنده همواره بر مبهم و مشوش بودن فهم غربی ها از اسلام و تعمد آنان بر استفاده از
اصطلاحاتی چون «بنیادگرایی» در مورد اسلام گرایان (که متأثر از ذهنیت پروتستان های
امریکایی در مقابل کاتولیک های بنیادگرا است) برای زدن انگ تروریسم بر اسلام تأکید
می ورزد.

ابزارهای تبلیغاتی غربی بر چهره مسلمانان بنیادگرای تروریست مخالف منافع و
دیانت غرب تمرکز کرده اند و جالب توجه اینکه نظام های حکومتی در کشورهای مسلمان
نیز همین اصطلاحات را در خدمت اهداف و توصیف دشمنان داخلی خود به صفات تیره و
شرارت آمیز به کار می برند تا در چالش داخلی خود در جوامع اسلامی، پیروز میدان باشند.

این نظام های سیاسی در این حدّ توقف نکرده اند، بلکه برای خالی کردن زیر پای
جنبش های اسلامی احیاگرا و انقلابی از تظاهر به اسلام، استفاده می کنند؛ چنان که در
لیبی، سود