پاورپوینت کامل «افسانه زندگان» و تحلیل گفتمانی قصه ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «افسانه زندگان» و تحلیل گفتمانی قصه ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «افسانه زندگان» و تحلیل گفتمانی قصه ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «افسانه زندگان» و تحلیل گفتمانی قصه ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

مقدمه

امروزه «افسانه ها»، بر خلاف قرن پیش و قرن های پیش تر، تنها قصه هایی عامیانه ای
برای سرگرمی به شمار نمی آیند، افسانه ها ریشه های ضمیر یک ملت یا مردم را در آیینه
خود بازتاب می دهند و کنش ها و واکنش های فراوانی، هم اکنون متأثر از آن لایه های
پنهان ضمیر جمعی است. قصه ها اسناد مردم شناختی ارزشمندی هستند که
ژرف ساخت های فرهنگی، شاخصه های فرهنگی و نیز خرده فرهنگ ها در آنها قابل
تحلیل است.

هم چنین در قصه ها عناصر مثبت و منفی کنش گر مردم قابل جست وجو است؛ مانند
دیدگاه مردم در مورد رابطه مهتران و کهتران.

باورهای مردم درباره بی پاسخ نماندن ظلم، استهزای مردم نسبت به نوکیسگی و دفاع
مردم از ثغور خودی در برابر اجنبی و نوع واکنش ایشان نسبت به قدرت، جایگاه زنان،
عشق و… و یا به عکس ترس های تاریخی مردمی از تجربه نو، فقدان انعطاف در گفت وگو
با فرهنگ های دیگر، نگرش مردسالارانه و نابرابری طلبانه نسبت به زنان و… .

متن حاضر معرفی یک کتاب بسیار نو، مبتکرانه و خلاق در زمینه افسانه است.

بررسی مردم شناختی قصه های بومی در ایران

روشی که مایل بودم، در بررسی و معرفی «افسانه زندگان» به کار گیرم، روشی مبتنی بر
پدیده شناسی هوسرلی افسانه در مکالمه با انسان شناسی است. به درازا کشیده شدن
متن مرا واداشته است که به معرفی ساده تری بر این اساس اکتفا کنم و به روندی توجه
نمایم که در آن، ماهیات افسانه ای به نحوی پدیده شناختی و استعلایی کاهش یافته و به
نحو آیده تیک انتزاع شده و در حضور آگاهی قرار می گیرد.

هوسرل می گوید: «احکام ما به این جهان مربوط می شود. ما درباره اشیا، روابطشان،
تغییرات آنها و شرایطی که نقششان تعیین تغییرات آنها است و درباره قوانین
دگرگونی های آنها، احکامی گاه فردی [شخصیه] و گاه کلی صادر می کنیم. ما برای آنچه
تجربه بی واسطه عرضه می کند، بیانی همسو با انگیزه های تجربی خود می یابیم؛ از آنچه
به طور مستقیم تجربه شده (ادراک یا به خاطر آورده شده) یا از آنچه مستقیما تجربه
نشده، استنباط می کنیم، به تعمیم می پردازیم و سپس مجددا معرفت کلی را به موارد
خاص اطلاق می نماییم. یا به نحو تحلیلی تعمیم های جدیدی را از معرفت کلی نتیجه
می گیریم.

شناخت های جداگانه فقط به صورت توالی صرف به دنبال یکدیگر نمی آیند. آنها وارد
روابطی منطقی با یکدیگر می شوند، از یکدیگر ناشی می گردند، به یکدیگر ملتصق
می شوند، از همدیگر پشتیبانی می کنند و به این وسیله قدرت منطقی خویش را تقویت
می نمایند.

از سوی دیگر، آنها با یکدیگر تصادم و تناقض نیز پیدا می کردند؛ با یکدیگر توافق
نمی کنند، به واسطه شناخت مطمئن تکذیب می شوند و ادعایشان در شناخت بودن
بی اعتبار می شود.

معرفت طبیعی گام های بلندی برمی دارد [و] به تدریج بر واقعیتی مسلط می شود که از
آغاز به عنوان امری مسلّم برای ما و به صورت چیزی که دامنه و محتوا، عناصر، روابط و
قوانین آن باید جست وجو شود، وجود داشته است.

حال ایده پدیده شناسی هوسرلی چگونه می تواند در بازخوانی گفتارهای بیست و
سه گانه به ما یاری برساند؟ به نظر من از منظر فهم معرفت کلی به موارد خاصی که در
اینجا در قلمرو تأویل افسانه قرار دارد و سنجش شناخت های جداگانه ای که به یکدیگر
«ملتصق می شود» و از همدیگر پشتیبانی می کنند. این شناخت ها از حوزه ایده های
یونگی درباره سمبل های انسانی تا ایده های پدیدارشناسانه، می تواند از یکدیگر ناشی
شود و راه تقرب ما را به ارزش نوآورانه گفتارها هموار نماید. مرور سیاهه گفتارها وسیع
تأویلی، انسان شناسه را باز می تاباند، حوزه ای که از نگره های فمینیستی بهره می گیرد،
بدون آنکه فمینیستی باشد، از نگرش های یونگی بهره مند است، بدون آنکه در یک
برداشت روانشناسانه محصور بماند و ضمنا با احضار نمادها به امروز، رابطه زنده ای از
ریشه های معناپردازانه افسانه را فراهم می آورد.

بهتر است با رجوع به متن، تحلیل قصه هایی را مورد توجه قرار دهیم که سرشار از
بازتاب ضمیر، نگاه، ارتباط شرایط زیستی با الگوهای تفسیر جهان، ریشه های تبیین
هستی و زندگی و در بر دارنده خصایص زندگی ذهنی ـ تاریخی اقوام ایرانی است. این
نوشته حکم معرفی یک خواننده علاقمند به متنی خلاق را دارد که از نگاه نویسنده به
وجد آمده است.

*****

اجازه دهید اعتراف کنم که افسانه زندگان مرا غافلگیر کرد. نخست یکّه خوردم و
انتظارش را نداشتیم. سپس این حس به امکانی برای اشتیاق نو و کشف تبدیل شد. یکّه
خوردم، چون تصور نمی کردم یک کار تألیفی تا به این درجه بدیع و نوآورانه و این همه
بی سر و صدا اتفاق بیفتد. غافلگیر شدم، چون تصور نمی کردم مؤلفی جوان و این همه
فروتن، دریچه تازه ای را در تأویل قصه بگشاید و یک کار پست مدرن را بی هیچ هیاهو و
ادّعا معرفی کند. من بدون مبالغه از کشف خود خرسندم و به خاطر اشتیاق نویی که کتاب
آقای حسن زاده برای مکالمه دیرین با جهان افسانه در من پدید آورد و با کتابش مرا از آن
سرشار کرد، سپاسگزارم. سی سال علاقه من به مطالعه نگره های اسطوره کاوان
استخواندار ایرانی و غیر ایرانی، با دیدگاه های گوناگون و به ویژه کسانی هم چون دکتر
بهار، دکتر شایگان، دکتر ستاری، دکتر آموزگار، دکتر مزداپور و اینک با متن کسی که در
آغاز راه طولانی شکوفایی و نوآوری و یک دور هرمنوتیکی تازه قرار دارد، پاسخی دیگر
یافته است.

باری اشتیاق و کشف، دو حسّی است که مرا مجذوب هستی و چیستی همانستی افسانه
می کند. من خواننده ساده متون اسطوره کاوان و فرهنگ پژوهان هستم و در این خوانش
نیز شاگردی ممتاز به شمار نمی آیم. بنا به حوزه های مورد علاقه و کاری، فلسفه، شعر،
ادبیات و سینما، در معرض وزش نسیم دانایی های انسان شناسی، مردم شناسی،
قوم شناسی و اسطوره شناسی نیز زیسته ام. مطالعه جدی داستان نویسی و خود
داستان نویسی در نوجوانی و جوانی نیز، نه تنها مرا به مرور داستان های مدرن، و مطالعه
رمان ها و داستان های کوتاه بسیاری از داستان نویسان روسی، انگلیسی، فرانسوی، چک،
آلمانی، امریکایی، امریکای لاتین و نویسندگان ایرانی، ترک، چینی، هندی، ژاپنی و
آفریقایی واداشت، بلکه به قصه ها و افسانه های کهن هزار و یک شب گونه نیز علاقمند
کرد. من هنوز توصیف فوکو از قصه های هزار و یک شب را از بهترین توصیف ها از
قصه های کهن و نگاه غفاری به قصه ای از قصه های هزار و یک شب را که بن مایه فیلم
«شب قوزی» است، از جذاب ترین نگاه ها، و نگرش گلشیری از منظر تحلیل ساختاری به
قصه های قرآنی را از بدیع ترین تفسیر و تأویل های فرمی می دانم.

بدون تردید حیات قصه و افسانه با انسان شناسی و مردم شناسی ارتباطی وثیق دارد؛
چنان اسطوره شناسی، باستان شناسی و قوم پژوهی با ادبیات مدرن و پسا مدرن با آثار
جویس یا اومبرتواکو درآمیخته است و داستان نویس موظف به داشتن اطلاع کافی از
قلمروهای مذکور است.

مشغله داستان نویسی در جوانی که سپس در حیطه سینما هضم شد، اگر هیچ نفعی
نداشت، پایه گذار آگاهی من از قصه و ریشه های انسان شناسانه اش شده است. می دانیم
که طبق تمایل غرب، همواره ریشه هر هنر و نهاد مدرن به یونان باستان ختم می شود. در
این حیطه، هم سخن از هرودت و اسنادی است که او را پدر انسان شناسی می نامد و
قصه های او از مصریان، مراسم مذهبی و… را گویای دقتی از قوم پژوهی می شمرد و باز
طبق معمول، پس از هرودت فیلسوف رومی لوکرتیوس را در باب مذهب و هنر، انسان
پیشگام می نامد و سپس از تأثیر سلسله ای از نام ها که تیلور، مورگان، اسمیت، دبلیو جی
پری، فرانس باوس، لوی اشتروس، رادکلیف براون، براتیسلاومالینوسکی، باختین و… در
این حوزه ادامه می یابد، سخن می گویند. اما به نظر من قصه گویی و قصه شناسی در شرق
سومری و بابلی تا آریایی حکایت دیگری دارد. در قلمرو قصه که پژوهش های بسیار
پهناورتری موجود است، «اردویرافنامه» قصه بهشت و دوزخ در آیین مزدیسنی است که از
پیش از اسلام به جا مانده است و قصه سیر و سفر در جهان دیگر و آگاهی از پاداشی است
که به نیکوکاران و پادافرهی که به بدکاران داده می شود.

بدیهی است افسانه های بین النهرینی تاریخی مقدم بر این حکایت دارند. اما این قصه
از منظری که خواهیم گفت منحصر به فرد است؛ ارادویراف مرد پاک و پرهیزگاری است که
پیشوایان و موبدان دین زرتشتی او را برگزیدند که در جهان دیگر سیر کند و از
روان درگذشتگان آگاهی به دست آورد و در دسترس هم کیشان خود بگذارد. این ارتباط
قصه ها با جهان دیگر از قصه های اسطوره ای تا دینی تداوم داشته است.

رابطه قصه با مرگ، رابطه ای است که درخوانش پسامدرنیستی متون افسانه های کهن،
مورد تأویل کسانی چون میشل فوکو قرار گرفته است. این همان اهمیت گوهرین
ارداویرافنامه است که در آن با قصه های ابراهیمی، یهودی، مسیحی و قرآنی، مثل داستان
اصحاب کهف و یا رؤیابینی یوسف شریک است. منظور فوکو ازمضمون قبلی، نوشتن به
مثابه خلق فضایی است که موضوع نوشتار، پیوسته در درون آن ناپدید می شود. این ایده
فوکویی سپس به وسیله ویکتورترنر، با نام فضاهای آستانه ای، فضایی که بین یک
فضای خالی و فضای خالی دیگر شکل می گیرد، در حیطه افسانه شناسی و انسان شناسی
مطرح گردید؛ نظریه ای که نظریه ساختارگرایی استروس و نظریه دیالکتیکی باختین را
پشت سر می نهد و تأویل قصه را در قالب یک تئوری پسامدرن ارائه می کند.

به هر حال فوکو ادامه می دهد: «این رابطه، سنت دیرینی را فرو می ریزد که نمونه آن را
در اساطیر یونان می بینیم و قرار است ایده مرگی قهرمان را استمرار دهد؛ اگر قهرمان
حاضر بود جوان بمیرد، برای این بود که زندگی او، بزرگ و تقدیس شده، در اثر مرگ به
ورطه لایزالی عبور کندگ لذا روایت این مرگ پذیرفته را باز می خرد. انگیزه و مضمون و
بهانه داستان های هزار و یک شب هم از جهتی دیگر گریز از مرگ است؛ انسان سخن
می گوید و تا سپیده صبح داستان تعریف می کند تا مرگ را معطل نگه دارد و روز مکافات
را به تعویق بیندازد که راوی در آن خاموش خواهد شد. روایت شهرزاد جدالی است برای
بیرون نگه داشتن مرگ از دایره هستی، جدالی که هر شب از سر گرفته می شود.»(میشل
فوکو: مؤلف چیست).

من نیز باور دارم که قصه، در گوهری ترین کارکرد خود چیزی جز تحقق آرزوی بی مرگی
نیست؛ جایی که ما با دنیای مردگان رفت و آمد می کنیم و مردگانمان باز می آیند تا زندگی
را مورد حمایت قرار دهند.

ادراک معناهای ژرف قصه از دو راه تحقق یافته است؛

۱. از طریق تفسیر ساختارگرایانه.

۲. از طریق تفسیر پساساختارگرایانه قصه ها.

کتاب افسانه زندگان می کوشد، با بهره گیری از ایده های انسان شناسانه به تأویل های
بدیع دست یابد، او ما را درست به ژرف ترین وجوه حیاتی قصه ها فرا می خواند و از دانش
تخصصی خود برای تفسیر عالمانه و مدرن و یک بازخوانی ویژه و مبتکرانه و مستدل،
سود می جوید. پس اولین ویژگی افسانه زندگان، اتکای آن به انسان شناسی است؛
اتکایی که به دید و درک و دانایی تازه ما از قصه های کهن منتهی می شود. باید دقت کرد
که افسانه زندگان از منظر انسان شناسی به قصه می نگرد.

از این منظر قصه ها روایت های صرفا سرگرم کننده و پوچ نیستند که جز خیالبافی به درد
امر دیگر نخورند، بلکه در لابه لای قصه ها، فضاهای خالی بیکران تأویل پذیری نهان
است و میان سطور و ماجراهایشان، لایه های معنایی دیگری پوشیده مانده که سرچشمه
ژرف ترین شناخت از ریشه های فهم و نگاه بشری، کارکرد ذهن، تشکل مفاهیم نهادین
نظیر تقدس و شکل گیری فضاهای آرمانی و راه های دستیابی به ضمیر و ژرفنای روح
بشری و کشف نمادها و کهن الگوها و تأثیر آن بر زندگی معاصر است. قصه در تاریکخانه
روان پی