پاورپوینت کامل هویت ها و روند نوظهور ناجی گرایی ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هویت ها و روند نوظهور ناجی گرایی ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هویت ها و روند نوظهور ناجی گرایی ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هویت ها و روند نوظهور ناجی گرایی ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

بازخوانی هویت ها و مطالعه تاریخ شکل گیری و حیات هویت ها در نظر، بسیار ساده تر از
پیش بینی و آینده نگری هویت ها است. نگاه به حال و مطالعه وضعیت کنونی هویت ها و
فرهنگ ها به عنوان پلی بین گذشته و آینده آن ها می تواند عمل کند اما تاکنون نقش این
پل در ارتباط با گذشته بسیار چشمگیرتر بوده اما آیا می توان با توسعه علوم مختلف
امروزی و ظهور تکنولوژی مدرن نسبت به ایفای نقش این پل تاریخی نسبت به آینده
غافل یا بی توجه بود؟

باید اذعان داشت که به موازات توسعه چشمگیری که در توانمندی علوم و قدرت
ابزارهای تکنولوژی شاهد آن هستیم، پیچیدگی ها نیز سایه و سیطره خود را بر این جهان
گسترانیده اند و لذا مفاهیم نیز تحت تأثیر همین تحول ها و توسعه ها از پیچیدگی
برخوردار شده اند.

بحث درباره هویت نیز از همین قاعده پیروی می کند و به قول رونالد رابرتسون (۱)
مفهوم هویت همانند بسیاری از مفاهیم دیگر مفهوم مناقشه انگیزی شده است. او مسئله
هویت را در پارادایم مورد علاقه و تحت تأثیر دغدغه های پژوهشی خود پیرامون «جهانی
شدن» بررسی می کند و می گوید: در جهانی که اجزای موثق آن یعنی جوامع ملی و نظام
روابط بین الملل هر روز بیشتر در معرض الزامات درونی و نیروی تکثر فرهنگی به سخن
دیگر در معرض تعدد قومی قرار می گیرند، طبیعتاً مسئله تشخیص هویت خودی و غیر
خودی، چه فردی و چه جمعی، هر روز پیچیده تر و دشوارتر می شود.

به تعبیر یکی دیگر از اندیشمندان(۲)، پارادایم موثق در توضیح و تفسیر تفاوت های
دیگر بودگی دستخوش تحول کیفی شده و اینک فرهنگ، شالوده توضیح خود و غیر خود
قرار گرفته است.

این اندیشمند در بررسی تاریخ تحول انگاره های مربوط به تفاوت قرن شانزدهم تا
اوایل قرن بیستم در غرب به رهیافتی اینگونه رسیده که می گوید: در قرن شانزدهم برای
اروپائیان پایه غیر بودن عدم تعلق به جاهل بودن تعبیر شد؛ در قرن نوزدهم زمان(تاریخ)
ممیز خودی و غیر خودی در اروپا به شمار رفت و سرانجام در قرن بیستم فرهنگ در این
کار به خدمت گرفته شود.

این بررسی از نوع همان رویکردی است که هویت ها را روی خط حال و از گذشته ای به
درازای چند قرن می کاود.

هرودوت نیز تاریخ را روایتی کلان درباره اقوام و دست آوردهایشان توصیف می کند. او
گزارش بزرگ خود را درباره جنگ های یونانیان و ایرانیان این گونه آغاز می کند:

در این کتاب که نتیجه تحقیقات من در تاریخ است، امیدوارم دو کار را به انجام برسانم:
با ثبت دستاوردهای حیرت انگیز خودمان و اقوام آسیایی در خاطره گذشته را حفظ کنم،
دوم نشان دهم که چگونه این دو نژاد به درگیری و ستیزه کشانده شدند.(۳)

بازیگران اصلی تحقیق هرودوت، ملت ها و اقوام هستند که شاخص شناسایی آنها به
عنوان یک کل یا یک فرایند جمعی، چیزی جز هویت نمی تواند باشد: یک هویت جمعی
که شرقی را از غربی و سیاه را از سفید و آسیایی را از اروپایی و یهودی را از مسلمان و…
متمایز می کند.

این روایت تاریخی تا جایی که در قالب کار هرودوت دنبال می شود، ظاهراً تنها به
گذشته ای تعلق دارد که از طریق ثبت دستاوردهای اقوام به دست آمده و اکنون برای
تحلیل برخوردها و ستیزه های اقوام در همان گذشته ای که محقق درگیر آن است، به کار
گرفته می شود.

به نظر، این فاصله علیرغم طولانی بودن و عمیق بودن خود که به مانند خطی ممتد از
گذشته ای دور تا کنون ادامه دارد، وقتی در حال و اکنون متوقف می شود، کوتاه تر از آن
چیزی است که تصور می شود، شاید همین توقف و عدم امتداد در ادامه خط عامل اصلی
همین کوتاهی باشد؛ زیرا نقطه توقف همان نقطه ثقل خطی می شود که بین گذشته و
حال کشیده شده است واز این جهت گذشته بسیار طولانی را در مقابل اکنون کوتاه قرار
داده و آن را همسنگ خود می سازد. اما در قالبی دیگر که به کار محققانی همچون
دوتوکویل (پس از هرودوت) مربوط می شود. در حال متوقف نمی گردد و با بهره گیری از یک
عنصر بی سابقه تحت عنوان «پیش بینی» به آینده ای که هنوز به واقعیت نپیوسته و
نسبتی با واقعیت ندارد، پیوند می دهد. او با این پیوند در حقیقت دست به یک آینده نگری
می زند، به عنوان مثال، او مطالعه بزرگ خود درباره دموکراسی را با گزارشی برق آسا از
توسعه آن از قرون وسطی، هنگامی که تقسیمات بی شماری بین اقوام و ملت ها وجود
داشت پایان داد و زمانی را پیش بینی کرد که امریکا به ملتی ۱۵۰ میلیون نفری تبدیل
خواهد شد که تنها رقیب آن روسیه خواهد بود، او می گوید: اکنون دو ملت بزرگ در جهان
وجود دارد که از نقاط متفاوتی راه خود را آغاز کردند اما به سوی هدف مشترکی پیش
می روند، روس ها و آنگلوامریکن… که برای یکی آزادی ابزار اصلی عمل است و برای
دیگری بندگی، نقطه عزیمت آنها مختلف و مسیرشان متفاوت است؛ با وجود این چنان
می نماید که هر یک به وسیله اراده پنهانی پروردگار فراخوانده شده اند تا روزی سرنوشت
نیمی از جهان را در دست بگیرند.(۴)

این روایت ها جایگاه ما را در نظم متحرک زمان تعیین و مشخص می کنند و عده ای نیز
مأموریت به پیش بردن این روایت های کلان را بر عهده دارند.

ساموئل هانتینگتون در کتاب خود، برخورد تمدن ها (clash of civilization)،
مأموریتی اینچنینی با اشاره به اینکه تاریخ بشر، تاریخ تمدن ها و فرهنگ هاست، به نقل
از هرودوت می گوید که این فرهنگ ها براساس خون، زبان، مذهب، شیوه زندگی از
یکدیگر متمایز می شوند.(۵)

هانتینگتون مانند دوتوکویل در این روایت گرایش به امکان بروز جنگ جهانی بین
بزرگ ترین بازیگر تاریخ بشر (چین) و دولت اصلی عرب (ایالات متحده امریکا را مطرح
می کند.(۶)

او در واقع در روایت کلان خود از تجربه سیاست جهانی واقعی بهره می گیرد و این نشان
دهنده آن است که نمی توان زمان را که در آن زندگی می کنیم (زمان حال و وضعیت
کنونی) حتی در زندگی شخصی خود، بدون روایت کلان درک کرد، روایتی که بازتاب
دهنده درک ما از جهل جدید باشد یعنی محدودیت دانش ما و پیش بینی ناپذیری تکامل
را منعکس کند.

اکنون روایت کلان دنیای کنونی ما بازتاب دهنده چه رویدادی خواهد بود؟ ما در عصری
جهانی به سر می بریم که در آن باید جامعه جهانی را یک واقعیت بدانیم، نه رویا، اما
مختصات این جامعه چگونه خواهد بود؟

روایت کلان آینده دشوارترین کاری است که بشر امروز از خود و از اندیشمندان و
فرهیختگان خود انتظار دارد. آنچه به دشواری این امر می انجامد، تنها پیچیدگی ها و
دشواری های نفس الامری پیش بینی و آینده نگری نیست که بعضاً به وسیله مخدری
تحت عنوان پیشگویی ظاهراً به سامان رسیده تلقی می شود و اوج نگرش به آینده به
شمار می آید و در حیطه نفوذ نگرش های عوامانه و یا حتی عوامفریبانه جا خوش می کند؛
بلکه به لحاظ ایجاد فرصت ها و تهدیدهای موازی و همطراز است که به عدد هر کدام از
فرصت های جدید، تهدیدهای جدیدی