پاورپوینت کامل حوزه نجف و رویکردهای روان شناسانه انقلاب ۸۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حوزه نجف و رویکردهای روان شناسانه انقلاب ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حوزه نجف و رویکردهای روان شناسانه انقلاب ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل حوزه نجف و رویکردهای روان شناسانه انقلاب ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

۴ـ رهبری و انقلاب

الف) کیفیت تأثیر رخدادها و نقش رهبری

حرکت های اجتماعی بدون داشتن رهبری واحد به هرج و مرج کشیده می شوند و فرجام
مثبت و خاصی نخواهند داشت. از این رو به رهبری نیاز است(۱) که نقش های گوناگونی ـ
مانند هدایت گروه و نقش عاطفی اجتماعی ـ در مقام رهبری ایفا کند.(۲) در بستر
حرکت های انقلابی، سه شأن می توان برای او در نظر گرفت:(۳)

۱. ایفای نقش ایدئولوگ انقلاب و بنیان گذاری پایه فکری انقلاب؛

۲. رهبری انقلاب در مسیر عملیات انقلابی؛

۳. زمام داری و معماری جامعه بعد از پیروزی انقلاب.

حال به دیدگاه نویسنده مقاله های نشریه نجف باز می گردیم. وی ضمن بحثی، کیفیت
وقوع حوادث و تأثیر آنها را در اذهان بررسی می کند:

«بالجمله، حوادث به خودی خود چندان تأثیری در خیال جمعیت و آن چیزی که مؤثر
است کیفیت وقوع حوادث یک صورت و یک حالت جذابه متکون شود که شاغل افکار
باشد و کسی که عالم باشد به طرق کیفیت تأثیر در تخیل جمعیت، می تواند قائد و سایس
جمعیت باشد و می داند که چگونه باید عرّاده جمعیتی را به راه اندازد» (ش۱۲، ص۵۳۵).

نویسنده در ادامه به نوعی قانون مندی اجتماعی توجه کرده و از دید فلسفه تاریخ و
تحولات سیاسی به این امر می نگرد؛ چنان که بحث علل و عواملِ تحولات و انقلاب ها در
خلال این بحث مطرح می شوند.

۱. نویسنده در قسمتی نیز به اهمیت نقش رهبری برای هدایت افراد در مجرای درست
و بهره برداری از روحیه جمعی در راستای اهداف والا چنین می گوید:

«یکی از آن حالات، حال جماعتی است که متحرک سازد آن جماعت را قائد و رئیس
ایشان برای مقاتله در انتصار دین یا تأیید مذهب و یا آن وقتی است که قائد و رئیس
تحریض کند جماعت را به سوی اعمالی که موجب مجد و باعث افتخار باشد»
(ش۷،ص۵۰۲).

۲. نویسنده نشریه نجف، برای راهبری جامعه به استفاده درست از تعصب و شعور دینی
تأکید می ورزد:

«جمیع اشخاصی که مؤسس ادیان و هم چنین جمیع اشخاصی که موجد طریق سیاسیه
بوده اند، نتوانستند ترویج و اقامت با آن طریق سیاسی کنند مگر از راه تعصب»(ش۲۳،
ص۵۹۵).

ب) تعقل جمعیت و رهبری انقلاب ها

نویسنده به صورتی زیبا روشن می کند که حالت انفرادی با حالت جمعی از جهت میزان
تعقل و کیفیت آن تفاوت آشکار دارد و از خلال این امر به بررسی کیفیت رهبری جوامع
می پردازد:

«باری تعقل جمعیت عبارت است از: جمع بین چیزهای مختلف که ابدا مربوط به
همدیگر نباشند، مگر به حسب وهم و پس از آن، انتقال دفعی از یک مطلب جزئی به یک
مطلب کلّی، بدون تأمل و تفکر و دلیل هایی که قوّاد و رؤسایی که جمعیت را انگشت گردان
خود قرار داده اقامه می کنند، برای جمعیت هم از این قبیل چیزهای مختلف، غیر مربوط به
هم است، چه آن که مؤثر در جمعیت همین دلائل است و بس. و ابدا براهین میزانیه را
ادراک نخواهند نمود؛ بنابراین، صحیح است گفته شود که جمعیت قوه تعقل ندارند یا آن که
تعقل آنها برخطاست و امور برهانیه را ادراک نمی کنند، بعضی از مردم وقتی که ملاحظه
می کنند.

بعضی از خطبه هایی را که در زمان ثوره، خطبا انشا کرده و اثر عظیم در جمعیت بخشیده
و می بینند که خیلی از الفاظ نامسجع و کلمات رکیکه ضعیفه را دارا هست، یک نوع تعصبی
به آنها دست می دهد که این کلمات با این استهجان، چگونه آن اثر عظیم را بخشیده! ولی
هیچ جای تعجب نیست؛ زیرا که خطبا این نوع کلمات را برای تأثیر در قلوب جمعیت انشا
کرده اند، نه برای غور و تأمل علما… و اگر ده برابر آن خطبه ها را در کتاب های متعدد
بنویسند، آن نحو از تأثیری را که در آن ثوره بخشیده، نخواهد بخشید»(ش۲۰، ص۵۷۶).

ج) کیفیت رهبری جمعیت؛ انقلاب فرانسه

تحقیق های فراوانی درباره نقش رسانه های عمومی و کیفیت رهبری افکار عمومی
انجام شده است و به رغم آن که هیچ توافقی درباره ماهیت واقعی نقش آنان وجود ندارد؛
ولی تردیدی نیست که نقش قاطعی در شکل گیری افکار عمومی بازی می کند.(۴)
عنصری که نویسنده نشریه نجف بر آن تأکید می کند می تواند ماهیت این امر را روشن
کند.

نویسنده مقاله با تبیین «کم تعقلی و کثیرالخیال» بودن جمعیت، به این نکته می رسد که
«بنابراین، مؤثر عمده در خیال جمعیت، مجسم کردن خطبا است در تخیل جمعیت
مطالبی را که جذب قلوب آنها نماید؛ در حالتی که خالی از حشو و زوائد باشد و دارا باشد
یک نحو غرابتی را و یا یک سرّ مکنون را مانند انتصار ظاهر از جمعیت و یا معجزه باهره و
یا عصیان فظیع و یا آرزوی بزرگ».

نویسنده بر نقش بزرگ نمایی و کوچک نمایی در رهبری مردم به وسیله خطبا تأکید و به
آن توجه می کند و برای آن از کشتار پنج هزار نفر از مردم پاریس مثال می آورد:

«و همیشه باید خطیب مطلب را بزرگ گرفته و در نظر جمعیت مهم جلوه دهد و ابدا
کشف حقیقت مطلب ننمایند؛ چه آن که هزار گناه کوچک و یا مصیبت قلیل، چندان تأثیر
در قلوب جمعیت ندارد ولکن یک گناه بزرگ و یا مصیبت عظیم تأثیر کلی خواهد بخشید،
اگر چه ضرر آن مصیبت عظیم به مراتب کمتر باشد از ضرر تمام آن هزار مصیبت کوچک.

مثلاً اهالی پاریس چندان وقعی نگذاشتند به تلفات پنج هزار نفس که در عرض چند
هفته واقع شد؛ زیرا که این کشتار در جلو روی آنها در یک هیئت مدهشه واقع نشده بود؛
بلکه از طریق احصائات یومیه که به تدریج واقع می شود، عالِم به قتل این عده شده بودند
و اگر یک حادثه در جلو آنها واقع می شد که پانصد نفر در یک روز در یک میدان کشته
می شد، یقینا یک تأثیر بزرگی در قلوب آنان می کرد»(ش۱۲، ص۵۳۴ـ۵۳۵).

جمع بندی نهایی نویسنده در این باره این است:

«بالجمله حوادث به خودی خود چندان تأثیری در خیال جمعیت ندارد و آن چیزی که
مؤثر است کیفیت وقوع حوادث و چگونگی حصول صورت حوادث در خیال جمعیت است؛
یعنی باید از مجموع آن حوادث، یک صورت و یک حالت جذابه متکون شود که شاغل
افکار باشد و کسی که عالم باشد به طرق کیفیت تأثیر در تخیل جمعیت، می تواند قائد و
سایس جمعیت باشد و می داند که چگونه باید عراده جمعیتی را به راه اندازد»(ش۱۲،
ص۵۳۵).

نویسنده در جای دیگر، ضرورت رهبری درست جامعه را این چنین گوشزد می کند:

«اعمال حسنه و امور فاضله هم از آنها (جمعیت) صادر می شود، در صورتی که آن مؤثر
خارجی وانمود کند جمعیت را به چنین اعمال حسنه؛ بلکه جمعیت زودتر قبول می کنند این
اعمال حسنه را … علی هذا، بر خطیبی که قصدش جذب قلوب جمعیت است، لازم است
که تأکیدات و تحریضات شدید در اعمال حسنه داشته باشد؛ زیرا که مبالغه و تأکید در هر
قضیه بدون این که اقامه برهان شود، یک نحو از وسیله عظیمه خطابیه است به سوی
اعمال و خطبای اجتماعات عمومیه، معرفت تامه به این نحو از وسایل دارند»(ش۱۴،
ص۵۴۹ـ۵۵۰).

روحیات خشن در انقلاب فرانسه

نویسنده در ادامه برای آوردن مثال عینی به روحیه های مردم انقلابی فرانسه اشاره
می کند که «هر یک از مردمان دوره انقلاب فرانسه، صاحب طبع مستقیم بودند؛ ولی
همین که در زمره جماعت داخل گردیدند، هیچ اِباء و امتناعی از ارتکاب فظیع ترین اعمال
را نداشتند تا به درجه ای که اشخاصی را که به حسب ظاهر مبرّا و مهذب ترین مردم بودند
از عصیان و تقصیر در معرض هلاک و اعدام درمی آوردند». وی برای توجیه کیفیت تغییر
روحیات انسان ها می گوید:

«و این مطالب که بیان شد، گمان نشود تمام جهات ممیزه بین فرد منفردا باشد؛ بلکه
قبل از این که معدوم شود، استقلالی ذاتی فرد مشاعر و افکار و اخلاق فرد تغییر پیدا
می کند»(ش۷، ص۵۰۱ـ۵۰۲).

د) مشکلات رهبری

روان شناسان اجتماعی به رغم مطالعه های فراوان نتوانسته اند نسبت به ویژگی های
رهبران هم سخن گردند. از این روی درصدد برآمده اند تا به جای کشف ویژگی های
رهبران، روابط میان رهبران و رهروان را دریابند.(۵) نویسنده نشریه نجف نیز به سهم
خود، کوشیده است تا در مورد رابطه رهبر و پیروان، مشکلات این رابطه را بررسی کند:

۱. تغییرات فراوان جمعیت

رهبری با ثبات به چنان نفوذی نیازمند است تا بر امواج پر تلاطم حاصل از تغییرات
اجتماعی چیره گردد؛ ولی این کار مشکلاتی در پی دارد. نشریه نجف در این مورد
می نویسد:

«چون جمعیت، دارای کثرت انتقال از حالی به حالی است بر رئیس جمعیت مشکل
است زمام امور را به دست بگیرد، مخصوصا در صورتی که جمعیت دارای یک نحو سلطنت
عمومی باشد و اگر مقتضیات حیات یومیه که کارکن در امور است، مثل یک ناظم و مربی
باطنی نبود، بقا بر حکومات نیابیه خیلی مشکل بود»(ش۸، ص۵۱۳).

۲. عدم قدرت جمعیت بر اراده مستمر و تفکر طولانی

رهبر هنگامی می تواند به آرمان های خویش دست یابد که توان حفظ ثبات فکر و عمل
پیروان خود را داشته باشد. حال آن که بنا بر تحلیل مقاله نویس نشریه نجف، «اگر جمعیت
به قدر یک چشم به هم زدن اراده چیزی کند، به اسرع زمانی از آن اراده برمی گردد. چه
آن که جمعیت قدرت بر اراده مستمر ندارد، چنان که قدرت بر طول نظر و فکر ندارد؛ بلکه
می توان گفت که جمعیت با آن که مسخر اوامر مؤثر خارجی است، مثل یک شخص
فرومایه گول خوری می ماند که هیچ چیزی را حاجب و مانع مقصود خود قرار نمی دهد؛ زیرا
که اجتماع در هر فردی، موجب یک قوه و قدرت بی اندازه می شود که هرگز چیزی را محال
نمی داند»(ش۸، ص۵۱۳).

۳. حرکت برخلاف جریان

از مشکلات رهبری این است که جمعیت، امری را بر خلاف افکار خود قبول نداشته و
آمریت جمعی دارند؛ چنان که نویسنده مجله نجف می گوید:

«همیشه ادراکات جمعیت، متوجه به یک جانب است؛ پس از این جهت است که قبول
می کند جمیع افکار و آرایی را که القا می شود به آنها و در این صورت گمان می کنند
متلقیات خود را عین واقع و یا ردّ و انکار می کنند جمیع افکار را. … همین طور هم برای خود
یک آمریت و فعالیت مطلقه قائل هستند که ابدا احتمال عدم نفوذ امر خود را نمی دهند؛
مثلاً شخص منفردا تحمل مناظره در یک مطلبی و تاب مشاهده خلاف مقصود خود را
دارد؛ ولی جمعیت، تاب مناظره و طاقت خلاف را ندارند و اگر خطبایی که در محافل و
مجامع عمومیه نطق می کنند، الزام یک خلافی بر جمعیت بخواهد بنماید، نهایت چیزی
که تصور شود در این صورت، این است که جمعیت تلقی بسمع بنمایند، آن هم با یک
اصوات غضب آمیز و هزاران سخنان نابهنجار که اگر خطیب فی الجمله اصراری در الزام
خلاف بنماید، فورا اهانت و طردش می کنند و اگر از وجوه مردمی که حضور در آن محفل
دارند، ترس نداشته باشند اقدام به قتل آن خطیب خواهند نمود.

این دو صفت که عدم احتمال خلاف افکار خود و فعّالیت و آمریت در جمیع جماعات
موجود است، لکن به تفاوت»(ش۱۴، ص۵۵۰ـ۵۵۱).

۴. اصلاح اندیشه های پیشین

تغییر اندیشه های خطای پیشین، همواره برای مردان مصلح این مشکل را دارد که
نمی توان در یک شب، آنها را به یک باره تغییر داد. با توجه به این امر، نشریه نجف
می نویسد:

«جمیع سیاسیین عالم می دانند که در افکار سیاسیه زمان های پیش، خیلی خطاها واقع
است که باید محو شود؛ لکن این را هم می دانند که سلطنت و قاهریت آن افکار سابقه،
یک دفعه مضمحل نخواهد شد. این است که ناچار می شوند که در زمان حصول افکار
جدیده، باز هم ملاحظه افکار اساسیه سابقه بنمایند تا آن که کم کم افکار جدیده، یک
نحو انسی به اذهان کند و درست اعتقاد به افکار جدیده بعد نمایند»(ش۲۰، ص۵۷۵).

«بسیار از اشخاصی که قطب سیاست و مدنیت شمرده می شوند و همیشه تبعیت
می کنند افکار اهل قرن سابق خود را، عقیده شان بر این است که انسان به هدایت نور
عقل می تواند یک دفعه صرف نظر کند از عادات سابقه خود و ایجاد کند یک آداب و رسوم
تازه ای را و غفلت دارد از این که جمعیت و ملت عبارت است از جسم منتظم که تولید شده
از امور ماضیه و مثل سایر اجسام است که انتقال از حالی به حال دیگر نمی تواند پیدا کند،
مگر به تدریج و چیزی که فرمان فرمای جمعیت است، فی الحقیقه همان امور تقلیدیه
است و میسر نیست کسی را که تغییر دهد از آنها مگر اسم را و شکل را … و بالجمله مدنیت
اولاً به واسطه امور تقلیدیه است و ترقی از آن مرتبه، منوط است به اضمحلال امور
تقلیدیه و خیلی مشکل است که انسان بتواند تبدیل کند امور تقلیدیه را به منشئات و
مخترعات جدیده…؛ پس بهترین نعمت های عالم آن است که در هر جمعیت، متوجه به
محافظه نظامات و عادات سالفه نشود. پس از آن به طور تدریج و با کمال اطمینان انتقال
پیدا شود از عادتی به عادت اکمل از آن»(ش۲۷، ص۶۳۰ـ۶۳۱).

۵. عدم تلازم تعلیم و تربیت (نقد بر فرقه دموکرات)

رهبری هنگامی می تواند نقش خود را به نیکی ایفا کند که تعلیم و تربیت جامعه را به
دست داشته باشد و از سوی دیگر، تعلیم و تربیت دو عنصری هستند که رابطه تنگاتنگی
با یکدیگر دارند؛ ولی آیا این دو با یکدیگر تلازم دارند؟ نویسنده نشریه نجف در بخشی
از مطالب به کیفیت تربیت نیز می پردازد و به مقایسه ای مفصل از راهبردهای عملی
تعلیم و تربیت اقدام می کند و بر این باور است که صِرف تعلیم و تربیت، ضامن تربیت
اخلاقی جامعه نیست:

«در هر دوره و زمانی یک طور از افکار رواج پیدا می کند در مردم، اگرچه از قبیل خیالات
می باشد؛ مثلاً در عصر حاضر ما، مردم چنین خیال می کنند که تعلیم و تربیت، مدخلیت
تامه دارد در تغییر حالات مردم و گمان می کنند که نتیجه قطعیه تربیت و تعلیم، اصلاح
اخلاق مردم و ایجاد مساوات است بین مردم و این مطلب، یکی از مسائ