پاورپوینت کامل فرهنگ عاشورا؛ آسیب ها وتحریف ها ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرهنگ عاشورا؛ آسیب ها وتحریف ها ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرهنگ عاشورا؛ آسیب ها وتحریف ها ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرهنگ عاشورا؛ آسیب ها وتحریف ها ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۲۰

قسمت دوم

آسیب های عزاداری در زمان حاضر

این مبحث را با این پرسش ها آغاز می کنیم که آیا امروزه، در ماهیت
آسیب ها و تحریف ها تفاوتی پدید آمده یا نه؟ آیا در نوع و شیوه این
آسیب ها تغییری صورت گرفته است؟ احیانا چه ویژگی هایی از زمان
حاضر، موجب پدید آمدن آسیب های جدید شده است؟

به نظر می رسد که در گذر زمان، تغییر در ماهیت آسیب ها به وجود
نیامده، هر چند در شیوه ها و سویه های مختلف این آسیب ها، تغییراتی
صورت گرفته است. ضمن آن که آسیب های قدیمی نیز به جای خود
باقی هستند ـ، گرچه برخی از آنها بر اثر انقلاب اسلامی تضعیف شده اند
ـ آسیب های نوعی نیز بر اثر تطور زمان به وجود آمده اند. در فصل بعد به
تفصیل به عوامل بروز و ظهور برخی آسیب های جدید یا سر بر آوردن
دگر باره آسیب های قدیم خواهیم پرداخت.

آسیب های مربوط به زمان کنونی را می توان به این شرح برشمرد:

۱. رواج دوباره برخی از غلوها و خرافه ها

امروزه به نوعی شاهد بازگشت برخی روضه ها، شیوه ها، برنامه ها و
تفکراتی هستیم که به شدت در گذشته تضعیف شده و یا از بین رفته
بودند.

این موضوع در سه جا بیش تر خود را نمایان ساخته است؛ روضه ها و
برنامه های مربوط به حضرت زهرا (س) امام حسین (ع) و امام زمان
(عج). علت آن نیز مشخص است ؛ چرا که این سه مورد، در مجموع بر
آیند تمایزات تفکر کلامی و سیاسی شیعه است و مهم تر از آن، از بار
عاطفی و ظرفیت احساساتی قوی نیز برخوردار است. اگر خوب به
هیأت ها، دسته ها و تکایای تأسیس شده در سال های اخیر بنگریم،
بیش تر نام ها به این سه محور مرتبط است. ممکن است گفته شود که
این جریانات در گذشته هم بوده است، ولی اهمیت امرزوه آن در این
است که در مدت کوتاهی، شاهد انبوه هیأت های بر آمده از جامعه دین
دار و به ویژه جوانان هستیم که این، هم باید مثبت تلقی شود و هم
می تواند با توجه به وجود آسیب ها، اثرات منفی و زیان باری داشته باشد.

به هر حال دو موضوع، یعنی انبوه شدن هیأت ها و توجه ویژه به سه
محور پیش گفته، می تواند به فراوانی غلوها و خرافه ها بینجامد ؛ چرا که
گاه میان این هیأت ها، رقابت و چشم و هم چشمی وجود دارد و همین
مسئله موجب تولید خرافه ها و غلو می شود.

۲. ترویج دگرباره ناهنجاری هایی همانند قمه زنی و زمین بوسی

از دیگر مسایلی که امروزه در درون فرهنگ پاس داشت عاشورا به
معضلی بدل گشته اوج گرفتن دوباره قمه زنی و به تبع آن، سوء استفاده
جدی خرده گیران و دشمنان است.

قمه زنی، سابقه ای چند صد ساله دارد و در طول زمان، بیش تر با تأیید
مشروط فقیهان و عالمان همراه بوده است. آنان بر اساس مقتضیات
زمانه خویش و به میزان عمق و وسعت آگاهی های شان، بدان فتوا
داده اند؛ اگر چه در همان زمان هم عالمانی نیز بوده اند که از آن نهی
می کرده اند.

امروزه با توجه به سوء استفاده دشمنان، وهن آلودگی آن بیش از پیش
آشکار است. از این رو مقام معظم رهبری و بسیاری از علما، به حرمت
آن حکم دادند.البته متأسفانه گاه دیده می شود که بر اثر اغراض گروهی و
یا سیاسی، در مناطق گوناگونی بدان دامن زده می شود. اگر چه پس از
حکم علما، تا حدود زیادی این مسایل کاهش پیدا کرده است.

از سوی دیگر، شاهد ظهور پدیده هایی چون زمین بوسی و قفل زنی در
برخی جاها هستیم. هم چنین خود را به عنوان سگ حسین(ع) معرفی و
«عو عو» کردن، آن هم در مجالس آشکار و علنی از نمونه های بارز
آسیب های جدید است.

۳. چیرگی سلیقه های شخصی و رواج زبان حال های بی ریشه و مبتذل

تا مدت ها پس از انقلاب، بر اثر جو روانی و حماسی به وجود آمده در
جامعه، الگو شدن شخصیت هایی چون شهید مطهری(ره) که فریادهای
بلندی در مبارزه با تحریف داشت، حضور امام خمینی(ره) به عنوان
بنیانگذار انقلاب و سفارش همیشگی ایشان درباره پر محتوا شدن
فرهنگ عاشورایی و تلاش های گسترده عالمان و روحانیون جوان،
شاهد تلاش های بیش تری از سوی مبلغان، و روضه خوانان و مداحان
برای طرح مسایل و روضه های معتبر و پرهیز از موضوعات موهون و غیر
معتبر بودیم.

پس از اتمام جنگ، به تدریج با وقوع تحول در متن جامعه، از شدت
چنین روحیه ای در میان مردم و برگزار کنندگان مراسم کاسته شد. نه آن
که به کلی از میان برود. بلکه آن روحیه قوی پیش از پایان جنگ، اندک
اندک رو به ضعف گرایید. همان فلسفه های غیر حماسی و غیر شناختی
نهضت عاشورا، دوباره سر بر آورد و در روضه ها، منبرها، مداحی ها، به
ویژه ذوقیات و زبان حال ها، تبلور یافت و به گونه ای، بعد تسلی بخشی
عزاداری، نمود بیش تری پیدا کرد. در ذوقیات و زبان حال ها، به ویژه بدان
جهت که گستره توجیه، بازتر است، شاهد رواج مسایل خمودآمیز و
پردازش جنبه های احساسی، تراژدیک و فولکلوریک نهضت عاشورا
هستیم. رواج بی حد واندازه ذوقیات و زبان حال ها، در قالب نظم و نثر،
بی آن که ریشه ای در درون تاریخ عاشورا و شخصیت امام حسین (ع)
داشته باشد، از مصیبت های جدی است که به واسطه تنوع کمی و کیفی
ابزارهای صوتی و به تبع آن، فزون تر شدن تعداد مداحان و روضه
خوانان، هر روز دامنه بیش تری می یابد. نکته در خور دقت و تأمل، آن
است که این زبان حال ها، به طور معمول، ابتدا به عنوان زبان حال بیان
می شود و سپس با چندین بار تکرار به وسیله خود گوینده و دیگران،
جملات و کلمات که دلالت بر زبان حال بودن آن دارند، حذف می گردد و
به تدریج به صورت یک واقعه تاریخی بیان می شود. هم چنین غالبا و از
لحاظ زبان شناسی و به ویژه در فرهنگ شفاهی مردم ایران هیچ گاه
روایت و نقل دوم همانند روایت نخست نیست. بلکه چیزی بر آن افزوده
می شود و نکته مهمی از آن کاسته می گردد و یک سان نقل نمی شود و
هر چه بر تکرار و بازگویی آن اضافه می شود، حجم افزودن ها و کاستن ها
روندی تصاعدی پیدا می کند.

از این رو، زبان حال ها، در طول زمان به شدت متورم می گردند و گاهی
به صورت باور عمومی در می آیند. مانند آمدن حضرت زهرا (س) به
بالین حضرت عباس (ع) هنگام شهادت آن حضرت یا روضه هایی که
برای حضرت رقیّه (ع) خوانده می شود که از زبان حال در آمده و جزء
وقایع مسلم تاریخی قلمداد می شود.

این ذوقیات و زبان حال ها چند ویژگی منفی دارند:

نخست آنکه بر اساس احساسات مخاطبان که بیش تر جوان و کم
اطلاع هستند، ساخته می شوند. دیگر آنکه با بیان اینکه اینها صرفا زبان
حال هستند بدان ها نوعی مشروعیت و وجاهت بخشیده می شود. هم
چنین مضامین آنها، بی ارتباط با نهضت یا مغایر با حرکت عاشوراست.
نیز در برخی از آنها کاملاً شخصیت بزرگان عاشورا، وهن آلود ترسیم
می شود. متأسفانه به علت بالا بودن نسبت جمعیت جوان کشور و نبود
مجاری مطمئن ابراز احساسات و موانع موجود بر سر راه آنها، این قبیل
مسایل، در میان گروهی از آنها، هواخواهان بسیاری پیدا کرده است.

۴. رواج سبک ها و اشعار غنایی ناهمخوان، مبتذل و تقلیدی

از معضلات جدی امروز در عرصه عزاداری و مداحی، ورود و شیوع
شیوه های نامناسب اجرای مداحی و اشعار خوانده شده در این گونه
مجالس است. این مسئله می تواند چند دلیل داشته باشد: آن که در قدیم
مداحان همانند دیگر دانش آموزان، استاد داشتند و به طور سنتی، همراه
با یک مداح بزرگ معروف، رشد می کردند و پرورش می یافتند.

این موضوع، اگر هم در همه جا و همه وقت رعایت نمی شد، در بیشتر
موارد چنین بود. ولی امروزه، شاهد تولید انبوه مداح غیر کیفی در سطح
جامعه هستیم؛ کسانی که نه به سبب فضل، دانش، کمال اخلاق و حتی
صدای کاملاً مناسب، که بیش تر به دلیل داشتن اندک صدایی برای
اجرای برنامه های مداحی شور آفرین، به وسیله دستگاه های مدرن
صوتی، در جامعه مطرح می شوند که بیش تر هم تقلید نوارهای مداحی
است. بنابراین، محتوا گرایی استاد محورانه گذشته که آن نیز دچار
آسیب های جدی بود، جای خود را به شورآفرینی نوار محورانه داده است.
یکی از مداحان می گوید:

من در قدیم دو سال دنبال یک استاد می رفتم، اما فقط به من شعر
می داد حفظ کنم و می گفت حق خواندن نداری. بعد از دو سال، اجازه
نوحه خوانی داد. اما در این روزگار… با توجه به کم بودن مداح، هر کس
صدایش خوب بود، آمد میکروفن را به دست گرفت و یک چیزهایی
خواند و کم کم مداحی بدون آموختن در محضر استاد، فرهنگ شد و شد
آنچه که امروز می بینیم؛ یعنی مداحی با همان کار میاندارهای سابق،
یعنی شور زدن. این کار، کار میان دارها بود، آن هم نه به این غلظت.

نکته دیگر، آنکه ادبیات غنایی در تاریخ ادبیات و ادبیات ایران،
تاریخی طولانی دارد، به ویژه آن که این نوع ادبیات در پیوند با ادبیات
عرفانی، معنایی دگرگون، با همان الفاظ یافته است. امروزه به نظر می آید
که رویکرد غالب جامعه و مداحان به اشعار حماسی، بیش تر به سوی این
نوع شعر است.

البته در حال حاضر، مشکل این رویکرد این است که اشعار محکم و
متناسب با مجلس مداحی و عزاداری به اندازه کافی در دست نیست. از
همه مهم تر این که مداحان امروزی، اطلاعی از آنها ندارند یا استقبالی از
این اشعار نمی کنند؛ زیرا در دوره جدید، شعر، محوریت و جایگاه حاکم
پیشین خود را در مداحی ها از دست داده و به عنصری حاشیه ای تبدیل
گشته است. از این جهت است که دانش توده مداحان درباه ادبیات و
شعر، چندان مناسب نیست. ضمن این که به نظر می رسد برخی
شنوندگان و به ویژه جوانان، چندان حوصله و ظرفیت گوش سپردن به
اشعار مستحکم و ناب را در قالب قصیده یا مثنوی ندارند که البته این
می تواند دلایل گوناگونی داشته باشد.

از این رو، شاهد گسترش ادبیات غنایی هستیم و می بینیم کلمات
والفاظی همانند عشق، عاشقی، عاشقتم، می، مستی، باده جاده، نی و
دیگر کلماتی در این ردیف، به همراه مشتقاتشان وارد ادبیات مداحی
شده و با بسامد بالایی، به وسیله مداحان تکرار می شود. البته این مسئله
به خودی خود نمی تواند منفی تلقی شود بلکه کاربرد مبتذل آن مشکل
ساز است.

مسئله دیگر این است که از این گونه اشعار، بیش از آن که از ادبیات
غنی غنایی و عرفانی سرچشمه گرفته باشد، صدالبته از ترانه های سروده
شده بازاری و بدتر از آن، نوار ترانه های گذشته و حال الهام می گیرد. این
موضوع، از آن رو مشهود است که سبک و شیوه اجرا، در بسیاری از
مداحان درست همان سبک و شیوه ای است که به راحتی توسط
مخاطبان آشنا با این نوع نوارها شناخته می شود.

این چنین است که بسیاری از مداحی ها، تقلیدی و مبتذل هستند و
هیچ نشانی از اخلاص و صفا در آن دیده نمی شود. آری، وقتی مداحان
حرفه ای، سینه زنان حرفه ای و گریه کنان حرفه ای بودند، توقعی از وجود
اخلاص و پیام آوری نمی توان داشت. از این رو، در برخی مجالس،
اجرای برنامه های مداحی براساس شوهای ترانه خوانان و سبک های
ترانه ای هم دیده می شود و گرته برداری ناپیراسته و ناشیانه از سبک
سرودهای پاکستانی و هندی، به شدت جریان می یابد.

به ویژه آنکه امروزه با پدیده جدیدی به نام «نوار استادی» مواجهیم که
به واسطه آن، نوارهای مداحی و عزاداری، جای استادان را گرفته است.
هم چنین مسئله مصیبت بار دیگر، آن است که نوارهای برخی از این
مداحان، به صورت کتاب برگردانده شده و در اختیار مداحان جوان و
روضه خوانان قرار گرفته است که با کمال تأسف، گاه مورد توجه و
استقبال پاره ای طلاب جوان، به ویژه در هنگا