پاورپوینت کامل کارکردهای روحانیت و روشن فکری ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کارکردهای روحانیت و روشن فکری ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کارکردهای روحانیت و روشن فکری ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کارکردهای روحانیت و روشن فکری ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

۴

مقدّمه

۱. با مطالعه جامعه شناسانه گروه ها و نیروی های اجتماعی، می توان
منشأ پیدایش اندیشه ها و مسیر روند جریان های اجتماعی را شناخت و
منظرهای تازه ای را در تحولات اجتماعی کشف کرد.

در این گونه پژوهش های توصیفی عوامل پیش برنده و اصلاح کننده
جامعه شناسایی شده و در طراحی برنامه ها و چشم اندازهای مدیریت
جامعه توصیه های کارامدی به دست می دهد.(۱)

۲. اساس دین مبین اسلام، که در مذهب تشیع ناب ترین و
بی پیرایه ترین چهره خود را می نماید، بر تعلیم و تربیت و تفکّر و دانایی
نهاده شده است. تعلیم و تربیت، لایه های ژرف وجود انسان را می کاود و
می سازد. جان مردم و جامعه را به حیات طیبه احیا می کند تا این مرحله
به نصاب معینی نرسد، امکانات تمدّن سازی اسلام تأمین نشده و در
ساختن ساختارهای رویین اجتماعی کامیابی حاصل نخواهد شد. این
سنّت الهی در همه ملت ها و بر همه انبیا جاری بود که با کتاب به سوی
مردم می آمدند تا عدالت را بر پا سازند.(۲)

با سیر شکوفای تاریخی نهاد تعلیم و تربیت به دست روحانیت، پس از
چهارده قرن، انقلاب اسلامی ایران بر نهال مکتب امامان به ثمر نشست
و صد البته این نهال که امروز درختی تنومند و تواناست، در طوفان این
دوران، نیاز فزون تری به تحکیم و تقویت دارد.

در دو سده اخیر، که شاخه های نهاد تعلیم و تربیت از غرب به ایران
رسید و عده ای از میوه آن چشیدند، خط سیر جدیدی در تعلیم و تربیت و
تفکّر پیدا شد که ـ به اصطلاح ـ روشن فکری را پدید آورد. تعلیم و تربیت
بستر تحولات، اصلاحات و انقلاب ها را در جامعه فراهم می کند و زایش
فرهنگی بسیار و البته دیریاب دارد. بنابراین، دو پایگاه اجتماعی
روحانیت و روشن فکری با کارکردهای بعضا همانند، مسئولیت های
خطیری بر عهده دارند؛ مطالعه نسبت این دو از اهمیت بسزایی برخوردار
است.(۳) به ویژه مرور بر اندیشه ی کسانی که مصداق هر دو هستند و
اندیشه ی حوزه و دانش دانشگاه را بر طرحی اسلامی بارور کردند و با
تفکر دینی احیاء جامعه را رقم زدند.

در بخش اول این تحقیق، نیروی سوم روشن فکری در ایران شناسایی
شده و به عنوان روشن فکری متدین معرفی می گردد. و در بخش دوم،
اندیشه ی استاد مطهری به عنوان بنیانگذار این نیرو مورد بررسی
اجمالی قرار می گیرد. نیروی سوم روشنفکری که از هم نهادی اندیشه
دینی و دانش بشری با مبناگروی در حوزه تفکر دینی در دو نهاد حوزه و
دانشگاه برمی آید، در زمینه تولید دانش و نظریه پردازی می تواند نقش
اصلاح گری و هدایت نظام اسلامی را در تحقق اهداف والای آن به
شایستگی ایفا کند.

بخش اول: تعامل حوزه و دانشگاه در نیروی سوم روشنفکری

پیدایش و گسترش روحانیت

در زمان پیامبر اکرم(ص)، دین شناسی تنها در دانستن آیات قرآن و
تفسیر اجمالی اندک از آیات دشوار و نقل احادیث رسول خدا(ص)
خلاصه می شد؛ زیرا فرهنگ مردم بیش از این را برنمی تابید و از یک
مکتب نوپا با مشکلات بزرگی که در آغاز پیش رو داشت، انتظاری فراتر
از این نمی رفت.

در دوران چهار امام اول، درگیری ها و کشمکش های سیاسی، اوضاع را
به نفع کسانی برگرداند که نفاق و فریب در کار می آوردند و از تکیه بر
لایه های عمیق معرفت انسان ها بی نیاز بودند.(۴)

پس از آن، امام باقر و امام صادق(ع) شالوده تعلیم و تربیت ناب
اسلامی را پی ریزی کرده، توسعه و تحکیم بخشیدند. با این برنامه،
مبانی حکومت و تمدن اسلامی در دانش کلام به صراحت و در علم فقه
با سربستگی بیان شد.

در همان زمان ائمّه اطهار: روحانیت به وجود آمد که در نقش نمایندگان
امامان در سرزمین های دور و نزدیک ممالک اسلامی سفر می کردند و به
تعلیم و تربیت مردم می پرداختند. مردم هوشمند و تازه مسلمانان ایران
که به قصد شناخت اسلام به سرزمین وحی سفر می کردند، پاسخ خود را
تنها از اهل بیت: می گرفتند و بازمی گشتند. بدین سان، کشور ایران
پذیرای بیشترین(۵) نمایندگان امامان: و پیشگام تشیع بود؛ علمایی که
در قم، همدان، ری، خراسان و سایر بخش های ایران در مقام ولایت و
مرجعیت و منصوب از طرف امام بودند، اما به علت فشار قدرت حاکم، در
تبیین و اجرای اسلام به گونه ای شایسته توفیق نیافتند. با همه این فراز
و فرودها، جریان عمیق و سازنده تعلیم و تربیت به دست روحانیت ناب
راه بالندگی خود و جامعه اسلامی را گشود و با بیان احکام و مسائل
عقیدتی در باب توحید و معاد و نبوت و ولایت و از همه مهم تر، شرح حال
و مظلومیت اهل بیت: به ویژه امام حسین(ع)، به توسعه و شکوفایی
عمیق مردم مدد رساندند.

همزمان با غیبت کبرا و در دوره عباسیان، آل بویه در ایران به قدرت
رسید و شرایط مساعدی برای رشد هر چه بیشتر روحانیت شیعه فراهم
آمد(۶) و حوزه علمیه بغداد مهد پرورش علمای نامور شیعه شد. با هجوم
مغول ها حوزه علمیه بغداد به آتش کشیده شد، و هجرت شیخ طوسی به
نجف، پایتخت علمی روحانیت شیعه را به آنجا منتقل کرد.

آشفتگی سیاسی ایران در چند قرن پس از آن بسیار بود و تا آغاز قرن
دهم و روی کارآمدن صفویان سامان نیافت. شاه اسماعیل صفوی با
طرح شعارهای مذهبی شیعی، که بین مردم ایران مقبولیت بسیار
داشت، نه تنها قوم خود، یعنی قزلباش ها را جذب نمود، بلکه بخش های
مختلف جامعه را نیز زیر نفوذ خود قرار داد.(۷)

وی با بهره گیری از تشیّع، رنگ قبیله ای حرکت سیاسی خود را ضعیف
کرد و به آن شکلی مذهبی داد. در نتیجه، زمینه فرهنگی و سیاسی
مناسبی برای رشد هرچه بیشتر نهاد تعلیم و تربیت شیعی و سازمان
روحانیت در ایران پدید آمد.

به تناسب بهره ای که شاه از شعارهای دینی می برد، توقعات اجتماعی
نیز بر سلوک دینی او در چارچوب فقه سیاسی شیعه افزایش می یافت و
این امر به صورت یک واقعیت اجتماعی، حضور عالمان شیعی را در
حوزه اقتدار او تحمیل می کرد. از سوی دیگر، دولت عثمانی اختناق
سیاسی گسترده ای را بر شیعیان تحمیل می کرد. در نتیجه، عالمان و
روحانیان شیعه با مشاهده ضعف موجود در دستگاه صفوی، دعوت
شاهان را پذیرفته و برای نفوذ و گسترش تعالیم دین کمر همّت بستند؛
زیرا تا پیش از صفویه شیعیان حتی در ایران اقلیتی بودند که در زیر فشار
شدید هویت خود را حفظ می کردند. هم از این رو، با اینکه روحانیت قایل
غاصب بودن حکومت ها بود، اما برای مصالح شیعیان و ترویج تعالیم
مذهب با آن ها کنار می آمد.(۸)

با همه کشمکش های فراوانی که بین دو نیروی روحانیت و دربار
صفوی بود، حوزه بزرگ علمی اصفهان شکل گرفت. گاهی دشمنی
بنیادین علما و دربار صفوی نمودهای آشکاری می یافت؛ از جمله،
مسمومیت محقق کرکی معروف به محقق ثانی، که در زمان خود از نفوذ
بسیاری میان مردم برخوردار شد.(۹) در این برهه از تاریخ، در حوزه های
علمیه رونق بسیار افتاد و روحانیت سامان بسزایی یافت. پس از سقوط
صفویه و انتقال قدرت به افشاریه، زندیه، قاجاریه و حتی پهلوی چنان
بود که هرکس به قدرت می رسید، ناگزیر بود حریم مذهب و علما را حفظ
کند. با اینکه حوزه علمیه پس از صفویه رونق خود را از دست داد ولی
استوانه های نستوه روحانیت در خارج از ایران حضور داشتند، و از نجف و
سامرا جهت گیری مردم و حکومت ها را نظارت و رهبری کرده و به
رسالت تبلیغی و تربیتی خود عمل می کردند؛ نهضت تنباکو و قیام
مشروطه نمونه های برجسته آن است.(۱۰)

در طول این مدت، آنچه در تعالیم فقهی به صورت سربسته آمده بود،
به مرور خود را آشکارا نمایاند و نظریه ولایت فقیه به نیابت از ولایت امام
معصوم شکل گرفت و کارآمدی خود را، به ویژه در حکم معروف میرزای
شیرازی، نشان داد. مبانی نظریه ولایت فقیه در اندیشه امام خمینی به
طور شایسته ای پردازش شد و در سلوک سیاسی او با تکیه بر لایه های
عمیق معرفت مردم تحقق عینی یافت.

پس از انقلاب اسلامی، با برخورداری دین و روحانیت از قدرت
سیاسی، قاعدتا باید روحانیت در تبیین و اجرای دین موفق می شد، اما
در اینجا مشکل بزرگی پیش رو بود و آن اینکه دین اسلام علی رغم
ظرفیت های بالایی که در زمینه های اجتماعی داشت، کمتر
نظریه پردازی در این حوزه انجام شده بود و نیز هیچ تجربه عملی هم
وجود نداشت. مشکل اول تنها به دست روحانیت قابل گشودن بود. از
این رو، علمای دین با پرسش ها و فضاهای نوین دین پژوهی مواجه
شدند. و این پدیده ای بود که در نظام روحانیت، جریان اصولی توان
رویارویی با آن را داشت.

جریان شناسی روحانیت

در زمان اهل بیت: شاگردان و نمایندگان ائمه می آموختند که چگونه با
کنار هم قرار دادن آیات و روایات و استفاده از عقل و بیشتر نقل،
پرسش های تازه را پاسخ گویند. همین روند برنامه اصلی آموزش در
حوزه های علوم دینی بود که با عنوان فقاهت شناخته می شد. تا چند قرن
که نظام اجتماعی و حیات مسلمانان دستخوش دگرگونی چندانی نشده
بود و تنها قدرت سیاسی دست به دست می شد، همین روش مشکل گشا
و کارامد بود.

در دوره صفویه با رسمیت مذهب تشیّع و نیاز روزافزون به مبانی نظری
و گسترش مباحث عقلی، چالش های بیشتری فراروی روحانیت قرار
گرفت. در این برهه از بحران توسعه معرفت، گرایش اخباری پدید آمد؛
روندی متحجرانه که شرع را منهای عقل می خواست و می کوشید تنها با
گوش سپردن به نقل، مسائل نوین را پاسخ گویی و پاسخ جویی کند.

در برابر این جریان، روش اصولی اجتهاد، که تلاش می کرد
روش شناسی فراگیری را برای اجتهاد تدوین نماید، به وجود آمد. این
جریان، میان پرسش ها و مجهولات تا منابع اجتهاد (کتاب، سنت و
عقل) راهی هموار، منظم و مضبوط کشید.

دیری نپایید که جریان اصولی و روشمند غالب شد و حوزه های علمیه
راهی رها از جمود و تحجّر باز یافت و متناسب با شرایط زمان و مکان
پیش رفت.(۱۱) همین قرائت اجتهادی و کارآمد از دین، مبانی نظری
پیدایی و پایایی و پویایی انقلاب اسلامی را فراهم نمود.

البته میان دو صورت نوعی اخباری و اصولی مراتبی وجود دارد، و
بوده اند کسانی که با التزام به مبانی اجتهاد اصولی کاملاً از بند تحجّر
نرسته اند.

پایگاه و کارکرد اجتماعی روحانیت

ریشه های ژرف و دیرین روحانیت آن گاه که با رونق نوگرایانه اجتهادی
می آمیزد، پایگاهی نستوه و شکست ناپذیر در جامعه می یاب