پاورپوینت کامل معناپردازی غیر مقتدران ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معناپردازی غیر مقتدران ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معناپردازی غیر مقتدران ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل معناپردازی غیر مقتدران ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

در جوامع سرمایه داری که رسانه ها در اختیار قدرت های صاحب
سرمایه است، سانسور مستقیم کمتری وجود دارد. اما آنچه نشریات چاپ
می کنند، صرفاً همان چیزی است که می خواهند منتشر شود.

در ایران مدتی است که مطبوعات مدرن و روشنفکری، وقتی تصمیم
می گیرند که چیزی را تبلیغ کنند، خود بخود هر صدای مخالفی حذف
می شود. دفاع از نمایش فیلم دوئل، مجلس شبیه بیضایی، خیلی دور
خیلی نزدیک و…چنین بوده است.

۱. میر کریمی در مصاحبه چنین گفته است: با این فیلم او تازه
فیلمسازی را یاد گرفته است!

من درست از همین نقطه، با فیلم او فاصله می گیریم و این اولین
اختلاف من با فیلمنامه، فیلم و دوستداران فیلم است. آری فیلم حالا
دیگر کار یک جوان کارآموخته و یک استاد جوان در گام اول استاد کاری
است.

به نظر من، برخلاف دادرسی رایج این روزها، فیلمنامه خوب، تنها
فیلمنامه ای نیست که قواعد فیلمنامه نویسی را بی کم و کاست به کار
بسته و پایه یک فیلم خوب را با ساختار ماهرانه و توانمندی های قالبی
فیلمنامه پی ریخته باشد. ظرافت های یک فیلمنامه که به درستی و
بدون زوائد، قصه اش را روایت می کند، اگر فاقد بداعت باشد، فیلمی
متعارف چون صدها فیلمی که در جهان ساخته می شوند و سینمای
متوسط القامه حرفه ای و ماهرانه را می سازند، تبدیل می شود. آنچه به
فیلم درخشش، یکتایی و ماندگاری می بخشد، چیزی است که پس از
ساختمان تمیز فیلمنامه، سر بر می آورد که همان نگاه نو، مکاشفه حس
و حال مورد غفلت قرار گرفته موقعیت انسانی، و یک نیروی زنده و
طبیعی و نو آورانه است که برای ما پرتوی تازه بر ظلمت روح، وضع و
هستی بشری می افکند یا نورهای ندیده گرفته شده در لابه لای غبار
رویدادهای روزمره را جلوی چشم ما قرار می دهد.

یک فیلمنامه خوب، درست از آنجا به اثری یکه تبدیل می شود که به
هنجار شکنی و تخطی از قالب ارائه جز بدیع می پردازد. از نظر من زیر
نور ماه، جدا از فضای رئالیسم سوسیالیستی زیر پل و رفاتیسم سبک آن،
همان گونه که در زمان نمایش نوشتم، سرشار از فضاهای زنده، بدیع بود
که به میرکریمی و مکاشفه او تعلق داشت و ما را به زندگی و دغدغه ها و
دلمشغولی های جزئی و خاص انسان هایی که فرصت حضور در تصویر
نداشتند و حالا جهانشان از جنس تصویر می شد و به ذخایر تصویری
حافظه و تجربه ها افزوده می شد، و چیزهایی که خارج از نرم های سابق
اتفاق می افتاد… دعوت کرده بود.

خیلی دور، خیلی نزدیک، فاقد این زندگی بدیع فیلمیک است. خیلی
شسته رفته تر از خانه ای روی آب فرمان آراست آشفتگی و انشقاق روایی
آن را ندارد. البته آن انشقاق را من دارای ظرفیت کافی برای تبدیل به
یک سبک شخصی تازه می دانم که رئال و سوررئال را می آمیزد و
امیدوارم فرمان آرا بالاخره در این آمیزش، موقعیت اجرایی و پختگی
تازه ای به دست آورد لکنت های فعلی را جبران نکرد و با گفتار درمانی
نشان دهد که هیچ قانون الهی وجود ندارد که فیلم از یک نیمه رئال به
یک نیمه سوررئال پرتاب نشود.

۲. هسته میرکریمی چیست؟ رستگاری آدم بی باور. پلات و پیرنگ
فیلمنامه او، چه نکات برجسته ای دارد؟ همه چیز طبق قاعده پیش
می رود؛ یک پزشک متخصص مشهور دنیاگرا که در فیلم فرمان آرا آقای
کیا نیلن نقش او را ایفا می کند و در فیلم میرکریمی اتفاقا شخصی شبیه
وی فیلم را شروع می کند. او پروفسور عالم (دنیا) است. پرفسور صاحب
فرزندی است که با او ارتباطی غریبانه دارد و… .

اکنون یک رویداد: در فیلم فرمان ارا یک کودک دچار مشکل مغزی
شده و در اینجا مشکل مغزی پسر موجب گشودگی چشم دکتر می شود و
معجزه و… رستگاری! رستگاری اینجا یا آنجا فرقی ندارد برخی
می گویند: «خانه ای روی آب» دکتر فرمان آرا که بی ریشگی و گسست از
معنویت و باورهای الهی از یک سو و غرق شدن در ارزش های مدرن،
بدون پیوند با مفاهیم عمیق آن است، در واقع به نفی وجه معجزه آمیز با
استهزای آن ختم می شود. این هم تلقی راست ها و کسانی است که به
فیلم حمله کرده اند و هم جیب ها که به شکل حیرت آوری در فیلم، نه
تردید، بلکه تعین نفی مذهب یافتند.

اما به نظر من در هر حال، عناصر پیرنگ، حتی اگر در نتیجه به جنس
دیگری از معنا ختم شده باشد، در خانه ای روی آب فرمان آراء خیلی دور و
خیلی نزدیک میرکریمی، تکراری است. در فیلم فرمان آرا، روی آب
بودن خانه آدم بی باور، با همه تشتّت های منسوب توأم با تازگی و
جسارت های ساختاری است ؛ گرچه در اجرا، این ادغام ساختارها، هنوز
پخته نشده و در کار میرکریمی، به عکس شسته رفتگی فیلم، میان مایه
و دور از بداعت زنده و خالی از حس و حال و شکار لحظه های نادیده
زندگی و روایت قابل پیش بینی و مکرر است؛ هر چند فیلمنامه در روایت
قصه اش، به نحو چشمگیری دارای چینش و حتی گاه ظرافت بوده باشد.
در خانه روی آب، جایی رها از پشتی وجود دارد که همان بهشت است و
بهشت خیلی دور خیلی نزدیک، روستاهای کویرد طبیعت ناب است.
البته بهشت فرمان آرا هم همان ویژگی طبیعت گونه را دارد.

ایده فیلم فرمان آرا بدیع بود، اما خیلی دور خیلی نزدیک، فضایی
تجزیه شده است و ما در سراسر فیلمنامه، با هیچ فضای تجربه نشده و
غیر مترقبه و غافلگیر کننده ای، جز چند لحظه ای در کویر روبرو نیستیم؛
بلکه با روایت محافظه کارانه، طبق تصورات عام درباره چنین زندگی ها
و حتی خرده داستان های دستمالی شده ای، نظیر غذاخوردن آن مرد
نوکیسه و آن دکتر بازاری و… روبرو هستیم و همان همسری که جدا از
مشغولیت های شوهر، سرگرمی های خود را دارد، همان بدری خانم است
که در فیلم فرمان آرا دایه مهربانی است که از گذشته باقی مانده، و حتی
شکل گیری شخصیت، طبق پندارهای تپیکال آدم هایی که پیش
می رود خیلی سطحی شخصیت هایی چون یک پروفسور متخصص و
یک خانم دکتر معصوم مذهبی سکنی گزیده در روستای کویری و… را
برای ما تعریف می کند.

هر آدمی که درباره دکترهای پولدار و دنیازده امروزی چیزی از دور
شنیده، همین طور شنیده است که بی کم و کاست میرکریمی ترسیم کرده
است. ما بویژه از طریق فیلم هامان، همین گونه رستگاری این افراد
بی دین و غرب زده را از دور تصور می کنیم.

کار بزرگ میرکریمی در زیر نور ماه، متنی ساختار شکن و هنجار زدا و
حرکت بر خلاف تصورات کلی آزموده شده بود، چه از مورد یک طلبه
درگیر پرسش، چه یک طلبه شوخ طبع دارای سماجت و چه در مورد
طلبه دیروزی که لباسش را کنده و شرمسارانه از حاشیه زندگی می گذرد
و…

اینکه میرکریمی نمی داند، نقطه قوت سینمای او این نگاه پر طراوت
بوده و آموختن مهارت ها و رعایت های حرفه ای داستان پردازی و
دستیابی به ساختاری بی زائده و کلنت، مهارتی است که اگر کسی
بخواهد به زودی فراچنگ می آورد. در حالی که دست شستن از بداعت او
را مغبول می کند و در فقدان آن و چیزی را از دست خواهد داد – و در این
فیلم از کف داده است – که کمیاب است و به این سادگی به دست
نمی آید. فیلمی که در آن روح و حس زنده و کشف و توان دیدن و قدرت
بیان طبیعی وار و یک محاوره دلنشین جاری محصول یک نگاه تازه و
سرزنده به زندگی است؛ اگرچه با لغزش های ساختاری، می تواند اثر
بزرگی باشد. بدون این بداعت، یک فیلم ساختمند کلیشه ای، در هر حال
فیلمی درجه دو است؛ هر چقدر که خوب باشد.

از همان لحظه دیدن فیلم در جشنواره، گفتم که فیلم میرکریمی فاقد
تازگی است و ساختار منظم آن، هرگز نمی تواند از آن فیلم بزرگی بسازد.
شخصیت های جاندار و غیر مترقبه با جزئیات تیره و تکرار نشده اند که
فیلم را فیلم می کند و روایت های تازه استثنایی از زندگی هایی که همه ما
فکر می کنیم می شناسیمش و فضاهای تازه و زیبایی شناسی خلاق
است که به فیلمنامه و فیلم یکتایی می بخشد.

زیر نور ماه این نگاه و حس و حال و طراوت و مکاشفه و صداقت و
زندگی را به وفور در اختیار داشت. فیلم حاضر حکم استادی های استادی
را دارد که از آنکه تازه کار استادانه می کند، مشعوف است و نیروی
جوانی اش را از دست می دهد و بدتر از همه قدر آن جوانی را نمی داند و
آنچه مایه قوتش بود، از او روی پنها کرده است و به اعتبار اطلاعات و
توان ها و مهارت های ساختی تازه ای که بدست آورده آن فهم بدیع را از
کف داده است. فیلم را ساختارهای قالبی و قوالب ساختاری خوب تنظیم
شده نمی سازد. روح روایت و جزئیات شخصیت ها و زندگی های طبیعی و
مکاشفات و بداعت حسی زیبایی شناختی جدید است که فیلم نامه ها و
فیلم ها و داستانها و… را به آثار به یاد ماندنی مبدل می سازد.

البته در صورتی که بدانیم نگاه نو، حاوی محتوا فرم نو است و منظور به
هیچ وجه مضمون تازه نیست. اینجا این نگاه و حس و حال محصول
محتوای فرم و فرم محتوا با هم بوده و نباید موجب گمراهی شود. بدیهی
است که اثر بدیع، هوش ساختاری بدیعی هم دارد.

اختلاف من با کسانی که فیلم را مطلقاً شسته رفته می دانند، به درک از
فرم و معنای تازه تری از شکل وابسته است. به نظر من فرم جداناپذیر از
نگاه و به صورت فرم محتوا وجود دارد. غالباً دوستان منتقد ژورنالیست،
ایده محدودی از فرم دارند یا فرم را با ساختار یکسان می پندارند. اما به
نظر من یک فیلم می تواند ساختاری کم غلط اما فرمی فاقد بداعت
داشته باشد. که این مسئله به عدم بداعتی که فیلمساز ناتوان از ابتکار دو
فرم منفرد فیلم اش نتوانسته پدید آورد مربوط است تا در چالش با
قراردادهای از پیش موجود قرار گرفته و هوای تازه ای را شکل دهد.

برای مثال در سکانس ابتدایی فیلم خیلی دور خیلی نزدیک، فیلمساز
می خواهد دوری پروفسور عالم از خدا؛ مذهب، و زبان باورهای الهی را
نشان دهد و فیلمساز با دست های آخر فیلم می کوشد، این دوری را به
نزدیکی تبدیل کند. در هر دو مورد، او ناتوان از ترکیب خلاق یک فضای
ساخته شده ابتکاری با قراردادهای از پیش موجود و در نتیجه استفاده از
اشکال کلیشه ای و سردستی، برای رساندن محتوایی است که جز در این
اشکال پیش پا افتاده، نمی توانستند شکل بگیرند، چون خود حاوی یک
تلقی غلط شعاری و بسیار سطحی، هستند.

سکانسی که از آن حرف می زنم، دیدار در رستوران است. ماجرا به مرد
نوکیسه ای مربوط است که قصد دارد ده میلیون تومان بدهد تا یک جراح
نامور دکتر عالم قلب پدرش را عمل کند. دارای ایدئولوژیک فیلمساز آن
است: این مرد یک شکمپاره مفت خور است که مثل باد هوا پول به دست
می آورد.

طبابت در اینجا یک حقه بازی و تجارت، از جنس همان تبدیل کشک
به طلا است.

دکتر عالم صد بار به دوست پزشک شیادش گفته است که او را با این
جور آدم های نوکیسه وارد معامله نکند.

اما منظر سطحی، فیلمساز موجب ایجاد یک شکل دهی پیش پا
افتاده مثل نمای آخر شده است. این درک سطحی چیست؟ تناقض بین
کنش فرزند پیرمرد بیمار؛ با چهره ای که از او به نمایش در می آید.
تماشاگر از خود می پرسد، این چه منش غیر انسانی است که آدم با
پسری – هر کس می خواهد باشد – که دارد برای پدرش پول خرج
می کند تا زنده بماند، با دیده حقارت بنگرد. این کار چه چیز بدی در خود
نهان دارد. و چه لزومی به نمایش مرد بازاری با آن تحقیر وجود داشت؟
مسئله دیگری که از قرارداد سطحی دیگری بر می خیرد و کنش
متناقض و ساخت دپاختی در سطح فکرهای تلویزیونی دارد، نمایش
نوکیسگی با نحوه غذاخوردن در رستوران بالای برج و جدا کردن پوست
گوجه فرنگی با دست و آن شکل غذا خوردن است.

نخست اینکه وقتی موقع ظهر در رستوران گرانقیمت قرار ملاقات
می گذارند، یعنی قرار است غذا بخورند، پس تبدیل کردن غذاخوردن آن
مرد بازاری به یک گناه چشم پوشی ناپذیر جای تأمل است.

دوم اینکه آدم آنقدر پولداری که در یک رستوران شیک قرار می گذارد،
لااقل استفاده از قاشق و