پاورپوینت کامل صلح طلبی با درک تحولات ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل صلح طلبی با درک تحولات ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل صلح طلبی با درک تحولات ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل صلح طلبی با درک تحولات ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۴

همان اندازه که بشر قرن ۱۹ و ۲۰ نیازمند صلح بود، انسان قرن ۲۱ نیز
محتاج و تشنه این اکسیر کمیاب است تا بتواند در سایه فناوری و
تکنولوژی، طعم خوش آسایش را به دور از دغدغه ها بچشد.

این مسئله بدیهی ترین نیاز بشر امروز است؛ امّا چرا داشتن فضایی
صلح آمیز به آرزویی دست نیافتنی تبدیل شده و برای رسیدن به این
فضا چه باید کرد؟

در هر سوی این دو سؤال اسباب و عواملی نهفته و ابعاد پنهان و
آشکاری آن را احاطه کرده است. در یک سو قدرت ها، دولتمردان و
دولت ها و در سوی دیگر ملّت ها قرار دارند. در واقع دو گونه تحلیل و دو
گونه انتظار از منظر دولتی ـ بشری در این زمینه وجود دارد.

صفحه «نگاه هفته» شماره ۱۶۷ با عنوان «طرح خاورمیانه ای
جمهوری اسلامی»، با مبانی تئوریک، به این مسئله پرداخته و یک نکته
اساسی را متذکر شده بود که سیاستگزاری داخلی و خارجی، باید برای
رسیدن به صلح جهانی و نه جنگ جهانی باشد. نویسنده محترم، سپس
دو پایه اساسی برای صلح بر شمرده بود که عبارت است از: پایه درونی یا
معنویت جهانی و پایه بیرونی یا عدالت جهانی.

این نگاه در ادامه، تعامل خارجی در سطح دولت ها را سطحی ترین
تعامل ها خوانده و دو سطح برای آن قأئل شده بود:

۱. تعامل با دولت ها که وظیفه وزارت خارجه است.

۲. گفت وگوی فرهنگی با ملت ها که وظیفه رایزنی های فرهنگی است.

نویسنده این دو سطح از تعامل را تاکنون ناهماهنگ و تبعیض آمیز
دانسته، در پایان با ارائه طرحی در مقابل طرح خاورمیانه بزرگ(امریکا)
پرداخته است که به نظر تأمل برانگیز است.

این طرح «راهپیمایی عظیم مسلمین به سوی قدس» است که به زعم
نویسنده آن در مقابل اتفاقات ناگوار بسیار در حال وقوع، جنبه بازدارنده
دارد.

پیش از هر چیز، ذکر این نکته ضروری است که هر طرحی که در جهت
«صلح» و با رویکردی صلح طلبانه باشد، قطعاً مورد حمایت مسلمانان
خواهد بود، چرا که طلایه داری این حرکت از دینی بر می آید که جهان
شمول و رحمت آن بر تمامی جهانیان گسترده باشد: و ما ارسلناک
الارحمه للعالمین؛ لیکن چنان که در همان نوشته تأکید شده، تغییر در
روش شناسی سیاست گذاری خارجی، همراه با شناخت ضرورت های
زمانی و مکانی اهمیت دارد و موفقیت در این مسیر تنها در گرو درک
واقعی ضرورت های زمانی و مکانی و واقعیت های موجود است.

اکنون این سؤال را مطرح می کنم که آیا طرح راهپیمایی عظیم مسلمین
به سوی قدس، در چارچوب درک واقعی از ضرورت های زمانی و مکانی
است؟ آیا پیشی گرفتن از دیپلماسی و بستن مسیر آن و گشودن یک راه
خارج از عرف دیپلماتیک، به معنی آن نیست که دیپلماسی کشور در این
خصوص تعطیل و نیازمند ابتکار عمل مردمی است؟ ملّت ها نیازمند سلطه
جویان و بازیگردانان عرصه های دیپلماسی نیستند، امّا از دستگاه فعال و
هوشمند سیاست خارجی نیز بی نیاز نیستند.

به قول ریکاردو پترلا (Ricardo Petrella) استاد دانشگاه کاتولیک
لوون در بلژیک، آنچه انسانیت به آن نیاز دارد، سلطه جویان یا
امپراطورها نیستند، بلکه کسانی هستند که شالوده زندگی همگانی را به
لطف قراردادی اجتماعی و جهان شمول که از درک هر انسان از شأن
انسانی، عدالت، آزادی و صلح الهام می گیرد، بنا می کنند.

آری جهان هم اکنون تشنه صلح و عدالت است و به گفته سید محمد
خاتمی رئیس جمهور سابق ایران، در سخنرانی سازمان ملل، صلح
منهای عدالت، به معنای سلطه است؛ امّا آیا عدالت بدون مکانیزم و
برنامه و تولیت دولت ها تحقق می یابد؟ مگر نه اینکه (به تأیید نویسنده
محترم نگاه هفته در یادداشت های قبلی) عدالت را باید در دولت کریمه
جست؟ پس صلح نیز صرفاً با مکانیزم های فردی و اجتماعی و بدون
همکاری دولت ها امکان پذیر نخواهد بود. آیا تاکنون جنگ ها و نزاع ها
میان ملّت ها بوده یا طرف های متخاصم و درگیر دولت ها بوده اند؟ و در
این میان ملت ها تنها هزینه جنگ ها را پرداخته اند.

بدیهی است که کم رنگ ساختن نقش دولت ها در استراتژی تأمین
صلح، هرگز در جهت منافع ملّی نیست و بیش از هر چیز این ملّت ها
هستند که از تضعیف دولت ها و نقش محوری آنها متضرر می شوند. ملّت
حق دارد از وظیفه دولت در تنظیم، تدوین و راهبردی سیاست های
خارجی کشورش و تعامل با دیگر دولت ها سؤال کند و توضیح بخواهد.

از سوی دیگر، انجام این وظیفه به سازوکارهایی نیاز دارد تا بتواند
سرمایه های مشترکی را در این راه جذب کن