پاورپوینت کامل تعامل تاریخی دین و دولت ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تعامل تاریخی دین و دولت ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تعامل تاریخی دین و دولت ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تعامل تاریخی دین و دولت ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

نویسنده: علما و سلاطین

همیاری دین و دولت، در موارد بسیاری، سبب پایین آمدن همترازی به
سود حکومت ها بوده است. البته دین تاوان این همیاری ناعادلانه را
پرداخته است، به طوری که در حکومت هایی که به نام دین ـ و در واقع
علیه مردم ـ بر پا شده، دین زدگی مشاهده شده است.

«دکتر وجیه کوثرانی» در کتاب «الفقیه و السلطان» به بررسی قسمتی
از تاریخ همیاری دین و حکومت پرداخته و رابطه دین و سیاست را در
دوره های عثمانیان، صفویه و قاجاریه، از زاویه دیگر نگریسته است. این
دولت ها واپسین حکومت هایی بودند که داعیه دینمداری داشتند:
بسیاری از سرزمین های اسلامی زیر پوشش آن ها بود، و در زمان آن ها
بود که کشورهای غربی، راه رسیدن به نظام سرمایه داری را در چپاول
ثروت کشورهای اسلامی یافتند.

بنابر نظر وی، قاجاریه، امتداد طبیعی صفویه است. وی در فصل
نخست، به بررسی حکومت های پیش از عثمانیان و صفویه ـ قاجاریه
پرداخته و عقیده دارد که سلجوقیه و آل بویه، پایه های بنیادین و الگوی
تمام عیار آنها بوده اند.

عثمانیان، برای مشروعیت بخشیدن به حکومتشان، خود را دینمدار
معرفی کردند و به تقسیم عملکرد دین و سیاست پرداختند: کارهای
استراتژیکی و اقتصادی به دولت واگذار شد و فرمان جنگ و فتوحات،
رنگ دینی به خود گرفت. «شاه اسماعیل صفوی» نیز خود را به علویان
منسوب کرد و برای دوام حکومت خود، عملکردهای دولت را قداست
بخشید. همسایگی دو دولت، منافع آنان را به خطر افکند، و بار دیگر
اختلاف مذاهب شیعه و سنّی بالا گرفت، تا آنجا که دو کشور در مقابل
همدیگر صف آرایی کرده و نبرد «چالدران» در گرفت؛ نبردی که به
پیروزی عثمانیان انجامید.

از آن پس، شعار جداناپذیری دین از سیاست بیشتر به گوش رسید، لذا
هرچه بیشتر، بر ناتوانی حکومت ها افزوده می شد؛ دو دولت بیشتر از
کاتالیزوری به نام «دین» بهره می جستند. در نتیجه، شعارهایی چون
شهادت در راه وطن، تنها برای برانگیختن غرور ملی ـ مذهبی مردم بود،
و ریشه در سیاستگذاری های آنان داشت.

البته، نویسنده بر کسانی که درگیری های دو دولت را تنها برخاسته از
شیعه و سنی بودن آن ها بر شمرده اند خرده می گیرد و منافع سیاسی،
منطقه ای، و استراتژیکی را عوامل نخستین این اختلاف قلمداد می کند.
ایشان اعتقاد دارند تفاوت دو مذهب، تنها در تحریک توده مردم
اثربخش بوده است. و از این رو، بر نظرگاه دکتر علی شریعتی صحه
می گذارد.

شریعتی، «تشیع صفوی» را شرک، بر می شمرد و آن را ارمغان آور رکود
فکری، سست ارادگی و پروراننده روح بی مسئولیتی می نامد.(۱) و این
همان تشیعی بود که شاه عباس صفوی آن را برای مبارزه با عثمانیان
عَلَم کرد.

نکته دیگری که نویسنده نظرها را به آن جلب می کند، «دستاویز
سازی دین» نام دارد: هر چند مؤسّس سلسله افشاریه سنی مذهب بود،
امّا باکی نداشت که پس از براندازی صفویان، تشیع را همچنان به
رسمیت بشناسد که در راستای آن بتواند با همتای سنّی خود رقابت کند،
وی در تلاش بود تا مذهب جعفری را به عنوان پنجمین مذهب اسلام،
معرفی نماید. اما عثمانیان، به حیله وی پی برده و از آیین پیشینش پرده
برداشتند و عرصه را بر وی تنگ نمودند.

همسانی سیاست های افشاریه و صفویه، نادرشاه را بر آن داشت تا خود
را شیعه مذهب معرفی کند و بار دیگر مردم را به صحنه مبارزات سیاسی
ـ دینی بکشاند.

از سویی، دشمنی دو حکومت راه را بر استعمار گران هموار ساخت و
دولت به زیر نفوذ غربیان در آمد تا آن جا که صلح میان آن دو، آتش بسی
تحمیلی بود، تا در این راستا، استعمارگران بیش از پیش به اهداف
سیاسی خود، نائل آیند.(فصل دوم)

حکومت عادلانه بر بلاد اسلامی، پس از پایان یافتن اقتدار بغداد، نه
تنها امر مهمی به شمار نیامد، بلکه افرادی چون مارودی، نظام الملک و
غزالی، در مشروعیت بخشیدن به این حکومت ها به همکاری پرداختند،
و نظرگاه های خود را ارائه کردند، تا آن جا که غزالی گفته است: سامان
بخشیدن به دین، تنها با تشکیل ساختارهای این جهانی، جامه عمل
می پوشد، و برپایی نظام های دنیوی، در گرو تبعیت از حاکمان است. وی
می افزاید: اطاعت از حاکمان، واجب است، مگر در عملی که به گناه منجر
شود و بر هر فقیهی بایسته است که حاکمان را به نیکی فرمان دهد و از
بدی، باز دارد. غزالی، برای کاستن اختلاف درون دینی عنوان می کند که
حتی برتری خلفای اربعه، این جهانی است و اولویت در رسیدن به
منصب خلافت، نشانه برتری آن جهانی نیست.(۲)

نویسنده، در فصل سوم از چگونگی تشکیل مؤسسّه های دینی، و
راه یابی علمای دین به درون دستگاه های دولتی عثمانیان، سخن گفته
است. وی، چارچوب تاریخی حکومت عثمانیان را در سه مورد خلاصه
می کند:

۱) نقش و جایگاه مفهوم ایرانیِ شاهنشاه ۲) ساختار نظامی قبایل
جنگجوی ترکیه ۳) نقش و عملکرد علمای دین.

همگام با تشکیل دولت عثمانیان، علما به نصیحت و مشورت با
حکمرانان پرداختند و مناصبی چون «فتوا دادن» و «قضاوت» را بر عهده
گرفتند. گویا «مولا شمس الدین بن حمزه» ملقب به محمد فناری
(۱۳۵۰ ـ ۱۴۳۱ م)، نخستین روحانی درباری است که در زمان سلطان با
یزید عثمانی، در منصب افتاء به خدمت گماشته شد. اهتمام حکام
عثمانی به ارتباط با علما، نشانگر درک درست آنان از جایگاه عالمان
دین در دل مردم است. آن ها برای پر نمودن گسست های میان دولت و
مردم، از انجام هیچ عملی دریغ نکردند. قضات، ائمه مساجد، استادان و
حتی مشایخ صوفیه، در جای جای بلاد عثمانی، به تجلیل از حاکمان
پرداختند. از طرفی به هر اندازه علما به درباریان نزدیک تر می شدند، از
استقلال آن ها کاسته می شد و بر نیازمندیشان افزون می گشت. هرچند
در این میان علمایی یافت می شدند که به جای وابستگی به زَرِ
دولتمردان، با استقلال، در طول حکومت به پیش می رفتند، امّا این گروه
اندک، در زیر سیاست های ماهرانه دولت پنهان می ماندند، تا آنجا که نقد
عالمانه اصلاح طلبان مصر از دین و سیاست بی نتیجه ماند. آنان،
مستبدانه با مخالفان دولت به ستیزه پرداختند و عملکرد عالمان دینی،
مهر تایید بَر اعمال ایشان گذارد. از این رهگذر، دست کم توده مردم به
این باور رسیدند که ایدئولوژی حکومت در دست علمای دین است. بدین
ترتیب، فریادهای اصلاح طلبان، که در گوشه و کنار مملکت طنین
انداخته بود، خاموش شد و منصب پرستان، هیچ گاه در صدد اصلاح
ساختار حکومت خود بر نیامدند.

از جمله گروه هایی که به انتقاد از عثمانیان پرداختند، شیعیان جبل
عامل بودند. آنان در مواقع ضروری، بیش از پیش «تقیه» می کردند و
فشار بر آنان زمانی افزایش می یافت که شاهان صفوی، اهل سنت ایران
را در تنگنا قرار می دادند یا مبارزه های ایران و ترکیه شدت بیشتری
می گرفت. در این گیر و دار بود که زین الدین بن علی جبعی
(۱۵۵۸-۱۵۰۵م) که معاصر سلطان سلیم بود، به نگارش «الروضه
البهیه فی شرح اللمعه الدمشقیه» همت گماشت تا به عنوان مرجع
شیعیان، آن ها را یکپارچه سازد و تشیع را مذهبی اسلامی معرفی کند؛
مذهبی که جایی در میان مذاهب مورد پذیرش عثمانیان نداشت، لذا در
این راه به شهادت رسید.(۳)

مارودی و رشید رضا نیز، دو سر یک طیف به شمار می آیند و این طیف،
نشانگر عملکرد علمای اهل سنت و نظریه های ایشان در باب حکومت
است. ابوالحسن مارودی، به توجیه عملکرد آل بویه و سلجوقیان
پرداخت و رشید رضا، سقوط عثمانیان را کاری بجا بر شمرد و به دنبال
یافتنِ ساختاری نوین برای حکومت بود.

نویسنده، بخش چهارم را به ایران، اسلام و تشیع، اختصاص داده
است. بنابر نظرگاه وی، میان دولت و دین در ایران، همواره رابطه ای
استوار برقرار بوده است. وی دین را در شمار سه ویژگی مهمّ دیگر ایران
می آورد: اهمیت استراتژیک منطقه، تبعیت از سیستم حکومت
پادشاهی، وجود منابع نفتی و فرآورده های آن (البته در قرن بیستم) و
دین.

پیشینه همیاری دین و سیاست در ایران، به زمانی باز می گردد که دین
زردشت، دین رسمی شناخته شد و علمای دین، در دربار ساسانیان به کار
گماشته شدند. آنان، عهده دار اموری چون آموزش و اداره آیین های دینی
گشتند.(۴) پادشاهان ساسانی، خود را سایه خدا می دانستند و با نام دین،
حکومت استبدادی خویش را پی ریزی می کردند.(۵)

تاریخ ایران، از ورود اسلام تا دوره صفویان، در سه مرحله خلاصه
می شود:

۱) از خلافت امویان(۶۶۱ ـ ۷۵۰ م) تا آغاز دوره عباسیان:نژادپرستان اموی،
تمامی غیر عرب ها ـ و از جمله ایرانیان را ـ بیگانه می خواندند. اما با
سیاستی که برخی از متفکران ایرانی به کار گرفتند، از یک سو براندازی
حکومت امویان به دست ابومسلم خراسانی، صورت پذیرفت و از سوی
دیگر، در دربار عباسیان راه یافتند و در پست های کلیدی به کار مشغول
شدند. وی می نویسد: بجاست که به پوچی این مطلب اشا