پاورپوینت کامل جامعه اطلاعاتی و اصول اخلاقی ۸۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جامعه اطلاعاتی و اصول اخلاقی ۸۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جامعه اطلاعاتی و اصول اخلاقی ۸۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جامعه اطلاعاتی و اصول اخلاقی ۸۶ اسلاید در PowerPoint :

۴

بخش دوم و پایانی

اشاره:

امروزه بهره گیری از فناوری اطلاعات، در تمامی حوزه های علمی،
فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی اهمیت بسیاری یافته است؛ از این رو
شناخت موانع و رفع آن و نیز کسب اعتماد عمومی، می تواند نقش کلیدی
در گسترش کاربردهای این صنعت داشته باشد.

بحث آزادی و اخلاق اصلی غیر قابل انکار در مدیریت جامعه دینی
است و امنیت سیستم های الکترونیکی و فناوری ارتباطات و اطلاعات،
از مهم ترین عوامل کسب اعتماد مردم به شمار می آید.

عدم توجه به این اصول به خصوص مبحث امنیت و حفظ حریم
خصوصی شهروندان، ممکن است به چالشی جدی برای گسترش
فناوری اطلاعات در کشور تبدیل گردد. به همین دلیل در کنار شورای
عالی امنیت ملی، شورایی تحت عنوان شورای عالی امنیت فضای
تبادل اطلاعات در کشور ایجاد و تشکیل شده که تدوین سند «راهبردی
امنیت در فضای تبادل اطلاعات» را بر عهده دارد. آنچه از نظر
می گذرانید، ادامه مطلبی است در شماره پیش پیرامون آزادی، اخلاق و
امنیت در فضای سایبر خواندید، در این شماره شرکت کنندگان در بحث،
ابعاد دیگری از آن را پی می گیرند:

دکتر معتمد نژاد: به نظر لازم است مفاهیمی یادآوری شود تا سوء
تفاهمات رفع شود، زیرا تا مفاهیم روشن نشود، بحث به درستی پیش
نمی رود. بحث بر سر آزادی است. ارتباطات و اطلاعات از عناصر زندگی
اجتماعی است ؛ یعنی نه در جوامع اولیه که ارتباطات به صورت رو در رو
بود، از آن صرف نظر می شد و گرنه در جوامع کنونی که جنبه ارگانیک
دارد در گذشته با مد نظر قرار دادن نظریات فلاسفه از جمله دورکیم،
ارتباطات درون خانواده و قبیله جنبه مکانیکی داشت. سپس جوامع
اینترنتی شد و جنبه سازمانی و ارگانیک یافت. بنابراین نه در جوامع
گذشته و نه در جوامع کنونی، گریزی از ارتباطات نبوده و نیست و
ارتباطات امری ضروری است و چون ضروری است، محتوای آن نیز
ضروری است، چون اگر محتوا نداشته باشد، نمی تواند به حیات خود ادامه
دهد. بنابراین باید آزادی آن را در نظر گرفت .

آزادی یک اصل است. اما مطلق نیست. آزادی را به عنوان یک اصل می پذیریم، با
این همه دارای استثنا و محدودیت هایی است که باید از هم تفکیک شود؛ یعنی استثنا با
محدودیت تفاوت دارد. استثنا مواردی است که آزادی به کلی از بین می رود.
در موقع جنگ آزادی مطبوعات وجود ندارد. در این شرایط سانسور هم
وجود دارد در برخی موارد برنامه های رادیویی قطع می شود. اینها استثنا
است، چون جنگ حالتی فوق العاده است. استثنای دیگر به مطبوعات
کودکان و نوجوانان و برنامه های رادیویی، تلویزیونی و اینترنتی کودکان و
نوجوانان مربوط می شود. به همین دلیل، یعنی چون از استثناهای آزادی
است، فیتلر گذاری می شود. مورد دیگر محدودیت مطبوعات خارجی
برای حفظ امنیت ملی، یعنی انتشار روزنامه آزاد است. مگر انتشار
روزنامه هایی که توسط خارجی ها و به زبان خارجی منتشر شود یا از خارج
وارد کشور گردد.

محدودیت های مطبوعات، اطلاعات و اینترنت، رادیو و تلویزیون در ۴
مورد است: محدودیت استقلال ملی، تمامیت ارضی، امنیت و نظم کشور
است. در این زمینه در دنیا سه روش وجود دارد: یکی روش منطقی، یعنی
به موجب قانون باید این محدودیت را ایجاد کرد. اصول کلی که طی ۳۰۰
سال دنبال شده و به تدوین قوانین اساسی ما منجر شده است یک اصل
پذیرفته شده این است که محدودیت ها باید پیش بینی شود. این
رویکردی اصلی است. در کنار آن دو رویکرد دیگر نیز وجود دارد: یکی در
مورد کشورهایی است که دارای نظام های استبدادی هستند که صاحبان
قدرت به حفظ امنیت و امکان شورش و بر هم خوردن نظم عمومی
استناد می کنند. رویکرد دوم، استعماری و استیلای جهانی است؛
رویکردی که امریکایی ها دارند. آنها می گویند، امنیت اینترنت، رادیو و
تلویزیون و ماهواره ها باید در سراسر دنیا تأمین شود ؛ لیکن فقط برای
خودشان. مطابق ماده ۱۹ اعلامیه حقوق بشر، خبرنگاران می توانند در
سراسر دنیا بدون ملاحظات مرزی خبر بدست آورند. بنابراین امنیت مد
نظر آنها، نه به معنای رعایت اصول اخلاق، بلکه به معنی امنیت
سرمایه داری است. بنابراین وقتی در مورد امنیت سخن به میان می آید،
رویکردی اساسی، اصولی، قانونی و حقوقی است و دو رویکرد جانبی و
غیر اصولی، یکی برای حفظ استبداد و دیگری برای حفظ استیلای
جهانی.

محدودیت دوم مجموعه محدودیت هایی است که به مسئله آسایش
جامعه مربوط می شود. روزنامه، سایت یا رادیو و تلویزیون، می تواند با
اعلام خبری، نظم و آسایش عمومی را بر هم بزند. سومین مجموعه
محدودیت ها به مواردی مربوط است که سنت های جامعه، سنن ملی،
مذهبی، نژادی و فرهنگی، و عفت و اخلاق عمومی مورد تهدید قرار
بگیرد. مجموعه چهارم چیزهایی است که به زندگی خصوصی و اسرار
شخصی فرد مربوط می شود.

براین اساس، چهار محدودیتی که تا به اینجا بر شمردیم، شامل همه
موارد رادیو و تلویزیون، مطبوعات، اینترنت و تمام امکانات ارتباطی
است. بنابراین، آزادی به معنی مثبت و منفی وجود دارد؛ آزادی به معنای
منفی(Freedome from)است ؛ یعنی آزادی از مداخله دولت یا
آزادی از هر اجازه ای که دولت صادر می کند. این مسئله جنبه منفی دارد
که در کشورهای سرمایه داری از آغاز تاکنون دنبال شده است. معنای
مثبت(Freedome far) آزادی برای استفاده از امکانات و پدیده های
ارتباطی است و بر خلاف نوع نخست مکاتب جمع گرا خواهان آن اند؛
حق استفاده از ارتباطات، حق استفاده از آموزش، حق بهره گیری از
فرهنگ و حق توسعه که حق عمومی است.

بنابراین ما در زمینه محدودیت ها، با دو مانع روبرو هستیم: یکی مانع سیاسی که
دولت ها هستند و مانع دوم سرمایه داری. باید توجه داشت که ما از این رهگذر
بسیاری از فرصت ها را از دست داده ایم. باید منافع عمومی، شرایط
تاریخی و مصالح را به گونه ای در نظر بگیریم که از دنیا عقب نیفتیم.

دکتر محسنیان راد: من نکته آخر سخنان آقای دکتر معتمد نژاد را بسیار
مهم می دانم ؛ اینکه ما نباید فرصت ها را از دست بدهیم. در میان
صحبت های اساتید، به نوعی آسیب شناسی شد که چرا ما فرصت ها را از
دست می دهیم. من می خواهم در این دور آخر جمع بندی کنم و آقایان
آن را پی بگیرند. من دو خصلت را مطرح کردم: یکی اقلیت مذهبی
دیگری اقلیت زبانی که اقلیت های دیگری را هم می توان به این دو
افزود ؛ برای مثال ما از اقلیت های تولید اطلاعات هستیم که واقعیتی
انکارناپذیر است. چه اندازه از اطلاعات تولید شده ما مصرف بیرونی دارد
و ما چقدر از سفره دیگران استفاده می کنیم. آقای دکتر جوادی اصلی را
مطرح کردند که بسیار مهم است؛ مشکل بزرگ ما در ایران این است که
دولتمردان ما رسانه ها را در اختیار دارند و اصلاً هم وارد بحث های
تئوریک نمی شوند. امنیت از نظر دولتمردان ما با آنچه ما تئوریک
می گوییم، تفاوت دارد، پس میان دولتمردان و آکادمی ها، از نظر معانی
اشتراکی وجود ندارد.

از طرفی در همین حوزه، دولتمردان منبر را هم در اختیار دارند. من این
حرف را ۲۰ سال است که تکرار می کنم: پس از پیروزی انقلاب اسلامی،
رادیور را به منبر تبدیل کردیم و تلویزیون هم به رادیو مبدل شد. منبر
خصلتی بی نظیر و جالب دارد. اشتباه بسیار بزرگ این است که ما
خصلت های منحصر به فرد منبر را به سایر رسانه ها تعمیم دهیم، به
همین دلیل واژه تهاجم فرهنگی در ادبیات دولتمردی رسانه های ما
واژه ای جا افتاده است.

نکته مهم صحبت های آقای دکتر جوادی این بود که محرمانگی و
صحت اطلاعات را تولید کننده اطلاعات تعیین می کند و ما چون تولید
کننده اطلاعات نیستیم،دچار مشکل هستیم. از طرفی هم چنان که
گفتیم ؛ میان دولتمردان و آکادمی ها از نظر معانی نقطه اشتراک وجود
ندارد، بنابراین محدودیت هایی که آقای دکتر معتمدنژاد بر شمردند، با
محدودیت های دولتمردان ما متفاوت است، چون ما اصلاً در جایگاه
تولید اطلاعات نیستیم پس نکته مهم دیگر این است که ما واقعاً
مرزهای جبر و اختیار را در حوزه ارتباطات و اطلاعات نمی دانیم و در
واقع آن را تبیین نکردیم.

من بسیار متأسف می شوم، وقتی می بینم که دریافت برنامه های
ماهواره ای در سطح کشور، این همه وسیع شده است. این مسئله ناشی از
ندانستن مرز جبر و اختیار در شرایط موجود است، چون نمی شناسیم و
نمی خواهیم باور کنیم، فرصت ها را از دست می دهیم.

آخرین تحقیقات بنده نشان می دهد که سر گردانی ناشی از عدم توافق
میان دولتمردان، به پیام آفرینان رسانه ها نیز منتقل شده است و
مجموعه ای از تئوری های هنجاری در سخنان آنها دیده می شود؛ برای
این که پُز بدهند، از آزادی تعریف می کنند و برای این که قدرت
انحصاری را در حوزه رسانه ها داشته باشند، سخنان منبر را برای
روزنامه ها و مطبوعات تکرار می کنند.

دکتر جوادی: من با سخنان آقای دکتر درباره از دست رفتن فرصت ها
موافقم؛ لیکن در اینکه همه مشکلات را به گردن مباحث نظری و
آکادمیک بیندازیم، تردید دارم. این که گفته شد، برخی کشورها مثل
عربستان یا آفریقا موضع نگرفته اند یا بعضی کشورها گفته اند، ما
اعلامیه های آزادی را می پذیریم، ممکن است به عنوان یک سیاست،
درست هم باشد ؛ برای این که واکنش هایی را ایجاد نکند. اما دلیل اینکه
در عمل هم خود اجراء نمی کنند، این است که توافق نظری بر بحث
ندارند.

دکتر محسنیان راد: ببخشید! منظور من این نیست که بحث های نظری ما
اشکال دارد؛ اشکال این است که ما در دانشگاه ها در این باره کار
می کنیم، اما دولتمردان به آن توجه ندارند.

دکتر جوادی: این که در این باره اجماع نظری موجود نباشد، نتیجه اش
عربستان است که می گوید: ما آزادی را از آمریکا هم بیشتر قبول داریم،
اما در عمل به گونه ای دیگر رفتا می کند. نکته دیگر اینکه در مباحث ما
معنای مضیقی از اخلاق صورت گرفت ؛ به خصوص در حوزه IT. چون در
فرهنگ ها و دایره المعارف ها دو معنا برای اخلاق بیان می شود ؛ یک
معنای مُضیّق (خاص) که بیشتر بحث های هنجاری است و یک معنای
عام تر که بیشتر نوعی سیاستگذاری در فضای کار با اینترنت و فن آوری
اطلاعات است.

در اینجا به نظر می رسد ما باید بیشتر در معنای موسع، یعنی خلأ
سیاستگذاری متمرکز می شویم، چون فقط بحث های هنجاری مطرح
نیست. نکته دیگر اینکه آزادی از میلی انسانی سرچشمه می گیرد که
حریم خصوصی میل مقابل آن است. تمایل های مقابل منشأ این است ؛
یعنی میلی که ما را به سمت آزادی می کشاند، همان میلی نیست که ما را
به طرف حریم خصوصی سوق می دهد.

وقتی ما از آزادی، اخلاق و امنیت در حوزه های جوامع مکانیکی سخن
می گوییم، تا حدودی با مباحثی که در حوزه فضای سایبر بحث می شود،
متفاوت است. فضای سایبر موضوعات امنیتی را مقداری عمومی کرده
است؛ یعنی از حوزه نظامی خارج کرده است: فضای سایبر موجب شده
که علم جدیدی در جوامع به وجود بیاید که دیگر خاص مراکز نظامی و
امنیتی نیست؛ یعنی امنیت فضای سایبر در دانشگاه ها و ابعاد اجتماعی
آن مطرح است که در حال گسترش است.

در جامعه سنتی تعاریفی از امنیت وجود داشت که شاید نهادینه شده و به جنبه ای از
امنیت که به قرون گذشته مربوط می شود، باز می گردد. ابزارهای نظارتی که امروز در
فضای سایبر به وجود می آید، آن روزها نبوده و اگر بخواهیم در فضای سایبر، باز هم از
آن نگاه، به مسئله امنیت بپردازیم، بسیار محدود کننده تر می شود ؛ یعنی ما اگر از
این فرصت و فضای جدید به وجود آمده بهره ای نگیریم و آزادی و
امنیت را در این فضا دوباره تعریف نکنیم، دچار چالشی خواهیم شد که
محدودیت بیشتری را برای آزادی در پی دارد. و اگر با برتری فنی و
تکنولوژیک که در دنیا وجود دارد، به آزادی اطلاعاتی که امنیت را در
درون خود نداشته باشد، بی توجه باشیم، فرصت هایی را از دست
می دهیم و امکاناتی را در اختیار دیگران قرار داده ایم که خود آن دوباره
محدود کننده آزادی است (با یک تأخیر پالس).

نتیجه عرایض بنده این است که اگر ما بخواهیم با چیزی غیر فضای
سایبر، به این موضوعات بنگریم، باید در حوزه نظری، تعریف مجددی از
آزادی، محدودیت ها و مسائلش در این جامعه بپردازیم؛ یعنی جامعه ای
که فضای سایبر ایجاد می کند، می تواند جامعه ای نظارتی باشد یا
جامعه ای صرفاً اطلاعاتی باشد که آزادی گردش اطلاعات را تقویت
می کند و می تواند ترکیبی از این جوامع باشد.

به نظر من در آینده ما ترکیبی از این جوامع را خواهیم داشت، امکان
نظارت در جامعه ای که فضای سایبر ایجاد می کند، بسیار زیاد خواهد بود.
از آن طرف گردش اطلاعات هم بسیار سهل تر خواهد بود ؛ پس از
تعریف مجددی از آزادی که امنیت را در درون خود داشته باشد (امروز
بحث امنیت به دولتها و دولتمردان مر بوط نیست، بلکه به من شهروند و
مسائل مالی من هم ارتباط دارد) و امنیت را طوری تعریف کنیم که
آزادی و گردش اطلاعات را در درون خود داشته باشد، از فرصت ایجاد
فضای سایبر استفاده کرده ایم.

دکتر آشنا: من به جامعه خودمان باز می گردم. در یک نگاه، ممکن است
این گونه تصور شود که فضای سایبر همه چیز را متحول کرده است. در
نگاه بنده، محیط سایبر «آن چنان» را «آنچنان تر» کرده است. در واقع
هر جامعه ای هرگونه که بوده تشدید شده است. در جامعه سرمایه داری به
سرمایه داری قدرت بیشتری داده است و در جامعه استبدادی به استبداد
قدرت بیشتری بخشیده است. نگاه ابزاری من به تکنولوژی اطلاعات و ارتباطات،
نه به معنای قائل شدن یک نقش اجباری و الزامی و جبری نسبت به تکنولوژی است. اما
می خواهم بگویم که تکنولوژی ها در جو