پاورپوینت کامل بازخوانی تفکر اسلامی ایران ـ اروپا ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بازخوانی تفکر اسلامی ایران ـ اروپا ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بازخوانی تفکر اسلامی ایران ـ اروپا ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بازخوانی تفکر اسلامی ایران ـ اروپا ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

گفت و گویی که پیش روی شما است، حاصل نشست نشریه پگاه
حوزه، با پروفسور «لئوناردو علاءالدین کلریچی»(۱)، فیلسوف مسلمان
اروپایی است که ریاست مؤسسه بین المللی اسکرپیتورا (Institute di
skriptura)را نیز به عهده دارد. ایشان از آغاز پیدایش انقلاب اسلامی
ایران، تحت تأثیر افکار حضرت امام خمینی(ره) قرار گرفت و تشیع را
مذهبی سعادت بخش و هدایت گر پذیرفت.

پدر بزرگ وی، «اف. تی. مارینتی» نویسنده و شاعر بزرگ ایتالیایی
قرن بیستم است که مکتب «فوتوریسم»(۲) را بنا نهاده است .ایشان با
به کارگیری مکتب «فوتوریسم»، تلاش کرده است که فلسفه ایرانی ـ
اسلامی را باز خوانی کند و طرحی نو در اندازد .

در سفرهای زیادی که به ایران داشت، با شخصیت های علمی فلسفی
و مذهبی کشورمان آشنا شد و اکنون تلاش دارد که مؤسسه خود را در
خدمت ترویج و گسترش تشیع در اروپا درآورد.

کلید مهم فهم اندیشه های این فیلسوف اسلامی ـ اروپایی، برداشتی
است که از انحراف تمدن غرب دارد. وی بر آن است که یکی از عوامل
اصلی انحطاط تمدن و تفکر غربی، دور شدن از معنویت است؛ از این رو
انقلاب اسلامی توانست، گفتمانی را به دنیای امروز ارائه کند که براساس
آن، می توان تکنولوژی افول دهنده را در خدمت رشد و تعالی انسان قرار
دهد.

کلریچی با باز خوانی متون اصلی فلسفه ایرانی ـ اسلامی، رویکردی را
ابداع کرده است که با نگاهی به گذشته، می توان «آینده »را ترسیم کرد.
وی بر آن است که حتی اروپایی ها هم برای شناخت فلسفه یونانی، باید
از فلاسفه بزرگی چون «ابن رشد» و «ابو علی سینا» کمک بگیرند و از
طریق آموزه های فلاسفه ایرانی ـ اسلامی، روح فلسفه یونان را دریابند.

شما چه برداشتی از این جمله دکارت دارید که می گوید: «می اندیشم پس هستم»؟

«هستی» ای که در این گزاره به کار رفته چیست؟

این برداشت از هستی، بر این اساس بنا شده که همان طور که من
هستم، آن هستی است که خدا آفریده است، هستی ای که از بالا آمده
است. آن هستی و وجودی که هست و آن یافته و تفکری که وجود دارد،
تفکری است که از آن روح الهی و از طرف خدا می آید. بنابراین، این
برداشت با ارزش های اسلامی سازگار است و تنها هستی به معنای
مادی و اومانیسم نیست. همین حرف را پیش تر افلاطون و ارسطو، به
شکل های دیگر زده بودند. در واقع این حرف جدیدی نیست، چون آن
من و منیتی که در اینجا مطرح هست، منیتی است که از بالا آمده است و
این که می گوید من می اندیشم پس هستم، هستی ای است که خداوند
آفریده است .

پس چرا می گوید «من» فکر می کنم؟ این «من» در گزاره دکارت چیست؟

مشکل ما آن فکر است. فکری که ما می گوییم «فکر می کنم پس
هستم» فکر روان شناسی نیست. یک فکر برتری است که از بالا می آید؛
یک فکر استعلایی.

از طرف دیگر، زبان آلمانی زبانی سطحی است نمی توان عمق حرف
دکارت را در زبان آلمانی فهمید. به همین دلیل ما در زبان عربی به
ابن رشد نگاه می کنیم. دکارت ادامه تفکرات ابن رشد است. اگر ابن رشد
را از دیدگاه عربی و اسلامی خودش بشناسیم، شناخت عمیقی نسبت به
او می یابیم.

تلاش ما در پاریس و اروپا این است که ابن رشد را براساس دیدگاه
اسلامی و زبان عربی تحلیل کنیم. در حالی که برخی تلاش کرده اند که
براساس زبان لاتین و دیدگاه مسیحی، ابن رشد را تحلیل می کنند که
این نمی تواند فهم درستی از ابن رشد ارائه دهد.

خود افلاطون می گوید این دنیا دنیای واقعی نیست، پس این دنیای مجازی، دنیای
واقعی و دنیای ملکوت است، می گوید این دنیا کلاً مجاز است چون زمان و مکان آن را
محصور کرده است، پس همه سایه ای از آن دنیای واقعی است.

افلاطون در کتاب جمهوری می گوید که ما در غار گیر کردیم و
سایه هایی از آن عالم واقع را می بینیم. هر که افلاطونی فکر می کند، این
دنیا را حاشیه دنیای دیگر می داند. هگل هم دنیا را در تحولات روح
می بیند.

در عرفان آلمانی یا فلسفه متاخر اسلامی، مثل ملاصدرا می گوید من نیستم. از نیستی
هستی به وجود می آید. نیچه هم همین را می گوید. نهیلیسم او در عرفان اسلامی ما هم
وجود دارد. البته نهیلیسم انواع متفاوت دارد. یک نهیلیسم مثبت است که نیستم پس
هستم و نه اینکه فکر می کنیم پس هستم. فلسفه اسلامی هم مثل افلاطون می گوید: «نیستم
پس هستم». چشمت را ببند تا چشم دیگر باز شود. گوش را ببند تا گوش دیگر باز شود. این
دهان را ببند تا دهان دیگر باز شود. یعنی از یک نیستی به یک هستی برسیم. همه
مبارزه ها و ریاضت ها برای این است که بتوانیم به آن نیستی ها و در نهایت به هستی
برسیم. آن نیستی که در دنیا هست؛ یعنی از این هستی که در دنیا هست، نیست شویم تا به
هستی برسیم؛ بمیریم که به هستی برسیم این هستی مجاز است که ما در این دنیا در آن
گیر کرده ایم و به حقیقت نمی رسیم.

این حرف فلسفه اسلامی همان حرف افلاطون، نیچه و هگل است. اما مشکل مسیحیت
چیز دیگری است. دین در آن، یعنی کلیسا، یعنی سازمان، و خارج از کلیسا دیگر دینی
وجود ندارد. تمام چار چوب معرفتی مسیحیت در همین سازمان خلاصه می شود؛ یعنی
معرفتی که سیستم سازی می کند، چون سیستم در Organizationجواب می دهد،
یعنی سازمان معرفتی در برابر سازمان ساختاری، به همین دلیل متافیزیک در غرب
اهمیت یافت؛ حتی می توان گفت که رنسانس نوعی تغییر سیستماتیک مسیحیت در یک
حالت سکولار است. دنیایی کردن و نوعی تکامل خود کلیساست. چون دین مادی شده
بود. در قرون وسطا سازمان دینی مطرح بود و هر چه کلیسا می گفت، درست بود. این به
ریشه خود مسیحیت باز می گردد که مسیح پیغمبر نیست. مسیح خود خدا است و فرزند
خداست که در یهودیت هم وجود دارد.

پس زمانی که مسیح در کلیسا تحلیل می یابد، تمام چارچوب فعالیت مسیحیت هم در
کلیسا تحلیل و نظام بندی می شود؛ همین مسیح متافیزیک می شود. دکارت هم یک
مسیحی معتقد و یک کاتولیک است. یک پروتستان نیست. او نیز همین را می گوید. وقتی
می گوید من فکر می کنم، پس هستم؛ یعنی کلیسا فکر می کند، پس هست. من هم فکر
می کنم؛ پس هستم؛ آن کلیسا به من تبدیل شده است.

مقصود این است که آن وجودگرایی که بعدها نیچه هم آن را نفی می کند، همین است،
متافیزیک را می گوید، کلیسا را هم می گوید؛ ولی عرفان اسلامی را تأیید می کند، چون
در عرفان اسلامی نظام بندی نیست و حتی ملاصدرا هم این نظام بندی اندیشه ای را کاملاً
نفی می کند و هیچ گاه نظام نمی سازد. همه جا را باز می کند. فلسفه را بازتر می کند. سیستم
بسته نمی سازد؛ چون متافیزیک نیست.

در نتیجه باید گفت که کلیسا اصلاً شرک است و با توحید نمی سازد. چون در توحید
خداوند لحظه به لحظه در حال تلألو و فیض است (کل یوم هوفی شأن). اگر فیض قطع
شود، دنیا نابود می شود، پس در توحید سیستم بسته نداریم، کاملاً باز است، چون اینجا
سایه ای از آن دنیاست و ملکوت اصل است .

من با این تحلیل و تفسیر موافقم، ولی این مسئله به برداشت و تحلیل
دیگری نیاز دارد و باید با تحلیل دیگری آن را بیان کنیم اگر چه با اصل
آنان مخالفتی ندارم و اساساً با آن موافقم. آن تحلیل این است که تکفر
الهی و منطقی با هم تفاوتی ندارند و میان این دو هیچ تفاوتی وجود
ندارد، چون تفکر الهی همان تفکر منطقی است و دکارت تفکری
منطقی دارد نه تفکر مسیحی.

دکارت مسیحی نیست، بلکه او منطقی است. قبل از او هم سن توماس
بوده و همینطور پیربایل(Pier Bouil) که اساس تفکر منطقی او، بر
دیدگاه های منطقی که الهی است، بنا نشده است. الهی است و می تواند
الهی باشد.

این تفکر منطقی و الهی با تفکرات اسپینوزایی و تفکرات
سیستماتیزه کردن تفکر که در آلمان وجود داشته، مخالف بوده، با آن
درگیر است.

براساس همین تفکر اسپینوزایی و سازمان دهی شده است که آلمان و
مسیحیت تفکری غالب شده است و فلاسفه غربی تلاش کرده اند که به
جای آنکه به فلسفه الهی روی بیاورند، فلسفه مسیحیت را مطرح
کرده اند. فلسفه مسیحیت، فلسفه ای الهی نیست، یک فلسفه بشری
است. تفکر اروپایی را هم باید از تفکر مسیحیت جدا کرد. چون وقتی
می گوییم تفکر اروپایی، لزوماً این تفکر مسیحی نیست. تفکر اروپایی،
تفکری است که از آن منطق و طرز تفکر منطقی شکل گرفته است و
همواره هم وجود داشته است ؛ برای مثال متفکرانی چون افلاطون و
ارسطو و نیز متفکران اسلامی چون ابن رشد، ملاصدرا و ابو علی سینا
تفکرات اروپایی را شکل می دهد، نه تفکر مسیحیت؛ ولی مسیحیت
تفکر خود را حاکم و غالب کرده است. ما می توانیم بعضاً تفکر اروپایی را
در مقابل تفکر مسیحیت قرار بدهیم؛ یعنی تفکر مسیحیت چون عناصر
بشری داشته، در مقابل تفکر منطقی قرار می گیرد که