پاورپوینت کامل ایران، عربستان و ارتباطات بین فرهنگی ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ایران، عربستان و ارتباطات بین فرهنگی ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ایران، عربستان و ارتباطات بین فرهنگی ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ایران، عربستان و ارتباطات بین فرهنگی ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۶

طی سال های گذشته، تجربه های مختلفی داشتیم و می توانستیم پایه های ارتباط
فرهنگی خود را با برخی کشورهای منطقه و همسایه استحکام ببخشیم و افغانستان،
تاجیکستان و دیگر کشورهای آسیای میانه و اخیراً عراق، نمونه ای از این کشورها هستند.
برخی از این کشورها با ما هم مرز بوده اند که مشکلات خاص خود را هم داشته است. در
حال حاضر عربستان یکی از کشورهای همسایه ماست که مشکلات هم مرز بودن را با آنها
نداریم. این کشور توجه خاصی به ایران دارد؛ پس از حوادث ۱۱ سپتامبر روابط این
کشور با ایالات متحده به تیرگی گرایید و شرایط جدید جهانی به گونه ای است که اعتماد
امریکایی ها نیز به سعودیها کاهش یافته است؛ از این رو آنها به کشور ما به عنوان یکی از
کشورهای قدرتمند و مطرح منطقه به مثابه نقطه اتکا می نگرند. این شرایط فرصتی را در
اختیار ما قرار داده که باید از آن به نحو مطلوب بهره برداری شود. به نظر شما چگونه
می توان از این مرجعیت به صورت بهینه بهره برداری کرد؟

البته کارشناسان معتقدند که ما در گذشته از چنین فرصت هایی به خوبی استفاده
نکرده ایم. شاید تاجیکستان نمونه بارز آن باشد که حتی با آنها زبان مشترکی هم داشتیم و
این زبان مشترک می توانست انگیزه های ذاتی آن ملت را نسبت به ارتباط با ما ایجاد کند
که متأسفانه اگر درست قضاوت شده باشد، چنین نکردیم… .

متأسفانه نوعی واگرایی (این واژه را در مقابل همگرایی، یعنی تشتت
نگاه به مقوله ها به کار می برم) نسبت به فرهنگ دیگر کشورها بیداد
می کند. در این حیطه هم خلا یک سند چشم انداز، طی سال های
گذشته به خوبی مشاهده می شود. همواره این ضرورت را احساس
می کردند چیزی باید وجود داشته باشد که ما را همگرا کند و پس از
تضارب آرا، در عمل به یک نتیجه ای برسیم. به نظر من اگر سند چشم
انداز به عنوان متنی قرار بگیرد، بسیاری مسائل کشور حل می شود. ما در
کشوری به سر می بریم که میراث دار همان دوره تعدد نگاه ها در حوزه
فرهنگ کشور هستیم. قصد ندارم به مشکلات اجرایی بپردازم و سطحی
نگری های برخی دست اندرکاران را برجسته کنم؛ ولی چنین تشتتی
واقعاً وجود داشته است. در این مجموعه، نگاه بلند مدت خود به خود
غایب خواهد شد؛ مثل جایی که قدرت مرکزی وجود ندارد، نمی تواند
فراتر از ۳ یا ۴ سال را ببیند. بنابراین ضعف کلان نگری در حوزه روابط
بین فرهنگی، اصلی ترین خلایی است که سبب شده، نتوانیم از
پتانسیل ها و ظرفیت ها به خوبی استفاده کنیم. من در این سفر به مقدار
ظرفیت موجود برای ایجاد ارتباط توجه کردم! فقط هم در حیطه علمی
فرهنگی این ظرفیت ها را مورد بررسی قرار دادم چون در حیطه
اقتصادی نیز ظرفیت های بسیاری وجود دارد که باید در جای خود از آن
بحث شود.

در بازدیدی که از گروه تاریخ دانشگاه ملک سعود داشتیم، متوجه شدیم
که در بدنه علمی دانشگاه ها دیگر از قشری گری وهابیت در حوزه امور
دینی خبری نیست. گشودگی ای که در محیط های علمی نسبت به ما
وجود دارد، چه در گروه تاریخ و چه در سطح کلان نهادهای علمی، همه
نشان گر این حقیقت است که ظرفیت ها و تمایل بسیاری وجود دارد.

در همین گروه تاریخ کتابی توسط یکی از اساتید به نام دکتر قامدی
نوشته شده که مسئله حمله مغول به بغداد و سقوط بغداد را مورد بررسی
قرار داده است که صفحه اصلی آن، عنوان «نقش شیعه، توهم یا
واقعیت» منعکس است. وی در کتاب شبهه ای که به فراوانی در محافل
اهل سنت مطرح می شود و از سوی اندک افراطیان به آن دامن زده
می شود که شیعیان موجب سقوط خلافت شده اند، مورد نقد و بررسی قرار
می دهد که این به نظر بنده گام بسیار بلندی است.

ظاهراً کتاب جدیدی است؟

بله این کتاب جدیدی است و شایسته است ترجمه شود و معرفی
شایسته ای از آن صورت گیرد. به اعتقاد من به چنین گام هایی ظرفیت
گفته می شود.

واکنش های عمومی و محافل علمی، به همین گامی که به تعبیر شما، حاصل آن انفتاح

علمی و فرهنگی است، چگونه بوده است؟

این کتاب در جمعی که همگی اعضای هیأت علمی هستند، رسماً، به
ما هدیه شد؛ یعنی وقتی این کتاب در آن محیط نوشته رسماً در محیط
دانشگاهی به ما هدیه می شود، نشان می دهد که همه مجموعه،
همگرایی لازم را دارند. افزون بر این در صحبت ها و گفت وگوها، احساس
خسرانی که اینها به صراحت اصرار داشتند که به دلیل محرومیت از
دستاوردهای علمی دچار آن هستیم، گاهی بیان می کردند، کتابی که در
ایران تصحیح و چاپ شده و کتابی که در کشورهای دیگر اسلامی
تصحیح و چاپ شده و به تعبیر آنها صد برابر بهتر از کتابی است که در
ایران چاپ شده، همان بحث ظرفیت را مطرح می کند .

اما در یک نگاه کلان دیگر، قصد دارم این بحث ظرفیت و ضرورت
توجه به آن را مطرح کنم و در عین حال وقتی بر ضرورت تکیه می کنم؛
متأسفانه آن طور که باید به سراغ این مسائل نرفته ایم.

اگر بحث جهانی شدن در حیطه اقتصادی، هنوز تحقق نیافته باشد، در
بخش فرهنگ به صورت عملی تحقق یافته و چندین گام از جهانی
شدن در حیطه اقتصاد جلوتر است.

در این پهنه، خطراتی که بحث جهانی شدن بر هویت های ملی و
منطقه ای ایجاد می کند، باید مورد توجه قرار گیرد. ما برای حفظ هویت
شرقی و اسلامی خود در این جهان جهانی شده فرهنگی به چنین
پیوندهای فرهنگی ای نیاز داریم و گسترش این پیوندها، قطعاً موضع
شرقی و اسلامی ما را در این جهان تقویت خواهد کرد. بنابراین سخن
این نیست که خوب است به سراغ آنها برویم، بلکه بحث از ضرورت است
و باید برویم.

به نظر من در این زمینه، با وضعیت مطلوب فاصله بسیاری داریم. به
لحاظ نظری باید بحث شود که چگونه آن را سامان بدهیم و به کدام
سمت ببریم، و هدف و غایت ما در این اقدامات چه باید باشد.
بحث هایی که فقط در کتاب نباشد و بتواند برای دست اندرکاران اجرایی
مبنای عمل قرار گیرد. معمولاً چنین بحث هایی وجود ندارد و تصمیم ها
معمولاً پشتوانه پژوهشی ندارند؛ ولی هر چه می گذرد، می توان گفت که
نسبت به گذشته وضع بهتر می شود.

نکته دیگر درباره سؤال شما که گفتید عربستان ما را یک نقطه اتکا
برای خود می داند و نسبت به ما نرمش نشان می دهد، به بحث نیاز دارد
که البته من چنین نظری ندارم و پذیرش این مسئله برایم آسان نیست.
شاید آنها هم به منظور گسترش پیوندها به مسئله بنگرند. البته جناح
دینی عربستان هم زیاد به گسترش پیوندها توجه و تمایل ندارد. در
بخش سیاسی هم آنها دو دسته اند: دسته ای از گسترش این روابط
ناخرسندند و تا جایی که ممکن است در برابر آن مانع ایجاد می کنند.
دسته دیگر از صاحبان نفوذ در هیأت حاکمه هستند که به این موضوع
تمایل دارند و انصافاً هم در این باره سرمایه گذاری بسیاری می کنند. به
هر حال، به نظر من، توجه آنها از باب نقطه آتکا نیست، چون
پیشرفت های آنها قابل توجه است و در میان کشورهای اسلامی چه به
لحاظ اقتصادی و چه با در نظر گرفتن حرمین شریفین حالت پیشتازی
دارند .

البته مسئله ام القرایی عربستان در میان کشورهای اسلامی از گذشته مطرح بوده است،

و این ویژگی بر نگاه کشورهای اسلامی از جمله ایران موثر بوده است. اما بحث من از نظر
تغییرات و تحولاتی بود که بنا به شرایط جدید سیاسی جهان حادث شده است. زمانی
عربستان نگاهی بسیار مثبت و متکی به امریکا داشت؛ ولی پس از حوادث ۱۱ سپتامبر،
دیگر چنین جایگاهی را در ارتباطات میان دو کشور شاهد نبوده ایم و بسیاری اعتمادهای
سابق از بین رفت؛ لذا نگاه آنها در منطقه می تواند به کشوری همچون ایران معطوف باشد
که بالاخره به لحاظ بسیاری ویژگی ها، چون قدرت و توان سیاسی، اقتصادی،
ایدئولوژیکی و… متمایز است. این مسئله می تواند نوعی خوش بینی را از ناحیه آنها
نسبت به ایران به همراه داشته باشد. به هر حال ممکن است، موانعی هم در این میان
وجود داشته باشد که مؤیدات چنین تحلیلی را کم اثر یا ضعیف جلوه دهد. شاید یکی از
این موانع عامل مذهب باشد. من قصد داشتم از شما بپرسم که با لحاظ اینکه نحله های
مختلف مذهبی، چون وهابی ها، سلفی ها، اخوان المسلمین و اخیراً القاعده در عربستان
دارای ظهور و بروز بوده اند، نقش مذهبی در روابط میان دو کشور چه تأثیری دارد و آیا
این عامل می تواند آن گونه که باید عامل پیوند دو کشور باشد تا شیعه بتواند به آنها یا آنها
در مقابل نسبت به شیعه احساس تقریب داشته باشند؟

آیا تحت چنین شرایطی ارتباطات میان دو حوزه مذهبی ایجاد می شود؟

این بحث به اطلاعات دقیق تری نیاز دارد، امّا در مجموع می توان
گفت که بدون توجه به فکر سلفی گری که پدیده ای عام در میان
کشورهای اسلامی است، مشخصاً درباره وهابیت می توان گفت که مانند
بسیاری نحله های فکری دیگر چند لایه دارد و مجموعه واحد و
یکپارچه ای نیست که یک گونه با آن برخورد کنیم. دسته ای از عالمان
دینی که پرورش یافته دانشگاه اسلامی مدینه و دامن وهابیت و در
اصالت سعودی هستند، چون به دیگر نقاط جهان سفر می کنند و برای
مثال به کشورهای اروپایی می روند، نسبت به آنها که در داخل حجاز
باقی مانده اند، گشادگی بیشتری دارند. نشان می دهد که اینها اهل فکر
هستند و در این شرایط و در محاصره فکری، برخی حرف ها را می زنند و
همین که با دنیای دیگری روبه رو می شوند، خواسته یا ناخواسته در افکار
خود تجدید نظر می کنند.

عده ای از آنها هم در منطقه حجاز زندگی می کنند و دغدغه های علمی
دارند و نگاهی علمی به کارشان دارند و ظرفیت بحث در آنها بسیار
بالاست و حاضر هستند حرف بشنوند و گاهی واقعاً به تردید می افتند. در
طول سالهای گذشته نمونه های زیادی از این نسل دیده ام. به یاد دارم،
زمانی با یکی از آنها بحث می کردیم. ایشان درباره حضرت امام (ره)
می گفت: ایشان یک عالم دینی است و چون کار سیاسی می کند، به
همان اندازه ای که کار سیاسی می کند، از کار عبادت باز می ماند و این
یک نقص به حساب می آید. عالم دینی فقط باید به کار دینی و علمی
بپردازد. من متوجه شدم که نمی توان با این فرد، از یکی بودن سیاست و
دیانت سخن گفت و این بحث مجال طرح ندارد. به او گفتم که خلیفه
اول یا دوم حاکم جامعه بود و کار سیاسی می کرد. آیا آنها نیز به اندازه کار
سیاسی از خدا غافل بودند؟ بعد احساس کردم که او با سکوت خود
اعتراف کرد که باید بیشتر در این موضوع فکر کند.

منظور این بود که باید برای دسته ای که ظرفیت علمی دارند،
سرمایه گذاری بیشتری صورت بگیرد. اما گروهی هم در وهابیت وجود
دارند که اصلاً بحث کردن با آنها بی فایده است. اتفاقاً این عده در ایجاد
موانع و تنش پر کار هستند و تا جایی که بتوانند در روابط مانع تراشی
می کنند. من حتی معتقدم که نسبت به این قشر سوم هم باید
سرمایه گذاری کرد. من در سفر عربستان با یکی از این افراد برخوردی
داشتم. در هواپیمایی که ما را از ریاض به مدینه می برد، فردی از
وهابی های افراطی و تندرو کنارم نشسته بود در طول مسیر با هم گفت و
گو مختلفی داشتیم. مرتب به من توصیه می کرد که شما درباره اهل
سنت و سنی گری بیشتر مطالعه کنید من هم پاسخ هایی به آن می دادم.
از جمله گفتم که شما چند کتاب از شیعه را فقط نام ببرید و لازم نیست که
حتماً آن را خوانده باشد، تا من متقابلاً کتاب هایی از اهل سنت را که
مطال