پاورپوینت کامل کمال مطلوب علوی در منشور غدیر ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کمال مطلوب علوی در منشور غدیر ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کمال مطلوب علوی در منشور غدیر ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل کمال مطلوب علوی در منشور غدیر ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

۲۰

مقدمه:

آغازین روزهایی که آدم و حوا از بهشت خارج شده، مرحله خاص
زندگی خویش را در کره خاکی شروع نمودند، بازگشت دوباره به جایگاه
نخست را در سر می پروراندند؛ چرا که رفاه و آسایش را در آن تجربه کرده
و چشیده بودند، اما چون راه بازگشت به آن را نمی دانستند، بر آن شدند
که بهشتی زمینی در این کره دوّار برای خود فراهم کنند و آرزوها و
خواسته های فطری و غریزی خود را در آن محقق سازند.

از این رو از آن لحظه ای که انسان خود را شناخته و تاریخ به یاد دارد،
نام آورانی چون ارسطو، افلاطون، فارابی و…، در پی ترسیم مدینه
فاضله ای بودند که جایگاه بر آورده شدن چنین خواسته ای بود؛ هر چند
در میان نظریه های جدید رشحاتی از روح الهی و ماورای طبیعی بر
گرفته از تعالیم انبیای الهی کمتر دیده می شود، ولی اغلب این اندیشه ها
در پی رساندن انسان به کمال و سعادتی بودند که البته خود آن را ترسیم
کرده بودند. خدای سبحان انسان را نه تنها به بهشت آرزوهایش، بلکه به
بالاتر از آنکه خود بیندیشند، یعنی همان قرب مطلق ربوبی، وعده داده
است و در این راه از هیچ یاری و راهنمایی دروغ نکرده است. مهم ترین و
اصلی ترین عنایت و لطف پروردگار متعال، ارسال رسل و انزال کتب
برای راهنمایی بشر و رسیدن به این هدف و الاست. در حقیقت این کره
خاکی و تمام کهکشان وکائنات، وسیله ای است در اختیار بشر، برای
وصول به همین مقام.

ابرو باد و مه و خورشید و فلک در کارند، تا انسان از جماد و حیوان بگذرد
و از ملک قربان شود و آنچه در وهم ناید، آن شود؛ از این رو انبیا، و اولیا و
اوصیا از آدم علیه السلام تا خاتم صلی الله علیه و آله و از او تا قائم
ارواحنا فداء، همه در پی آن بودند که با بیداری فطری بشر، او را به جامعه
آرمانی که مظهر اسمای حسنای الهی است، برسانند؛ جامعه ای که
شاخصه بارز شهروندان آن چنین است:

«رضی الله عنهم و رضوا رضواعنه»(۱)

وقتی اوراق تاریخ حیات فکری و روحی بشر را ورق می زنیم، در مسیر
کاروان انسانی، به نقطه ای می رسیم که به شعاع نورش، همه جهانیان
خفته در خواب غفلت را در می نوردد و پتانسیل فطری آنان را با ندای
«فَفّروُا الی الله»(۲) به جهش وا می دارد با این اتفاق عظیم آغاز نبوت
حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی صلوات الله علیه و آله است.
کاروان بشری در نقطه عطف دیگری استمرار نبوت خاتم الانبیا صلوات
الله علیه و آله را دنبال می کند که همانا ابلاغ منشور غدیر و آغاز رسمی
امامت و ولایت امیرمؤمنان علی و اولاد او (علیهم السلام) است:

و الله لو لا حیدر ما کانت

الدنیا و لا جمع البریه مجمع (۳)

به خدا قسم اگر حیدر نمی بود نه این جهان بر پا بود و نه مردم جهان
در آن گرد آمده بودند.

با نظری در خطابه پیامبر اکرم (ص) در هنگامه غدیر خم و اعلام
رسمی امامت امیرمؤمنان علی(ع)، به ارسطوها، افلاطون ها، فارابی ها،
در آرزوی تحقق نیک شهر و مدینه فاضله خود بودند، بشارتی خواهیم
داد که «پشت دریاها و امواج فکری انسان، شهری است که در آن
پنجره ها سراسر تجلی است!»؛ تجلی ولایت علوی علیه السلام و
عدالت مهدوی ارواحنا فداه.

فصل یکم.

نگاهی به تاریخ فکری بشر:

اگر به آثار و افکار متفکران معروف جهان نظری بیفکنیم؛ به خصوص
آنان که نمی از یَم دریای نبوت را بهره برده اند یا آنان که هر چند با تکیه
بر عقل محض، در پی رساندن بشر به آرزوها و آمالش، عمری را در
شناختن انسان به کمالات و نیازهای او سپری نموده اند، همه و همه بشر
را به جامعه ایده آلی فرا می خوانند که خود آن را ترسیم نموده اند؛ هر چند
با الهام از تعالیم انبیای الهی، اما دریغ از تحقق آن جامعه در طول تاریخ
حیات بشر.

نیک شهر (۴) یا آتلانتیس (۵)افلاطون (۶):

در طول تاریخ، هر یک از اندیشمندان، دریچه ای خاص از مدینه
فاضله را مورد ارزیابی قرار داده اند که بیشتر به نابه سامانی های موجود در
جامعه و عصر زندگی آنان باز می گردد.

دیدگاه افلاطون به جامعه مطلوب، دیدگاهی سیاسی است، زیرا او در
تمدنی می زیست که اشکال متنوعی از حکومت و کشور داری را تجربه
کرده، ناکامی نظام های سیاسی موجود در تأمین سعادت جوامع انسانی را
به خوبی دیده بود.(۷) مدینه فاضله او معمایی فلسفی ـ سیاسی است که
از یک دلواپسی فلسفی نشأت می گیرد، چرا که در جامعه او، جایگاه
سیاسی یک فیلسوف، مفقود شده بود. (۸) وی می گوید: «فیلسوف
می تواند به تحصیل معرفتی نایل گردد که نتیجه آن توانایی او در طرح
منشورها و قوانین اساسی کشور، بر پایه اصول عقلانی است. به این
ترتیب دیگر لزومی نخواهد داشت که نوع بشر در انتظار صدقه الهی
بنشینند تا شرایطی را که در آن تحصیل فضیلت امکان پذیر باشد، به
وجود آید، لازم است که فلاسفه بر اریکه قدرت تکیه زنند که پس از آن،
بنا کردن یک دولت خوب و منطبق با موازین عقلی، کاری دشوار
نیست».(۹) نیک شهر افلاطونی بی عدالت نیست، ولی عدالت در آن
امری فردی است: «عدالت مدینه در این است که هر کس بدون دخالت
در کار دیگران، مواظب و متوجه کار خود باشد(۱۰)…».(۱۱)

مدینه فاضله (۱۲)؛ ارسطو (۱۳)؛

ارسطو که استاد افلاطون است، در طرح مدینه فاضله خویش، نوعی
قرائت فلسفی ـ سیاسی دارد. از این رو مسائلی که مطرح می کند، از نوع
حکومت طبقات و استعدادهای افراد بر مبنای فضیلت (دانایی و عدالت)
است. او می گوید: «معیار ما در تعیین بهترین سازمان حکومت و بهترین
شیوه زندگی برای بیشتر کشورها و مردمان، نه فضائلی است که از
دسترس عوام به دور باشد؛ نه تربیتی است که فقط در پرتو استعدادهای
طبیعی و به دست یاری ثروت حاصل آید نه شیوه حکومتی است که
بیشتر مردمان و کشورها را آسان یاب و پذیرفتنی نماید… سعادت
راستین در آن است که بر پایه میانه روی باشد تا همه کس بتوانند به آن
برسند. همین معیار باید درباره خوبی و بدی یک حکومت و سازمان آن
درست باشد، زیرا سازمان حکومت هر کشور نماینده شیوه زندگی آن
است».(۱۴)

و بالاخره ارسطو بشر را اینگونه امیدوار می کند که او را به پیروی از دین
الهی فرا می خواند: «شاخص ترین حقایق تاریخ، گواهی می دهد که بشر
با تمرد از فرمان الهی مرتکب گناهی نامحدود شد، و به همین دلیل
مستحق مجازاتی بی پایان است و اقنوم دوم یا فرزند خدا با تجلی به
صورت بشری و تحمل بدنامی و رنج مرگ، گنجینه ای از فیض های
نجاتبخش خود را به وجود آورد که به برکت آن انسان می تواند علی رغم
گناه کاری ذاتی، رستگار شود».(۱۵)

فارابی (۱۶)،معلم ثانی (۱۷)؛

فارابی نیز از فیلسوفانی است که به ارائه الگویی برای مدینه فاضله
پرداخته است؛ هر چند نظریات او بر گرفته از نظریات افلاطون است؛ و
لیکن اعتقادات اسلامی و الهی در آن راه یافته و در معیارهایش گنجانده
شده است. گرچه در نظرات ارسطو نیز رشحاتی از این تعالیم الهی با
عنوان فضیلت های اخلاقی به چشم می خورد. در نگاه فارابی مدینه
فاضله، جامعه ای است که در آن تعاون برای رسیدن به سعادت حاصل
می گردد و امتی که بر این مهم قیام کند، امت فاضل به شمار می آید.

در مدینه فاضله فارابی قلب همان رئیس مدینه است و اعضای دیگر
که بر حسب قوای طبیعی خود در مراتب نازل تر اجتماعی واقع شده اند
تنها فرمانبردار هستند. (۱۸) او درباره رئیس مدینه که معیار و نمونه
تکامل شهروندان آن است، خصوصیاتی ذکر می کند. مهم ترین
خصوصیت مورد نظر وی این است که رئیس مدینه باید به درجه اتصال
با عقل فعال ارتقا یافته باشد، تا از طریق دریافت وحی و الهام، بتواند
حقایق امور و مصالح اجتماعی را آنگونه که توده مردم، خود تشخیص
نمی دهند، از افقی بالاتر دریافت داشته و تشخیص دهد.(۱۹)

فارابی مدینه فاضله خود را در مقابل سه نوع دیگر مدینه جاهله، فاسقه
و ضاله قرار می دهد.(۲۰)

رنسانس:

اگر بخواهیم این تفکر را با سیر تاریخی دنبال کنیم، باید قرون وسطا
و پس از آن عهد رنسانس را مورد بررسی قرار دهیم. در اواخر قرون
وسطا، یعنی در قرن دوازدهم و سیزدهم میلادی، طلایه های پیدایی و
پرورش روشنفکری غربی پدیدار می شود. رفته رفته با پایان این سالها
(قرون وسطا) که برخی نویسندگان آن را سال های تاریکی فکر و اندیشه
نامیده اند،(۲۱) دوران طلایی شکوفایی تفکر غرب نمایان می شود. در
واقع قرن سیزدهم مرحله نهادینه شدن توسعه شهری قرون وسطا بود
(۲۲) که البته نشانگر توجه به معانی جامعه ایده آل و کار بردی کردن
تجربه نظریات مختلف در حوزه عمل است. البته با ورود به عصر نورزایی
و تجدید حیات غرب در دوره رنسانس، نهضت های فکری ـ عقلانی و
علمی ـ تجربی، جایگزین فلسفه و اندیشه قرون وسطایی شد و
اندیشه ای نوین را به ارمغان آورد.

در ابتدای این دوره، بحث های علمی بیشتر در تنازع میان فلاسفه و
کلیسا (پاپ) دایر بود که در آن میان مکتب های فکری فراوانی به وجود
آمد.

اما نظریه ای که طی سال های بعد مورد توجه بیشتری قرار می گیرد،
ماکیاولی و مکتب اوست که با هیاهوی خاصی در عالم سیاست نوین
نمایان گردید. الگویی که او برای جامعه ایده آل ارائه کرده است، همواره
از دین و فضائل اخلاقی گریزان بوده و در نهایت به استفاده ابزاری از آنها
اعتقاد دارد.(۲۳)

مکتب ماکیاولیسم (۲۴) که آن را فلسفه استبداد جدید می خوانند،
مجموعه اصول و دستوراتی است که در آن شرط شده است:

ـ تاسیس دولت های متحد و قوی نباید تابع کلیسا باشد.

ـ طرفداری از ظلم و استبداد و حکومت نامحدود.

ـ انسان موجودی سیاسی و فطرتا شرور است. لذا برای علاج شرارت
انسان، حکومتی مقتدر و مستبد لازم است.

ـ اخلاق و مذهب تابع سیاست زمامدار است.(۲۵)

استفاده ابزاری ماکیاولی از دیدن و فضایل اخلاقی، به اندازه ای است
که سفارش می کند، وقتی نیاز است، فرمانروا باید حامی دین و به ظاهر
دین دار نشان دهد، در حالی باطن او چیز دیگری است. وی می گوید:
«گرچه شهریار به داشتن تمام فضایل محتاج نیست، تظاهر به داشتن
آنها برایش مفید است، برای مثال خوب است که رحیم، مخلص، پاکیزه
خو، دیندار و صمیمی به نظر برسد. همچنین مفید است که واقعاً دارای
این صفات باشد، اما باید دارای ذهنی چنان قابل انعطاف باشد که به
هنگام ضرورت به عکس رفتار کند».(۲۶)

این چهره شهریار یا رئیس جامعه ای است که ماکیاولی ترسیم کرده
است و در واقع نماینده چند چهرگان منافقی است که در هر موقعیت و
شرایطی خود را به صورتی جلوه می دهد. حال شهریار و فرمانروایی با
این صفات، در نظر ماکیاولی بر چه مردمی و با کدام صفات حکومت
خواهد کرد!

آتلانتیس نو (۲۷)، فرانسیس بیکن:

در ادامه این سیر تاریخی، نظرات فرانسیس بیکن به توجه بیشتری
نیاز دارد. او که به قول مکولی «عقل هایی را به حرکت در آورد که آنها دنیا
را به حرکت در آوردند»،(۲۸) با اینکه در کتاب پیشرفت دانش، از
مدینه هایی فاضله، با عنوان صوری خیالی، صریحاً انتقاد کرده و نوشته
است: «فیلسوفان قانون های خیالی برای جامعه های خیالی می نویسند.
قوانین شان مانند ستارگان اند که به دلیل دوری بسیار، نور کمی به ما
می دهند».(۲۹)

اما وی در اواخر عمر، در ذهن خود مدینه فاضله ای را ترسیم کرد که
ماهیت اجتماعی پژوهش های علمی در آن مطرح شده و هم یاری و
همکاری پژوهشگران، پیش بینی شده و روش های تحقیقی ارائه شده و
تقسیم کار در تحقیقات علمی، دقیقاً مورد توجه قرار گرفته است. (۳۰)

آتلانتیس نو یا مدینه فاضله بیکن، بیشتر شبیه یک آکادمی پیشرفته
با تحقیقات گسترده علمی و صنعتی و فرهنگی است که حاکمان آن
عالمان و اندیشمندان اند؛ ولی به ابعاد سیاسی، نظامی، اقتصادی و دینی
آن توجهی نشده است یا در حاشیه قرار دارد و اومانیسم او به رفاه و
آسایش دنیایی انسان در سایه علم تجربی و طبیعی مشروط است. او با
تأکید بسیار بر مسئله پیشرفت علم در آتلانتیس نو می گوید: «در آنجا
خانه ای به نام خانه سلیمان قرار دارد که به منزله دارالشوری و مقر
حکومت است. این خانه در خدمت تمام بشریت است که هدف از
تأسیس آن، توسعه علوم و معارف بشری است».(۳۱)

ناکجا آباد مدرنیسم:

پس از این مختصر، نظری کوتاه پس از رنسانس می افکنیم؛ به ناکجا
آباد غرب در عصر مدرنیسم. ناکجا آباد نام تصوری جزیره ای در نوشته
توماس مور (۱۵۱۶ م) است که اوتوپیا(۳۲) نام دارد.

این واژه مرکب از کلمه (او) (۳۳) به معنای نفی و کلمه(توپوس) (۳۴) به
معنای مکان ترکیب شده است، به معنای لا مکان است و به تعبیر
فیلسوف بزرگ ایرانی، شیخ شهاب الدین سهروردی (ناکجا آباد).

این واژه با اشاره به عناصری از افسانه و به صورت صفت برای نشان
دادن خوش بینی نسبت به امکان ناپذیرها به کار می رود. با این همه،
ناکجا آبادهای تدوین شده نه تنها می توانند جنبه تئوری، معنوی و
اندیشه ای داشته باشند، بلکه می توانند در عین حال، جنبه عملی یا
هزلی و افسانه ای نیز داشته باشند.(۳۵)

حال ببینید غرب، مردم را به چه ناکجا آبادی وعده می دهد؟! ناکجا
آبادی که لا مکان است و وجود حقیقی نخواهد داشت.

مدینه های فاضله در عصر رنسانس و پس از آن، تصور و معنای تازه ای
در مقایسه با پیش از آن دارند. زمانی از ابعاد انتزاعی و آسمانی آن کاسته
شده و بر ابعاد عینی، انسانی (اومانیستی) و زمینی آن افزوده می شود که
از تفکرات ماتریالیستی، اومانیستی و اگزیستانسیالیستی و شاید
ماکیاولیستی بی بهره نیست که همه در پی جدایی علم از دین در غرب
به وجود آمده اند و به اذعان خودشان، «بسیاری از ناکجاآبادها جنبه
افسانه ای و هزلی داشته اند».(۳۶)

به دنبال راه نجات؛ پست مدرنیسم:

اگر از یادآوری نظریه ها و تئوری های غربی که از هدایت بشر به سر
منزل مقصود وامانده اند، صرف نظر کنیم و به پس مانده تمدن های
شکست خورده در عصر پست مدرنیسم سری بزنیم، به همان
دیدگاه های تک بعدی یا چند بعدی ناتمام خواهیم رسید که ناشی از
اوضاع نابه سامان جامعه ای است که متفکران در آن زندگی کرده اند یا
تحت تأثیر امپریالیسم فکری سرمایه داران و سردمداران اقتصاد و
سیاست غرب قرار گرفته اند.

در نظر برخی، پست مدرنیسم هرگز نمی تواند، راه فرار نهایی و نجات
از میراث به جای مانده از غربِ مدرن و سلطه حاکم بر سیاست و
فرهنگ جامعه باشد. به نظر برخی دیگر، پست مدرنیسم نمایانگر
تلاش جدی روشنفکران چپ گرای غربی است که به هدف از هم
پاشیدن تمدن مدرن صورت گرفت